Γενοκτονία των Αρμενίων, 24 Απριλίου 1915

Ως γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εντολές για εκκαθαρίσεις Αρμενίων είχαν δοθεί νωρίτερα από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (1894-96) ωστόσο η κύρια ευθύνη για τις πλέον εκτεταμένες σφαγές τους αποδίδεται στο κίνημα των Νεότουρκων (1908-18).

Η εκθρόνιση του Αμπντουλ-Χαμίτ το 1909 απο τους Νεο-Τούρκους αναπτέρωσε τις ελπίδες των Αρμενίων για παραχωρήσεις. Αν και δόθηκαν στους Αρμένιους αρκετές έδρες στο τουρκικό κοινοβούλιο και τους επιτράπηκαν κάποιες ελευθερίες λόγου, Τύπου, θρησκείας τα πράγματα δεν καλυτέρεψαν ουσιαστικά. Σύντομα έγινε αντιληπτό οτι η πολιτική των Νεο-Τούρκων προς τους Αρμενίους θα ήταν η ίδια όπως και επί Σουλτάνου. Στις 26 Ιανουαρίου του 1914 οι αντιπρόσωποι Τουρκίας και Ρωσσίας υπέγραψαν στη Κωνσταντινούπολη μια συμφωνία στην οποία δημιουργούσαν 2 περιφέρειες που περιλάμβανε και τα 6 αρμενικά βιλαέτια, που θα διοικούνταν από Ευρωπαίους διοικητές. Όμως το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Αύγουστο του 1914, ματαίωσε τη πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων και άφησε και πάλι τους Αρμένιους εκτειθειμένους.

Και τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.

Η απόφαση της Τουρκίας να μπει στο πόλεμο στο πλάι της Γερμανίας και εναντίον λοιπόν της Ρωσίας, σήμαινε οτι και πάλι οι Αρμένιοι, θα μετατρέπονταν σε εσωτερικούς εχθρούς.

Ένα απο τα πρώτα πράγματα που έκανε η τουρκική κυβέρνηση ήταν να εξορίσει όσους περισσότερους Αρμένιους, από τα σύνορα με τη Ρωσία, μπορούσε στο εσωτερικό της Ανατολίας. Τα κτίρια που άφηναν πίσω οι Αρμένιοι φεύγοντας (εκκλησίες, σχολεία, πολιτιστικά ιδρύματα) δεσμεύονταν για τις ανάγκες του τουρκικού στρατού. Οι Αρμένιοι στρατιώτες σιγά-σιγά άρχισαν να μετακινούνται απο τις τάξεις του μάχιμου στρατού, στις άοπλες εφεδρείες. Τον Απρίλη του 1915, άρχισε η μαζική εξόντωση των Αρμενίων. Στις 24 Απριλίου του 1915, συνελήφθησαν όλοι οι ηγέτες των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης και στάλθηκαν στα βάθη της Ανατολίας, χιλιάδες φυλακίστηκαν και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν. Η επικοινωνία μεταξύ των αρμενικών χωριών κόπηκε και χιλιάδες πολίτες με τη βοήθεα του στρατού αλλά και παραστρατιωτικών οργανώσεων εξορίστηκαν απο τις περιοχές τους. Τα αρμενικά χωριά άδειαζαν το ένα μετά το άλλο και υπολογίζεται σε 1.500.000 ο αριθμός των Αρμενίων που αφήνοντας τα σπίτια τους, προχωρούσαν χωρίς ελπίδα για τις ερήμους της Συρίας.  Οι Αρμένιοι της Ρωσίας απο την άλλη, με θέρμη μπήκαν στο πόλεμο υπέρ των Συμμάχων πιστεύοντας οτι με το τέλος του πολέμου θα δικαιούνταν μια ελεύθερη Αρμενία.

Οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις όμως είχαν άλλα σχέδια απο αυτά των Αρμενίων. Ήδη απο την άνοιξη του 1916 η Γαλλία, η Μεγάλη Βρεττανία και η Ρωσία υπέγραψαν μια μυστική συνθήκη που έδινε τις επαρχίες του Βαν, του Ερζερούμ, του Μπιτλίς και της Τραπεζούντας στη Ρωσία ενώ η Κιλικία θα δινόταν στη Γαλλία.

Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες. Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού. Μέχρι το 2010, 23 κράτη είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα γεγονότα ως γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και η Διεθνής Ένωση Μελετητών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars).
Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων.

Πίσω στo Zastava και την Floretta

Τη δεκαετία του 70 κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες. Austin Morris Allegro! Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε. να στο χαλάσει. Τόσο καλά....Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε ανεξάρτητη διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. Έξω οι βάσεις του θανάτου, Ζήτω η Λιβύη, μελετήστε το πράσινο βιβλίο του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο Τσοβόλα δώστα όλα, και από κει πάνε κιάλλοι.Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη ...Τη δεκαετία του 90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της Κολυνός. Σοσιαλιστικά βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει παίκτης. Χα και πάλι χα. Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα. Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ). Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες...

Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες. 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV's, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα ρε.. Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα. Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι. Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέντράγκι. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν.

 

Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων ... τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο κύκλος κλείνει. Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα. Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά….