Αγαπημένε/η μου Ολυμπιονίκη!
Μπορεί, οι
ατέλειωτες ώρες δουλειάς, οι θυσίες, οι κόποι και τα δάκρυα σου να ανταμείφθηκαν. Μπορεί να πάτησες στο βάθρο των νικητών και να έκλαιγες από χαρά και υπερηφάνεια, βλέποντας την ελληνική σημαία να κυματίζει. Μπορεί ακόμη να ένιωσες ρίγη συγκίνησης όταν άκουσες τον εθνικό ύμνο, ενώ γύρω σου όλοι ήταν ξένοι. Άσχετα, αν πολλές φορές είχες σκεφτεί πως αυτή η πατρίδα δεν
μπορεί να σε βοηθήσει να πετύχεις το όνειρο σου, αυτό που μόλις άγγιξες (και αυτή
ίσως ήταν η πιο ήπια σκέψη σου). Πολλές φορές λύγισες, αλλά δεν έσπασες. Σε βοηθήσανε οι εικόνες που έπλασες με το μυαλό σου. Φανταζόσουν, χιλιάδες κόσμου να ζητωκραυγάζει με το όνομα σου, καθώς με το μετάλλιο γύρω από τον λαιμό σου θα επιστρέφεις στην πατρίδα σου και να σε
υποδέχονται με μουσική και σημαιοστολισμούς. Οι άνθρωποι να σπρώχνονται για
να βγούνε φωτογραφίες μαζί σου, να παίρνεις
αγκαλιά τα παιδάκια, να μοιράζεις αυτόγραφα, να σου αφιερώνουν πανηγυρικούς λόγους.
Οι εφημερίδες να πλημμυρίζουν τα πρωτοσέλιδα τους με την φωτογραφία
σου.
Μπορεί, οι
ατέλειωτες ώρες δουλειάς, οι θυσίες, οι κόποι και τα δάκρυα σου να ανταμείφθηκαν. Μπορεί να πάτησες στο βάθρο των νικητών και να έκλαιγες από χαρά και υπερηφάνεια, βλέποντας την ελληνική σημαία να κυματίζει. Μπορεί ακόμη να ένιωσες ρίγη συγκίνησης όταν άκουσες τον εθνικό ύμνο, ενώ γύρω σου όλοι ήταν ξένοι. Άσχετα, αν πολλές φορές είχες σκεφτεί πως αυτή η πατρίδα δεν
μπορεί να σε βοηθήσει να πετύχεις το όνειρο σου, αυτό που μόλις άγγιξες (και αυτή
ίσως ήταν η πιο ήπια σκέψη σου). Πολλές φορές λύγισες, αλλά δεν έσπασες. Σε βοηθήσανε οι εικόνες που έπλασες με το μυαλό σου. Φανταζόσουν, χιλιάδες κόσμου να ζητωκραυγάζει με το όνομα σου, καθώς με το μετάλλιο γύρω από τον λαιμό σου θα επιστρέφεις στην πατρίδα σου και να σε
υποδέχονται με μουσική και σημαιοστολισμούς. Οι άνθρωποι να σπρώχνονται για
να βγούνε φωτογραφίες μαζί σου, να παίρνεις
αγκαλιά τα παιδάκια, να μοιράζεις αυτόγραφα, να σου αφιερώνουν πανηγυρικούς λόγους.
Οι εφημερίδες να πλημμυρίζουν τα πρωτοσέλιδα τους με την φωτογραφία
σου.
Οι ήττες είναι πιο πολλές και πιο συχνές για τους περισσότερους αθλητές, όχι οι νίκες. Μια νίκη μπορεί να αξίζει όμως όσο χίλιες ήττες ή και παραπάνω. Και αυτές οι στιγμές χαράς, σε κάνουν να ξεχνάς κάθε απογοήτευση και κάθε βάσανο που πέρασες, διανύοντας τον δύσβατο δρόμο προς την κορυφή. Από την ελληνική αρχαιότητα ακόμα, στις πόλεις κράτη γκρεμίζονταν τα τείχη, ώστε να υποδεχθούν τους ολυμπιονίκες. Ήταν τόσο "μεγάλοι" που δεν μπορούσαν αλλιώς να μπούνε μέσα στην πόλη. Ανάλογης υποδοχής έχουν τύχει και στη σύγχρονη εποχή αθλητές που σηκώσανε την ελληνική σημαία ψηλά.
Μπορεί να πίστεψες και εσύ ότι
για λίγο έστω θα γίνεις σαν αυτούς ένας γίγαντας, ένα ίνδαλμα, ένα πρότυπο, αλλά δυστυχώς για σένα στη
σύγχρονη Ελλάδα καταργήθηκαν τα είδωλα, απαγορεύεται η αριστεία και τα πρότυπα
είναι περιττά. Είμαστε στην Αυγή μιας νέας
εποχής. Οι σοφοί προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους που ζούνε σε αυτή τη χώρα, πως δεν υπάρχει τίποτα το ακατόρθωτο
και έτσι κανένας άθλος δεν πρέπει να τους συγκινεί. Μπορεί η ζωή τους να μην έχει τίποτα
το σημαντικό, αλλά όλοι μπορούν να
κάνουν, ότι πέτυχες και εσύ, απλά έτυχε να μην βρεθούν στην θέση σου. Μην
περιμένεις λοιπόν να ακούσεις και πολλά καλά λόγια. Ο φθόνος υπερνικά τον θαυμασμό και έτσι να εύχεσαι ή
να ευχόσουν να μην μπεις στο μάτι κάποιου, που έχει δημόσιο λόγο. Τείχη για σας δεν πρόκειται να γκρεμιστούν,
διότι είναι γκρεμισμένα εδώ και πολύ καιρό, ούτε κανένας θα σας σηκώσει στην
πλάτη του, γιατί δεν κάνατε δα και κανένα θαύμα που θα σώσει αυτή τη δύσμοιρη
χώρα (η οποία δεν έχει καμία σωτηρία). Οι επευφημίες ακούγονται εδώ μόνο κατά
την ώρα του λιθοβολισμού. Οπότε καλύτερα μην τραβάτε το σκοινί, αν κάποιος τυχάρπαστος, τα βάλει μαζί σας, γιατί μπορεί να σηκώσατε την λάθος πέτρα.
Καλή δύναμη στον αγώνα σου και κουράγιο μετά τον αγώνα σου λοιπόν. Εγώ, σε ευχαριστώ!
