Μνημόνιο ή πρόγραμμα;

Το δίλημμα που προβάλλεται το τελευταίο διάστημα γύρω από την τήρηση η μη του "Μνημόνιου", από το σύνολο του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, και όχι μόνο από αυτά που συνηθίσαμε να ονομάζουμε κόμματα εξουσίας, είναι πλαστό. Πρόκειται στην ουσία για προσπάθεια αποφυγής της ουσιαστικής συζήτησης, γύρω από τα αναγκαία βήματα κατάργησης του πολυδαίδαλου, παρασιτικού και εχθρικού κατεστημένου κράτους, η εξυγίανση του οποίου θα επιφέρει εξορθολογισμό της λειτουργίας του, αλλά παράλληλα θα στερήσει αρκετούς από αθέμιτες εξουσίες και προσωπικά οφέλη τους κομματικούς /συνδικαλιστικούς στρατούς.

Τα πρώην μεγάλα κόμματα αποδίδουν στους όρους της δανειακής σύμβασης την καταστροφική πολιτική της εξοντωτικής φορολόγησης, των πλήρως αντιλαικών και ανήθικων οριζόντιων περικοπών, όπως το χαράτσι της ΔΕΗ, που επιλεκτικά και πλήρως αυτόνομα εφάρμοσαν, προτιμώντας να μην αγγίξουν ζημιογόνες υπηρεσίες και δημόσιες επιχειρήσεις.

Στα "αντιμνημονιακά" κόμματα ανήκουν αυτά που λόγω ιδεολογικής αγκύλωσης δεν επιθυμούσαν ποτέ την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. και εκείνα που επιθυμούν τη διατήρηση του παρασιτισμού και χρησιμοποιούν τις συγκυρίες, για να αναστείλουν τις μεταρρυθμίσεις που υποχρεούται, σύμφωνα με τους όρους να εφαρμόσει η ελληνική πολιτεία, ώστε να πάρει τα χρήματα, χωρίς τα οποία θα είχε κηρύξει στάση πληρωμών. Το αποτέλεσμα ήταν, από μια σειρά πολλών μέτρων, να παρθούν με τον πιο ωμό τρόπο, μόνο εκείνα που δεν στρέφονται ενάντια στο πελατειακό καθεστώς. Τα επόμενα βήματα είναι που πραγματικά θέλουν να αποτρέψουν καταγγέλοντας ή ακυρώνοντας το Μνημονίο οι προαναφερθέντες πολιτικοί παράγοντες, καθώς απειλείται έτσι και η δική τους ύπαρξη και ευημερία, τη στιγμή που έχει καταστραφεί ήδη η ευημερία των υπολοίπων. Τα αντιδημοφιλή εισπρακτικά μέτρα χάρης στην γενίκευση που προσφέρει ο όρος μνημόνιο εξισώνονται με τις απαιτούμενες αλλαγές που δειλά,άρχισαν να γίνονται και αποκαλύπτουν την σαπίλα ή ανικανότητα του Ελληνικού δημόσιου τομέα (νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, χρηματισμός δημόσιων λειτουργών, δυσκίνητη δικαστική εξουσία, τεράστιες φαρμακευτικές δαπάνες, ψεύτικα ή αστεία επιδόματα, μαιμού αναπηρικές συντάξεις ή συντάξεις παράλογες κ.λ.π.).
Η Ελλάδα δεν έχει ελπίδα να επαναφέρει την ευημερία της όσο ο δημόσιος διάλογος δεν στρέφεται γύρω από το ερώτημα πως θα καταπολεμηθεί η παρασιτική οικονομία, πως θα μπει πάλι η χώρα σε παραγωγική τροχιά και θα γίνει αποδοτικός ο δημόσιος τομέας. Το ερώτημα είναι ποιές αλλαγές πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο λειτουργίας του ελληνικού κράτους, διότι είναι προφανές ότι λειτουργούσε με λάθος τρόπο εδώ και χρόνια. Αυτό που χρειάζεται είναι η κατάρτιση και εφαρμογή ενός λεπτομερούς προγράμματος που θα επιφέρει την ανασυγκρότηση της Ελλάδος
Την ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο δεν την έχουν μόνο όσοι με τις πρακτικές τους μας έφεραν στην σημερινή κατάσταση, αλλά στο βαθμό που τους αντιστοιχεί και αυτοί που αρνούνται να δουν ποιό είναι το πρωτεύον ζητούμενο της παρούσας κατάστασης. Ας είμαστε, αισιόδοξοι όμως ότι απλά το χρονικό διάστημα που διανύουμε είναι ο απαραίτητος χρόνος που χρειάζεται ο ελληνικός λαός για να σκεφτεί τις επιλογές του και να αναπροσανατολιστεί αφενός ως προς τις ιδεολογικές και πολιτικές του επιλογές, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του επί πολλά χρόνια λειτουργούσε με όρους γηπέδου ή με βάση το προσωπικό όφελος ή επιλέγοντας ανάμεσα σε δυο, αυτόν που θεωρούσε λιγότερο ανεπαρκή. Αφετέρου, θα μπει τώρα στη διαδικασία όπως το καλομαθημένο παιδί που δεν του χαλούσαν εύκολα τα χατήρια για χρόνια και τώρα ξαφνικά οι γονείς του έγιναν ιδιαίτερα εχθρικοί απέναντι του, να πάρει την τύχη του στα χέρια του, αποκτώντας συλλογική συνείδηση και δείχνοντας ενδιαφέρον, όχι μόνο για την προσωπική αλλά και την κοινωνική ευημερία.

Β.Τ.