Μέτρα ανθρωποφάγα, μέτρα ατελείωτα, μέτρα άδικα, ή μέτρα απαραίτητα, εξορθολογιστικά και γενναία; Για τους πιο αδύναμους εφαρμόζονται με ευκολία. Για εκείνους που ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς στο παρελθόν, εφαρμόζονται μετά από καθυστερήσεις, κραυγές, τρυγμούς και ελιγμούς. Για εκείνους που αποτελούν μέρος του συστήματος, αποσιωπούνται και μένουν στο συρτάρι, όσο κανένας δεν μιλάει....(σσςςς...)
Δυστυχώς πέσαμε θύματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία δικαιούται να ισχυρίζεται πως τα φάγαμε μαζί, πως όλοι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι, είναι τεμπέληδες και επιτρέπει πρόβατα και λύκους να συνωστίζονται στο ίδιο μαντρί.
Ακόμα χειρότερο είναι ότι τα πρόβατα, τα περιμένουν όλα από τους λύκους. Αυτοί όμως μας τάιζαν τόσο καιρό για να μας σφάξουν σήμερα, που σώθηκε το κουτόχορτο. Εμείς δεν κάναμε τον κόπο για τίποτα, μάθαμε να τα περιμένουμε όλα από αυτούς. Ούτε τα δικαιώματα μας δεν ξέρουμε. Ο καθένας βαφτίζει δικαίωμα τη ψευτομαγκιά του και τον τσαμπουκά του. Συνέχεια ακούς βελάσματα δυνατά και τα ζωντανά σπρώχνονται και κουτράνε σε κάθε γωνιά.
Βολικό για τα τσακάλια των οργανωμένων συμφερόντων, που εδώ και δεκαετίες ξεκοκκαλίζουν τη δημοκρατία μας. Κρατικοδίαιτα στελέχη, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και προμηθευτές, εργολάβοι δημόσιων έργων, δημοσιογράφοι και εκδότες καρχαρίες, πολιτικές οικογένειες με παράδοση, μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι με σπουδές στο εξωτερικό, εισοδηματίες με τεράστιες ακίνητες περιουσίες, απόγονοι δοσίλογων, πολιτικές φατρίες, εφοπλιστές Έλληνες με ξένα πλοία, αρχισυνδικαλιστές δήθεν αριστεροί και άνθρωποι κουκουλωμένοι με τον μανδύα της ψευτοαριστερής διανόησης, στην πραγματικότητα τελείως αντιπροοδευτικοί, λυμαίνονται χρόνια τώρα, τα στάσιμα νερά μιας υποτιθέμενης ευρωπαικής, αλλά στην πραγματικότητα βαθιά ανατολίτικης και άκρως βαλκανικής χώρας.
Υποτίθεται ότι έστω και αργά καταλάβαμε το λάθος μας και ζητάμε κατανόοηση και τη στήριξη γνωστών και φίλων. Αν και φάνηκε αρχικά να θέλουν να μας προσφέρουν ένα χεράκι, τώρα μας απαξιώνουν πλήρως, θεωρώντας μας όχι μόνο ανίκανους, αλλά και κουτοπόνηρους. Ο κανόνας είναι, ότι άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Προτιμούμε την αερολογία αντί για τα νούμερα, που είναι αδιαμφισβήτητα. Προτιμά ο καθένας να φωνάζει για τα δικά του συμφέροντα και όχι για το κοινό καλό.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα από τους αιώνες της ρωμαικής κυριαρχίας. Το “διαίρει και βασίλευε” μεσουρανεί. Μπορεί να μη το πετύχαν εσκεμμένα, γιατί αυτή η νωθρή ημίαιμη αστική τάξη δεν είναι τόσο ικανή και φαινομενικά είναι όλοι ενάντια τους. Αλλά στη πραγματικότητα βλέπουν απέναντι τους έναν ετερογενή όχλο, που απλά βγάζει μια οργή, χωρίς να έχουν όλοι όσοι τον αποτελούν, τα ίδια κίνητρα. Και αυτό οφείλεται στα προνόμια που σε μερικούς τα μοιράσαν απλόχερα, αλλά τώρα τα ζητάνε πίσω με έναν βιαίο και απότομο τρόπο. Κάποιοι άλλοι που δεν επωφελήθηκαν ποτέ, πρέπει να πληρώσουν κι αυτοί για αυτά τα προνόμια. Πως λοιπόν αυτό το σύνολο να είναι ομοιογενές; Το μόνο κοινό σε όλους είναι η έλλειψη ελπίδας, καθώς η ύφεση μεγαλώνει, όπως και ο φόβος για ακόμη πιο δύσκολα μέτρα.
Η αλήθεια είναι πικρή και ας μη θέλουν πολλοί να τη δούν. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, το μόνο συγκροτημένο πρόγραμμα, που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, είναι το μεσοπρόθεσμο. Το αν και πως εφαρμόζεται είναι μια άλλη ιστορία, πολύ πονεμένη. Τα εναλλακτικά σχέδια είναι αποτέλεσμα ψευτομαγκιάς ή πνευματικής νωθρότητας. Τι να διαπραγματευτείς όταν είσαι απο κάτω και που να βρεις άλλες λύσεις, όταν έχεις παγκοσμίως τη ρετσινιά του αναξιόπιστου; Το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στο θέμα του δανεισμού, αλλά στον τομέα της επιχειρηματικότητας, όπου εδώ και χρόνια δεν παράγουμε τίποτα σχεδόν και κανένας δεν θέλει πια να συνεργαστεί μαζί μας.
Κάθε υπόσχεση άλλου είδους είναι μια κοροιδία. Το πολιτικό μας σύστημα πρέπει στο σύνολο του να αναλάβει τις ευθύνες του και να πάψει να δίνει μάταιες ελπίδες και ψευδαισθήσεις στον κόσμο. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ούτε με εκλογικές αναμετρήσεις, ούτε με πολεμικές διεκδικήσεις. Ο όρος είναι ένας: “Να καταστραφεί το πλαδαρό και διεφθαρμένο κατεστημένο". Αυτό είναι που προσπαθούν να σώσουν τα μεγάλα κόμματα και εκεί ακριβώς είναι που δημιουργούνται πάντα οι προστριβές, όχι γύρω από τα κεκτημένα του απλού ανθρωπάκου.
Φυσικά πολλοί άνθρωποι οργίζονται γιατί τους πετάνε στο δρόμο ή γιατί δεν μπορούν να ζήσουν την οικογένεια τους. Η οργή τους όμως πρέπι να προχωρήσει λίγο πιο πέρα από το προφανές. Περισσότερο από τη σημερινή ή τη προηγούμενη κυβέρνηση, περισσότερο από τη Μέρκελ ή την τρόικα και τις αδίστακτες καπιταλιστικές αγορές ή τις τράπεζες, ευθύνονται αυτοί που τους έταξαν ένα κοκκαλάκι κάποτε, ώστε σήμερα να δικαιούνται να τους πουν: “μαζί τα φάγαμε” (και άρα εσύ θα πληρώσεις). Τους εξαπάτησαν με ψέμματα χειροπιαστά και συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο να προσπαθούν να τους προσεταιριστούν.
Που είναι όμως οι καινούργιες δυνάμεις στον πολιτικό χώρο; Που είναι οι υγιώς σκεπτόμενοι και ηθικά άμεμπτοι; Είναι τόσο ισχυρό αυτό το σύστημα και δεν μπορεί να το πειράξει κανένας; Θα αρκεστούμε μόνο στις τύψεις τους (αν έχουν);
Β.Τζ.
