Τα έκτακτα δάνεια θα βοηθήσουν την Ελλάδα τους επόμενους μήνες και θα δώσουν χρόνο στα υπόλοιπα κράτη ώστε να μην απειληθεί η νομισματική ένωση, αλλά η Ελλάδα είναι πολύ αμφίβολο αν θα καταφέρει να σωθεί. Δεν γνωρίζω αν πραγματικά νομίζουν κάποιοι ότι πάμε προς τα πάνω τώρα, αλλά εγώ νιώθω απλά πως η πορεία μας προς τα κάτω επιβραδύνεται, κυρίως για να μην πάρουμε κανέναν μαζί μας σβάρνα ή επειδή οι απότομες αλλαγές προκαλούν απότομες αντιδράσεις... Ο αντίλογος κάποιων αγανακτισμένων είναι η επιλογή του απότομου θανάτου αντί για έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Μπήκαμε στη φάση που πρέπει να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της τακτικής που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, όταν μια ελίτ, της οποίας ο πυρήνας ήταν οι οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη, δημιούργησε μια πελατειακή οικονομία. Αυτή η ελίτ σκορπούσε χρήματα που το κράτος δεν τα είχε στην πραγματικότητα. Οι αρχηγοί αυτών των φατριών μοίρασαν απλόχερα την ευημερία και βολεύτηκαν όσοι γινόταν, δημιουργώντας έναν τεράστιο κρατικό μηχανισμό. Τα κόμματα ασχολήθηκαν πιο πολύ με χατίρια παρά με τη πραγματική πολιτική. Όποιος μπορούσε να χαρίσει δημόσιο χρήμα, αγόραζε φίλους και ψηφοφόρους που είχαν υποχρέωση στη παράταξη. Έτσι συνέχισε να πορεύεται η φεουδαρχική δημοκρατία της Ελλάδος. Οι γενιές έρχονται και φεύγουν αλλά τα ονόματα παραμένουν τα ίδια: (Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης, Κεφαλογιάννης, Βαρβιτσιώτης, Γεννηματάς, Κατσιφάρας, Κεδίκογλου, Αλευράς, κ.ο.κ.). Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος.
Και ο λαός συνήθισε να ζει με μια επίπλαστη ευημερία. Η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα στην άκρη της Ένωσης, με έντεκα εκατομμύρια κατοίκους. Υπάρχουν δέντρα ελιάς, γαλάζιος ουρανός και θάλασσα. Εκτός αυτού λίγα πράγματα. Ένας στους τέσσερις εργάζεται για το κράτος. Το κράτος είναι η πηγή που όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν. Και πολλοί ακόμα έμαθαν να ποντάρουν στην γρήγορη και εύκολη πρόοδο είτε με ευτελής τουριστικές υπηρεσίες που πουλιούνται ιδιαίτερα υπερτιμημένα και μακροπρόθεσμα έχουν αρνητικό οικονομικό αποτέλεσμα, είτε χτίζοντας πουλώντας ή ενοικιάζοντας Γη, σπίτια, καταστήματα, εξοχικά κοκ. Οι τελευταίοι οδήγησαν με τη βοήθεια της πολιτείας και των τραπεζών τη σχετική αγορά, που είναι η βασικότερη ίσως στην Ελλάδα, σε ρυθμούς που στραγγαλίζουν κάθε επιχειρηματική προσπάθεια, γεγονός που τώρα καταστρέφει και τους ίδιους τους υπαίτιους που βιάστηκαν να πλουτίσουν. Η έλλειψη επιχειρηματικής παιδείας σε αυτόν τον τόπο δημιουργεί τεράστια προβλήματα, τα οποία αποτυπώνονται καθημερινά στη συμπεριφορά πολλών επαγγελματιών. Όμως αυτά δεν είναι τόσο σημαντικά όσο η βλακεία της πολιτείας που μόνο της προκαλεί εδώ και χρόνια την άνοδο των τιμών και τη κάθοδο της ποιότητας, τόσο με τη συγκεκριμένη λογική στον τομέα των κατασκευών και των ακινήτων που έχει τις συνέπειες της σε όλο το φάσμα της αγοράς, όσο και εκκολάπτοντας ή συντηρώντας κυκλώματα μεσαζόντων και ολιγοπώλια σε πολλούς κλάδους. Φυσικά, ο σχεδιασμός σε όλους σχεδόν τους τομείς ήταν ανέκαθεν βραχυχρόνιος και εύκολα αναιρούμενος, ενώ πάντα ακόμα και σήμερα, στην πιο δύσκολη φάση της ελληνικής ιστορίας, επιδιώκεται να θιχτούν όσο γίνεται λιγότερο τα οργανωμένα συμφέροντα, καθώς υπάρχουν πολλές επαγγελματικές ομάδες και συντεχνίες που δεν έχουν απολύτως κανέναν ενδοιασμό να λειτουργούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, προκειμένου να διατηρήσουν τα προνόμια τους ενώ αντίστροφα πολλοί φορείς της εξουσίας λειτουργούν αποκλειστικά ως άτομα και αναλογιζόμενοι το προσωπικό κόστος υποκύπτουν με ιδιαίτερη ευκολία σε τέτοιου είδους αντιδράσεις, ακόμα και σε απλές απειλές.
Επειδή τα κόμματα λεηλάτησαν συστηματικά το κράτος εδώ και δεκαετίες, ο λαός στο ίδιο μήκος κύματος συνήθισε επίσης να αρπάζει ότι μπορεί και να συμπεριφέρεται ανεύθυνα. Οι πλούσιοι κρύβουν δισεκατομμύρια από την εφορία, οι φτωχοί δουλεύουν ανασφάλιστοι και αρκετοί κρατικοί λειτουργοί λαδώνονται. Καλά, σίγουρα δεν είναι όλοι έτσι. Ούτε καν, το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων αυτής της χώρας. Όμως η έλλειψη συλλογικής συνείδησης, σε σύγκριση με προηγμένα κράτη του δυτικού κόσμου είναι αξιοσημείωτη. Δηλαδή, παρότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες που αποδοκιμάζουν τις πράξεις των συμπολιτών τους και παρότι γνωρίζουν και βλέπουν παρανομίες ή ανήθικες συμπεριφορές, δεν πρόκειται ποτέ να μπουν στον κόπο να καταγγείλουν ή να επικρίνουν συγκεκριμένες ενέργειες, συγκεκριμένων ανθρώπων. Στην Ελλάδα υπάρχει μια νοοτροπία που ξενίζει όσους έχουν γαλουχηθεί σε διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες. Όλοι κάτι ξέρουν ή μπορεί και να ξέρουν πολλά. Ίσως και να μην υπάρχει τίποτα μυστικό σε αυτή την παράξενη χώρα. Περισσότερο όμως νιώθουν ικανοποιημένοι να βρίζουν και να κατηγορούν ή απλά να δηλώνουν ότι γνωρίζουν γενικά και αόριστα, μάλλον γιατί φοβούνται να μην τους θεωρήσουν οι άλλοι αφελείς ή ακριβώς για να δείξουν πως είναι οι μόνοι που δεν είναι αφελείς (;) (ενώ ανέχονται ότι γίνεται...) παρά να στρέφονται με ουσιαστικό τρόπο κατά των ανθρώπων που παρασιτούν. Δεν μπαίνουν εύκολα στον κόπο να κατονομάσουν. Μεγάλο ρόλο παίζει σίγουρα η αναξιοπιστία και η απαξίωση των θεσμών. Η Γραφειοκρατία λειτουργεί ευεργετικά προς όσους δρουν παρασκηνιακά. Για τους Έλληνες, το κράτος μετατρέπεται πολύ συχνά σε κάτι που ανήκουν όλοι οι υπόλοιποι εκτός από τους ίδιους. Και έτσι πολύ απλά, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων σκέφτεται έτσι, τότε δεν υπάρχει κράτος ή κι αυτό το παρασιτικό και αναξιόπιστο κράτος που υπάρχει δεν πρόκειται να αλλάξει, διότι πρόκειται για μια συλλογική οντότητα που για να την τροποποιήσεις πρέπει να είσαι ή να νιώθεις τουλάχιστον ότι είσαι κομμάτι της.. Να το πούμε πιο απλά για τους πάρα πολλούς “πονηρούς” ή ξύπνιους: τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω. Και φυσικά αυτό το οικοδόμημα πάει να καταρρεύσει στα κεφάλια μας, αφού κάποιοι, όπως ακριβώς τα τρωκτικά, ροκανίζουν συνέχεια, ότι βρούνε μπροστά τους και εννοείται πως τώρα που δεν έμειναν πολλά, τρώνε πλέον αποκλειστικά και μόνο τα δοκάρια που μας στηρίζουν.
Αναμφίβολα, το έδαφος πάνω στο οποίο χτίστηκε η σύγχρονη Ελλάδα είναι σαθρό. Οι πυλώνες της ελληνικής εθνικής ταυτότητας αντιφατικοί μεταξύ τους, στα σχέδια των αρχιτεκτόνων αυτού του έθνους είχαν στόχο να στηρίξουν τη συνείδηση μιας μακραίωνης λαμπρής πολιτιστικής και σε σημαντικό βαθμό φυλετικής συνέχειας... Όμως τα πρότυπα ποτέ δεν έγιναν σαφή και το μόνο που πέτυχαν οι θεσμοθετημένοι φορείς κοινωνικοποίησης ήταν να καλλιεργήσουν στους πολίτες αυτής της χώρας ένα υπέρμετρο και μυωπικό εθνικό “εγώ”, που τους δίνει αυτοδικαίως μια αίσθηση ανωτερότητας και δεν τους αφήνει να δανειστούν παραδείγματα από πουθενά, αφού όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροι πολιτιστικά και δεν έχουν να μας πουν τίποτα σπουδαίο. Αποτελεί ακόμα και ένα πολύ καλό άλλοθι, για πολλούς το κόνσεπτ της τεράστιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Θυμίζει το παραμύθι του λαγού και της χελώνας. Εμείς δικαιούμαστε να κάνουμε ένα τεράστιο διάλειμμα στη πρόοδο μας, εξάλλου και τώρα τελευταία κάτι κάνουμε (με τη προϋπόθεση ότι αγνοούμε τι κάνουν οι άλλοι)...Βέβαια, εδώ αξίζει να αναφερθεί, πόσο εμφανές μπορεί να γίνει ότι ο χρόνος είναι μια έννοια που ατομικά, αλλά και συλλογικά, σε επίπεδο κουλτούρας γίνεται διαφορετικά αντιληπτή. Μερικοί λαοί που ζουν αυτή τη στιγμή με πολύ λιγότερες σκοτούρες, αντιλαμβάνονται την ύπαρξη τους ως πιο εφήμερη από τη δικιά μας. Μερικούς άλλους τους αναγκάζει το παρελθόν τους να του γυρίζουν τη πλάτη, με αποτέλεσμα όμως να κάνουν θαύματα στο παρόν.
Τραγική ειρωνεία είναι πως τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να διορθώσει ό,τι έχει ξεκινήσει από τον πατέρα του, χάρης στον οποίο πέραν των άλλων, πολλοί ζήσανε ή ζουν ακόμα τη μισή τους ζωή ως συνταξιούχοι. Ακόμα πιο τραγικό αποτέλεσμα των λαθών, ότι σε αυτή τη πατρίδα πολλοί είναι αυτοί οι νέοι που επιβιώνουν ακόμα χάρης στους συνταξιούχους. Το δύσκολο βήμα πρέπει να γίνει τώρα όπως αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός, και συμπληρώνει: "Είτε θα αλλάξουμε τον εαυτό μας, ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί." Στη δεκαετία του ογδόντα ο Ανδρέας Παπανδρέου παρείχε στους πελάτες του ανεξέλεγκτα τα προνόμια και το εθνικό χρέος εξερράγη. Τώρα το ίδιο κόμμα με το ίδιο όνομα στην προεδρεία του, λίγο πολύ πιεζόμενο από τρίτους, πρέπει να πάρει πίσω πολλά προνόμια από αυτά που μοίρασε τότε. Όπου δεν τα καταφέρνει, εκεί επιβαρύνει αυτούς που πάντα ήταν στην απ έξω. Δηλαδή τα εύκολα θύματα που δεν ανήκαν σε οργανωμένα συμφέροντα.
Στην εκλογική εκστρατεία του 2004 είχε υποσχεθεί ο Καραμανλής στο λαό ότι θα μεταρρυθμίσει τη χώρα. Μετά από τις εκλογές όμως τα σκάνδαλα αρχίσανε και πάλι να συσσωρεύονται, δισεκατομμύρια αλλάξαν χέρια σε συναλλαγές γης και χρήματα των συνταξιοδοτικών ταμείων γράφτηκε πως χάθηκαν εξαιτίας λανθασμένων και ριψοκίνδυνων τοποθετήσεων. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας άρχισαν να ανακαλύπτουν πλαστά οικονομικά μεγέθη και λίγο πριν παραιτηθεί η κυβέρνηση του δημιουργήθηκαν δεκάδες χιλιάδες δημόσιες θέσεις, επιβαρύνοντας τον ήδη παραμορφωμένο δημόσιο τομέα. Πολλοί άνθρωποι όμως που αγωνίστηκαν με τίμια και διαφανή μέσα, οι οποίοι διαθέτουν ένα υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και μόρφωσης και δεν φέρουν ομοιότητες με τον τρόπο και τα προσόντα πολλών παλαιότερα εισερχόμενων στον δημόσιο τομέα ακόμα και τώρα βρίσκονται στο κενό, καθώς η σημερινή κυβέρνηση κωλυσιεργεί και προσπαθεί να αποφύγει την υλοποίηση δεσμεύσεων από τη προηγούμενη. Μιλάμε βέβαια για διορισμούς διαγωνισμών του ΑΣΕΠ που εκκρεμούν ως και 4 χρόνια με αποτέλεσμα, ως επί των πλείστων νέοι άνθρωποι, να μην μπορούν να προχωρήσουν στη ζωή τους και να είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν. Αυτοί, οι άνθρωποι μαζί με αρκετούς άλλους που είτε ως υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες βλέπουν να πληρώνουν το λογαριασμό για όσα φάγανε μαζί, στο ίδιο τραπέζι αλλά σε πολύ διαφορετικές μερίδες, κάποιοι άλλοι, είναι αυτοί που όχι μόνον δεν πρέπει να επιβαρυνθούν, αλλά είναι και εκείνοι που πρέπει να στηριχθούν για να αλλάξει μορφή και να βγει αυτό τερατούργημα από το τέλμα που βουλιάζει και να γίνει ένα πραγματικό κράτος πολιτών.
