Όταν Μουσουλμάνοι έσωζαν Εβραίους...

Η Noor Inayat Khan έκανε μια πολύ ασυνήθιστη ζωή. Γεννήθηκε το 1914 και ήταν κόρη  ενός ινδού μυστικιστή Σούφι με ευγενή καταγωγή και μιας αμερικανίδας ετεροθαλούς αδελφής του Perry Baker, η οποία συχνά πιστώνεται με την εισαγωγή της γιόγκα στην Αμερική.

Ως παιδί, η ίδια και οι γονείς της διέφυγαν από το χάος της επαναστατικής Μόσχας σε μια άμαξα που ανήκε στο γιο του Τολστόι. Μεγαλωμένη στο Παρίσι σε ένα αρχοντικό γεμάτο με τους μαθητές και τους θιασώτες του πατέρα της, η Khan έγινε δεξιοτέχνης της άρπας και του veena, ντυμένη με δυτικά ρούχα, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης και δημοσίευσε ένα βιβλίο με ιστορίες για παιδιά – όλα αυτά  πριν τα 25.

Ένα χρόνο αργότερα, το Μάιο του 1940, οι Γερμανοί κατέλαβαν το Παρίσι. Η  Khan, η μητέρα της,  έναν μικρότερο αδερφό και την αδερφή  της έφυγαν, όπως και εκατομμύρια άλλοι, πιάνοντας το τελευταίο καραβάκι από το Μπορντό στην Αγγλία, όπου εντάχθηκε αμέσως στη βρετανική πολεμική προσπάθεια. Το 1942, είχε προσληφθεί από την ελίτ των Ειδικών Επιχειρήσεων του Τσώρτσιλ (SOE) για να εργαστεί στο Παρίσι ως ασυρματιστής. Οι μυστικές προσπάθειες της υποστήριξαν τη γαλλική αντίσταση και προετοίμασαν το έδαφος στην Αγγλία για τις επιδρομές της D-Day. Μεταξύ των  στελεχών των SOE, ο χειριστής ασύρματου είχε την πιο επικίνδυνη δουλειά από όλους, διότι οι αρχές κατοχής ήταν ειδικευμένες στην παρακολούθηση των σημάτων τους. Ο μέσος χρόνος επιβίωσης για ένα telegrapher της αντίστασης στο Παρίσι ήταν περίπου έξι εβδομάδες. Η Χαν συμμετείχε από τον Ιούνιο του 1943 μέχρι τη σύλληψη της από την Γκεστάπο τον Οκτώβριο του 1943. Η καταπληκτική ζωή της και η ενδεχόμενη δολοφονία της στο Νταχάου, τον Σεπτέμβριο του 1944 είναι το θέμα μιας  ταινίας που  γυρίστηκε φέτος.

Ερευνώντας την ιστορία της, ανακαλύφθηκε ότι ένας μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων υπηρέτησε με θάρρος τους συμμάχους και μερικές φορές έκαναν την υπέρτατη θυσία. Η ιστορία είναι πλούσια με παραδείγματα τόλμης και ηρωισμού που σε κλάσματα του δευτερολέπτου  πήραν αποφάσεις  που βοήθησαν να νικηθούν οι Ναζί. Ο Behiç Erkin, ο Τούρκος πρεσβευτής στο Παρίσι, παρείχε έγγραφα και διαβατήρια σε χιλιάδες Εβραίων (πολλοί από αυτούς είχαν ελάχιστες σχέσεις με την Τουρκία) και κανόνισαν την  αναχώρησης τους από όλη την Ευρώπη.

 Μια μοιραία ημέρα, ο Necdet Kent, ο Τούρκος Γενικός Πρόξενος στη Μασσαλία, εμποδίζοντας την αποστολή  80 Τουρκοεβραίων στη Γερμανία, έκλεισε τον δρόμο σε ένα τρένο που θα τους έφερνε στο πιθανό θάνατο τους και μερίμνησε   ώστε να επιστρέψουν τ σώοι και αβλαβείς, στη Γαλλία. Ο Abdol-Hossein Sardari χρησιμοποίησε τη θέση του στο ιρανικό προξενείο στο Παρίσι για να βοηθήσει χιλιάδες Εβραίους ώστε να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Ναζί. Αργότερα ονομάστηκε o  ιρανός Schindler, έπεισε τους Γερμανούς πως  οι Ιρανοί είναι  Αρίοι και ότι οι Εβραίοι είναι στο Ιράν από την εποχή του Κύρου του Μεγάλου - και, ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να διώκονται. Τότε εκδοθήκαν εκατοντάδες ιρανικών διαβατηρίων για μη Ιρανοεβραίους και έσωσε τις ζωές τους. Ο Ahmed Somia, από την Τυνησία, ήταν συν-διευθυντής του γαλλικού μουσουλμανικού νοσοκομείου έξω από το Παρίσι, όπου υπήρχαν κρύπτες όπλων και διευκόλυνε  την Αντίσταση στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις, περιέθαλψε τραυματίες μαχητές της Αντίστασης, και βοήθησε στο να σωθούν πολλοί Αμερικανοί και Βρετανοί πιλότοι κρύβοντάς τους σε ψεύτικους νεκροθαλάμους όπου η Γκεστάπο και οι Γάλλοι χωροφύλακες φοβόταν να πάνε.

Η Khan μεταθανάτια  τιμήθηκε με τις υψηλότερες  βρετανικές και γαλλικές στρατιωτικές και μη στρατιωτικές τιμές, αλλά έτσι ήταν και άλλοι μουσουλμάνοι, συμπεριλαμβανομένων των ηρώων που ξεχωρίζουν ανάμεσα στα 2,5 εκατομμύρια των βρετανικών ινδικών στρατευμάτων που πολεμούσαν με τις δυνάμεις του Άξονα σε όλο τον κόσμο. Σε αυτόν το εθελοντικό στρατό που έχει καταγραφεί ως ο μεγαλύτερος στην ιστορία, οι Μουσουλμάνοι (περίπου το ένα τρίτο του δυναμικού), οι Μουσουλμάνοι, όπως οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές, έπαιξαν εξέχοντα ρόλο. Σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο Ρούσβελτ κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Τσώρτσιλ επεσήμανε ότι οι μουσουλμάνοι στρατιώτες παρείχαν "το κύριο στοιχείο του στρατού στο οποίο εμείς [οι Βρετανοί] πρέπει να στηριχθούμε για την άμεση πάλη." Το 1944-1945, ο γαλλικός στρατός της Αφρικής, εντάχθηκε στις ελεύθερες γαλλικές δυνάμεις του Ντε Γκωλ και επεκτάθηκε σε 260.000 άνδρες, από τους οποίους το 50 τοις εκατό ήταν από τη Βόρεια Αφρικής η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων ήταν μουσουλμάνοι, ενώ μια άλλη σημαντική ομάδα ήταν οι Σενεγαλέζοι Μουσουλμάνοι riflemen. Αυτές οι δυνάμεις εισέβαλαν στην Ιταλία και βοήθησαν στην απελευθέρωση της νότιας Γαλλίας. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ιστορικό Juan Cole,  το να πολεμήσουν με αυτούς τους σκουρόχρωμους Αφρικανoύς, οι "Άριοι" της Ευρώπης, και να ηττηθούν, απογοήτευσε πολλούς Γερμανούς στρατιώτες, οι οποίοι ήταν βουτηγμένοι σε χαλκευμένες θεωρίες φυλετικής κατωτερότητας.

Η ανατολική Ευρώπη προσφέρει περισσότερα παραδείγματα. Στα Βαλκάνια, για παράδειγμα, μόνο 200 Εβραίοι ζούσαν στην Αλβανία πριν από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, στο τέλος του πολέμου, περίπου 2.000 Εβραίοι ζούσαν στη χώρα, γιατί τόσοι πολλοί είχαν εγκαταλείψει την Ελλάδα, την Αυστρία και άλλες τοποθεσίες στην Ευρώπη για να βρουν καταφύγιο εκεί μεταξύ του κυρίως μουσουλμανικού πληθυσμού, που τους  έκρυψαν και να προστατευτούν.

 Όπως έγραψε αλλού ο Cole, για τον εορτασμό της 70ης επετείου της D-Day: "Ενώ λίγοι μουσουλμάνοι υποστήριξαν τον Άξονα, εξαιτίας της δυσαρέσκειας τους για τη δυτική αποικιοκρατία και ελπίζοντας στη γέννηση ενός εναλλακτικού κέντρου εξουσίας που θα βοηθούσε την προσπάθειά τους για την ανεξαρτησία, ήταν μικρός ο αριθμός τους σε σχέση με τους μουσουλμάνους οι οποίοι όχι μόνο στήριξαν τους Συμμάχους ... αλλά ενεργά αγωνίστηκαν για λογαριασμό τους.

" Ένα από τα καθήκοντα των ντοκιμαντέρ είναι να διασώσει τις ιστορίες που  εκπίπτουν  από τα βιβλία της ιστορίας. Η ιστορία της Khan, και άλλες παρόμοιες, φαίνεται ότι σε αντίθεση με την ιστορία της σύγχρονης Μέσης Ανατολής, όπου οι πολεμιστές - είτε Άραβες, είτε Τούρκοι, είτε Ιρανοί ή  Ισραηλινοί - μπορεί να θέλουν για τους δικούς τους λόγους για να θάψουν ιστορίες μουσουλμανική-εβραϊκής συνεργασίας. Αλλά αυτές οι ιστορίες πρέπει να μνημονεύονται και να τιμούνται.

Πηγή: www.washingtonpost.com

Το φορολογικό σύστημα της Σουηδίας. Απλό σύστημα που απλώς εφαρμόζεται.

Το σύστημα εισφορών  στη Σουηδία  περιλαμβάνει  τρία διαφορετικά επίπεδα: τον δήμο, το νομαρχιακό συμβούλιο και την κεντρική κυβέρνηση. Οι κοινωνικές εισφορές καταβάλλονται για τη χρηματοδότηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Ο φόρος εισοδήματος επί των μισθών παρακρατείται από τον εργοδότη (σύστημα PAYE) και καταβάλλεται απευθείας από τον εργοδότη προς την Φορολογική Υπηρεσία της Σουηδίας (Skatteverket).
Η πραγματική φορολόγηση στη Σουηδία είναι μεταξύ των υψηλότερων στον κόσμο.
Η Σουηδία διαθέτει ένα σύστημα φορολογίας για τα εισοδήματα από εργασία που συνδυάζει το φόρο εισοδήματος (που καταβάλλεται από τον εργαζόμενο) με τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης (εργοδοτικές εισφορές) που καταβάλλονται από τον εργοδότη. Το συνολικό μισθολογικό κόστος για τον εργοδότη είναι έτσι ο ακαθάριστος μισθός συν τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Ο εργοδότης καταβάλλει μηνιαία προκαταβολικά τις κρατήσεις (PAYE) για το φόρο εισοδήματος και πληρώνει επίσης τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης για τη σουηδική φορολογική Υπηρεσία.
Μόνο ο φόρος εισοδήματος που παρακρατείται είναι ορατός στο εκκαθαριστικό σημείωμα αποδοχών. Ο φόρος εισοδήματος εξαρτάται από το πρόσωπο που είναι φορολογητέα στη Σουηδία, καθώς και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης εξαρτούνται από το πρόσωπο που αποτελεί μέρος του σουηδικού σχεδίου κοινωνικής ασφάλισης

 Παράδειγμα φορολογίας  μισθών μέσω PAYE: 

Παράδειγμα: Από την αμοιβή του "100", ο υπάλληλος πληρώνει πρώτα "32" στο φόρο εισοδήματος (άμεσα - 32%) επιπλέον, ο εργοδότης καταβάλλει ένα  31.42% (έμμεσο - 31,42%). Ποσό που δεν φαίνεται στον εργαζόμενο.
Έτσι, από τη μια επιταγή αμοιβής των "100," τα 63,42 στα 131.42 (δηλαδή 48,3%) καταβάλλονται ως φόρος, αν και η συμβολή του εργοδότη είναι μια αμοιβή για την τήρηση του εργαζομένου στο σουηδικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Το πραγματικό επιτόκιο μπορεί να μειωθεί, για παράδειγμα από πιστώσεις φόρου εισοδήματος και ιδιωτικές συνεισφορές συνταξιοδοτικής αποταμιεύσης.

Ο φόρος προστιθέμενης αξίας (mervärdesskatt) είναι ποσοσταία στη Σουηδία το 25%, με εξαιρέσεις για τα τρόφιμα και υπηρεσίες, όπως τα τέλη ενοικίασης δωματίου σε ξενοδοχείο (12%), και για τις πωλήσεις εκδόσεων, εισιτήρια για πολιτιστικές εκδηλώσεις και ταξίδια εντός Σουηδία.

 Η Σουηδία έχει ένα προοδευτικό φόροι εισοδήματος. Τα ποσοστά για το 2014 έχουν ως εξής:

     0% από 0 kr (κορώνες) έως 18.800 kr (~ 0 - 2.690 USD)
     Γύρω στο 31% (περίπου 7% περιφερειακοί και 24% φόροι Δήμου): Από 18.800 kr έως 433,900 kr (~ 2.690 - 62.140 δολάρια ΗΠΑ)
     31% + 20%: Από 433,900 kr έως 615.700 kr (~ 62.140 - 88.180 δολάρια ΗΠΑ)
     31% + 25%: Πάνω από 615.700 kr (88.180 δολάρια και πάνω.
 

  

Πηγή

 

Το κορυφαίο εκπαιδευτικό σύστημα της Φιλανδίας

Η Φινλανδία έχει πληθυσμό 5.200.000 κατοίκους από τους οποίους το 65% ζει σε πόλεις και

 οικοδομικά ανεπτυγμένες περιοχές. Το πολίτευμα είναι προεδρευόμενη δημοκρατία. Η τοπική αυτοδιοίκηση περιλαμβάνει 12 περιφέρειες και 440 δήμους.

Η εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες της παρέχεται δωρεάν. Τα προγράμματα για την παιδεία έχουν σαν βασικό στόχο να ανεβάσουν το επίπεδο της εκπαίδευσης και να παρέχουν σε όλους τους πολίτες ίσες ευκαιρίες. Στόχος των προγραμμάτων για την παιδεία σήμερα δεν είναι πλέον οι υποδομές, που έχουν φθάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο (υπάρχουν αρκετές αίθουσες διδασκαλίας που καλύπτουν όλες τις εκπαιδευτικές ανάγκες), αλλά η συνεχής βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης.

Οι εργώδεις προσπάθειες για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος άρχισαν από τη

δεκαετία του 1970 και συνεχίζονται αδιάλειπτα. Το 1993 το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε, επί της αρχής, την ενδυνάμωση του ρόλου της εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας στο πλαίσιο της εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής.

Οι βασικοί στόχοι της πολιτικής για την παιδεία σήμερα είναι:

• Να διατηρηθεί υψηλό και ευρύ επίπεδο εκπαίδευσης

• Να προωθηθεί η πνευματική ανάπτυξη του έθνους

• Να βελτιωθεί η ποιότητα της εκπαίδευσης και της έρευνας

• Να ενθαρρυνθούν η πρωτοβουλία και οι επιχειρήσεις

• Να επεκταθεί η βιομηχανική βάση

• Να εναρμονισθούν εκπαίδευση και εργασία

• Να αναπτυχθούν οι επαγγελματικές ικανότητες

Να διατηρηθεί υψηλό και ευρύ επίπεδο εκπαίδευσης

• Να προωθηθεί η πνευματική ανάπτυξη του έθνους

• Να βελτιωθεί η ποιότητα της εκπαίδευσης και της έρευνας

• Να ενθαρρυνθούν η πρωτοβουλία και οι επιχειρήσεις

• Να επεκταθεί η βιομηχανική βάση

• Να εναρμονισθούν εκπαίδευση και εργασία

• Να αναπτυχθούν οι επαγγελματικές ικανότητες

• Να μειωθεί η ανεργία.

Από τον Απρίλιο του 2003 άρχισε να λειτουργεί, σε συνεργασία με το υπουργείο παιδείας,

Συμβούλιο Αξιολόγησης και Επιμόρφωσης, το οποίο είναι υπεύθυνο για το σχεδιασμό, τον

συντονισμό, τη διαχείριση, την ανάπτυξη και αξιολόγηση της εκπαίδευσης.

Το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας είναι από τα πλέον αποκεντρωμένα της Ευρώπης σε αντίθεση με το Ελληνικό που είναι το πλέον συγκεντρωτικό. Πληθώρα εκπαιδευτικών αρμοδιοτήτων έχει παραχωρηθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση και όχι απευθείας στα σχολεία. Η αποκέντρωση δηλ. έχει γίνει σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης και όχι σχολείου.

Σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ στην Ελλάδα παρατηρείται ο μεγαλύτερος βαθμός συγκεντρωτισμού στην εκπαίδευση, στην Ευρώπη (88% ακολουθεί το Λουξεμβούργο με 66%).

Οι αποφάσεις λαμβάνονται συχνότερα σε επίπεδο σχολείου στην Αγγλία, την Ουγγαρία, τη

Σλοβακία, την Τσεχία και ιδιαίτερα στην Ολλανδία όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο σχολείου.

Η υποχρεωτική 9ετής εκπαίδευση είναι ενιαία και περιλαμβάνει το κατώτερο στάδιο (ISCED 1) και το ανώτερο (ISCED 2). Υπάρχει η 10^η προαιρετική τάξη που την ακολουθούν συνήθως όσοι δεν συνεχίζουν σπουδές. Η ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ( ISCED 3 ) περιλαμβάνει το λύκειο και τις τεχνικές σχολές με 3ετή διάρκεια σπουδών και για τα δύο σχολεία. Η Ανώτατη εκπαίδευση περιλαμβάνει 2 παράλληλους τομείς, τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία.

Ο προσανατολισμός του όλου εκπαιδευτικού συστήματος είναι εστιασμένος μεταξύ κουλτούρας και ανταποδοτικότητας. Το χάσμα μεταξύ των λεγόμενων καλών και κακών μαθητών δεν είναι μεγάλο, καθώς σε όλους τους μαθητές παρέχεται ενισχυτική διδασκαλία, εφόσον την έχουν ανάγκη. Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού απολαμβάνει υψηλό κοινωνικό  κύρος, οι μισθοί των εκπαιδευτικών αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τις τοπικές αρχές. Γενικά οι μισθοί των εκπαιδευτικών κινούνται στον Μ.Ο. των χωρών του ΟΟΣΑ. Ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών είναι ανεξάρτητος από τα κόμματα, δεν υπάρχουν παρατάξεις, ανήκουν όλοι σε ένα συνδικαλιστικό όργανο (νηπιαγωγοί μέχρι και πανεπιστημιακοί). Το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών συμμετέχει θεσμικά στη σύνταξη των προγραμμάτων και σπάνια έρχεται σε αντιπαράθεση με τη διοίκηση.

 Οι εκπαιδευτικοί επιμορφώνονται συχνά, μερικές φορές με δικά τους έξοδα. Κάθε χρόνο δεν γίνονται μαθήματα 3 ημέρες και οι εκπαιδευτικοί επιμορφώνονται σε διάφορα προγράμματα. Υπάρχει στενή συνεργασία γονέων και σχολείων, η σχολική διαρροή στην 9ετή εκπαίδευση είναι κάτω του 1%. Ακόμη, όλοι οι μαθητές δικαιούνται δωρεάν μεταφορά και ένα σχολικό γεύμα.

Η κρατική επιχορήγηση των σχολείων είναι 57% και τα επιπλέον έξοδα αναλαμβάνουν οι

δήμοι. Ωστόσο το ποσοστό 57% είναι κυμαινόμενο ( 25 έως 70% ) και εξαρτάται από τον αριθμό των μαθητών και την οικονομική δυνατότητα του δήμου. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών πληρώνονται από το σχολείο ή τον ιδιοκτήτη του σχολείου, συνήθως το δήμο. Η φοίτηση στο 9ετές υποχρεωτικό σχολείο είναι δωρεάν και περιλαμβάνει τη διδασκαλία, το διδακτικό υλικό, το φαγητό στο σχολείο και τη μεταφορά. Στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση το φαγητό και η μεταφορά είναι δωρεάν αλλά οι μαθητές συνήθως επιβαρύνονται τα έξοδα του διδακτικού υλικού. Στα σχολεία εκτός των εκπαιδευτικών εργάζονται διοικητικοί, γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι κλπ. Τα πανεπιστήμια επιχορηγούνται απευθείας από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η κυβέρνηση υποστηρίζει οικονομικά τους σπουδαστές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και τους φοιτητές μέσω επιχορηγήσεων, φοιτητικών δανείων και με επιχορηγήσεις επιτοκίων.

Όλα τα παιδιά ηλικίας μέχρι 6 ετών δικαιούνται παιδική μέριμνα εάν το επιθυμούν οι γονείς τους. Οι κύριες μορφές παιδικής μέριμνας είναι το νηπιαγωγείο/παιδικός σταθμός και η ημερήσια μέριμνα σε οικογένεια. Εκτός από παιδικό σταθμό οι γονείς μπορούν να επιλέξουν το δημοτικό επίδομα παιδικής μέριμνας, με το οποίο μπορούν να οργανώσουν την ημερήσια μέριμνα των παιδιών τους όπως επιθυμούν. Στην ηλικία 6 έως 7 ετών τα παιδιά μπορούν να παρακολουθούν μαθήματα νηπιαγωγείου σε παιδικούς σταθμούς ή σε σχολείο βασικής εκπαίδευσης.

Η διάρκεια του σχολικού έτους είναι 190 ημέρες με έναρξη από τα μέσα Αυγούστου και λήξη αρχές Ιουνίου. Οι διδακτικές ώρες ανά εβδομάδα αρχίζουν από 19 για τις μικρές τάξεις και στο τέλος φθάνουν τις 30. Οι μαθητές από την ηλικία των 7 ετών μέχρι τα 16 φοιτούν στο ίδιο σχολείο ( κτίριο). Όταν οι γονείς εργάζονται μπορούν να αφήνουν τα παιδιά τους για φύλαξη στο σχολείο. Έτσι στον ίδιο χώρο μπορούνε να συναντήσουνε παιδιά από 1 έτους μέχρι 16 ετών. Αυτή η συνύπαρξη παιδιών με τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι δημιουργεί προβλήματα, ωστόσο μια τέτοια ατμόσφαιρα δημιουργεί την αίσθηση ενός  φιλικού και οικογενειακού χώρου στον οποίο οι νεαροί μαθητές αισθάνονται αρκετά ασφαλείς. Η παραμονή των παιδιών για πολλά χρόνια στον ίδιο χώρο έχει το πλεονέκτημα ,ότι το εκπαιδευτικό προσωπικό έχει τη δυνατότητα να

γνωρίσει καλά τους γονείς και να παρακολουθεί διαχρονικά την εξέλιξη και πρόοδο των παιδιών τους.  Το πρόγραμμα σπουδών είναι ενιαίο για τα 9 χρόνια και δεν υπάρχουν επικαλύψεις. Οι εβδομαδιαίες ώρες διδασκαλίας ξεκινούν από 19 και φθάνουν τις 30 στην 8^η και 9^η τάξη. Στην Ελλάδα οι αντίστοιχες ώρες ξεκινούν από 25 στην α’ δημοτικού, φθάνου στις 30 στην 6^η και είναι σταθερά 35 στο γυμνάσιο.

Η επιστημονική και παιδαγωγική κατάρτιση των εκπαιδευτικών είναι υψηλή και η συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων είναι κάτοχοι master. Οι μαθητές που δεν παίρνουν απολυτήριο (σχολική διαρροή ) αποτελούν το 1% αλλά οι μισοί από αυτούς το παίρνουν αργότερα.

Στην Ελλάδα πρέπει να επισημάνουμε ότι, ενώ οι μαθητές  διδάσκονται πολύ περισσότερες ώρες (εκτός των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων) εν τούτοις στους διεθνείς διαγωνισμούς της PISA καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις ενώ οι αντίστοιχοι Φιλανδοί την 1^η θέση. Αυτό, εκτός των άλλων, μπορεί να αποδοθεί επιγραμματικά και στο γεγονός ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δίνει κατακερματισμένες γνώσεις και καλλιεργεί την αποστήθιση, ενώ το Φινλανδικό καλλιεργεί την διαθεματικότητα και την κριτική σκέψη.

Η ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε γενική και τεχνική. Οι μαθητές κατά το σχολ. έτος 1999-2000 παρακολουθούσαν , σε ποσοστό 44,7% γενική εκπαίδευση και σε

ποσοστό 55,3% τεχνική εκπαίδευση. Το ποσοστό της τεχνικής εκπαίδευσης αυξήθηκε κατά το σχολ. Έτος 2001-2002 σε 57,2% και της γενικής μειώθηκε σε 42,8%. Οι απόφοιτοι της 9ετούς υποχρεωτικής εκπαίδευσης συνεχίζουν σπουδές στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε ποσοστό πάνω από 90%. Το σχολείο γενικής εκπαίδευσης είναι το λύκειο και της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης η επαγγελματική σχολή. Οι απόφοιτοι των λυκείων και των επαγγελματικών σχολών έχουν δικαίωμα να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι σπουδές στο λύκειο έχουν σχεδιασθεί για 3 χρόνια αλλά οι μαθητές μπορούν να συμπληρώσουν τις σπουδές τους από 2 έως 4 χρόνια. Αυτή η καινοτομία δίνει εύκολα τη δυνατότητα να γίνεται η διδασκαλία σε επίπεδα, σε πολλά μαθήματα, πράγμα που διευκολύνει την πρόσληψη γνώσεων. Το περιεχόμενο σπουδών του γενικού λυκείου περιλαμβάνει και τεχνικά - πρακτικά μαθήματα.

Όλα τα σχολεία λειτουργούν χωρίς διαχωρισμούς σε τάξεις δηλ. η πρόοδος των μαθητών στις σπουδές τους δεν συνδέεται με τα σχολικά έτη. Οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν πότε θα παρακολουθήσουν τα μαθήματα που διδάσκονται στο σχολείο. Οι σπουδές στο λύκειο έχουν σχεδιασθεί για 3 χρόνια. Ο απολυτήριος τίτλος του λυκείου παρέχεται μετά από επιτυχείς εθνικές εξετάσεις που γίνονται σε μορφή τεστ και περιλαμβάνουν 4 υποχρεωτικά μαθήματα δηλ. 2 εθνικές γλώσσες , μια ξένη γλώσσα και μαθηματικά ή φυσικές επιστήμες ή φιλολογικά /ανθρωπιστικά μαθήματα. Στο τέλος των σπουδών τους οι μαθητές υποβάλλουν αίτηση για την εισαγωγή τους σε πανεπιστήμια ή πολυτεχνεία.  Όσοι μαθητές δεν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στο λύκειο μπορούν να το κάνουν αυτό φοιτώντας αργότερα σε σχολείο ενηλίκων. Όσοι απόφοιτοι λυκείου επιθυμούν να πάρουν πτυχίο τεχνικής σχολής μπορούν να παρακολουθήσουν ειδικό πρόγραμμα επαγγελματικών μαθημάτων διάρκειας, συνήθως, 2 εξαμήνων. Οι μαθητές αυτοί δεν έχουν βεβαίως διδαχθεί τα ίδια μαθήματα με εκείνους των επαγγελματικών σχολών αλλά εάν κριθούν ικανοί στις εξετάσεις μπορούν να πάρουν τίτλο. Η σύγκριση με το δικό μας λύκειο εστιάζεται στην κατάργηση του προβιβασμού και στις αναβαθμισμένες απολυτήριες εξετάσεις που διεξάγονται σε εθνικό επίπεδο. Είναι δύο στοιχεία που χρήζουν μελέτης διότι η μονολιθικότητα του γενικού λυκείου στη χώρα μας με τη μόνιμη εξάρτησή του από τις πανελλήνιες εξετάσεις και το αναχρονιστικό περιεχόμενο σπουδών το έχουν καταντήσει σχολείο περασμένης εποχής.

Για την απόκτηση του επαγγελματικού τίτλου απαιτείται και 6μηνη πρακτική άσκηση σε χώρους εργασίας η οποία είναι επικεντρωμένη σπουδή που διεξάγεται σε χώρο εργασίας με επίβλεψη και αξιολόγηση. Η πρακτική άσκηση, αντίθετα με την περίπτωση της μαθητείας, δεν προβλέπει σύμβαση μεταξύ εργοδότη και σπουδαστών, αλλά ο εργοδότης πληρώνεται από τη σχολή για τις υπηρεσίες που παρέχει. Η πρακτική άσκηση ποικίλει ανάλογα με την ειδικότητα και διαρκεί συνήθως από 1 έως 5 μήνες.

Ξεκινώντας κανείς να μελετήσει το Φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα, λόγω του ότι οι Φιλανδοί μαθητές επιτυγχάνουν πρωτιές στα μαθήματα γενικής παιδείας, ανακαλύπτει ότι όλο το σύστημα είναι εστιασμένο, κυρίως, στην ανάπτυξη της χώρας. Οι Φιλανδοί έχουν αντιληφθεί ότι η σύγχρονη αγορά εργασίας, η οικονομία, η ανάπτυξη απαιτούν επαγγελματική εκπαίδευση υψηλού επιπέδου η οποία με τη σειρά της απαιτεί γενική εκπαίδευση υψηλού επιπέδου. Η μικρή αυτή χώρα που δημιούργησε την πολυεθνική, πλέον, εταιρεία NOKIA (η εταιρεία αυτή αποδίδει ετήσια έσοδα στο κράτος άνω του 3% επί του ΑΕΠ ) το πέτυχε αυτό διότι απέκτησε πρώτα εκπαιδευτικό σύστημα υψηλού επιπέδου απαλλαγμένο από αναχρονιστικές ιδέες και ιδεοληψίες που θέλουν την εκπαίδευση μακριά από την αγορά εργασίας. Τέτοιες ιδέες υπάρχουν ακόμη στη χώρα μας, παρουσιάζονται έντεχνα σαν προοδευτικές ενώ είναι βαθύτατα αναχρονιστικές, συντηρητικές και σε κάθε περίπτωση επικίνδυνες για την πρόοδο της χώρας μας.

Η τάση που επικρατεί σε όλη την Ε.Ε., αλλά και παγκόσμια, είναι η σύζευξη εκπαίδευσης και εργασίας διότι η σύγχρονη οικονομία χαρακτηρίζεται ως οικονομία της γνώσης. Ποτέ άλλοτε ο ρόλος των ανθρωπίνων πόρων δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία όπως σήμερα. Οι βασικοί στόχοι της πολιτικής για την παιδεία και την επιστήμη, που αναφέραμε πιο πάνω,

συμπεριλαμβάνουν την εναρμόνιση εκπαίδευσης και εργασίας, την ανάπτυξη επαγγελματικών ικανοτήτων, την επέκταση της βιομηχανικής βάσης, την μείωση της ανεργίας κλπ. δίνουν ένα ξεχωριστό, αναβαθμισμένο ρόλο στην τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση και την καθιστά πραγματικά τουλάχιστον ισότιμη με τη γενική. Με σπουδές 3 ετών δίνεται η δυνατότητα στους απόφοιτους να πάρουν πτυχίο και να εργασθούν ενώ ταυτόχρονα εάν το επιθυμούν μπορούν να εισαχθούν σε οποιοδήποτε πολυτεχνείο ή πανεπιστήμιο. Η τεχνική εκπαίδευση είναι στενά συνδεδεμένη με την αγορά εργασίας και η πρακτική άσκηση που απαιτείται για τη λήψη του πτυχίου τους διευκολύνει τη επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Η ανώτατη εκπαίδευση περιλαμβάνει 2 παράλληλους τομείς : Τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία. Τα πανεπιστήμια δίνουν έμφαση στην επιστημονική έρευνα και την θεωρητική γνώση ενώ τα πολυτεχνεία είναι εκπαιδευτικά ιδρύματα με επαγγελματικό προσανατολισμό. Τα πανεπιστήμια είναι όλα κρατικά ενώ τα πολυτεχνεία ανήκουν στην τοπική αυτοδιοίκηση ή σε ιδιώτες. Μερικές φορές ιδιωτικές εταιρίες συνεργάζονται με τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία, γεγονός που αποβαίνει σε όφελος και των δύο. Η εξειδίκευση σχεδόν πάντα αποτελεί το κλειδί της επιτυχίας. Σε όλη την τριτοβάθμια εκπαίδευση υπάρχει “κλειστός αριθμός” φοιτητών ( numerus clausus ) σε όλους τους τομείς των σπουδών. Οι σπουδαστές της ανώτατης εκπαίδευσης αντιπροσωπεύουν περίπου το 68% των νέων που έχουν την αντίστοιχη ηλικία πανεπιστημιακών σπουδών και είναι κατανεμημένοι, κατά Μ.Ο. 31% στα πανεπιστήμια και 37% στα πολυτεχνεία.

Το Υπουργείο Παιδείας είναι υπεύθυνο για τη γενική ανάπτυξη του συστήματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το κάθε ίδρυμα διέπεται από Νόμο της Βουλής. Οι στόχοι και οι σκοποί των βασικών πτυχίων και η δομή των πτυχίων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ορίζονται από διάταγμα. Τα πανεπιστήμια είναι ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τα οποία έχουν μεγάλο βαθμό αυτονομίας όσον αφορά την οργάνωση της διδασκαλίας, της έρευνας, και άλλων εσωτερικών θεμάτων. Τα προγράμματα σπουδών συντάσσονται από τα πανεπιστήμια σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας με στόχους και προοπτική 3ετίας. Η στενή σχέση μεταξύ της έρευνας και της διδασκαλίας είναι χαρακτηριστικό του πανεπιστημιακού συστήματος. Όλα τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προσφέρουν βασικές και ανώτερες σπουδές μέχρι του διδακτορικού επιπέδου, και υποχρεούνται να ασχολούνται με την έρευνα. Τα πανεπιστήμια προσφέρουν επίσης συνεχιζόμενη κατάρτιση, επαγγελματικές σπουδές και μαθήματα ανοιχτού πανεπιστημίου.

Υπάρχουν 20 πανεπιστήμια εκ των οποίων 10 πολλαπλών τομέων, 3 τεχνολογίας και αρχιτεκτονικής, 3 οικονομικών επιστημών και διοίκησης επιχειρήσεων, 1 πανεπιστήμιο βιομηχανικών τεχνών 1 ακαδημία καλών τεχνών 1 ακαδημία μουσικής και 1 ακαδημία θεάτρου. Σε επίπεδο ανώτατης εκπαίδευσης λειτουργούν και στρατιωτικές σχολές. Οι προϋποθέσεις εισαγωγής σπουδαστών αποφασίζονται από το κάθε πανεπιστήμιο. Τα κριτήρια επιλογής και οι προθεσμίες υποβολής αιτήσεων διαφέρουν μεταξύ των ιδρυμάτων, του πεδίου σπουδών, ακόμη και των τομέων του ίδιου χώρου. Η εισαγωγή γίνεται με εξετάσεις ή με βάση τους τίτλους σπουδών, συνήθως δε και με τους δύο τρόπους.

Ο αριθμός των σπουδαστών καθορίζεται από τα ίδια τα πανεπιστήμια με βάση το πλαίσιο που θέτει η κυβέρνηση.Οι πανεπιστημιακές σπουδές διακρίνονται σε κύκλους. Ο πρώτος κύκλος διαρκεί 3 χρόνια και οδηγεί σε τίτλο Kandidaati (Bachelor). Ο δεύτερος κύκλος ( μεταπτυχιακός ) διαρκεί 2 χρόνια και οδηγεί σε μεταπτυχιακό δίπλωμα Maisteri (master ).Ο τρίτος κύκλος δεν έχει τυπική διάρκεια σπουδών, συνήθως όπως απαιτούνται 2 χρόνια για τον τίτλο Lisensiaati ( Licenciate ) και 2 επιπλέον για Tohtori (doctorate ).

Υπάρχουν 29 πολυτεχνεία τα περισσότερα από αυτά λειτουργούν ως τοπικά ιδρύματα με πολλές ειδικότητες και δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στη σύνδεση και τη συνεργασία με τη βιομηχανία και τις επιχειρήσεις. Οι σπουδές διακρίνονται σε βασικές επαγγελματικές, πρακτικές, προαιρετικές και εστιάζονται σε δεξιότητες απασχόλησης. Κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών απαιτείται και εργασιακή εμπειρία ενός εξαμήνου ( 20 βαθμοί). Τα πολυτεχνεία προσφέρουν επίσης συνεχιζόμενη κατάρτιση, επαγγελματικές σπουδές και μαθήματα ανοιχτού πανεπιστημίου. Οι τωρινοί σπουδαστές προέρχονται κατά 70% από τα λύκεια και 30% από τις τεχνικές σχολές. Οι τομείς των σπουδών είναι 7 και είναι οι εξής:

Φυσικών πόρων, τεχνολογίας και μεταφορών, διοίκησης επιχειρήσεων, τουρισμού- catering

και οικιακής οικονομίας, υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών, πολιτισμού, εκπαίδευσης και

ανθρωπιστικών σπουδών.

Τα προγράμματα σπουδών σχεδιάζονται, συντάσσονται από τα πολυτεχνεία, με στόχους και προοπτική 3ετίας, και επικυρώνονται από το υπουργείο παιδείας. Το διδακτικό προσωπικό διακρίνεται σε 2 κατηγορίες, στους κατόχους διδακτορικού (συνήθως είναι καθηγητές- επίκουροι ) και στους κατόχους master (συνήθως λέκτορες ). Σε όλους, για την πρόσληψή τους, απαιτείται 3ετής εργασιακή ( όχι εκπαιδευτική ) εμπειρία. Επιγραμματικά μπορούμε να τονίσουμε ότι το προφίλ των σπουδών στα πολυτεχνεία χαρακτηρίζεται από την έμφαση που δίνεται στην εφαρμοσμένη γνώση καθώς και την σύνδεσή του με την αγορά εργασίας και δεν είναι θεωρητικός ακαδημαϊκός. Αν θέλαμε να τα συγκρίνουμε με τα δικά μας ιδρύματα, μοιάζουν περισσότερο με τα ΤΕΙ παρά με τα πολυτεχνεία. Ο πρώτος κύκλος στα πανεπιστήμια διαρκεί 3 χρόνια και οδηγεί σε τίτλο Bachelor.

Για αντίστοιχο τίτλο στα πολυτεχνεία η φοίτηση διαρκεί 3,5 έως 4 χρόνια. Ο δεύτερος κύκλος στα πανεπιστήμια διαρκεί 2 χρόνια και οδηγεί σε τίτλο master.

Τίτλος master δεν απονέμεται στα πολυτεχνεία, όμως για πλήρεις πολυτεχνειακές σπουδές απαιτούνται 3,5 έως 4,5 χρόνια ( 140-180 βαθμοί ), εργασιακή εμπειρία καθώς και διπλωματική εργασία.

Ο τρίτος κύκλος χωρίζεται σε 2 περιόδους των 2 ετών, η πρώτη οδηγεί στον τίτλο (Licensiaati ) Licenciate και η δεύτερη σε τίτλο Tohtori (Doctorate). Όμως, για την άσκηση ιατρικού επαγγέλματος οι σπουδές πρέπει να είναι επιπέδου Licenciate τουλάχιστον.

Για την άσκηση των επαγγελμάτων μηχανικού και δικηγόρου οι σπουδές πρέπει να είναι τουλάχιστον επιπέδου master.

Πηγή

Η γενοκτονία των Θρακιωτών

«Η εξόντωση των Χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή, η οποία έγινε σε μεγάλη κλίμακα και διαπράχθηκε πολύ πριν από την αποβίβαση Ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη. Την είχαμε ιδεί να διενεργείται την εποχή του (σουλτάνου) Αβδούλ Χαμίτ, του «σφαγέα», την έχομε παρακολουθήσει καλύτερα οργανωμένη και πλέον ανεπτυγμένη από τους (νεότουρκους) Ταλάατ και Εμβέρ, τους πολιτικούς του «Συντάγματος» (το οποίο καθιέρωσαν οι νεότουρκοι επαναστάτες, οι οποίοι ανέτρεψαν τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ). Θα την ξανασυναντήσουμε συντελούμενη μέχρι την φρικτή της ολοκλήρωση από τον Μουσταφά Κεμάλ». Γεώργιος Χόρτον, Κεφάλαιο ΙΧ, «Η Μάστιγα της Ασίας», 1926

H 6η Aπριλίου του 1914 ήταν η ημέρα που οι Nεότουρκοι επέλεξαν για να εκδιώξουν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Aρκαδιουπόλεως και της Bιζύης, αλλά και άλλων θρακικών περιοχών. Ήταν Kυριακή του Πάσχα, αυτού που στη μνήμη των Θρακιωτών έμεινε ως «το Mαύρο Πάσχα». H 6η Aπριλίου σηματοδότησε την απαρχή των συστηματικών διώξεων σε βάρος του Θρακικού Eλληνισμού από τους Tούρκους.
Η απόφαση για την καθιέρωση σε πανελλήνια κλίμακα της 6ης Απριλίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού εγκρίθηκε με σχετικό ψήφισμα στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών (Διδυμότειχο – Ιούνιος 2006) και με πρόσφατη σύσταση προς τους Συλλόγους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων (Π.Ο.Θ.Σ.) κατά τις εργασίες του ετήσιου Γνωμοδοτικού Συμβουλίου της Π.Ο.Θ.Σ. (Χρυσούπολη Καβάλας – 25 Νοεμβρίου 2007).
Το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Πόντου, Μ. Ασίας, Θράκης) αποκαλύπτουν και ομολογούν ακόμη και σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί συγγραφείς, όπως ο Φονάτ Ντουντάρ, που μελετά, με πάθος και καθάριο βλέμμα, τα πρόσφατα αποχαρακτηρισθέντα Τουρκικά Αρχεία της εποχής εκείνης.
Πρόσφατα εκδόθηκε το τρίτο έργο του για το θέμα αυτό με τίτλο: «Η εθνοτική μηχανική των Νεότουρκων και ο εκτουρκισμός της Ανατολίας» (1913 – 1918). Ο Φονάτ Ντουντάρ, ο «εκσκαφέας αρχείων», όπως αυτοαποκαλείται, ομολογεί σε σχετική συνέντευξή του: «Με ενδιαφέρει, μεταξύ άλλων, το πώς η εξουσία κατέγραψε στα επίσημα έγγραφά της τις βιαιότητες που η ίδια σχεδίασε και εκτέλεσε (και που φυσικά η ίδια ποτέ δεν το παραδέχθηκε). Είχα την τύχη να είμαι ο πρώτος ερευνητής που διάβασε ορισμένα αρχεία, τα οποία αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα. Τα αρχεία αυτά λοιπόν παρουσιάζουν λεπτομερώς τα στάδια που σχεδίου δράσης εναντίον του Ρωμιών που κατάρτισε το καθεστώς των Νεοτούρκων…» (με τη βοήθεια γερμανών στρατηγών).
Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεοτούρκων ήταν λοιπόν αποτέλεσμα ενός σατανικά οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου, όπως προκύπτει από τα τουρκικά αρχεία: Με βίαια μέσα, με εμπορικό αποκλεισμό, με βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές επιθέσεις, υποχρεωτικής στράτευσης, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές, εκτοπισμούς καταναγκαστική εργασία (τάγματα εργασίας) εξανάγκασαν τους Θρακιώτες να εγκαταλείψουν την Αν. Θράκη. Έτσι την περίοδο 1913 – 1917, 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού.
Άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν στην Μ. Ασία σε καταναγκαστικά έργα. Χωριά ολόκληρα μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Θράκης για να εγκαταστήσουν σ” αυτά οι Νεότουρκοι πρόσφυγες Μωαμεθανούς από τη Βοσνία. Από τους 96.000 εκτοπισθέντες στη Μικρασία επέστρεψαν στις εστίες τους, ζωντανά φαντάσματα, με τη λήξη του Α” Παγκοσμίου πολέμου μόνο 50.000. Οι 46.000 Ανατολικοθρακιώτες πέθαναν στη Μ. Ασία από τις αγγαρείες, τις ασθένειες, τον υποσιτισμό και τις κακουχίες. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Αν. Θράκη το 1910 αριθμούσε 360.000 – 370.000 Έλληνες, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι στην περιοχή της Αν. Θράκης παρέμειναν μέσα στην ερημωμένη – ερειπωμένη Ελληνική γη μόνο 30.000 – 40.000 Έλληνες, οι περισσότεροι γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι. Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του Ελληνικού στοιχείου υπήρξε το Μαύρο Πάσχα του 1914 (6η Απριλίου).
Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο (μοναδικός προστάτης του Ελληνισμού), έπειτα από προηγηθείσες διαμαρτυρίες, να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ και να υψώσει φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.
Λεπτομέρειες για τη Γενοκτονία αυτή του Θρακικού Ελληνισμού μας δίνουν οι εκθέσεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο των κατά τόπους Μητροπολιτών, καθώς και το βιβλίο με τίτλο: «Μαύρη βίβλος» που εξέδωσε το Πατριαρχείο το 1919.
Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στο χώρο της Βορ. Θράκης (Ανατ. Ρωμυλίας) το 1906. Τότε που οι Βούλγαροι με την εθνικιστική τους μανία οργάνωσαν τις σφαγές και τις διώξεις στην Αγχίαλο και σε άλλες πόλεις σε βάρος του ελληνικού στοιχείου που εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες να καταφύγουν στην τουρκοκρατούμενη Ανατολική και Δυτική Θράκη και οι περισσότεροι στην ελεύθερη Ελλάδα.
Η διοργάνωση της εκδήλωσης δεν σημαίνει με κανένα τρόπο έκφραση μίσους και αντεκδίκησης προς τους δράστες του εγκλήματος της Γενοκτονίας. Αντίθετα αποτελεί έκφραση οφειλόμενης τιμής και ιερού χρέους προς τα θύματα της Γενοκτονίας.
Πηγές:  http://hellenicrevenge.blogspot.com/2008/04/6-1914_06.html  http://www.e-grammes.gr/article.php?id=315  http://www.patridamou.gr/?page_id=629

Ο νέος εντυπωσιακός υπέργειος ποδηλατόδρομος της Κοπεγχάγης!

Κατασκευασμένος πάνω από το λιμάνι, ο Cykelslangen, ή 'Cycle Snake', είναι ο νέος υπέργειος ποδηλατόδρομος της Κοπεγχάγης. Ο Cykelslangen εγκαινιάστηκε στις 29 Ιουνίου, μετά από οκτώ χρόνια σχεδιασμού και κατασκευής. Έχει πλάτος 4 μέτρα, δύο λωρίδες κυκλοφορίας και μήκος 220 μέτρα.

Οι ποδηλάτες υποδέχθηκαν τον ολοκαίνουργιο ποδηλατόδρομο με ενθουσιασμό καθώς δεν χρειάζεται πλέον να στριμώχνονται στα ίδια πεζοδρόμια με τους πεζούς ή να κουβαλάνε τα ποδήλατά τους στους ώμους για να ανεβοκατεβαίνουν σκαλοπάτια.

Στην Κοπεγχάγη το 36% των καθημερινών μετακινήσεων γίνονται με ποδήλατο. Η πόλη στοχεύει μέχρι το 2025 αυτό το ποσοστό να έχει φτάσει στο 50%, κατασκευάζοντας περισσότερους ποδηλατόδρομους αποκλειστικής κυκλοφορίας.

Άντε και στα δικά μας...!

(πηγή: www.enallaktikos.gr)