Η Θράκη χάνεται, η Αθήνα σφυρίζει αδιάφορα...

«Μανώλη, ο Ίασμος τελείωσε. Οι Γκρίζοι Λύκοι αλωνίζουν με στόχο να μας διώξουν από τον τόπο μας!» έγραφε το αγωνιώδες μήνυμα που έλαβα στο κινητό μου τηλέφωνο την επομένη των εκλογών.

Ο φίλος μου ο Παντελής ήταν πολύ απογοητευμένος. Ο Ίασμος Ροδόπης, το τρίτο κεφαλοχώρι του νομού, δεκαετίες χριστιανικό στην πλειονότητά του, παραδόθηκε το 2010 από το ΠΑΣΟΚ του Σωκράτη Ξυνίδη στον δήμαρχο του τουρκικού προξενείου, Ισμέτ Καδή, και χάθηκε οριστικά σε αυτή την εκλογή, θυσία στις ανταλλαγές που έγιναν μεταξύ των κομμάτων εξουσίας και τον μειονοτικό παράγοντα. Το 2010, στο πλαίσιο του «Καλλικράτη», ενσωματώθηκαν στην κωμόπολη δύο μειονοτικά χωριά, αλλοιώθηκε η ισορροπία και εξελέγη για πρώτη φορά μουσουλμάνος δήμαρχος, ο οποίος κατά τη διάρκεια της τετραετίας αγνόησε συστηματικά τη χριστιανική κοινότητα του χωριού. Δεν πήγαινε στην Εκκλησία στις επίσημες δοξολογίες, ηρνείτο να παραστεί στις εθνικές γιορτές, δεν παρέστη ποτέ στην έπαρση της ελληνικής σημασίας, αδιαφορούσε προκλητικά για τους χριστιανούς κατοίκου και τα αιτήματά τους, διέλυσε έως και την Φιλαρμονική του Δήμου.

«Δεν αντέχω να γίνω ξανά πρόσφυγας στον τόπο μου», μου είχε πει πρόσφατα ο Παντελής, συγγενής του παλιού νομάρχη Παναγιώτη Φωτέα. Είχε την ελπίδα ότι ο πολυσυλλεκτικός συνδυασμός του υποψήφιου δημάρχου Κυριάκου Αμούτζα θα ανέτρεπε τον συσχετισμό εξαιτίας των δυσαρεσκειών που είχε δημιουργήσει στο μειονοτικό στοιχείο ο «τουρκόφιλος» δήμαρχος που συνεχώς έλειπε για ντόλτσε βίτα στην Ανδριανούπολη και στην Κωνσταντινούπολη. Την έσχατη ώρα όμως, συνέβη κάτι απρόοπτο: αποφάσισε να είναι υποψήφιος ένας ακόμη μουσουλμάνος, ο Σαΐτ Ερντογάν. Η κίνησή του φαινόταν εκ πρώτης όψεως ότι διασπούσε τη μειονοτική ψήφο και ευνοούσε τα σχέδια για την επανακατάληψη του χωριού. Συνέβη όμως το ακριβώς αντίθετο. Το σχέδιο ήταν μακιαβελικό: Ο Ερντογάν πήρε μαζί του στο συνδυασμό του λίγους πρόθυμους χριστιανούς υποψήφιους, αφαίρεσε κρίσιμες ψήφους που έλειψαν από το συνδυασμό Αμούτζα και απέτρεψε την εκλογή του χριστιανού δημάρχου από τον α’ γύρο! Η ευκαιρία –η μόνη που υπήρχε- χάθηκε. Στον β’ γύρο όλα εξελίχθηκαν φυσιολογικά. Η ενιαία μειονοτική ψήφος οδήγησε στην εκλογή του εκλεκτού του τουρκικού προξενείου. Λέγεται ότι με τον «τουρκόφιλο» δήμαρχο Ιάσμου επικοινώνησε από την Αθήνα υψηλόβαθμος κυβερνητικός παράγοντας και ενθάρρυνε το σχέδιο διάσπασης της χριστιανικής ψήφου, γιατί αυτό που προείχε για την Αθήνα ήταν να κερδίσει η ΝΔ την περιφέρεια!!!

DEB: Μοίρασε χρήμα και κατέγραψε εκλογική δύναμη ακόμα και στην Αττική

Περιγράφω αυτή την ιστορία εισαγωγικά για να δείξω τι μας διαφεύγει στην προσέγγιση που κάναμε για τη Θράκη μετά τις επιδόσεις που κατέγραψε το τουρκοκίνητο Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (DEB) στις ευρωεκλογές. Το ότι κατετάγη πρώτο με 41% στην Ροδόπη και με 24% στην Ξάνθη, δεν είναι είδηση. Ήταν αναμενόμενο. Είδηση είναι η παθητικότητα της κεντρικής εξουσίας στην κάθοδό του, η απάθεια των τοπικών χριστιανικών μέσων ενημέρωσης, γεγονός που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, είδηση είναι η διακοπή της χρηματοδότησης της τοπικής Υπηρεσίας Πολιτικών Υποθέσεων από το υπουργείο Εξωτερικών, είδηση είναι η διασπορά της ψήφου του αυτονομιστικού κόμματος σε νομούς της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, όπου υπάρχει παλαιά οθωμανική παρουσία (τζαμιά), είδηση είναι τα άγνωστα επιδόματα που δίνει το τουρκικό προξενείο σε μουσουλμάνους για να τους έχει στην επιρροή του. Το ποιοτικό στοιχείο που κάνει την πρωτιά αυτή των αυτονομιστών ανησυχητική είναι ότι το ελληνικό κράτος αποσύρεται σταδιακά από την μάχη για την επιρροή στην περιοχή και καθημερινά παραδίδει πόντους κυριαρχίας.

Οι Τούρκοι έκαναν τη δουλειά τους σε τρία επίπεδα:

Πρώτον, κατοχύρωσαν με την πρωτιά του κόμματός τους το επιχείρημα για την πληθυσμιακή υπεροχή της μειονότητας στην Θράκη. Είναι περισσότεροι. Ελέγχουν την πλειοψηφία του νέου Περιφερειακού Συμβουλίου. Όποιος θέλει τη μειονοτική ψήφο στις εκλογές πρέπει να επιλέξει υποψήφιο βουλευτή από τη δεξαμενή του κόμματός τους. Ο κίνδυνος να μην εκλεγεί χριστιανός βουλευτής σε Ροδόπη – Ξάνθη είναι υπαρκτός. Πέραν αυτών, κατέγραψαν επιρροή σε ακόμη είκοσι δύο νομούς, μεταξύ των οποίων ο Έβρος (1.220 ψήφοι), η Καβάλα (53 ψήφοι), τα Δωδεκάνησα (15 ψήφοι), η Πέλλα (9 ψήφοι), η Αιτωλοακαρνανία (5 ψήφοι), η Χίος (5 ψήφοι), η Κοζάνη (5 ψήφοι), η Αχαΐα (5 ψήφοι), η Ηλεία (2 ψήφοι), ο Πειραιάς (5 ψήφοι) και η Β’ Αθηνών (1 ψήφος).

Δεύτερον, μοίρασαν μέσω του θηριώδους προϋπολογισμού του προξενείου, συνολικού ύψους 30 εκατ. Ευρώ, πλήθος επιδομάτων κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Πρόκειται για το τακτικό μέρισμα που δίδεται κατά πλειοψηφία στους «τουρκογενείς»: επίδομα μαντήλας, 200 ευρώ σε όσες μουσουλμάνες φορούν την μαντίλα, επίδομα ανεργίας πέραν του δωδεκαμήνου σε όσους άνεργους είναι ακάλυπτοι από τον ΟΑΕΔ, επίδομα καταβολής διδάκτρων σε οικογένειες τα παιδιά των οποίων φοιτούν σε μειονοτικά γυμνάσια, επίδομα «κουράν κουρσού» 500 ευρώ σε όσες οικογένειες παρακολουθούν κατ’ οίκον τα φροντιστήρια Κορανίου από τους ιμάμηδες των ψευτομουφτήδων, ενώ παρέχεται μισθός χωρίς ασφάλιση στους ίδιους τους ιμάμηδες.

Τρίτον, μοίρασαν ως έκτακτη επιχορήγηση 1 εκατ. Ευρώ και στους μη προνομιούχους Πομάκους και Τσιγγάνους, οι οποίοι, αν και θεωρούν ότι δεν ανήκουν στο εκλεκτό κομμάτι της μειονότητας, εκλογικά τους είναι χρήσιμοι (εξ ου και η αποπομπή της τσιγγάνας Σαμπιχά από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, κατ’ απαίτησή τους, επειδή «έκοβε» 20.000 τσιγγάνικες ψήφους). Τους έσβησαν χρέη, τους πλήρωσαν δόσεις δανείων και λογαριασμούς, τους χάρισαν τσεκ για να στείλουν στους ξενιτεμένους συγγενείς τους στη Γερμανία…

Τα μείζονα ερωτήματα είναι: Γιατί το ελληνικό κράτος και όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα –είναι βαριά η λέξη αλλά θα την χρησιμοποιήσω- «αποσύρονται κάθε μέρα και περισσότερο από την περιοχή, χαρίζοντας σχεδόν το 70% της ελληνικής κυριαρχίας στον τουρκικό παράγοντα;

Γιατί αφήνεται το παρακράτος να υπερισχύει της νόμιμης κρατικής εξουσίας;

Γιατί ο τούρκος πρόξενος περιοδεύει τις νύχτες σε χωριά ανενόχλητος;

Γιατί η έκτακτη χρηματοδότηση της Υπηρεσίας Πολιτικών Υποθέσεων «πάγωσε» το τελευταίο πεντάμηνο, με συνέπεια να μην υπάρχει η ελάχιστη δυνατότητα παρέμβασης στο απροκάλυπτο παιχνίδι των Τούρκων, έστω και υπό τη μορφή άμυνας;

Ακόμη και οι νομοταγείς μουσουλμάνοι που πιστεύουν στην ελληνική παρουσία, απογοητεύονται και αποστασιοποιούνται.

Εδώ δεν μιλάμε για εκλογές, αλλά για παιχνίδια που συνδέονται με την εδαφική μας ακεραιότητα. Το κράτος είναι περιέργως απών. Η κατάργηση δύο σχολών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης μείωσε τους εισακτέους που εξισορροπούσαν σε μεγάλο βαθμό το συσχετικό πλειονότητας – μειονότητας. Το ίδιο και η μετατροπή της Σχολής Αστυνομίας σε κέντρο Κράτησης Λαθρομεταναστών.

Η σύνθεση του πληθυσμού αλλοιώνεται και η απογοήτευση ενθαρρύνει τις τάσεις φυγής, όπως αυτή που μου γράφει στο μήνυμά του ο φίλος μου ο Παντελής: «ΟΙ Γκρίζοι Λύκοι θέλουν να μας διώξουν από τον τόπο μας!»

Υπάρχει κανείς να μας δώσει πειστική απάντηση «γιατί»;

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα»

 (αναδημοσίευση από:  http://kostasxan.blogspot.gr/2014/05/blog-post_9382.html) 

Η μάνα μου δεν έλεγε αλήθεια πάντα. Αυτή η ιστορία ειναι πολύ δυνατή.

Η μάνα μου, μου είπε ψέματα οχτώ φορές

Αυτή η ιστορία ξεκινάει με τη γέννηση μου - ήμουν μοναχογιός μιας οικογένειας πολύ φτωχής.

Δεν είχαμε ούτε τα απαραίτητα για να καλύψουν τις ανάγκες μας

Όταν καμιά φορά βρίσκαμε λίγο ρύζι για φαγητό

Η μάνα μου, μου έδινε το μερίδιό της και μου έλεγε, ενώ κένωνε

Το πιάτο της στο δικό μου:

Φάε αυτό το ρύζι παιδί μου, εγώ δεν πεινάω

Αυτό ήταν το πρώτο της ψέμα.

Όταν μεγάλωσα λίγο, η μάνα μου πήγαινε, αφού τελείωνε με τις δουλειές του σπιτιού,

Στο διπλανό ποτάμι για ψάρεμα, με την ελπίδα να πιάσει ένα ψάρι για να με βοηθήσει

Στην ανάπτυξη του σώματός μου - κι όταν μια φορά έπιασε δύο ψάρια,

Έτρεξε στο σπίτι και ετοίμασε το φαγητό και έβαλε τα δυο ψάρια μπροστά μου

Εγώ άρχισα να τρώω το πρώτο ψάρι κι αυτή έτρωγε ότι περίσσευε από το κρέας και τα αγκάθια,

Η καρδιά μου ράγισε γι` αυτήν, της έβαλα το δεύτερο ψάρι μπροστά της να το φάει

Αυτή όμως μου το επέστρεψε αμέσως λέγοντας:

Φάγε παιδί μου και το δεύτερο ψάρι δεν το ξέρεις ότι δεν μ` αρέσουν τα ψάρια...

Αυτό ήταν το δεύτερό της ψέμα .

Όταν μεγάλωσα, έπρεπε να πάω σχολείο, αλλά λεφτά δεν είχαμε γι` αυτό

Η μάνα πήγε σε έναν έμπορα και έκλεισε μαζί του μια συμφωνία

Να γυρνάει στα σπίτια και να πουλάει τα ρούχα στις γυναίκες.

Ένα βροχερό βράδυ η μάνα μου άργησε στη δουλειά της

Πήγα έξω στους γύρω δρόμους να τη βρω

Την βρήκα να κουβαλάει τα εμπορεύματα και να χτυπάει τις πόρτες

Της φώναξα: μάνα ας επιστρέψουμε στο σπίτι, είναι πολύ αργά και κάνει πολύ κρύο

Μπορείς να συνεχίσεις τη δουλειά το πρωί

Αυτή χαμογέλασε λέγοντας: μα δεν είμαι κουρασμένη παιδί μου

Αυτό ήταν το τρίτο της ψέμα

Μια μέρα είχα τις εξετάσεις του τέλους της χρονιάς, η μάνα μου επέμενε να έρθει μαζί μου...

Εγώ μπήκα στην τάξη, ενώ αυτή με περίμενε στον καυτό ήλιο

Όταν βγήκα με αγκάλιασε με στοργή και αγάπη και μου έδωσε ευχή για καλή επιτυχία

Μαζί της βρήκα ένα ποτήρι με κρύο χυμό, το ήπια μέχρι που ξεδίψασα..

Παρόλο που η αγκαλιά της μάνας μου ήταν πιο κρύα και πιο ασφαλής.

Ξαφνικά κοίταξα τη μάνα μου και είδα το πρόσωπό της να ιδρώνει από την πολλή ζέστη,

Αμέσως της έδωσα το ποτήρι λέγοντας: πιες μάνα

Αυτή μου απάντησε: πιες εσύ παιδί μου, εγώ δεν διψάω

Εκείνο ήταν το τέταρτο ψέμα που μου είπε

Μετά το θάνατο του πατέρα μου έπρεπε να ζήσει ως χήρα και μάνα

Με όλες τις ευθύνες του σπιτιού,

Τώρα πια έπρεπε αυτή να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες μας.

Η ζωή μας έγινε πιο δύσκολη, υποφέραμε από πείνα,

Ο θείος μου έμενε δίπλα μας, ήταν καλός άνθρωπος, μας βοηθούσε με όσα μπορούσε

Όταν οι γείτονες είδαν την κατάστασή μας, πρότειναν στη μάνα μου να ξαναπαντρευτεί έναν άντρα

Για να μας βοηθήσει, αφού ήταν ακόμα μικρή

Αυτή όμως απέρριψε την ιδέα λέγοντας τους:

Δεν έχω ανάγκη για αγάπη..

Εκείνο ήταν το πέμπτο της ψέμα

Όταν τελείωσα τις σπουδές μου και αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, βρήκα μια δουλειά

Αρκετά καλή, και πίστεψα πως είχε έρθει η ώρα η μάνα μου να ξεκουραστεί και να αναλάβω εγώ τα έξοδα του σπιτιού,

Εκείνη τότε δεν είχε τη δυνατότητα να γυρνάει στα σπίτια να πουλάει τα ρούχα,

Οπότε πήγαινε κάθε πρωί λίγα λαχανικά στην αγορά και τα πούλαγε

Όταν δεν ήθελε να εγκαταλείψει τη δουλειά, της αφιέρωσα ένα μερίδιο από το μισθό μου,

Η μάνα μου πάλι δεν πήρε τα λεφτά και μου είπε:

Παιδί μου, κράτησε τα λεφτά σου, εγώ έχω λεφτά που μου φτάνουν

Ήταν η έκτη φορά που μου είπε ψέματα.

Μαζί με τη δουλειά μου, συνέχισα τις σπουδές ώστε να πάρω και μεταπτυχιακό

Πέρασα και αυξήθηκε ο μισθός μου,

Η εταιρία στην οποία δούλευα μου έδωσε την ευκαιρία για εργασία στη Γερμανία,

ένιωσα μεγάλη χαρά.

άρχισα να ονειρεύομαι μια καινούργια και ευτυχισμένη ζωή,

Αφού ταξίδεψα και προετοίμασα το έδαφος,

Επικοινώνησα με τη μάνα μου και την κάλεσα να έρθει να ζήσει μαζί μου.

Αυτή όμως, δεν ήθελε να μ` ενοχλήσει, έτσι μου είπε:

Παιδί μου, εγώ δεν έχω συνηθίσει τη ζωή της πολυτέλειας

Αυτό ήταν το έβδομο της ψέμα..

Η μάνα μου μεγάλωσε και εμφάνισε καρκίνο,

Έπρεπε να είχε δίπλα της κάποιον για να την φροντίζει,

Μα τι να κάνω που ήμουν πολύ μακριά;

Άφησα λοιπόν τα πάντα και πήγα να την επισκεφτώ

Στο σπίτι μας την βρήκα καθηλωμένη στο κρεβάτι, αφού είχε εγχειριστεί

Όταν με είδε προσπάθησε να χαμογελάσει

Η καρδιά μου όμως είχε ραγίσει επειδή ήταν πολύ αδύνατη και πολύ αδύναμη,

Δεν ήταν η μάνα μου που ήξερα,

Τα κλάματα έτρεχαν από τα μάτια μου,

Η μάνα μου προσπάθησε να με παρηγορήσει λέγοντας:

Μην κλαις παιδί μου, εγώ δεν πονάω…

Αυτό ήταν το όγδοο της ψέμα,

Κι αφού μου τα `πε αυτά, έκλεισε τα μάτια της και δεν τα άνοιξε ποτέ ξανά

Ο "καιροσκοπισμός" του Έλληνα και το κράτος που μοιράζει

Λίγοι είναι οι Έλληνες που θα συμφωνούσαν με το στερεότυπο των βορείων εταίρων μας, που μας θέλει οκνηρούς κομπιναδόρους και μικροαπατεώνες. Πολλοί είναι αυτοί που πραγματικά κοπιάζουν για τα προς το ζήν ή είναι ήρωες της καθημερινότητας ή συνυπάρχουν με κάποιους αγωνιστές. Οι περισσότεροι απο μας σίγουρα δεν έχουν συμπεριφερθεί με τρόπο που να τους αξίζει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός.

Δεν είμαστε λοιπόν   αυτό που δείχνουν επικριτικά κάποιοι. Πως όμως προκύπτει αυτή η εικόνα; Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από μια αλήθεια που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει, όσο και αν η παραδοχή της δεν μας τιμά: Το ελληνικό κράτος από τις απαρχές του ακόμα, εξέτρεφε τις πελατειακές σχέσεις. Αυτό, το γεγονός το καθιστά  ως και σήμερα, τον βασικό παράγοντα της οικονομίας. Μοιράζοντας, πλεονάσματα, οικονομίες από εμβάσματα, χρήματα απο δάνεια, δημόσια έργα, συγχωροχάρτια, θέσεις γενικών γραμματέων, συμβάσεις έργου, οικοδομικές άδειες, επιδοτήσεις από προγράμματα της Ε.Ε. , έκτακτα επιδόματα, άδειες τηλεφωνίας, τηλεόρασης, ραδιοφώνου, φορτοεκφορτωτή, φαρμακοποιού, πρατηρίου, ταξί, καζίνο, φωτοβολταικών κ.ο.κ. καθίστησε απαραίτητες συγκεκριμένες πρακτικές στην πορεία των πολιτών του προς την ευημερία.

Αποτέλεσμα άμεσο; Να βλέπουμε όλοι το κράτος σα μια ιερή αγελάδα ή ως τον πατερούλη που θα φροντίσει για μας. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν πηγάζει από την νοοτροπία του Έλληνα, αλλά την καθορίζει, εφόσον τον οδηγεί στο να λειτουργήσει κατά αυτόν τον τρόπο. Δημιουργεί παράλληλα μια τάση όπου η μια κοινωνική τάξη ζηλεύει τα προνόμια της άλλης και προσπαθεί να αποσπάσει περισσότερα για τον εαυτό της, οδηγώντας σε έναν καταστροφικό ανταγωνισμό. Αυτήν την αντιπαλότητα την ονομάζουν κάποιοι κοινωνικό αυτοματισμό και είναι αυτό ακριβώς. Μόνο που ο στόχος του δεν είναι το διαίρει και βασίλευε, αυτό είναι το αποτέλεσμα. 

Τα έμμεσα αποτελέσματα είναι πολύ χειρότερα και προιόν αμφίδρομης δράσης. Μια κοινωνία εσωστρεφής, που δεν λειτουργεί σαν μια οντότητα η οποία προσπαθεί να διεκδικήσει συνολικά, μαθαίνει στους πολίτες της να συναγωνίζονται για τα ιδία οφέλη τους και αυτοί της έμαθαν να τρέχει συνεχώς, ώστε να μην μείνει κανένας δυσαρεστημένος από το κόμμα. Ή τουλάχιστον να μην μείνουν δυσαρεστημενοι εκείνοι που θα μπορούσαν να ανατρέψουν τις ισσοροπίες. Στην ουσία, ακόμα και αυτές οι συλλογικές διεκδικήσείς (που τόσο συχνά ακούγονται) είναι συνιστώσες ατομικών διεκδικήσεων, όπου κανένας δεν κάνει πίσω για το κοινό καλό και ξέρει ότι  απαιτώντας για το σύνολο που τον εκφράζει, θα επωφεληθεί μόνο. Το γαϊτανάκι των συνεχών αυξήσεων, της πλειοδοσίας σε προσλήψεις, των πρόωρων συντάξεων, των υπερτιμολογήσεων, των κατακερματισμένων δημόσιων έργων, των αδιαφανών αναθέσεων, των νομοπαραθύρων, των φοροαπαλλαγών κλπ κλπ ξετυλίγεται περίτεχνα έχοντας αφετηρία την "αγάπη" του κράτους.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δεν μπορεί να σκεφτεί μια ομάδα ότι λειτουργεί εις βάρος του συνόλου και άρα μακροπρόθεσμα βγαίνει και η ίδια ζημιωμένη, ούτε και η μια γενιά ότι λειτουργούσε εις βάρος της άλλης. Οι συνθήκες αυτές προκαλούν στους μετέχοντες να συμπεριφερθούν σαν συνδαιτημόνες σε ένα φαγοπότι.  Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι αυτοί που δημιουργήσαν τη ψευδαίσθηση ότι η ευημερία μπορεί να ξεχειλίσει προς όλες τις κατευθύνσεις. Μόλις όμως ζορίσαν τα πράγματα, που θα έπρεπε να θεωρείται αναμενομένο, τότε δεν θα πληρώναν όλοι. Αυτοί που μοιράζανε μπορούν να κρατήσουν τα δικά τους κέρδη και να δώσουν τον λογαριασμό στους υπόλοιπους. Οι υπόλοιποι εξαγριωμένοι προσπαθούν να περισώσουν τα "κεκτημένα" τους. Αναλογα με την ισχύ τους το καταφέρνουν ή όχι. Αυτό στην ουσία προσομοιάζει σε μια ζούγκλα. 

Και όλα αυτά επειδή, ο καθένας μαθαίνει να λειτουργεί προσπαθώντας να βγάλει ένα καλό κέρδος σήμερα, αδιαφορώντας για το αν αύριο δεν θα υπάρχει ούτε ψίχουλο. Η αρπακόλα  νοοτροπία εμφυτεύεται στους πολίτες εξ άνωθεν και χαρακτηρίζει όλες τις δραστηριότητες μας. Ο ταξιτζής και ο εστιάτορας που θα κλέψουν τον τουρίστα έχουν πρόσκαιρο κέρδος αλλά συμβάλλουν σε ένα κακό όνομα της χώρας και αποτρέπουν δυνητικούς επισκεπτες από το να την επισκεφτούν. Ο εργολάβος που καταχρέωσε την πολιτεία με ένα κακότεχνο δημόσιο έργο, όταν το κράτος φαληρίσει δεν θα έχει άλλη πελατεία, επειδή έμαθε να λειτουργεί με μοναδικό πελάτη το κράτος. Ο γιατρός που δεν νοιάστηκε για τις τιμές και τις ποσότητες των σκευασμάτων που παρήγγειλε θα φτάσει στο σημείο που δεν θα μπορεί να επιτελεί το λειτούργημα του, ελλείψη υλικών. Ο συνταξιούχος που ξεκίνησε να συνταξιοδοτείται στα 50, θα δει το παιδί του να μπαίνει στην αγορα εργασίας στα 30 και να παντρεύεται στα 35. Ο επιτηδευματίας που δεν πλήρωνε φόρους ΄και εισφορές συστηματικά, θα  κληθεί να πληρώσει δυσβάτακτα ποσά αργότερα, την ίδια στιγμή που οι δουλείες του θα πηγαίνουν κατά διαόλου και  το κράτος έπρεπε να του είχε επιστρέψει χρήματα. 

Ο καιροσκόπος δεν ειναι από τη φύση του απατεώνας, απλά ξέρει ότι αν λειτουργήσει διαφορετικά από τους υπόλοιπους, θα είναι ο πιο ζημιωμένος, θα είναι το κορόιδο. Η καχυποψία τον αποτρέπει από το να σκεφτεί αλλιως. Μπορούμε να αποτάξουμε αυτή την αρνητική μας ιδιότητα; -Μπορούμε, ακολουθώντας μια πλάγια οδό. Αφού δια της πλαγίας οδού φτάσαμε εδώ πέρα. Μπορούμε να αναγκάσουμε το κράτος να μας οδηγήσει στο να μη συμπεριφερόμαστε ευκαιριακά. Διαφορετικά, όσοι προσπαθούμε να λειτουργήσουμε κόντρα στο ρεύμα, θα είμαστε απλά αφελής και εύκολα θύματα. Αυτή όμως είναι η μικρότερη ζημιά και για τον εαυτό μας και για όλους τους άλλους. Οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να απαιτήσουν από το κράτος να σταματήσει την καταστροφική παροχολογία. Το κόκκαλο του έκτακτου επιδόματος που πετάνε ξανά σήμερα, όπως ακριβώς ο κακός αφέντης στον αποστεωμένο σκύλο του, είναι απότοκο αυτής της βδελυρής νοοτροπίας που μας έφερε σε τόσο δυσμενή θέση. Ο καθένας μας οφείλει να αποδοκιμάζει τετοιες πρακτικές με οποιοδήποτε τρόπο και όπου μπορεί.

B.T.

-

Τα πρώτα 27 πράγματα που μας έμαθαν τα χρόνια της κρίσης

του  Δημήτρη Θεοδωρόπουλου (tovima.gr/opinions)
H επιβίωση στο ελληνικό κράτος είναι ένας διαρκής αγώνας που εξαρτάται από τη λογική, την υπομονή, την αυτογνωσία και το θάρρος.

Η ελληνική οικογένεια, αν και δικαίως συκοφαντημένη για τα υπαρξιακά ζητήματα που γιγαντώνει, ήταν ένας από τους παράγοντες που περιόρισαν την κρίση.

Τα social media έμοιαζαν η λύση για μια νέα επικοινωνία. Τελικώς, αποδείχθηκαν ένα μοντέρνο καφενείο. Υπάρχει και σωστή διάδραση, αλλά, όπως σε μια συζήτηση, θα επικρατήσουν οι φωνακλάδες, οι attention whores και οι ματαιωμένες προσωπικότητες.

Η ποιότητα μιας κυβέρνησης φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στους αδύναμους. Στους συνταξιούχους, στους μετανάστες, σε όσους δεν έχουν μέσα επιβίωσης. Καμία κεντρική ποιότητα δεν διαφάνηκε· μόνο ανθρωποφαγία.

Η φιλανθρωπία δεν είναι σπορ για λίγους. Η αλληλεγγύη μπορεί να θριαμβεύσει - ειδικά εκεί που δεν έχει κάμερες.

Δεν είναι δύσκολο να βρεις νέο ρόλο για τον εαυτό σου. Στην κρίση παρακολουθήσαμε πολλούς να βγάζουν το σακάκι του bon viveur για να βάλουν το Τ-shirt του διαδηλωτή. Το δύσκολο είναι να πείσεις πως το εννοείς. Kυρίως τον εαυτό σου.

Παρακολουθώντας την πολιτική, δεν χρειάζεται να τα παίρνεις όλα προσωπικά. Για την ακρίβεια, αν τα παίρνεις όλα προσωπικά, έχεις πρόβλημα.

Οι κοντινοί σου άνθρωποι ενίοτε δίνουν μια αποσπασματική, προστατευμένη και παραμορφωτική εικόνα της πραγματικότητας. Μια απόσταση από τον μικρόκοσμο πάντα κάνει καλό.

Οχι, ο χρυσαυγίτης δεν είναι «μέσα μας», όπως έλεγε η παλιά αφήγηση της «σοβαρής Ακροδεξιάς». Είναι εκεί έξω και πρέπει να τον απομονώνουμε.

Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να εξευτελίσεις, να περιγελάσεις, να ταπεινώσεις με τη λογική και το χιούμορ έναν φασίστα, παρά να τον αντιμετωπίσεις με την ίδια του τη βία.

Η ελληνική τηλεόραση ουδέποτε ήταν σοβαρή, για να σοβαρέψει με την κρίση.

Είναι εύκολο να υπερεκτιμήσεις τα άφθαρτα νιάτα ως «πολιτική λύση». Δεν έχουν πάντα τη σωστή λύση. Για την ακρίβεια, εκτός από θράσος, σπάνια την έχουν.

Το να έχεις startup δεν σημαίνει πως έχεις τις λύσεις για μια νέα Ελλάδα. Απλώς προσπαθείς να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και επανάσταση. Το να πλασάρεις το lifestyle ως επανάσταση, απέτυχε δύο γενιές πριν.

Ολα τα δεινά ξεκίνησαν από τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια. Αν η κρίση έπρεπε να μας μάθει κάτι, αυτό θα έπρεπε να ήταν η εξόντωσή τους.

Η σκληρή δουλειά - θα έπρεπε, αλλά - δεν είναι πάντα η λύση.

Οι Ελληνες προτιμούν να γράφουν για την κρίση, παρά να διαβάζουν νηφάλια για αυτήν. Εκδόθηκαν χιλιάδες βιβλία, διαβάστηκαν ελάχιστα (το 59% των Ελλήνων διάβασε τουλάχιστον ένα βιβλίο τον τελευταίο χρόνο. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 71%).

Αν πεις ένα καλά σκηνοθετημένο ψέμα, το πιο πιθανό είναι πως η ελληνική κοινωνία θα σε αποδεχθεί. Και αν δεν την ενοχλήσεις, θα σε σεβαστεί περισσότερο από το να πεις μια ενοχλητική αλήθεια.

Είναι πιο εύκολο να μισείς από το να σκέφτεσαι. Και ακόμη πιο εύκολο να μισείς τον εαυτό σου, από το να τον αγαπάς.

Μη διαβάζεις ποτέ τα σχόλια στα άρθρα στο Ιnternet. Συνήθως θα αποθαρρυνθείς για το ανθρώπινο είδος.

Ο,τι και να συμβεί, η ζωή συνεχίζεται.

Ενας Κλούνεϊ βοηθάει περισσότερο την εθνική υπερηφάνεια, από μια επίσκεψη σε ένα μουσείο. (Το 25% των Ελλήνων επισκέφθηκε ένα μουσείο τον χρόνο. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 41%).

Τις περισσότερες συμπεριφορές της ελληνικής κρίσης τις έχουν διηγηθεί από το 1991 οι «Απαράδεκτοι».

Είναι διαφορετικό να κάνεις καταλήψεις και διαφορετικό να προσπαθήσεις να κυβερνήσεις.

Μην υποτιμάς ποτέ την ενίοτε όμορφη, αλλά και σκοτεινή, πολιτική και μπερλουσκονική δύναμη του ποδοσφαίρου.

Οσοι φωνάζουν πιο πολύ, είναι και οι πιο ύποπτοι.

Αν φωνάζεις, σπάνια πετυχαίνεις. Εκτός και αν είσαι ο Αδωνις Γεωργιάδης ή ο Γιώργος Τράγκας.

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι η λύση στα περισσότερα προβλήματα.

Οι τρεις σκοπιές ερμηνείας της ελληνικής κρίσης

Το 2009 ήταν μια χρονιά που πολλοί Έλληνες ένιωσαν τη Γή να χάνεται κάτω από τα ποδια τους. Πολλοί περιμέναν ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν μια τέτοια μέρα, οι περισσότεροι όμως φάνηκαν τελείως απροετοίμαστοι, σε σημείο που βιώσαν τα γεγονότα σαν ένα ισχυρό σοκ. Πραγματικά, η ζωή των ανθρώπων στην Ελλάδα έχει αλλάξει δραματικά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Οι οικονομικές εξελίξεις επέφεραν ανατροπές σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου. Μερικές εξελίξεις ήταν θετικές, οι περισσότερες σίγουρα όχι. Η κοινωνία μας όμως, ως ένας οργανισμός που πρέπει να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες, θα πρέπει να πιαστεί από τα θετικά και να αντιστρέψει ή να διαγράψει τα αρνητικά. 

Ένα πρώτο βήμα λοιπόν σε μια προσπάθεια να καταπολεμηθούν τα άσχημα που πρέπει να φύγουν απο τη καθημερινότητα μας, είναι να βρεθούν οι αιτίες. Ανάλογα με την ερμηνεία των αιτιών, θα επινοηθεί η λύση. Σε αυτό το σκέλος, ίσως η ελληνική κοινωνία να είναι ακόμα ανησυχητικά πίσω, καθώς, η ερμηνεία της ίδιας της κρίσης μόλις πρόσφατα αποκρυσταλώθηκε σε τρια ρεύματα. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την εμφάνιση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, ο οποίος σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχει βρεθεί με το "καλημέρα" σε ποσοστά αποδοχής, τα οποία θα του εξασφάλιζαν μια άνετη είσοδο στην ελληνική βουλή. Η παρέα του Σταύρου Θεοδωράκη αρνείται να βάλει ταμπελίτσα "μνημονιακοί" ή "αντιμνημονιακοί". Το ίδιο κάνουν βεβαια από την πρώτη στιγμή και μικρότερης δυναμικότητας κόμματα, τα οποία εμφανίστηκαν μετά την κρίση, όπως η  "Δημιουργία Ξανά". Τώρα πλέον, ακόμα και τα κόμματα της συμπολίτευσης, προσπαθούν να μας πουν: "φτάνει αρκετά χρησιοποιήσαμε την λέξη  "μνημόνιο". Ενώ, βέβαια μια τέτοια απόταξη  είναι αδιανόητη για το Σύριζα, διότι χάρης στο μίσος κατά του μνημονίου και του δικομματισμού, βρέθηκε από το 4 στο 24% και εδραιώθηκε ως μεγάλη δύναμη της πολιτικης σκηνής, στη συνείδηση του μέσου Έλληνα πολίτη. Κάποια άλλοι που στηριξαν τον λόγο τους στην μισαλλοδοξία, φαίνεται πως σταδιακά συρρικνώνονται. 

Σε χρόνο ρεκόρ γράφτηκαν  δεκάδες βιβλία για το ζήτημα. Ίσως λίγο βιαστικά, με σκοπό να επηρρεάσουν την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένη κατεύθυνση ή με αγαθά κίνητρα, για να προλάβουν τις εξελίξεις. Τόσο, στην ιστορία όμως, όσο και στη ζωή, η χρονική απόσταση από τα γεγονότα, οδηγεί σε πιο ξεκάθαρες απόψεις. Ξεφυγαμε από τον διπολισμό. Τα ρεύματα φαίνεται πως είναι πλέον τρια. Αυτή η εικόνα δείχνει πως η χώρα μάλλον ξεπέρασε μια πολύ επικίνδυνη πόλωση, πολύ πιο επικίνδυνη από την ίδια την κρίση. Μια αντιπαράθεση, η οποία θα μπορούσε να έχει πάρει εανεξέλεγκτες διαστάσεις. 

Και είναι μια  καλή στιγμή να αποφασίσουμε πιο νηφάλια, πλέον, ποια  προσέγγιση της κρίσης θα επιλέξουμε, ώστε να πορευτούμε:

α. Την τεχνοκρατική, με βάση την οποία θα πρέπει με ορισμένα, σκληρά ενίοτε μέτρα, να διορθωθούν, ορισμένα μεγέθη τα οποία στο παρελθόν μαγειρεύτηκαν χάρης στην δημιουργική λογιστική και τα Greek statistics (πρωτογενές πλεόνασμα, δημοσιονομικό χρέος, ισοζύγιο πληρωμών κλπ);

β. Την αριστερή, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είναι μια αποικία χρέους, θύμα της δομής της ευρωπαικής ένωσης, του ηγεμονισμού της Γερμανίας, των τραπεζικών κυκλωμάτων και του νεοφλιλευθερισμού; Είναι δηλαδή μια χώρα του τρίτου κόσμου, σαν αυτές της λατινικής Αμερικής, όπου τα δυτικά συμφέροντα, σε συνεργασία με την τοπική ελίτ αλωνίζουν και εντείνουν σταδιακά τις κοινωνικές ανισότητες; Ας σημειωθεί εδώ ότι, είμαστε μια χώρα που πάντα είχε αριστερά, αλλά ποτέ δεν ειχε προλεταριάτο.

γ. Την θεώρηση κάποιον ανθρώπων  της οικονομίας και κάποιων ακαδημαϊκών, οι οποίοι ξεκινώντας από πρακτικές διαπιστώσεις όπως είνα η διαφθορά, η έλλειψη κουλτούρας συνεργασίας, ο ατομικισμός, η οικογενειοκρατία, η γραφειοκρατία, τα ολιγωπώλια, ο καιροσκοπισμός, η ανεπαρκής συγκέντρωση κεφαλαίου, το υψηλό κόστος παραγωγής, η πολυπλοκότητα και η ανεπάρκεια της νομοθεσίας, προσπαθούν να καταλήξουν σε μια κοινή συνισταμένη αιτία και με βάση αυτή να διαμορφώσουν μια στρατηγική που θα απαντήσει σε όλα τα παραπάνω  παθογενή στοιχεία;

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους αριθμούς και δεν αρκεί απλά να αντιγράψουμε ένα μοντέλο, από τη Δανία, τη Σουηδία, τη Γερμανία ή οπουδήποτε αλλού, ώστε να ευημερήσουμε. Θα πρέπει παράλληλα να αλλάξουμε ιστορία, κουλτούρα, τρόπο σκέψης κοκ, ίσως και γεωγραφική θέση. Συνάμα, η μετάθεση ευθυνών δεν είναι η πιο ρεαλιστική και ώριμη στάση σε τέτοιες περιστάσεις. 

Από την άλλη, η απλοποίηση των αιτιών και η αναζήτηση σκοτεινών δυνάμεων δεν αρμοζει σε σύγχρονες κοινωνίες με ένα επίπεδο μόρφωσης ικανοποιητικό. Ούτε οι φωνές, οι απειλές και η μιζέρια θα βλάψουν κανέναν άλλο εκτός από εμάς.

 Οπότε, μένει να κοιτάξουμε στον καθρέπτη, να σταματήσουμε να φωνάζουμε μπας και ακούσουμε και καμία αλλη φωνή. Ας πάψουμε να φανατιζόμαστε με τη μια η την άλλη πλευρά. Αυτό κάναμε τόσα χρόνια. Δεν φτάνει; Εμείς οι ίδιοι θα βγούμε ζημιωμένοι μακροπρόθεσμα. Ας ψάξουμε την αλήθεια και το ψέμα στα λόγια όλων, όχι μόνο σε αυτών που δεν συμπαθούμε. Οι πολιτικές εξελίξεις μαρτυρούν πως τίποτα, δεν γινεται ποτέ τυχαία. Άσχετα αν εμείς είμαστε παρόντες ή απουσιάζουμε.

Β.Τ.