Μια απλή άσκηση δείχνει πόσο θα ζήσουμε;

Σύμφωνα με την «Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση Καρδιαγγειακής Πρόληψης» (EJCP) μια απλή άσκηση συνδέεται με τη θνησιμότητα από κάθε αιτία. Η άσκηση αυτή είναι να καθίσετε στο πάτωμα και να σηκωθείτε χωρίς κανένα στήριγμα.  Αυτό δείχνει πόσο καλή είναι η μυοσκελετική κατάσταση και αποτελεί δείκτη μακροζωίας, ιδίως για άτομα ηλικίας πάνω από 50 ετών.
Το τεστ δοκιμάστηκε σε 2.000 εθελοντές από την Βραζιλία και ήταν «εκπληκτικά προγνωστικό» για τη θνησιμότητα. Όσοι εθελοντές κατάφεραν και να καθίσουν και να σηκωθούν από το πάτωμα με ελάχιστη έως καθόλου στήριξη, διέτρεχαν πέντε έως έξι φορές μικρότερο κίνδυνο θανάτου τα επόμενα χρόνια σε σύγκριση με όσους στηρίχτηκαν σε βοηθήματα για να τα καταφέρουν.
«Εάν ένας μεσήλικας άντρας ή γυναίκα κατορθώνει να καθίσει και να σηκωθεί από το πάτωμα χρησιμοποιώντας το πολύ ένα χέρι – αν και είναι καλύτερα να μην το χρησιμοποιεί ούτε αυτό – όχι μόνον έχει πολύ καλή μυοσκελετική κατάσταση, αλλά οι πιθανότητες μακροζωίας του είναι πολύ καλύτερες», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Κλαούντιο Αράτζιο, από την Κλινική Αθλητιατρικής του Ρίο Ντε Τζανέιρο.
Ο δρ Αράτζιο και οι συνεργάτες του παρακολούθησαν τους εθελοντές τους από την ημέρα που έκαναν το τεστ έως τις 31 Οκτωβρίου 2011 – κατά μέσον όρο επί 6,3 χρόνια. Στη διάρκεια της περιόδου παρακολούθησης πέθαναν 159 εθελοντές – ποσοστό θνησιμότητας 7,9%.

Μακροζωία και μυϊκή δύναμη

Η προσπάθεια κάθε εθελοντή να καθίσει και να σηκωθεί από το πάτωμα, έγινε χωρίς να έχουν θέσει οι ερευνητές όριο χρόνου, αλλά ο μέσος χρόνος για την προσπάθεια των εθελοντών ήταν τα 2 λεπτά.  Η προσπάθειά τους βαθμολογήθηκε σε μία κλίμακα έως το 10 (5 για το κάθισμα και 5 για να σηκωθούν). Για κάθε βοήθημα που χρειαζόταν κάθε εθελοντής (χέρι, πόδι κ.τ.λ.) οι ερευνητές αφαιρούσαν έναν βαθμό από το 5, αναλόγως με το αν το βοήθημα το χρειάζονταν για να καθίσουν ή για να σηκωθούν.
Η συντριπτική πλειονότητα των θανάτων καταγράφηκε σε εθελοντές με χαμηλή βαθμολογία στο τεστ: μόλις 2 καταγράφηκαν σε εθελοντές που είχαν συνολική βαθμολογία 10.
Τον υψηλότερο κίνδυνο θανάτου διέτρεχαν οι εθελοντές που είχαν πετύχει χαμηλή βαθμολογία και στο να καθίσουν στο πάτωμα. Αντιθέτως, όσοι πέτυχαν συνολική βαθμολογία από 8 και πάνω, διέτρεχαν τον μικρότερο κίνδυνο θανάτου. Ο κίνδυνος μειωνόταν κατά 21% με κάθε βαθμό από το 8 και πάνω.
«Είναι καλά τεκμηριωμένο ότι η αεροβική φυσική κατάσταση σχετίζεται με την επιβίωση, αλλά η μελέτη μας υποδηλώνει ότι σημαντικό είναι επίσης να διατηρεί κανείς καλή ευλυγισία, μυϊκή δύναμη και συντονισμό των κινήσεων», εξήγησε ο δρ Αράτζιο.
www.healthyliving.gr 

Δεν υπάρχει Hall of Fame που να χωράει τον Γκάλη

 του Αντώνη Καρπετόπουλου, www.sport.gr

Διάβαζα για την τιμή που γίνεται στο Νίκο Γκάλη να είναι υποψήφιος για μια θέση στο Hall of Fame του παγκόσμιου μπάσκετ και συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πλέον Ελληνες 25 χρονών που δεν τον θυμούνται γιατί πιθανότατα να μην τον έχουν δει ποτέ να αγωνίζεται.

Από την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού του 1987 – από τον απόλυτο και αξεπέραστο δηλαδή θρίαμβο του – έχουν περάσει πλέον πάνω από 25 χρόνια. Από την αποφράδα μέρα που έφυγε από τον Αρη, που υπήρξε το βασίλειο του, πέρασαν πάνω από είκοσι και από το πικρό και άδοξο αντίο του στο μπάσκετ ως αθλητής του Παναθηναϊκού, πάνω από δεκαεπτά.

Λυπάμαι πραγματικά όσους δεν είδαν το Νικ και όσους δεν έζησαν τα κατορθώματα του. Πίστευα και πιστεύω πάντα πως η δική μου γενιά είναι μια τυχερή γενιά γιατί έζησε πολλούς και μεγάλους αθλητικούς θρύλους, όμως κανένας από όλους όσους ζήσαμε δεν συγκρίνεται με την εποποιία του Γκάλη. Αθλητές μεγάλους είδαμε πολλούς και θα δούμε κι άλλους.

Όμως ποτέ δεν θα μας ξανατύχει να βρούμε ένα μπροστάρη, ένα άνθρωπο που με τα θαύματα του δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα, ένα ηγέτη που άλλαξε το γούστο και την αισθητική μας, την αντίληψή μας για το τι είναι τα σπορ, τη στάση μας απέναντι στο ωραίο εν τέλει. Γιατί ο Γκάλης δεν ήταν ένας απλός αθλητής – ήταν πολύ περισσότερο ο μόνος που στην Ελλάδα δημιούργησε μια πολιτιστική επανάσταση: μας μύησε στα μυστικά ενός σπορ, μας αποκάλυψε την ομορφιά του, μας οδήγησε στο να κατανοήσουμε την στρατηγική του ακριβώς γιατί την καταργούσε και τη δυσκολία του ακριβώς γιατί την αποθέωσε.

Το μπάσκετ δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα από τον Γκάλη – όπως συμβαίνει με κάθε θεάνθρωπο είχαν προηγηθεί οι προφήτες του. Ομως μόνο αυτός το μετέτρεψε σε θρησκεία μιας χώρας, μόνο αυτός το γιγάντωσε όσο τίποτα άλλο ποτέ, μόνο αυτός το έβαλε στη ζωή όλων – κρατώντας συγχρόνως τη δική του ζωή μακριά από όλα. Το μπάσκετ, χάρη στο Γκάλη έγινε η άγνωστη γλώσσα που κατορθώσαμε να μιλήσουμε, η άγνωστη Τέχνη που τελικώς μας συγκίνησε, η άγνωστη θρησκεία που απέκτησε πιστούς κι όμως ο ίδιος δεν είπε ποτέ για όλα αυτά το παραμικρό.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτά τα κατορθώματα που διαδραματίστηκαν αποκλειστικά στην Ελλάδα της δεκαετίας του 80 και του 90 θα γίνουν κατανοητά από τους κριτές της υποψηφιότητας του: αυτοί στο τέλος θα κληθούν να διαλέξουν από τη σχετική λίστα τρεις αθλητές – εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα θαυματοποιό που άλλαξε το γούστο μιας χώρας, παραμένοντας σιωπηλός, εσωστρεφής και μόνος.

Κάποιος θα πει ότι κι αν απλώς περιοριστούν στα κατορθώματα του δύσκολα θα βρουν κάποιον που να αξίζει την τιμή περισσότερο. Οι αριθμοί του Γκάλη ακόμα και σήμερα μαρτυρούν ένα έπος. Σκόραρε σε όλα τα πρωταθλήματα που πήρε μέρος με τη μαγική φανέλα του Αρη κατά μέσο όρο πάνω από 30 πόντους. Εκλεισε με τον ίδιο μέσο όρο καριέρας την παρουσία του στην Εθνική.

Ηταν πρώτος σκόρερ σε όλες σχεδόν τις διοργανώσεις που πήρε μέρος. Το μεγαλύτερο ματς της ζωής του ήταν κόντρα στους Σοβιετικούς στον τελικό του 1987 και το αμέσως επόμενο που ξεπέρασε το τέλειο, κόντρα στο Σαμπόνις δυο χρόνια αργότερα όταν με τηλεπάθεια έστειλε το τρίποντο του Χριστοδούλο στο καλάθι πανηγυρίζοντας μόνος αυτός πριν καν ο Φάνης σουτάρει. Όλα αυτά είναι ο Γκάλης και μπορούμε να βρούμε δεκάδες θαύματα του, αλλά όλα αυτά τα θαύματα και πάλι δεν αρκούν για να τον περιγράψουν.

Γιατί ο Γκάλης δεν ήταν οι πόντοι και οι νίκες του, αλλά ήταν η απόδειξη ότι μπορεί στην Ελλάδα να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι που θα το θαυμάζει και θα το ζηλεύει όλος ο υπόλοιπος κόσμος για τη σπανιότητα του και την ομορφιά του. Οι επιτυχίες του Γκάλη δεν είχαν να κάνουν με τις γνωστές αρετές της ελληνικής φυλής, δηλαδή την άμυνα, την αντοχή, την πονηριά, την ικανότητα να ξεπερνάς τις ήττες όσο σκληρές κι αν είναι.

Ο Γκάλης δεν ήταν ο χαρισματικός φτωχοδιάβολος που στο τέλος κερδίζει γιατί επιβιώνει, ούτε ο καλοπροαίρετος ανθρωπάκος που προκαλεί συγκίνηση για την προσπάθεια του, ούτε ο πονηρός Οδυσσέας που κατακτά την Τροία με ένα τρικ: ήταν ένας τρομερός επαγγελματίας που είχε ως όπλο του τον περφεξιονισμό, που βελτίωσε καταπληκτικά το παιγνίδι του, που χρησιμοποιούσε όσο κανείς το μυαλό του, που πίστευε στην αξία της προπόνησης, στην ανάγκη να γίνεσαι καλύτερος δουλεύοντας, στην ατομική βελτίωση.

Ο Γκάλης δεν κατηχούσε την ομάδα, δεν έπιανε το συμπαίκτη για να του εξηγήσει τα προφανή, δεν ήθελε να δίνει οδηγίες ή να συντάσσει εγχειρίδια επιτυχίας. Ανάγκαζε όποιον δούλευε μαζί του να προσαρμόζεται στους δικούς του επαγγελματικούς ρυθμούς για να αντέχει στις συγκρίσεις, υποχρέωνε όποιον ήθελε να λέγεται συμπαίκτης του να αποδέχεται το δικό του κανόνα που ήταν δουλειά και μόνο δουλειά. Όλα αυτά τα έκανε στην Ελλάδα του 80 στην οποία το Δημόσιο ήταν το νέο Ελντοράντο, η επιδότηση η συνταγή της επιτυχίας, το άκοπο και χωρίς ιδρώτα εδώ και τώρα κοινωνική κατάκτηση.

Για αυτό αγαπήσαμε παράφορα τον κρύο, αγέλαστο, σκληρό, περφεξιονιστή Νικ: γιατί δεν είχε τα ελαττώματα μας, γιατί ποτέ δεν θα γινόμασταν σαν αυτόν, γιατί ο επαγγελματισμός του ήταν παράταιρος με τον δικό μας κομφορμισμό. Ο Γκάλης – κι αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο σήμερα – ήταν ο πρώτος πολίτης σε μια Ελλάδα την οποία ποτέ δεν είδαμε, ο μεγάλος ξένος που μας έδειξε το δύσκολο δρόμο. Τον χειροκροτήσαμε γιατί τον περπάτησε, τον αποθεώσαμε γιατί μας τον έδειξε, τον λατρέψαμε γιατί μας έπεισε πως υπάρχει και μετά γυρίσαμε στα δικά μας, αφού το μάθημα του ήταν πολύ σκληρό για μας.

Στην εποχή των θαυμάτων του υπήρξαν ελάχιστες οι συνεντεύξεις του. Ο Γκάλης δεν πούλησε ποτέ την εικόνα του. Η διασημότερη ατάκα του είναι ότι η νίκη επι των Ιταλών κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ του 87 είναι «η μεγαλύτερη της καριέρας του πριν την επόμενη». Δεν το είπε ποτέ: του το εκμαίευσε έξυπνα ο Βασίλης Σκουντής ρωτώντας τον - αυτός είπε ένα απλό «ναι». Ο Γκάλης δεν ήταν καλός με τις λέξεις, δεν πίστευε ότι υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από τη δουλειά και την Τέχνη του, δεν ήθελε να τον αγαπάς γιατί ήταν καλό παιδί, ή καταφερτζής,ή ρήτορας, ή επιτυχημένος, ή έξυπνος, ή διασκεδαστικός ή λωποδύτης. Ποτέ δεν μας είπε μεγάλα λόγια, ποτέ δεν μας εξήγησε τι ήθελε. Αλλά όλοι ξέραμε ότι θα βάλει τη μπάλα στο καλάθι με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο, γιατί αυτό ήταν η δουλειά του, μια δουλειά που πίσω της είχε τόνους ιδρώτα.

Αναρωτιέμαι ποιο hall of fame μπορεί να στεγάσει ένα αθλητή του οποίου τα κατορθώματα υπήρξαν μαθήματα ζωής σε μια χώρα που τα χειροκρότησε χωρίς να καταφέρει ποτέ να τα υιοθετήσει…

Αλ. Παπαδόπουλος: Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;

»Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;»
Το συμφέρον της Ελλάδας είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, είναι πεποίθησή μου ότι το πρόγραμμα οικονομικής και λειτουργικής ανάταξης, που συγκρότησε και επέβαλε ο τριμερής Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, σε συνδυασμό με την απουσία εθνικής αυτενέργειας, την οδηγεί, παρά τα κύματα εισαγόμενης και εδωδίμως καλλιεργούμενης εσχάτως αισιοδοξίας, σε “πλήρες τέλμα” εντός της επόμενης τριετίας. Παρά την σημερινή ρητορική του διεθνούς παράγοντα ότι η Ελλάδα δεν θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες να αχθεί μόνη της εκτός αυτής είναι πολύ μεγαλύτερες από την παραμονή της. Η συνεχιζόμενη εγγενής αδυναμία της να κατανοήσει το βάθος του προβλήματός της και να προσαρμοστεί στις σημερινές αλλά και στις μέλλουσες οικονομικές συνθήκες ανταγωνισμού που θα επικρατήσουν στην Ευρώπη και όχι μόνο θέτουν εξαρχής το όλο θέμα της παραμονής της στην Ευρωζώνη.
Το «τέλος» του μνημονίου;
Η συμφωνία του 2010, όπως τροποποιήθηκε μεταγενέστερα, ανάμεσα στη χώρα μας και στο Τριμερές Σχήμα για την χρηματοπιστωτική διάσωσή της, καθώς και τα κάθε μορφής μέτρα που περιελάμβανε - και ανεξάρτητα από τις όψιμες θεωρίες και άλλοθι, που εν τω μεταξύ αναπτύχθηκαν, περί «λάθους υπολογισμού του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή» - ήταν απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένη για τη διατήρησή της στο Ευρώ και την απαλλαγή της από παραμορφώσεις και δυσλειτουργίες, οι οποίες την οδήγησαν σε κατάσταση “χρεοστασίου”.
Παρά τα κάποια θετικά και εξυγιαντικά αποτελέσματα από την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας (μνημόνιο), τα οποία δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς λογικός άνθρωπος, το πρόγραμμα αυτό, εκτός από τις ιδεοληψίες του και τα προβλήματα που δημιούργησε κυρίως στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, έπαυσε να οικοδομεί ουσιαστικές προϋποθέσεις δημιουργίας νέων διατηρήσιμων οικονομικών συνθηκών. Είναι πλέον ανεπαρκές, ατελές και εμβαλωματικό. Εξελίσσεται τελικά σαν λογιστικό μοντέλο πάνω σε μια αποξηραμένη παραγωγική βάση και σε μια καχεκτική οικονομία. Μια οικονομία που πριν την κατάρρευσή της ήταν απλώς “μεγενθυμένη” από δάνεια κεφάλαια και περιορισμένα “ανεπτυγμένη”, αφού την αποβιομηχανοποίηση του ’70 και του ’80 ακολούθησε η αποβιοτεχνοποίηση κυρίως των τελευταίων χρόνων της κρίσης. Ήταν ήδη, ούτως ή άλλως, μια μικρομεσαία οικονομία που επέζησε κυρίως χάριν της φοροδιαφυγής.
Η ενσκήψασα «αισιοδοξία» - Ζητήματα Εθνικής Αξιοπρέπειας
Που όμως οφείλεται παρ’ όλα αυτά η ξαφνική επέλαση του κλίματος δοξαστικής αισιοδοξίας, και μάλιστα όταν επικρατούν συνθήκες συνεχούς περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας και παρατεταμένου οικονομικού παγετώνα; Νομίζω καταρχάς ότι σε κάποιους προέκυψε η ανάγκη ενός ακόμα “ιαματικού ψεύδους”, το οποίο δεν αφορά στις υποθέσεις της χώρας, αλλά στις εφήμερες εντυπώσεις μιας αμήχανης και εξαντλημένης πλέον διαχείρισης της κρίσης. Αυτό όμως κάνει μια μεγαλύτερη ζημιά. Καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και υπονομεύει την επίπονη, αλλά άκρως αναγκαία, διαδικασία που οδηγεί στην βαθειά κατανόηση του προβλήματος και της πραγματικής κατάστασης, ώστε να δημιουργηθούν ουσιαστικές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση.
Παιχνιδίζει ο οπτιμισμός με το αίσθημα του ατομικού κινδύνου και της ατομικής ελπίδας. Δεν αφήνει να αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου, ώστε να ληφθούν στέρεες εθνικού χαρακτήρα αποφάσεις και όχι ν'αναπτυχθούν λογικές ατομικής αυτοπροστασίας από τις συνέπειες της κρίσης. Η ελπίδα και η αισιοδοξία δομούνται, δεν διακηρύσσονται.
Όσοι λοιπόν επιμένουν να υποδύονται τους «αισιόδοξους», μοχλεύοντας επικοινωνιακά σε κάποια πράγματι θετικά αποτελέσματα που προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, ή όσοι άλλοι θέλουν να πιστεύουν γενικώς στην τελική διάσωση της χώρας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η «αισιοδοξία» τους αυτή, αλλά και η «απαισιοδοξία», μπορεί να είναι μια σεβαστή ατομική τους επιλογή, αλλά στην πολιτική δεν έχει καμιά αξία ούτε σαν ατομικό γνώρισμα, ούτε σαν μεταφυσικό φαινόμενο πίστης, ούτε σαν ειδύλλιο.
Στην πολιτική υπάρχει μόνο η «δύσκολη αισιοδοξία» που οικοδομείται μόνο με σκληρή συλλογική προσπάθεια, με σχέδιο και θυσίες, με ρεαλισμό, ορθολογισμό και με κοινωνική δικαιοσύνη.
Στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, εφαρμόζοντας αποφασιστικά τα επιβληθέντα οικονομικά και θεσμικά μέτρα του μνημονίου. Όπως επίσης πρέπει να της καταλογιστεί στα αρνητικά της το γεγονός ότι δεν ανέλαβε μέχρι σήμερα καμιά σημαντική πρωτοβουλία που να έχει τη δική της σφραγίδα σε κανένα σημαντικό πεδίο.
Για να αρχίσει η απομείωση του χρέους απαιτούνται πρωτογενή πλεονάσματα σταθερά τουλάχιστον για μία επταετία σε ποσοστό πάνω από 5% του ΑΕΠ καθώς και υψηλούς ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης. Είναι τουλάχιστον άκομψο και πρωτοφανές να προβάλλεται ως η νέα “Μεγάλη Ιδέα του Έθνους” η επίτευξη κάποιου ελάχιστου πρωτογενούς πλεονάσματος, με τους γνωστούς τρόπους, και μάλιστα για ένα τρίμηνο! Αυτό είναι μια ακόμη ένδειξη μειωμένων φιλοδοξιών και προσδοκιών.
Θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι την περίοδο 1994-1996, σε συνθήκες βαθειάς κρίσης χρέους και μηδενικής ανάπτυξης, χωρίς περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, αλλά κυρίως με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, επετεύχθη για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα 4,2%, 3% και 4% του ΑΕΠ αντίστοιχα. Η επιτυχία αυτή δεν προβλήθηκε συνειδητά, ούτε η τότε κυβέρνηση πανηγύρισε, έχοντας επίγνωση ότι αυτό δεν ήταν «λεία» προς διανομή από τον τότε λαϊκισμό, αλλά προοριζόταν αποκλειστικά για τη μείωση και του τότε υπέρογκου χρέους. Τα πρωτογενή πλεονάσματα διατηρήθηκαν μέχρι το 2001.
Στη χώρα επίσης επικρατούν συγχύσεις από τη συνεχή αντιφατικότητα και την πολλαπλότητα των διαβρωτικών μηνυμάτων του παραπλανητικού λαϊκισμού. Αναπτύσσονται επικίνδυνες και ανεύθυνες απόψεις, όπως εκείνες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η σωτηρία της χώρας «περνά» δήθεν μέσα από μία απλή κατάργηση του «αντιλαϊκού μνημονίου», κάτι που όμως θα μας οδηγούσε σε περαιτέρω ακραία επιδείνωση της σημερινής κατάστασης. Οι απόψεις αυτές είναι το ίδιο καταστροφικές και επικίνδυνες με εκείνες που καλλιεργούν στο λαό την «αισιόδοξη παραμυθία» ότι δήθεν η κρίση είναι πλέον πίσω μας και σύντομα θα επανέλθουμε στην “προ αυτής κατάσταση”. Αυτό είναι το νέο ψεύδος της περιόδου.
Είναι ταυτόχρονα επίσης αναξιοπρεπές για κάθε λαό να εναποθέτει μοιρολατρικά την τύχη των επόμενων γενεών του στα εκλογικά αποτελέσματα άλλων χωρών (πχ. Γαλλία, Γερμανία). Είναι εθνική δειλία και έλλειψη εθνικής ζωτικότητας να μην παράγει μια χώρα τα δικά της γεγονότα (πολιτικά, οικονομικά, θεσμικά, κλπ) και να αφήνεται στις διαθέσεις τρίτων που δυστυχώς πολλές φορές συνοδεύονται και από μη δημοσιοποιημένα προσβλητικά σχόλια του τύπου «άσε να τελειώσουν οι εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους». Είναι επίσης εξίσου αναξιοπρεπές να πανηγυρίζουμε με τα πλαστά πιστοποιητικά που μας χορηγεί απλόχερα την περίοδο αυτή ο Διεθνής Παράγων περί δήθεν “βιωσιμότητας” της ελληνικής οικονομίας και του δημόσιου χρέους. Είναι προφανές ότι λόγω της άγνωστης ακόμη κατάληξης της ευρωπαϊκής κρίσης δεν επιθυμούν, εταίροι και μη, η Ελλάδα να λειτουργήσει αυτή την περίοδο ως η ανεξέλεγκτη “παράφρων μεταβλητή” του Ευρωσυστήματος.
Πολλές χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη καταφυγής σε διεθνή αρωγή. Οι διαφορετικοί χειρισμοί ήταν ανάλογοι με την ποιότητα και την βαρύτητα των αποφάσεων των χωρών αυτών να διαπραγματευτούν σωστά, να εφαρμόσουν τις συμφωνίες αποτελεσματικά και να εξέλθουν σύντομα από την κρίση. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα δύο (2) χωρών, οι οποίες υπέγραψαν “μνημόνια”, αλλά πολύ σύντομα αποφάσισαν να κινηθούν και πέραν αυτών έως ότου διασφαλίσουν μια παραγωγική, ανταγωνιστική και διατηρήσιμη οικονομία. Ανασυγκρότησαν την οικονομία τους πάνω σε δικό τους σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής ανάπτυξης, που οι ίδιοι κατέστρωσαν και υπεράσπισαν ως κοινωνίες που τις διακρίνει η ζωτικότητα και η ευθύνη.
Οι αναδυόμενες πλέον ως σημαντικές οικονομικές υπερδυνάμεις της Βραζιλίας και της Τουρκίας αυτό τον δρόμο ακολούθησαν. Τα θαυμαστά αποτελέσματα που πέτυχαν οι χώρες αυτές μέσα σε λίγα χρόνια δεν ήταν έργο μόνο κάποιων πεφωτισμένων προσώπων. Προικισμένοι άνθρωποι προέκυψαν, αλλά δεν θα έφταναν από μόνοι τους, όπως πολλοί ίσως να πιστεύουν. Η ταχύτατη, στέρεη και διατηρήσιμη συνολική ανάπτυξη των χωρών αυτών, βεβαίως με τις ιδιαιτερότητές τους, είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων. Δεν αρκέστηκαν οι κοινωνίες τους μόνο στις υπερσυντηρητικές και εν πολλοίς διαβρωμένες και βολεμένες ηγέτιδες τάξεις τους. Συνειδητοποίησαν και οι δύο λαοί ότι έχουν συλλογική ευθύνη στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους και διαισθάνθηκαν ότι έχουν χρέος να υποστηρίξουν το αντικειμενικό συμφέρον της χώρας τους.
Οι «ηγέτιδες» τάξεις της χώρας μας
Κάθε κοινωνία συνήθως, σε περιόδους κρίσης, καθοδηγείται από ένα κυρίαρχο πνεύμα, που είναι η συνισταμένη της συλλογικής αντίληψης και του τρόπου με τον οποίο “κοιτάει τον εαυτό της” και χαράζει την προοπτική της. Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα “του ακαταμάχητου λαϊκισμού”, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του “ατομισμού” και ενός εγκαθιδρυμένου καταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς “ Διεθνούς Ζητείας”. Να εκλιπαρεί δηλαδή η χώρα νέες περικοπές χρέους, νέες παρατάσεις αποπληρωμής του καθώς και νέα δάνεια. Και όλα αυτά να προβάλλονται ως οι νέες μέλλουσες “επιτυχίες” της χώρας. Αλλοίμονο! Υπεύθυνες γι’ αυτό είναι όλες ανεξαιρέτως οι σημερινές ηγέτιδες τάξεις της χώρας και κατά σειρά ευθύνης:
(α) Η πολιτική ελίτ, από όπου προέρχομαι - και με τις δικές μου ευθύνες να με βαρύνουν - κυριαρχείται από το πνεύμα του βαθέως λαϊκισμού, το οποίο διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Γι’ αυτό ο πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα διεξάγεται ανάμεσα στις διάφορες αποχρώσεις του λαϊκισμού και μάλιστα με αρκετή δόση οπορτουνισμού ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Δυστυχώς δεν διακρίνεις πλέον, όπως άλλοτε, πτυχές είτε πεφωτισμένης Αριστεράς (αυτή χάθηκε με το θάνατο του Γληνού), είτε πεφωτισμένης Δεξιάς, είτε του αστικού Κέντρου. Εξαιρέσεις υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά ήταν και εξακολουθούν να είναι αποδυναμωμένες και ως εκ τούτου «αργούσες». Ο λαϊκισμός στη χώρα μας δεν λειτουργεί απλά και μόνο σαν δημαγωγικό εμπόριο ελπίδων προς τις ασθενέστερες τάξεις και τους «κυνηγούς» της εύκολης ευμάρειας. Δυστυχώς, κατέληξε με την πάροδο του χρόνου σε πολιτισμικό μόρφωμα που λειτουργεί σαν φιλοσοφία, νοοτροπία, αντίληψη ζωής, με συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές, οι οποίες τελικά αποθεσμοποίησαν και διέλυσαν τη χώρα.
(β) Η οικονομική ελίτ, που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, πορεύτηκε αλληλοεξαρτώμενη με τις άλλες ηγέτιδες τάξεις και κυρίως με την πολιτική. Λειτούργησε χωρίς ανεπτυγμένη συνείδηση εθνικής ευθύνης, εκτός από κάποιες και εδώ εξαιρέσεις. Ιθύνουσα Εθνική Αστική Τάξη δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ, υποδύθηκαν μόνο «ρόλους» που δεν πίστεψαν και παρέμειναν απλά ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Δεν ανέλαβαν ποτέ ευθύνες εγγύησης και πρωτοβουλίες υπεράσπισης της χώρας. Ανέχθηκαν, αν δεν υποδαύλισαν, τον λαϊκισμό για τα δικά τους συμφέροντα και συνέβαλαν αποφασιστικά στη θεσμική και οικονομική αποδυνάμωση της χώρας.
(γ) Η πνευματική ελίτ, έπαψε από καιρό να διαδραματίζει ρόλο πνευματικής καθοδήγησης. Δεν απέχει από την αλήθεια το γεγονός ότι η χώρα μας αντλεί ακόμη κυρίως από τα αποθέματα της πνευματικής παραγωγής που ανακόπηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Η όαση, και εδώ, των ελάχιστων εξαιρέσεων δεν συνιστά συγκροτημένη καθοδηγούσα πνευματική τάξη. Το γεγονός αυτό εξηγεί μελαγχολικά γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν ολοκληρώθηκε πολιτισμικά και εν τέλει γιατί δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και θεσμικά.
(δ) Η ακαδημαϊκή ελίτ, βαρύνεται για την κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και ιδιαίτερα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Δεν λειτούργησαν ως πρωτοπορία και ασπίδα της Ελληνικής κοινωνίας.
(ε) Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τις άλλες κοινωνικές ελίτ, όπως η Εκκλησία, με τον διαχρονικό εθνοφυλετισμό, ο συνδικαλισμός, με τον τυφλό διεκδικητισμό, τα media, με την υιοθέτηση επί σειράν ετών ακραίων συντεχνιακών διεκδικήσεων και με την υπερπροβολή καταναλωτικών προτύπων και πολιτισμικών υποπροϊόντων, ο αγροτικός συνδικαλισμός, που καλλιέργησε για πολλά χρόνια την αντίληψη του αγρότη – εισοδηματία του Δημοσίου και της ΕΕ, κ.λ.π.
Το αποκορύφωμα του «θριάμβου» όλων αυτών των ελίτ της χώρας ήταν την περίοδο 2008-2010, κατά την οποία, αντί, ως όφειλαν, να συλλάβουν τα ηχηρά σήματα της επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας, προκειμένου να απαιτήσουν να ληφθούν τα ελάχιστα αναγκαία τότε μέτρα, σε σχέση με τα σημερινά, για τη διάσωση της χώρας, επέδειξαν δόλια άγνοια, ιδιοτελή “τύφλωση και κώφευση”.
Αυτές είναι περίπου οι ηγέτιδες τάξεις που διαθέτει σήμερα η χώρα. Εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες και να ορίζουν τις εξελίξεις. Αυτές καλούνται να διατηρήσουν τη χώρα εντός της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα να προσελκύσουν επενδύσεις και να αναλάβουν πρωτοβουλίες με τις οποίες θα οικοδομηθεί μια νέα, βιώσιμη παραγωγική οικονομία και όχι μια οικονομία της υπερκατανάλωσης.
Η Ευθύνη και η Σωτηρία «εις ημάς αυτούς»
Μπορούν οι ηγέτιδες τάξεις της χώρας να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος; Μπορούν να μεταμορφωθούν σε οδηγούς της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να παραμείνει η Ελλάδα στο κοινό νόμισμα και να υπηρετήσει το ένα και πραγματικό εθνικό συμφέρον;

Φοβάμαι ότι η μέχρι σήμερα εμπεδωμένη σ’ αυτές κυρίαρχη κουλτούρα δεν μπορεί να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση, αλλά για να διασφαλιστεί Εθνικά αξιοπρεπής συμμετοχή στην Ευρωζώνη απαιτείται να συναντηθούν και να δράσουν και άλλες Κοινωνικές και Πνευματικές Δυνάμεις. Υπάρχουν. Είναι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας που είναι απαλλαγμένος από ιδεολογήματα και είναι προικισμένος με τον ορθολογισμό των πραγμάτων και πιστεύει ότι η χώρα έχει συμφέρον να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δεν υποκύπτει στις «ψυχρές αφαιρέσεις» της πολιτικής, αλλά υιοθετεί το γνήσιο «συναισθηματικό κριτήριο» στις επιλογές του.
Είναι οι δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη να ληφθούν Αποφάσεις Εθνικών Διαστάσεων. Αποφάσεις μεγάλης υπέρβασης του σημερινού μνημονίου. Δυνάμεις ικανές να απαιτήσουν και να συμβάλουν στο να συγκροτηθεί ένα άλλο νέο, ρεαλιστικό, αυστηρά πειθαρχημένο, χρονοστοχευμένο, θαρραλέο και ριζοσπαστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με τη δημιουργία διατηρήσιμων προϋποθέσεων θεσμικής και οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Να ενσωματώνει βεβαίως όλες τις συμφωνίες που δεσμεύουν τη χώρα, αλλά και να προχωρά πέρα από αυτές. Να περιλαμβάνει καθολικές μεταρρυθμίσεις που θα εξαφανίσουν κάθε μορφή κοινωνικού και κρατικού συντεχνιασμού και κάθε κακόηθες παραθεσμικό μόρφωμα σε όλα τα πεδία, της Διοίκησης, της Οικονομίας, της Παιδείας, των Επενδύσεων, του Κοινωνικού Κράτους, των Συνταγματικών και Πολιτικών Θεσμών κ.λ.π.
Βασική επιδίωξη θα πρέπει να είναι η ριζική αναθέσμιση της χώρας που θα περιλαμβάνει 3 πυλώνες: α) το πολιτικό σύστημα β) το Κράτος γ) την οικονομία. Συγκεκριμένες και ριζοσπαστικές προτάσεις μου, από κοινού με άλλους, έχουν ήδη δημοσιευθεί πρόσφατα στον Τύπο και είναι ανηρτημένες σε αυτή την ιστοσελίδα. Στο χώρο δε ιδιαίτερα της οικονομίας, κύρια επιδίωξη θα είναι η δημιουργία σταθερών Δημοσιονομικών και Μακροοικονομικών Πεδίων, με την οικοδόμηση νέων μηχανισμών άσκησης και ελέγχου της δημοσιονομικής πολιτικής επί των δαπανών, με αποτελεσματική εφαρμογή της φορολογικής νομοθεσίας σε διευρυμένη φορολογική βάση, όχι μόνο επί των ισχνών πλέον εισοδημάτων (αυτό δεν θα είναι απλώς ακραία αδικία, αλλά θα συνιστούσε και αντιοικονομική πολιτική) αλλά επί του συνόλου του ιδιωτικού πλούτου. Οι νέοι οικονομικοί θεσμοί θα κατατείνουν στην μετατροπή του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου σε παραγωγικό, με την οργάνωση και κατεύθυνση των διαθέσιμων ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων στη δημιουργία παραγωγικών μονάδων και υγιών θέσεων εργασίας.
Με το νέο αυτό πρόγραμμα θα προκύψουν και νέα επώδυνα μέτρα. Η κατάργηση π.χ. αθέμιτων προνομίων που ακόμα διατηρούνται θα προκαλούσε εμμέσως μειώσεις εισοδημάτων σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να διεκδικήσει και την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών προκειμένου να στεριώσει μια νέα υγιή παραγωγική οικονομία. Το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού που κυριάρχησε στη χώρα παραμένει ακόμα και καλλιεργείται δυστυχώς και σήμερα σαν δήθεν “κεκτημένος” τρόπος ζωής και συμπεριφοράς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Πρέπει σύντομα ν’ αντικατασταθεί από την αντίληψη του “λιτού βίου” ως αξιακής επιλογής. Διαφέρει εννοιολογικά και ουσιαστικά από την λιτότητα, που είναι ο κάθε φορά επιλεγόμενος “εχθρός” του δημαγωγικού λαϊκισμού και του πνεύματος του άκρατου καταναλωτισμού.
Αυτός, κατά την άποψή μου, είναι ο ρεαλιστικός δρόμος ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την παραμονή της στο ευρώ. Όσο όμως και αν θεωρώ ότι αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, άλλο τόσο δεν φαίνεται ακόμη ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς ότι οι σημερινές κατεστημένες ελίτ της χώρας, διαβρωμένες από αυταρέσκεια και αυτισμό, και με τα χαρακτηριστικά “ποιότητας” που περιγράφηκαν παραπάνω, θα αφυπνίζονταν ξαφνικά και θα συναινούσαν σε ένα αυτόχθον και ολιστικό πρόγραμμα οικονομικής, θεσμικής και λειτουργικής ανασυγκρότησης στη θέση του σημερινού μνημονίου, ώστε η χώρα να παραμείνει στο Ευρώ.
Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να συντρέξουν και να κινητοποιηθούν και άλλες υπαρκτές, αλλά σχολάζουσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις, προκειμένου να καταστεί η χώρα ικανή να προστατεύσει τα συμφέροντά της σε βάθος χρόνου.
Επίλογος ή εισαγωγή;
Η Ελλάδα ή θα αποφασίσει τώρα την οριστική διάσωσή της και την αξιοπρεπή παραμονή της στο ευρώ ή θα οδηγηθεί μέσα στην επόμενη τριετία έξω από αυτό. Ο χρόνος όμως που έχει στη διάθεσή της για να το αποφασίσει εξαντλείται. Η «Μεγάλη Απόφαση» πρέπει να ληφθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα, χωρίς βραδύτητα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Η χώρα δεν μπορεί να “σταφιδιάζει” άπραγη και επί ματαίω μέσα σε αδιέξοδες προοπτικές. Ούτε να “σαπίζει” από την ανημπόρια για εθνικές πρωτοβουλίες. Το δίλημμα είναι βαρύ, οι ευθύνες γιγάντιες και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της απραξίας απαιτεί να διατρέξουν την κοινωνία ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις.
Η ιστορία θα είναι ανελέητη για όσους θα έχουν τελικά την ευθύνη της διολίσθησης της χώρας εκτός ευρώ. Θα είναι όμως περισσότερο ανελέητη με την ολιγωρία και την έλλειψη διορατικότητας εκείνων που θα την οδηγήσουν σε μια καταστροφική άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη.
Αν “ο μη γένοιτο” η χώρα οδηγηθεί εκτός ευρώ, ελπίζω οι τότε εκπρόσωποί της να διαθέτουν τις πολιτικές ικανότητες να το αντιληφθούν τουλάχιστον έγκαιρα. Εκείνες τις στιγμές, με ενότητα και νηφαλιότητα, να επιδιώξουν μια λιγότερο καταστροφική λύση από εκείνη της άτακτης φυγής, αλλά όμως καταστροφική και αυτή, προς άρση κάθε παρεξήγησης: να υιοθετήσουν σχεδιασμένες πολιτικές νομισματικής μετάπτωσης. Αυτό, δε, σημαίνει κυρίως συνεννοημένες με τους εταίρους μορφές εγγυήσεων και διευκολύνσεων στο χρηματοπιστωτικό, στο συναλλαγματικό, στο δημοσιονομικό και στο λειτουργικό πεδίο.
Οι τεχνικές λεπτομέρειες υλοποίησης αυτής της μετάπτωσης δεν αφορούν αυτό το άρθρο. Η αγωνία αυτών των σκέψεων σχετίζεται μόνο με το πώς θα αποφύγουμε, αν μπορούμε, την κατάληξη αυτή. Και πιστεύω ότι με τις προϋποθέσεις που περιγράφω θα μπορούσε να αποφευχθεί το να γίνουμε το «ανάπηρο καθυστέρημα» της Ευρώπης.
Αλέκος Παπαδόπουλος
Αθήνα, 24 / 5 / 2013

Μεγαλώστε αισιόδοξα παιδιά

Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η αισιοδοξία είναι ένα χαρακτηριστικό, με το οποίο γεννιέται κάποιος, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας «να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο».
Τα περισσότερα παιδιά είναι αισιόδοξα, αφού, λόγω ηλικίας, δεν έχουν έρθει ακόμα αντιμέτωπα με τις δυσκολίες της ζωής. Επομένως, είναι ευθύνη των γονιών να τα βοηθήσουν να διατηρήσουν αυτή την αισιοδοξία τους, καθώς μεγαλώνουν.
Η αισιοδοξία δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια, ούτε είναι αντίθετη με τον ρεαλισμό. Μιλώντας για αισιόδοξα παιδιά, σαφώς και δεν εννοούμε παιδιά που πετούν στα σύννεφα, αλλά παιδιά που έχουν μια θετική στάση ζωής, που ξέρουν ότι θα βρουν μπροστά τους δυσκολίες, αλλά έχουν ελπίδα και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ότι θα τα καταφέρουν. Τα αισιόδοξα παιδιά έχουν καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία, είναι καλύτεροι μαθητές, είναι περισσότερο κοινωνικά και αντιμετωπίζουν ευκολότερα τις προκλήσεις από ότι τα απαισιόδοξα παιδιά.
Πώς, όμως, μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας να παραμείνουν αισιόδοξα;
Να τους επισημαίνετε τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Να γελάτε περισσότερο και να παραπονιέστε λιγότερο. Να τα επιβραβεύετε όχι μόνο για τις επιτυχίες τους, αλλά κυρίως για την προσπάθεια που κατέβαλλαν. Να στέκεστε πλάι τους στις αποτυχίες και να τα ενθαρρύνετε να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Να αποφεύγετε τα αρνητικά σχόλια και να χρησιμοποιείτε θετικές εκφράσεις. Να τους εκφράζετε καθημερινά την αγάπη σας.
Σίγουρα οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και πολλοί από εμάς έχουμε χάσει λίγη από την αισιοδοξία μας. Για χάρη όμως των παιδιών μας, είναι απαραίτητο να την ξαναβρούμε και να γίνουμε ένα πρότυπο θετικής στάσης, που τα παιδιά θα μπορούν να μιμηθούν.
www.msn.gr

Πως ένας 10χρονός "ύψωσε" την ελληνική σημαία στην πιο περίοπτη θέση του διαδίκτυου;

Ελληνική σφραγίδα έφερε το λογότυπο της Google Ελλάδας, το οποίο... φιλοτεχνήθηκε μάλιστα από 10χρονο μαθητή του 2ου δημοτικού σχολείου Λιτόχωρου.

Πρόκειται για τον Αστέριο Ρέυνικ, ο οποίος είναι ο νικητής του δημιουργικού παιδικού διαγωνισμού Doodle 4 Google στην ηλικιακή κατηγορία 4ης - 6ης δημοτικού με το doodle «Η Ελλάδα μου, ήλιος και θάλασσα».

«Για τη ζωγραφιά μου αρχικά σκέφτηκα το σύμβολο της Ελλάδας την ελληνική σημαία, σκέφτηκα τη θάλασσά μας, μετά τη βάρκα που παίρνουμε με τον παππού μου κάθε καλοκαίρι, τους δύο γλάρους, τον Πέτρο και τον Κοκκινολαίμη που έρχονται μαζί μας πάνω από τα βράχια και μας κοιτούν και τον ήλιο μας», ανέφερε μετά την ανακοίνωση της νίκης του στο Μουσείο Μπενάκη.

Ο  διαγωνισμός που έχει φιλοξενηθεί σε περισσότερες από 17 χώρες ξεκίνησε στην Ελλάδα στις 26 Φεβρουαρίου 2013 και συμμετείχαν με τις ζωγραφιές τους 8.200 παιδιά ηλικίας 6-18 ετών από 2.234 σχολεία όλης της χώρας που απεικόνισαν με πολλή φαντασία και κέφι στα doodles τους την Ελλάδα και όσα σημαίνει γι’ αυτούς.

Η επιλεγμένη ομάδα κριτών του διαγωνισμού, διάσημοι εικονογράφοι, συγγραφείς, διευθυντές μουσείων και ηθοποιοί, ανέδειξαν τους 60 επιλαχόντες, 15 από κάθε ηλικιακή ομάδα και το κοινό ψήφισε online το αγαπημένο του από κάθε κατηγορία.
 Πηγή: www.newsplus.gr

Συμβουλές εξοικονόμησης για ζεστό νερό- Απλές κινήσεις που θα σας γλιτώσουν πολλά

Η κατανάλωση ενέργειας για την παραγωγή ζεστού νερού (μπάνιο, πλύσιμο, κλπ) αντιπροσωπεύει ένα σοβαρό ποσοστό (περίπου 10-15%) επί της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας στα κτήρια (κατοικίες, ξενοδοχεία, νοσοκομεία κλπ).

Για την παραγωγή ζεστού νερού χρήσης χρησιμοποιούνται κυρίως πετρέλαιο ή φυσικό αέριο (μπόιλερ συνδεδεμένο με λέβητα), ηλεκτρισμός (ηλεκτρικός θερμοσίφωνας) και ηλιακή ενέργεια (Ηλιακοί θερμοσίφωνες ή Κεντρικά Ηλιακά Συστήματα).
Η εφαρμογή των παρακάτω μέτρων μπορεί να αποφέρει σημαντική εξοικονόμηση ενέργειας και καυσίμων για την παραγωγή ζεστού νερού χρήσης:
►Ο θερμοστάτης του μπόιλερ να ρυθμίζεται στους 50-55 °C ενώ του ηλεκτρικού θερμοσίφωνα στους 45-50 °C.
►Να ανάβετε τον ηλεκτρικό θερμοσίφωνα ανάλογα με τις ανάγκες σας και να μην μένει αναμμένος άσκοπα. Συνήθως μισή ώρα αρκεί για να ζεσταθεί το νερό.
►Προτιμάτε το ντους από το να γεμίζετε την μπανιέρα. Ξοδεύετε 3 φορές λιγότερο ρεύμα και νερό.
►Μην αφήνετε τις βρύσες να στάζουν και το νερό να τρέχει άσκοπα.
►Για το πλύσιμο των πιάτων προτιμάται να χρησιμοποιείτε πλυντήριο πιάτων. Καταναλώνετε πολύ λιγότερη ενέργεια και νερό.
►Προτιμήστε ένα ηλιακό θερμοσίφωνα αντί ενός ηλεκτρικού.

Ιδιαίτερα όσον αφορά τους ηλιακούς θερμοσίφωνες παρέχουν:

1. Ζεστό νερό χρήσης σχεδόν δωρεάν. Μία τυπική οικιακή εγκατάσταση εξοικονομεί περίπου 1400 kWh ηλεκτρικής ενέργειας ετησίως. Αυτή η ποσότητα ενέργειας αντιστοιχεί σε τουλάχιστον 70% των ετήσιων αναγκών μίας τετραμελούς οικογένειας σε ζεστό νερό.
  2. Άμεση παροχή ζεστού νερού στη βρύση (ιδιαίτερα στις εγκαταστάσεις που συνδέονται με το σύστημα θέρμανσης)
 3. Οικονομικό όφελος για τον χρήστη. Στην διάρκεια ζωής του συστήματος ο χρήστης όχι μόνο παίρνει πίσω τα χρήματά του, αλλά έχει και σημαντικό οικονομικό όφελος.
 4. Σημαντική εξοικονόμηση ηλεκτρικής ενέργειας και χρημάτων όταν γίνεται χρήση πλυντηρίων (πιάτων και ρούχων) τεχνολογίας Hot Fill που παρέχουν την δυνατότητα σύνδεσης με την παροχή ζεστού νερού.
  5. Προστασία του περιβάλλοντος (με χρήση «πράσινης» ηλιακής ενέργειας).
πηγή:fe-mail.gr

Υπνολαλία: Το παραμιλητό στον ύπνο

Σχεδόν όλοι μας έχουμε ακούσει σε κάποια φάση της ζωής μας την φράση «παραμιλούσες στον ύπνο σου το βράδυ». Η φράση αυτή μπορεί να προκαλέσει διάφορα συναισθήματα, από έκπληξη έως ντροπή και ανησυχία, αλλά πάντοτε εγείρει ένα ερώτημα: «Τι έλεγα;» Συνήθως τίποτα το ενδιαφέρον, είναι η απάντηση. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι περισσότερες «κουβέντες του ύπνου» δεν είναι αξιοσημείωτες σκέψεις, αλλά απλώς σύντομες, ανούσιες, «σκόρπιες» λέξεις που διαρκούν ένα ή δύο δευτερόλεπτα.

Υπνολαλία

Σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Ύπνου (NSF) των ΗΠΑ, η ομιλία στη διάρκεια του ύπνου – γνωστή και ως υπνολαλία – μπορεί να εκδηλωθεί σε κάθε στάδιό του. Όταν συμβαίνει στο στάδιο REM, κατά το οποίο αναπτύσσονται και τα όνειρα, προκαλείται από ένα «κινητικό ρήγμα» των διαλόγων που βλέπουμε στο όνειρό μας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το στόμα και οι φωνητικές χορδές, που φυσιολογικά είναι ανενεργές όταν κοιμόμαστε, ενεργοποιούνται παροδικά και εκφέρουμε δυνατά τις λέξεις που εκστομίζει κάποιος από τους «πρωταγωνιστές» του ονείρου μας.
Η υπνολαλία μπορεί να εμφανιστεί και στη διάρκεια των «μεταβατικών αφυπνίσεων», δηλαδή όταν μισοξυπνάμε καθώς περνάμε από το ένα στάδιο του ύπνου στο άλλο.
Και στις δύο περιπτώσεις, η ομιλία μας εκδηλώνεται όταν «εισβάλλουν» στον ύπνο ορισμένα στοιχεία της αφύπνισης, γεγονός που μας επιτρέπει να μιλήσουμε αλλά μας εμποδίζει να πούμε κάτι που έχει νόημα για όποιον το ακούει. Είναι δύσκολο να υπολογισθεί η συχνότητα της υπνολαλίας, επειδή συνήθως κοιμόμαστε όταν συμβαίνει και, αν δεν υπάρχει κάποιος ξύπνιος δίπλα μας, δεν ενημερωνόμαστε ποτέ για το συμβάν.

Το στρες

Μελέτες, πάντως, έχουν δείξει πως περισσότερα από τα μισά παιδιά παρουσιάζουν σποραδικά υπνολαλία, με την συχνότητα της εμφάνισής της να μειώνεται καθώς μεγαλώνουν. Η χρόνια υπνολαλία στους ενήλικες θεωρείται διαταραχή του ύπνου και μπορεί να οφείλεται στο στρες και σε άλλους παράγοντες.
Επειδή, εξάλλου, η υπνολαλία οφείλεται σε παροδικές αλληλοκαλύψεις των διαφορετικών σταδίων του συνειδητού, συνήθως διαρκεί πολύ λίγο – μερικά δευτερόλεπτα, στη διάρκεια των οποίων εκφέρουμε λίγες λέξεις.
Ωστόσο, έχουν καταγραφεί και σπάνιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο πάσχων δίνει ολόκληρη… ομιλία την ώρα που κοιμάται. Ακόμα κι αυτές οι περιπτώσεις είναι ως επί το πλείστον ασυναρτησίες, αλλά ακόμα κι αν μοιάζουν να έχουν νόημα και να αποκαλύπτουν κάτι «σημαντικό», δεν πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν.
Και αυτό διότι, σύμφωνα με το NSF, η επιστήμη και ο νόμος δεν θεωρούν την υπνολαλία προϊόν του συνειδητού ή της λογικής σκέψης και συνεπώς είναι εντελώς αναξιόπιστη.
Πηγή: www.healthyliving.gr

11 Τροφές που σε κάνουν να γερνάς γρηγορότερα!

Όλοι θέλουμε να δείχνουμε νέοι και υγιείς, όμως οι κρέμες και οι θεραπείες δεν πρόκειται να σε βοηθήσουν εάν δεν τρέφεσαι σωστά.

Διάβασε παρακάτω για 11 τροφές που έχεις σίγουρα στη διατροφή σου και δεν ήξερες το πόσο κακό μπορούν να κάνουν στο δέρμα και τη φυσική σου κατάσταση. Μερικές από αυτές που ίσως θεωρούσες άκακες, μπορεί να σε σοκάρουν με το πόσο κακό μπορεί να σου κάνουν!

1. Ζάχαρη
Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που μια διατροφή πλούσια σε ζάχαρη, σε κάνει να φαίνεσαι μεγαλύτερος. Σε όσα σημεία του σώματος σου υπάρχει περισσότερη απ” ότι θα έπρεπε ζάχαρη, προσκολλάται στο κολλαγόνο, κάνοντας το δέρμα σου να φαίνεται άκαμπτο και σκληρό. Χάνοντας το δέρμα την ελαστικότητα του, οδηγεί σε ρυτίδες.

2. Ακόρεστα Λιπαρά
Όπως και η ζάχαρη, τα περιττά ακόρεστα λιπαρά, κάνουν το δέρμα να φαίνεται άκαμπτο. Τα λιπαρά αυτά (μπορεί να τα βρείτε και ως Trans fats) βουλώνουν και σκληραίνουν τις αρτηρίες και τα μικρότερα αιμοφόρα αγγεία, με πολλά αρνητικά για τον οργανισμό σου και δυστυχώς επηρεάζοντας και το δέρμα σε μεγάλο βαθμό. Όπως λένε και οι Άγγλοι «A moment on the lips, a lifetime on the hips».. υπερβολικό αλλά δεν είναι κακό να το θυμόμαστε πριν αρχίσουμε τις υπερβολές.

3. Αλάτι
Το αλάτι αφυδατώνει το σώμα. Η αφυδάτωση σε κάνει να αισθάνεσαι κόπωση και να φαίνεσαι κουρασμένος και χωρίς ενέργεια. Ακόμη, το περιττό αλάτι οδηγεί σε προβλήματα στο συκώτι, υψηλή πίεση και επιδρά αρνητικά στον μεταβολισμό των οστών. Οπότε την επόμενη φορά που θα πας να βάλεις λίγο ακόμα αλατάκι στις ήδη αλατισμένες πατάτες ή στον.. γύρο (ναι, το κάνουν πολλοί..) σκέψου το καλύτερα! Και μην ξεχνάς ότι αλάτι υπάρχει σε όλες τις τροφές, οπότε όσο περισσότερο το προσέχεις, τόσο το καλύτερο.

4. Καφές
Ο καφές και τα προϊόντα που περιέχουν καφεΐνη, επίσης σε αφυδατώνουν με τις ίδιες συνέπειες. Οπότε μην το παρακάνεις με τα φραπεδάκια τώρα που έρχεται το καλοκαίρι. Πιες και κανένα χυμό!

5. Γλυκίσματα
Η ζάχαρη που περιέχουν γλυκά και γλυκίσματα προκαλεί φλεγμονές στο δέρμα σου και του προκαλεί την λεγόμενη όψη «φλοιού πορτοκαλιού».

6. Γλυκαντικά
Τα τεχνητά γλυκαντικά και ειδικά εκείνα που περιέχουν ασπαρτάμη, έχουν συσχετιστεί με πονοκεφάλους, πόνους αρθρώσεων και αυξάνουν την επιθυμία σου για γλυκά! Δοκίμασε γλυκαντικά με βάση τη Στέβια που είναι φυσικό προϊόν αλλά και πάλι με μέτρο.

7. Αλκοόλ
Η μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, αφυδατώνει το σώμα με όλα τα αρνητικά επακόλουθα που αναφέραμε παραπάνω. Γενικά το αλκοόλ παχαίνει, αφυδατώνει και έχει αρνητικές επιδράσεις τόσο στον εγκέφαλο όσο και στο συκώτι και την καρδιά, οπότε όσο μπορείς να το περιορίσεις, τόσο το καλύτερο. Ειδικά το καλοκαίρι, ο συνδυασμός του με τη ζέστη και τον ήλιο, μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες τόσο για τον οργανισμό όσο και για το δέρμα σου.

8. Ενεργειακά Ποτά
Τα Energy drinks αποδυναμώνουν το σμάλτο των δοντιών σου 8 φορές περισσότερο από ότι τα αναψυκτικά! Η διάβρωση αυτή είναι που κάνει τα δόντια σου να φαίνονται κιτρινισμένα και άρρωστα.

9. Υδατάνθρακες
Η υπερκατανάλωση υδατανθράκων μπορεί να βλάψει το κολλαγόνο και τις ίνες του δέρματος σου.

10. Τηγανητά
Τα τηγανητά φαγητά, συμβάλουν στη διάσπαση του κολλαγόνου του δέρματος, κάνοντας το σκληρό και άκαμπτο.

11. Αναψυκτικά
Ως ένα ρόφημα πλούσιο σε ζάχαρη, τα αναψυκτικά αφυδατώνουν το σώμα σου, κάνοντας σε να αισθάνεσαι κούραση. Ακόμη και τα αναψυκτικά χωρίς ζάχαρη όμως περιέχουν γλυκαντικές ουσίες (και ορισμένα καφεΐνη) οπότε η κατανάλωση τους θα πρέπει να γίνεται με μέτρο.

Κάτι που όλοι μας μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον οργανισμό μας να παραμένει υγιείς και να καίει γρηγορότερα το λίπος, αλλά και το δέρμα μας να παραμείνει νεότερο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα είναι να πίνουμε πολύ νερό.

Για παράδειγμα ένα άτομο 70 κιλών θα πρέπει να πίνει 2 λίτρα νερό την ημέρα τουλάχιστον. Και όταν λέμε 2 λίτρα νερό, δεν εννοούμε 3 καφέδες, 1 cocacola, 1 red bull και 2 ποτηράκια νερό… Εννοούμε 2 λίτρα καθαρό νερό την ημέρα!

Εάν μπορέσετε να το ακολουθήσετε αυτό και παράλληλα να μετριάσετε τις καταχρήσεις στα παραπάνω 11, θα δείτε μεγάλη διαφορά στην φυσική σας κατάσταση και στην όψη του δέρματος σας. Αξίζει μια μικρή προσπάθεια για μια μεγάλη διαφορά!
Πηγή: yahoo!news

Ο «μεγάλος αδελφός» μας κλείνει το μάτι μέσα από τα κινητά τηλέφωνα.

Μήπως τελικά ο παγκόσμιος έλεγχος πραγματοποιείται με τη βοήθεια των κινητών; Φανταστείτε ότι σήμερα σχεδόν όλος ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει ένα τουλάχιστον κινητό, το οποίο έχει πάντα πάνω του. Ο σημερινός άνθρωπος το χρησιμοποιεί για να ξυπνάει, για να κοιμάται, για να πληρώνει, για να πληρώνεται, για είναι συνεχώς online όπως διαφημίζουν και οι εταιρίες τηλεποικινωνιών. Κάθε smart phone έχει εγκατεστημένες δεκάδες εφαρμογές που σε παρακολουθούν, μαθαίνουν τις συνήθειές σου και εσύ δεν μπορείς ή δεν θα μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτές.

Η αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότεροι γίνονται οι χρήστες της κινητής τηλεφωνίας και αυτό συμβαίνει γιατί η τεχνολογία ενσωματώνεται ολοένα και περισσότερο στις ζωές μας.

Όσον αφορά στο 2012, 6.7 δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν κινητό τηλέφωνο στον πλανήτη ενώ ενεργά είναι 5.3 δισεκατομμύρια τηλέφωνα. Διαβάστε αναλυτικά:

    Παγκόσμιος πληθυσμός – 7.1 δισ.

    Συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας – 6.7 δισ. (94% του παγκόσμιου πληθυσμού)

    Συσκευές σε χρήση – 5.3 δισ.

    Smartphones  - 1.3 δισ. (25% όλων των τηλεφώνων)

    Συνδέσεις 3G – 1.3 δισ. (19% των συνδρομών και 25% των συσκευών)

    Χρήση WiFi – 1.1 δισ. (16% των συνδρομών και 21% των συσκευών)

    Χρήστες που αποστέλουν SMS  - 5.6 δισ.

    Φωνητικές κλήσεις – 5.4 δισ.

    Χρήση κάμερας – 4.8 δισ.

    Παραλήπτες mobile διαφημίσεων  - 4.0 δισ.  (56% του πλανήτη)

    Χρήστες που αποστέλουν MMS – 2.9 δισ.  (60% των χρηστών κάμερας)

    Browser (συμπεριλαμβανομένου WAP) – 2.1 δισ. (84% όλων των χρηστών του Internet)

    Gamers  - 1.2 δισ. (57% των χρηστών mobile Internet)

    Χρήστες που κατεβάζουν εφαρμογές – 1.2 δισ.

    Κοινωνικά δίκτυα – 1.1 δισ. (53% των χρηστών mobile Internet)

Πως η σχολική βία επηρρεάζει το υπόλοιπο της ζωής μας

 Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό JAMA Psychiatry, ο σχολικός εκφοβισμός δημιουργεί μεγάλο κίνδυνο να δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα στην ενήλικη ζωή στα άτομα που ως παιδιά έχουν πέσει θύματα (ο σχολικός εκφοβισμός είναι γνωστός στα αγγλικά ως bullying από το bull που σημαίνει ταύρος). Από την άλλη μεριά, τα παιδιά που έχουν ασκήσει σχολικό εκφοβισμό τείνουν να έχουν παραβατική συμπεριφορά ως ενήλικες.

Η νέα μελέτη ανατρέπει την αντίληψη ότι το φαινόμενο του «εκφοβισμού» στο σχολείο έχει προσωρινή μόνο ψυχική επίπτωση στα παιδιά και συνήθως ξεπερνιέται μετά από ένα διάστημα. Αντίθετα, δείχνει ότι ο εκφοβισμός μπορεί συχνά να προκαλέσει μόνιμη ψυχική ζημιά σε ένα άνθρωπο και γι’ αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να αντιμετωπιστεί στο μέτρο του δυνατού απ’ όλους τους εμπλεκόμενους (πολιτεία, εκπαιδευτικούς, γονείς και τους ίδιους τους μαθητές).

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Γουίλιαμ Κόπλαντ, καθηγητή του Τμήματος Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Ντιουκ, μελέτησαν στοιχεία σε ορίζοντα 20ετίας, τα οποία αφορούσαν περίπου 1.400 παιδιά ηλικίας εννέα έως 16 ετών. Από αυτά, περίπου ένα στα τέσσερα είχε πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού (αγόρια και κορίτσια σχεδόν στο ίδιο ποσοστό), ενώ ένα στα 10 παραδέχτηκε ότι είχε ασκήσει λεκτική ή σωματική βία σε άλλο παιδί. Ορισμένα παιδιά είχαν κατά καιρούς παίξει το ρόλο, τόσο του θύτη, όσο και του θύματος.

Οι ψυχίατροι παρακολούθησαν αυτά τα παιδιά και μετά την ενηλικίωσή τους για να αξιολογήσουν τις επιπτώσεις του σχολικού εκφοβισμού στη ψυχική υγεία των νέων. «Εκπλαγήκαμε από το πόσο βαθιά ο σχολικος εκφοβισμος επηρεάζει την μακροπρόθεσμη υγεία ενός προσώπου. Η ψυχική ζημιά δεν εξαφανίζεται έτσι απλά, επειδή κάποιος μεγαλώνει και σταματά να πέφτει πια θύμα σχολικού εκφοβισμού. Οι συνέπειες τον συνοδεύουν από την παιδική ή εφηβική ηλικία του, προκαλώντας μια μεγάλη γκάμα προβλημάτων αργότερα», εξηγεί ο Δρ Κόπλαντ.

Μια προηγούμενη έρευνα στη Φιλανδία είχε καταλήξει σε συγκεχυμένα συμπεράσματα, δηλαδή ότι τα μεν αγόρια είχαν λίγα ψυχικά προβλήματα σε βάθος χρόνου, ενώ αντίθετα πολλά κορίτσια υπέφεραν από μακροπρόθεσμες ψυχικές διαταραχές.

Θύτες και θύματα

Η πιο πρόσφατη και μεγαλύτερη σε εύρος χρόνου αμερικανική έρευνα διαπίστωσε ότι όχι μόνο τα θύματα του σχολικού εκφοβισμού, αλλά ακόμα και οι θύτες, ως ενήλικες πια, έχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν ψυχολογικές διαταραχές σε σχέση με όσους έχουν αποφύγει τον σχολικό εκφοβισμό. Είναι κυρίως, τα θύματα της καταπίεσης από συμμαθητές και φίλους τους, που αναπτύσσουν προβλήματα άγχους, πανικού, αγοραφοβίας, κατάθλιψης, κατάχρησης ναρκωτικών και άλλων ουσιών κ.α.

Από την άλλη, οι νέοι που κάποτε πρωτοστάτησαν στον εκφοβισμό άλλων παιδιών, όταν μεγαλώσουν, εμφανίζουν αυξημένες πιθανότητες για αντικοινωνικές συμπεριφορές και άλλες παρεμφερείς διαταραχές προσωπικότητας.

«Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί δυνητικό πρόβλημα και για τα θύματα και για τους θύτες», εξηγεί η Δρ Τζέην Κοστέλο, που συμμετείχε στην επιστημονική ομάδα.

«Τείνουμε να θεωρούμε τον σχολικό εκφοβισμό ως κάτι φυσιολογικό και όχι τρομερά σημαντικό μέρος της παιδικής ηλικίας, όμως στην πραγματικότητα μπορεί να έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις για τα παιδιά, τους εφήβους και τους ενήλικες», υπογραμμίζει.

Πηγή: www.healthyliving.gr

Τα πιο επικίνδυνα σημεία του ελληνικού οδικού δικτύου

Το ΕΚΑΒ φέτος θα βρίσκεται προληπτικά στα ακόλουθα σημεία τις ώρες αυξημένης διέλευσης, με γνώμονα την επικινδυνότητα της οδού:
52- 54 χλμ. Θεσσαλονίκης - Μουδανιών

149 -152 χλμ. ΠΑΘΕ

10ο χλμ. Μπράλου - Φθιώτιδας

27ο - 67ο χλμ. ΠΑΘΕ

47ο - 58ο χλμ. Αθηνών - Κορίνθου

212ο - 238ο χλμ. Εγνατίας Οδού

10ο χλμ. Άρτας - Τρικάλων

23ο χλμ. Αντιρρίου - Ιωαννίνων

21ο - 31ο χλμ. Πατρών - Πύργου

136ο - 146ο χλμ. Αθηνών - Πατρών

40ο - 49ο χλμ. Αρεόπολης - Καλαμάτας

4ο - 20ο χλμ. Ρόδου - Λίνδου

60ο χλμ. Ρεθύμνου - Ηρακλείου

11ο χλμ. Χανίων - Κισσάμου.

Πηγή: www.tromaktiko.blogspot.gr