Μην κάψετε την ηρωίνη

του Θάνου Τζήμερου

Μέχρι τώρα τα ναρκωτικά που κατάσχονται από την αστυνομία αποτεφρώνονται σε υψικαμίνους. Είναι η ιδανική επιλογή για να... κρατιέται ψηλά η τιμή τους και να συνεχίζει το κύκλωμα την εγκληματική του δραστηριότητα. (Η ιδιομορφία της αγοράς των ναρκωτικών έγκειται στο ότι δεν είναι ακριβά ως προϊόν. Μπορείς να κατασκευάσεις ηρωίνη πάμφθηνα. Ακριβά τα κάνει η παρανομία.)

Αυτούς, όμως τους δύο τόνους μην τους κάψετε. Τολμήστε το. Αποθηκεύστε τους σε ασφαλές μέρος και δώστε την ηρωίνη δωρεάν στα πρεζόνια. Καλέστε τους με ένα μήνυμα γεμάτο αγάπη, να τους πείτε ότι δεν τους θεωρείτε εγκληματίες, αλλά συνανθρώπους μας που χρειάζονται βοήθεια και στήριξη, ότι η Πολιτεία θέλει να σταθεί δίπλα τους κι ότι μπορούν, μέχρι να αποφασίσουν να ξεκινήσουν θεραπεία απεξάρτησης, να παίρνουν τη δόση τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον, με ιατρική φροντίδα και με αποστειρωμένες σύριγγες.

Δύο τόνοι ηρωίνη θα επαρκέσουν για να καλύψουν την εγχώρια ζήτηση για χρόνια. Δείτε τι θα πετύχετε:

1. Θα σωθούν ζωές που χάνονται από λάθος δόση.
2. Θα ανακοπεί η εξάπλωση των ασθενειών που προκαλούνται από μολυσμένες σύριγγες.
3. Θα σταματήσει η αγωνία των ναρκομανών και των οκογενειών τους για το πού και πώς θα εξασφαλίσουν τη δόση τους.
4. Θα πεθάνει, με ακαριαίο θάνατο, το κύκλωμα εμπορίας των ναρκωτικών. Θα σταματήσει -επίσης ακαριαία- όλη η εγκληματική δραστηριότητα αυτού του κυκλώματος, η εξαθλίωση και οι παράνομες πράξεις στις οποίες οδηγεί τους ηρωινομανείς (κλοπές, πορνεία κ.λπ.)
5. Θα χτυπήσετε και την κρατική διαφθορά, καθώς τα κυκλώματα των ναρκωτικών λαδώνουν τον κρατικό μηχανισμό, για να έχουν κάλυψη.
6. Τα χρήματα που τροφοδοτούσαν το έγκλημα θα μείνουν στη χώρα και στην παραγωγική οικονομία.
7. Θα καταγράψετε με αξιόπιστα στοιχεία τον αριθμό των εξαρτημένων.
8. Θα απομυθοποιήσετε την όλη διαδικασία καθώς ένα στοιχείο της γοητείας των ναρκωτικών (στην αρχή τουλάχιστον) είναι η αίσθηση της παράνομης ομάδας και η ψευδαίσθηση της συντροφικότητας που αυτή προσφέρει. Όταν ο ναρκομανής μπορεί να πάρει τη δόση του σε ένα προστατευμένο χώρο με τον γιατρό δίπλα του, «ξενερώνει». Όμως, η δωρεάν δόση είναι σημαντικό δέλεαρ για να την αρνηθεί. Έτσι σιγά-σιγά συνηθίζει το ελεγχόμενο περιβάλλον, παύει να φοβάται τις κρατικές δομές και εντάσσεται ευκολότερα σε πρόγραμμα απεξάρτησης.

Τολμήστε την μερική νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Να μπορεί ο ναρκομανής να τα προμηθεύεται δωρεάν μόνο από τα κέντρα απεξάρτησης ή από πιστοποιημένα νοσοκομεία, με την προϋπόθεση ότι θα παίρνει τη δόση του εκεί.
Σκεφθείτε, επί τέλους, καινοτόμα και ανθρωπιστικά. Αυτό το φορτίο ηρωίνης, μπορεί να γίνει η αφορμή ώστε ένα δυσβάστακτο φορτίο για τους ναρκομανείς, τις οικογένειές τους και την κοινωνία να αρχίσει να ελαφραίνει.
*Ο Θάνος Τζήμερος είναι Πρόεδρος στη “Δημιουργία, ξανά” και Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

 Πηγή: www.protagon.gr

Ποιός φταίει για την κρίση;

Έχουν περάσει  πέντε χρόνια από την στιγμή που άρχισε η κρίση στην  Ελλάδα και παρόλα αυτά, όχι μόνο δεν είμαστε αισιόδοξοι οι περισσότεροι, αλλά το χειρότερο όλων είναι πως δεν συμφωνούμε για τα αίτια  και τους υπαίτιους της κρίσης.

Αυτό δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει εφόσον εδώ και τόσα χρόνια πολιτικό σύστημα και δημοσιογράφοι, από κάθε πλευρά του πολιτικού τόξου  δεν θέλανε να παραδεχθούν ότι υπήρχε τεράστιο πρόβλημα με τις ασφαλιστικές δαπάνες, το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών, το δημοσιονομικό έλλειμμα, το ασφαλιστικό σύστημα, την δομή του ελληνικού κράτους, την έλλειψη μηχανισμών και την χαμηλή παραγωγικότητα.

Οι απόψεις για τις ευθύνες που αποδίδονται σήμερα και τους  καταδεικνυόμενους ως υπεύθυνους διαφέρουν πολύ.  Και δεν έχει καθαρά ιδεολογικό πρόσημο η τοποθέτηση απέναντι στο ζήτημα.  Η κλασσική αντιπαράθεση δεξιάς-αριστερά θέασης, επεκτείνεται σε παραμέτρους όπως το χρονικό εύρος της εποχής που γεννήθηκε το χρέος (μετά το μνημόνιο, διακυβέρνηση Καραμανλή, εποχή Σημίτη, δεκαετία του 80, μεταπολίτευση, διαχρονικές αδυναμίες του νεοελληνικού κράτους), όπως ο γεωγραφικός χαρακτηρισμός της κρίσης (ελληνική, κρίση των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, κρίση του Παγκόσμιου Καπιταλιστικού Συστήματος) και όπως οι αυτουργοί (Έλληνες πολιτικοί, κύκλοι συμφερόντων στην Ελλάδα, Γερμανική πολιτική, ΔΝΤ, διεθνές τραπεζικό σύστημα).

Ανάλογα με την κάθε προσέγγιση,  κάθε κατηγορία βλέπει και την ανάλογη λύση για το μέλλον. Αν οι αιτίες βρίσκονται στην Ευρώπη, εκεί αναζητούνται και οι αλλαγές που θα φέρουν την εξιλέωση, αν φταίει το ελληνικό πολιτικό σύστημα αυτό πρέπει να υποστεί κάθαρση κ.ο.κ.

Η βολική θέση για τον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό ήταν ότι  ευθύνεται αυτούσια η ίδια η απάντηση στην κρίση. Δηλαδή το Μνημόνιο. Αυτός είναι ένας εύκολος τρόπος να βρεθούν ένοχοι, αφού αυτοί είναι μια συγκεκριμένη ομάδα λίγων ανθρώπων αναγνωρίσιμων. Με τη συγκεκριμένη λογική αποποιούνται το δικό τους μερίδιο Έλληνες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εκδότες, ομάδες συμφερόντων εντός συνόρων, επαγγελματικές  ομάδες κ.ο.κ. Η αντίληψη αυτή, ευτυχώς μπορούμε να πούμε σήμερα πως έχει ξεπεραστεί ευτυχώς, καθώς στερείται κάθε σοβαρότητας, αφού και όσοι δεν  το αντιλαμβανόταν μέχρι το 2008, το κατάλαβαν και οι ίδιοι πλέον πως η χώρα είχε πολλά διαρθρωτικά προβλήματα εδώ και δεκαετίες. Το αν το μνημόνιο ήταν η σωστή η απάντηση, αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Είναι μια θεμελιώδης τακτική του λαϊκισμού να προσωποποιεί τις ευθύνες σε λίγους, που κατά προτίμηση δεν βρίσκονται μέσα στον λαό και εν ανάγκη είναι προτιμότερο ο αποδιοπομπαίος τράγος να είναι και εκτός επικράτειας. Λαϊκίστικες είναι και οι προσεγγίσεις του τύπου: φταίει εξ ολοκλήρου ή περισσότερο ο Σημίτης, ο Καραμανλής , ο Ανδρέας  αλλά, όλοι αυτοί αφενός δεν είναι ενεργοί σήμερα, αφετέρου υπάρχει συγγένεια με  τις επιλογές των ψηφοφόρων στο παρελθόν, οπότε αυτό το συμπέρασμα δεν εξυπηρετεί και πολύ.

Υπάρχει η γνώμη πως φταίνε οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Άλλοτε κατηγορείται το ενιαίο νόμισμα, επειδή διευκολύνει την ροή κεφαλαίων και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διογκώνονται τα χρέη και να διατηρούνται τα ελλείμματα, άλλοτε λέγεται ότι υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας και ο Νότος ακολουθεί πρόγραμμα λιτότητας που υποβάλλεται από τον Βορρά, άλλοτε ότι οι μηχανισμοί διάσωσης περιορίζουν την εθνική κυριαρχία, άλλοτε κατηγορείται η Ε.Ε. για την έλλειψη μηχανισμών στήριξης (π.χ. ενός κοινού ευρωπαϊκού ταμείου).

Πέραν του ότι αυτές οι αιτιάσεις μεταθέτουν την ευθύνη μακριά από εμάς, το κυρίως πρόβλημα είναι η αντιφατικότητα τους. Η ελεύθερη ροή κεφαλαίων δεν μπορεί να σχετίζεται με αυστηρές πολιτικές που επιβάλλουν τρίτοι και η απαίτηση ύπαρξης μηχανισμών στήριξης ή ενός χρηματοδοτικού ταμείου απαιτεί αυστηρούς μηχανισμούς  ελέγχου, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τις αντιδράσεις περί απεμπολής της εθνικής κυριαρχίας. Η Ευρωπαϊκή ένωση αποτελείται από 17 κράτη, καθένα εκ των οποίων έχει κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κέντρα συμφερόντων, ψηφοφόρους, εσωτερικά ζητήματα, κοινωνικές ανισότητες. Έχει επίσης κάποιους θεσμούς αυστηρά οριοθετημένους, όπως είναι η Κεντρική τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Είναι λάθος να πιστεύεται ότι στην Ευρώπη κάνει κουμάντο η Μέρκελ όταν υπάρχουν ισχυρά κράτη σε αυτή, όπως η Γαλλία και η Ιταλία και δυνατές οικονομίες όπως της Ολλανδίας, της Αυστρίας ή της Φιλανδίας Εξάλλου η κοινή γνώμη της Σλοβενίας, του Βελγίου, της Τσεχίας ή της Σλοβακίας, δεν διαφέρουν πολύ στην γνώμη τους απέναντι στην ελληνική κρίση από ότι αυτή της Γερμανίας.

Για να γίνουν αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να το θέλει η κοινή γνώμη, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει, ειδικά στην Βόρεια Ευρώπη.  Οι αλλαγές αυτές όμως, όπως το φανταζόμαστε θα σημαίνουν περισσότερο απώλεια παρά ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας. Είναι λογικό, όταν περιμένεις από άλλους να λύσουν τα προβλήματα σου.

Τέλος, σε εγχώριο επίπεδο, ο κεντρικός άξονας του διαλόγου περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα αν «τα φάγαμε όλοι μαζί» ή ποιοι είναι εκείνοι που «τα έφαγαν».  Είναι αυτοί που διορίστηκαν με ρουσφέτια, είναι εκείνοι που έπαιρναν τις μίζες, εκείνοι που χτίζανε τα αυθαίρετα, εκείνοι που δεν πληρώνανε φόρους,  οι συντεχνίες που εκβιαστικά αποσπούσαν και διατηρούσαν προνόμια, οι πολιτικοί που εδραίωσαν ή συντήρησαν όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα; Είναι γεγονός ότι κάποιες τακτικές  δεν ενοχλούσαν πριν και εκ των υστέρων χαρακτηρίστηκαν αθέμιτες ή ανήθικες (όπως π.χ. οι ανεξέλεγκτες χωματερές που κόστισαν  ως τώρα πολλά χρήματα σε πρόστιμα από την Ε.Ε.). Σε άλλες περιπτώσεις δεν αντιδρά ή δεν αντιδρούσε ουσιαστικά κανένας (μη έκδοση αποδείξεων). Επίσης, υπάρχουν πολλοί που προσπάθησαν να επωφεληθούν ή να επιβιώσουν  στην δεδομένη κατάσταση (ρουσφέτια, φακελάκια). Μπορεί το πρόβλημα πρώτα από όλα να είναι οι ίδιοι οι μηχανισμοί και όχι οι ηθικοί αυτουργοί, η ατομιστική συμπεριφορά των πολλών ή οι κοντόφθαλμες πολιτικές. Δεν είναι απλά το πρόβλημα των λίγων που με αθέμιτο τρόπο έβγαλαν δις και τα έστειλαν σε offshore εταιρίες, είναι οι στρατιές των αργόμισθων, των διπλοθεσιτών ή των ανθρώπων που στράφηκαν σε αντιπαραγωγικές και παρασιτικές δραστηριότητες, εξαιτίας των δομών της ελληνικής οικονομίας. Η κύρια ευθύνη μπορεί να εντοπιστεί σε κάποιες ελίτ, ωστόσο ο ιδεολογικός προσανατολισμός και η νοοτροπία της πλειοψηφίας, εδώ και δεκαετίες, εδραίωσαν ένα λανθασμένο οικοδόμημα. Μια κοινωνία, όπου διαφορετικές κοινωνικές ομάδες διαγκωνίζονταν για να αυξήσουν τα προνόμια τους και η πολιτεία δίχως να θέλει να δυσαρεστήσει κανέναν έδινε χωρίς να κόβει από αλλού και δίχως αυτό που έδινε να προέρχεται από πλούτο που παρήγαγε η ίδια η Ελλάδα. Όσοι, πολιτικοί προσπάθησαν στο παρελθόν να αναστρέψουν αυτό το κλίμα, εξοβελίστηκαν από το πολιτικό σύστημα. Αν η ελληνική κοινωνία θέλει να αποποιηθεί τις ευθύνες της σήμερα, πρέπει να επιβραβεύσει και να στηρίξει τέτοια άτομα και αυτής της φιλοσοφίας  πολιτικούς σχηματισμούς, αντί να περιορίζεται στον αφορισμό και την υποστήριξη όσων τον εκπροσωπούν. Διαφορετικά, συνεχίζουμε να φέρουμε όλοι ευθύνες καθώς εμμένουμε σε μια στείρα πολιτική συμπεριφορά. Διακιολογημένη η αγανάκτηση αλλά το ίδιο αντιπαραγωγική με το παρελθόν μας.

Β.Τ.

Η Χρυσή Αυγή και ο Εθνικοφονταμενταλισμός

 του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, Πηγή: www.euro2day.gr

Γιατί το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δεν είναι -μόνο- δημιούργημα της κρίσης και ήρθε για να μείνει. Πώς το εξέθρεψαν με τις πολιτικές τους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ο ρόλος των χούλιγκαν και το βρόμικο χρήμα. Οι επαφές της ΧΑ με τη Ρωσία του Πούτιν. 

 

Ώστε επειδή ξέσπασε κρίση, κάπου 536.000 Νεοέλληνες, για να εκτονώσουν την οργή τους άρχισαν να ψηφίζουν μανιωδώς τη Χρυσή Αυγή (Χ.Α.). Γιατί είναι θυμωμένοι, μας λένε κάποιοι ειδικοί πολιτικοί αναλυτές. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι αυτοί οι ψηφοφόροι είναι παραπλανημένοι και άρα δεν ξέρουν τι ψηφίζουν.
Δυστυχώς για την Ελλάδα και την πορεία της στον πολύπλοκο σημερινό κόσμο -όπου τις πολιτικές ιδεολογίες υποκαθιστούν θρησκευτικοί και εθνικιστικοί φονταμενταλισμοί- η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη.
Ευθύς εξαρχής κάνουμε την ασφαλή πρόβλεψη ότι η Χ.Α. ως πολιτική οργάνωση απότοκος εγκληματικής συμμορίας ήλθε για να μείνει - ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική ζωή της χώρας και την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Σπεύδουμε δε να υπογραμμίσουμε ότι η Χ.Α. ως ιδεολογικό μόρφωμα έχει ισχυρές ρίζες, οι οποίες «ποτίστηκαν» από τον τριτοκοσμικό λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ και τον έρποντα εθνικισμό μέρους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και από το αντιδυτικό και αντιευρωπαϊκό κομμάτι της ελληνικής Εκκλησίας. Σε αυτό το ιδεολογικό τοπίο ήλθε να προστεθεί και ο εγχώριος αντισημιτισμός, που κατέχει και τις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη.
Από την άλλη πλευρά, καλές και «προχωρημένες» δείχνουν να είναι οι σχέσεις της Χ.Α. με τη Ρωσία και τις εδώ υπηρεσίες της. Εξάλλου, για τις σχέσεις αυτές επαίρεται και η επίσημη εφημερίδα του κόμματος «Εμπρός», η οποία στην έκδοσή της του Σαββάτου 31 Μαΐου έγραφε, μεταξύ άλλων: «Όσο για τη Χ.Α., οι δυτικές πρεσβείες στην Ελλάδα φοβούνται ότι από τη συνάντηση που είχε πρόσφατα στη Μόσχα κλιμάκιό της με επικεφαλής τους Ελένη Ζαρούλια και Αρτέμη Ματθαιόπουλο με τον σύμβουλο του προέδρου Πούτιν και καθηγητή του Πανεπιστημίου της Μόσχας Αλεξάντερ Ντούγκιν, ενδεχομένως να προμηνύει την υποστήριξη της Ρωσίας στον Λαϊκό Σύνδεσμο.
Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι τυχαίο πως οι θέσεις Ντούγκιν ότι "πλησιάζει ο καιρός που θα οικοδομηθεί μια Ευρώπη των Εθνών και του Πολιτισμού ενάντια στην Ευρώπη των τοκογλύφων και της παρακμής" συμπίπτουν με τις διακηρύξεις των Ελλήνων Εθνικιστών περί μιας Ευρώπης των Λαών».
Θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι σημαντικό εκκολαπτήριο της Χ.Α. είναι κάποιοι Σύνδεσμοι «φιλάθλων» στους οποίους «εκπαιδεύονται» ομού τραμπούκοι και χούλιγκαν με την γενναία χρηματοδότηση «πρωτοπόρων» επιχειρηματιών, οι οποίοι και χρησιμοποιούν αυτές τις ορδές υπανθρώπων κάθε φορά που τις χρειάζονται. Ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός, εξάλλου, είναι μέγας τροφοδότης ακροδεξιών παρατάξεων σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως στη Γαλλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Στην Ελλάδα εκπλήσσει, ωστόσο, η ανοχή που επιδεικνύεται απέναντι στο φαινόμενο και η οποία σίγουρα συνδέεται με το άφθονο βρόμικο χρήμα που κυκλοφορεί στον χώρο αυτόν. Βρόμικο χρήμα που ουδείς βέβαια διανοείται να πλησιάσει γιατί κάποια πολύ δυσάρεστα πράγματα θα μπορούσαν να του συμβούν.
Εντυπωσιακή είναι επίσης και η διακίνηση της χρυσαυγίτικης ιδεολογίας μέσω του Διαδικτύου το οποίο βρίθει από εθνικιστικά και υβριστικά για τη δημοκρατία κείμενα, που προσκαλούν στη βία και στον τόσο προσφιλή στα φασιστικά συνθήματα μηδενισμό. Μπορούμε έτσι να πούμε ότι η Χ.Α. δεν είναι ένα αμιγώς φασιστικό ή ναζιστικό κόμμα. Αντίθετα, είναι ένα εθνικοφονταμενταλιστικό κίνημα με πολιτικές επιδιώξεις. Το κίνημα αυτό δεν επιδιώκει να δώσει πολιτικοοικονομικές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, αλλά ικανοποιεί βαθιά ριζωμένα συναισθήματα και ανορθόλογες επιλογές σε συγκεκριμένα ορθολογικά αδιέξοδα.
Υπό αυτήν της την ιδιότητα, η Χ.Α. ικανοποιεί ψυχολογικά μία βαθύτατα αντιδραστική κοινωνία, πωρωμένη από το πελατειακό πολιτικό σύστημα -το οποίο σήμερα εγκαταλείπει γιατί, απλούστατα, αυτό το τελευταίο δεν έχει πλέον τίποτε να της προσφέρει. Οι διορισμοί στο Δημόσιο τελείωσαν, το μεταπρατικό εισαγωγικό εμπόριο πνέει τα λοίσθια, η φοροδιαφυγή περιορίζεται, οι συντάξεις-μαϊμού αποκαλύπτονται, οι αγροτικές επιδοτήσεις ελέγχονται πιο αυστηρά και η οικοδομική αυθαιρεσία φορολογείται. Για έναν ολόκληρο κόσμο όλα αυτά είναι κακά νέα.
Επίσης, με δεδομένο το γεγονός ότι όλος αυτός ο κόσμος επί δεκαετίες ετρέφετο ιδεολογικά με συνωμοσίες, πατριδοκαπηλίες, μεταφυσικές ερμηνείες της πραγματικότητας και με υποθετικούς εχθρούς, είναι πολύ εύκολο να ακολουθήσει οποιουσδήποτε τραμπούκους του πνεύματος και της πολιτικής.
Από την κοινωνιολογική σύνθεση των ψηφοφόρων της Χ.Α. φαίνεται ότι διαθέτει αξιόλογη δύναμη, περί το 10%, στις αποκαλούμενες «μεσαίες» περιοχές (Ελληνικό, Ζωγράφου, Γαλάτσι, Βύρωνας), με το ποσοστό της να πλησιάζει το 19% στους μικροεπιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενους. Δηλαδή σε στρώματα που παραδοσιακά στηρίζουν οποιασδήποτε αποχρώσεως λαϊκισμό, αρκεί ο τελευταίος να εγγυάται την... οπισθοδρόμηση. Σαφώς δε τα στρώματα αυτά σήμερα έλκονται από τον χρυσαυγίτικο φονταμενταλισμό, αν ο τελευταίος θεωρηθεί μαχητικός συντηρητισμός. Επιδιώκει, δηλαδή, τη δυναμική στήριξη στην ακινησία και άρα την προσήλωση της κοινωνίας στο χθες. Επίσης, με παρουσία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Χ.Α. θα σταθεροποιηθεί και θα ενισχυθεί στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή όχι ως πρόταση βελτιώσεώς της, αλλά ως εργαλείο καλλιέργειας κακίας και καταστροφής της δημοκρατικής μεσότητος διά της υπερβολής.
Ως γνωστόν, ο φονταμενταλισμός ενεργοποιείται στο παρόν και κινείται προς το μέλλον προβάλλοντας το παρελθόν ως αποκλειστική αλήθεια και πολεμώντας κάθε δύναμη που μπορεί να το αλλοτριώσει. Ούτε ο συντηρητισμός ούτε ο φονταμενταλισμός αποτελούν αυθεντικά παραδοσιακά φαινόμενα.
Ο πρώτος καθηλώνεται στο παρελθόν και αδιαφορεί για την οργανική επέκταση της παράδοσης στο παρόν και στο μέλλον. Ο δεύτερος ενδιαφέρεται για το παρόν και το μέλλον, αλλά επιχειρεί να το ζωογονήσει με αποστεωμένα κελύφη του παρελθόντος. Πρόκειται δηλαδή για μία δομική αντίδραση στην πρόοδο, που ιδεολογικά οχυρώνεται πίσω από το μίσος του άλλου, την «πατριωτική» ρητορεία και την καταγγελία ανύπαρκτων εχθρών.
Πολύ φοβούμεθα έτσι ότι νέα δεινά προδιαγράφονται για τη χώρα, η οποία δεν γνωρίζουμε αν έχει τις απαραίτητες πνευματικές, ηθικές και ψυχικές δυνάμεις για να τα αντιμετωπίσει.

Τα Πληρωμένα Τρολ των Υποψηφίων

Οι επαγγελματίες τρολ είναι εδώ επισήμως -μια δουλειά που ήρθε για να μείνει. Δυο επαγγελματίες του είδους, ανοίγουν τα χαρτιά τους, όσο τους επιτρέπεται για να μην καρφωθούν και μιλούν για το επάγγελμα χωρίς φόβο. Mόνο πάθος.
V: Αυτοπροσδιορίζεσαι ως...
Μ: Σοβαρό τρολ.
Ε: Τρολ από ανάγκη.
V: Δηλώνεις επαγγελματίας τρολ;
Μ: Δεν ξέρω αν στέκει ο όρος αλλά από την στιγμή που πληρώνομαι ναι. Κάποιος με πληρώνει για να απαντάω εκ μέρους του, άρα δρω επαγγελματικά.
Ε: Όχι, αλλά δεν θα με χάλαγε να είμαι επαγγελματίας τρολ. Έχει πλάκα να το κάνεις αν και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα με έπιανε το σώμα δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος.
V: Πού βρήκες αυτή την δουλειά; Σε διάλεξαν ή τους διάλεξες;
Μ: Με διάλεξαν, μέσω γνωστού μου έγινε η πρόταση και την δέχτηκα αν και ο υποψήφιος για τον οποίο δουλεύω δεν είναι του πολιτικού μου γούστου.
Ε: Μου την πρότειναν. Κάποιοι φίλοι έκαναν μια πρόταση σε έναν υποψήφιο στις αυτοδιοικητικές εκλογές, για έναν συνολικό πακέτο ηλεκτρονικής προώθησης και μου ζήτησαν να συμμετέχω. Σαν πρόσωπο δεν είναι κοντά στις πολιτικές μου απόψεις, αλλά πρόκειται για δουλειά, υπάρχει αμοιβή και δέχτηκα.
V: Τι κάνεις ακριβώς;
Μ: Εν όψει εκλογών ψάχνω τι υπάρχει στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά τους αντιπάλους του υποψηφίου που εγώ υποστηρίζω σαν τρολ και σχολιάζω. Τους επιτίθεμαι, με ευγένεια πάντα, όταν μου δίνουν τροφή μπορεί να τους κοροϊδέψω, όταν κάνουν κάτι που όντως μπορεί να είναι μεμπτό τους «πολεμάω» με τα σχόλια μου.
Ε: Σχολιάζω ειδήσεις που αφορούν τον υποψήφιο για τον οποίο δουλεύω και τους συνυποψηφίους του. Στον δικό μας λέω «μπράβο πολύ καλή πρόταση», «θα τα πας περίφημα» -ενίοτε πετάω και κανένα επιχείρημα. Το κυρίως κομμάτι έγκειται στο να θάβω τους αντιπάλους. Στην ουσία αναλαμβάνω ρόλους, είμαι μια πολλαπλή προσωπικότητα, δεν μπορώ να σχολιάζω συνεχώς με μία ταυτότητα. Ενίοτε απαντάω και στον εαυτό μου με κάποιον άλλο χαρακτήρα που έχω δημιουργήσει. Έχω έναν που είναι ευγενικός, έχω μια που είναι κυρία μεγαλύτερης ηλικίας και τα σχόλιά της είναι πιο κυριλέ. Έχω έναν άλλο που είναι πιο κάφρος και οι απαντήσεις του είναι κυρίως ειρωνικές. Υπάρχει δράση σε όλο το διαδίκτυο με προσοχή όμως, μην μας πάρουν χαμπάρι.
V: Πόσο χρόνο σου παίρνει αυτό;
Μ: Περίπου τέσσερις με πέντε ώρες την ημέρα.
Ε: Είναι σαν μια δουλειά part time, ασχολούμαι όσο υπάρχει κάποια δραστηριότητα από την πλευρά των υποψηφίων. Δεν γίνεται να κράζω χωρίς λόγο και αφορμή, πρέπει να κρατάω τα προσχήματα, αλλιώς θα καρφωθώ.
Τι σόι επάγγελμα είναι αυτό;
Μ: Σοβαρά μιλώντας, «ανήκει» στον κλάδο της επικοινωνίας. Άσχετα με αυτά που λέμε οτι κοροϊδεύω και κάνω χιούμορ με τον αντίπαλο υποψήφιο, είναι ένα κομμάτι επικοινωνίας. Υπάρχει μία ομάδα που σχεδιάζει μια επικοινωνιακή στρατηγική όπως σε όλα τα γραφεία τύπου.
 Ε: Ειναι επάγγελμα εποχιακό, λόγω αυτοδιοικητικών εκλογών. Αν έβγαζα επαγγελματική καρτα δεν ξέρω τι θα έγραφα. Ας πούμε οτι ανήκω στο τμήμα επικοινωνίας του συγκεκριμένου υποψηφίου.
Τι χρειάζεται για να γίνει κάποιος τρολ;
Μ: Καταρχήν, πρέπει να είσαι εχέμυθος και φερέγγυος, γιατί αν μη τι άλλο κανείς δεν θέλει να εκθέσει κανέναν. Το βασικό που χρειάζεται είναι να έχεις χιούμορ, να μπορείς να αναπτύσσεις επιχειρήματα, να διαβάζεις και να ενημερώνεσαι ώστε να μπορείς να απαντήσεις στον αντίπαλο βασιζόμενος σε κάποιες αδυναμίες του. Και εννοείται όρεξη να μπαίνεις στα sites να ψάχνεις και να βρίσκεις.
Ε: Είναι «επάγγελμα» που δεν χρειάζεται ειδίκευση γιατί γράφεις ό,τι να ‘ναι, δεν χρειάζεται να έχεις επιχείρημα, απλά φαντασία. Θα μπορούσε να το κάνει οποιοσδήποτε που απλά σκέφτεται. Θέλει λίγο να στροφάρεις. Να ξέρεις τι σου γίνεται. Ειδικά εδώ που αφορά την πολιτική, κάποιος που δεν έχει καμία πολιτική άποψη θα δυσκολευτεί. Θα περιοριστεί στο να γράφει μόνο «ουστ από δω» , «θα φας μαύρο» και άλλα παρόμοια. Ενώ αν έχεις μια εικόνα της πολιτικής σκηνής, έχεις μια πιο μεγάλη γκάμα απαντήσεων να διαλέξεις, έστω κι αν αυτές οι απαντήσεις είναι κυρίως κράξιμο.
V: Οι απαντήσεις είναι δικές σου ή υπάρχει κατάλογος;
Μ: Δεν υπάρχει κατάλογος επιχειρημάτων. Εδώ έγκειται και η δυσκολία του πράγματος. Όλα τα sites δημοσιεύουν το ίδιο θέμα κι εγώ πρέπει να απαντήσω στα περισσότερα, κάθε φορά γράφοντας κάτι διαφορετικό. Υπάρχει μια γενικού περιεχομένου καθοδήγηση του πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα θέμα, μας υπενθυμίζουν παλιότερες δηλώσεις αντιπάλων υποψηφίων ή σημεία που πρέπει να δώσουμε έμφαση. Ακριβείς φράσεις προς απάντηση, όσο καιρό δουλεύω , μου έχουν δοθεί μόνο μια φορά. Μου είχαν δώσει πέντε απαντήσεις οι οποίες και πάλι δεν ήταν για να τις κάνω copy paste, ήταν για να τις πάρω σαν ιδέες και να τις αναπτύξω στις απαντήσεις μου.
Ε: Κατάλογος με απαντήσεις δεν υπάρχει. Υπάρχει ένας μπούσουλας που αφορά κυρίως το πνεύμα των σχολίων μας και όχι το περιεχόμενό τους. Για παράδειγμα οτι τον τάδε υποψήφιο τον χτυπάμε σε σχέση με κάτι συγκεκριμένο. Κατι πιασάρικο συνήθως. Μπορεί να είναι κάτι που έχει κανει ή έχει πει στο παρελθόν, αλλά εμείς επιμένουμε να του το χτυπάμε. Είναι στην διακριτική μου ευχέρεια να αξιοποιήσω τα λίγα επιχειρήματα που μου δίνουν.
V: Έχεις ηθικές αναστολές σχετικά με το τι γράφεις; Στο μυαλό μας τρολ είναι αυτοί που βρίζουν ανώνυμα και άρα εκ του ασφαλούς.
Μ: Ναι, έχω. Η άποψή μου είναι ότι με το να βρίζεις δεν κερδίζεις κάτι. Η δουλειά μου γίνεται καλύτερα αν είμαι σοβαρή και αυτός που διαβάζει το σχόλιο μπορεί να αποκομίζει κάτι. Φαίνεται προφανώς στο σχόλιο μου ότι δεν συμπαθώ τον συγκεκριμένο υποψήφιο αλλά με σοβαρότητα.
Ε: Κάποιες φορές σκέφτομαι δυο φορές τι θα γράψω. Μετά ξανασκέφτομαι οτι δεν χρειάζεται να έχω επιχείρημα. Από το να μπω σε εσωτερική αναρώτηση για το αν πρέπει να πω ή όχι κάτι, απλά γράφω «πήγαινε σπίτι σου» και «έξω από δω» και εκεί κάπου τελειώνει το εσωτερικό μου δίλημμα. Γράφω κυρίως πράγματα που δεν τα πιστεύω. Κατά καιρούς μας έχουν υποδείξει επιχειρήματα που υπό κανονικές συνθήκες θα χαρακτήριζα μαλακίες αλλά τα γράφω.
V: Έχεις γράψει κάτι που έχεις μετανιώσει;
Μ: Πληρώνομαι για να απαντάω εκ μέρους κάποιου και προσπαθώ να μην κάνω μονο επίθεση. Αποφεύγω σχόλια τύπου «πως είσαι έτσι;». Προσπαθώ να βρίσκω επιχειρήματα και να στηρίζω ακόμα και τα αστήρικτα.
Ε: Έχω γράψει πράγματα που δεν θα έγραφα αν εκείνη την ώρα ήμουν ο εαυτός μου. Αυτό είναι το 80% της δουλειάς. Είναι η φύση του επαγγέλματος.
V: Λέγε λέγε ή γράφε γράφε δεν πείθεσαι και εσύ;
Μ: Όχι. Ό,τι και να λέω, ό,τι και να γράφω εκείνη την ώρα είμαι κάποιος άλλος. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αυτά που γράφω κι είναι αυτοί που αν κάτσω στο ίδιο τραπεζι μαζι τους θα διαφωνήσω. Το ότι βρίσκεις επιχειρήματα δεν σε φέρνει αυτόματα πιο κοντά στο αφεντικό σου. Άλλωστε ο καθε υποψήφιος έχει τα επιχειρήματά του στο πρόγραμμά του. Μπαίνεις, τα διαβάζεις, τα αναπαράγεις.
Ε: Εγώ να πείσω τον εαυτό μου; Όχι. Είμαι αρκετά μεγάλη σε ηλικία για να πείσω τον εαυτό μου με τις βλακείες που γράφω. Κάποιος που έχει ήδη άποψη δεν θα πειστεί με αυτά που διαβάζει. Για τις αυτοδιοικητικές εκλογές έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη. Ωστόσο μέσω της δουλειάς, επειδή διαβάζω καθημερινά πολλά σχόλια, συνειδητοποιώ την κριτική που γίνεται στον υποψήφιο που υποστηρίζω κανονικά, όχι ως τρολ. Αυτό όμως δε αρκεί για να μου αλλάξει την άποψη.
Πηγή:  www.vice.com

Πόσα βγάζουν οι Ευρωβουλευτές;

του Κώστα Γιαννακίδη, Πηγή:  www.eyedoll.gr

Στις Βρυξέλλες ο καιρός δεν είναι πάντα πιστός στο ημερολόγιο.
Μπορεί να είναι Ιούνιος, αλλά έξω να ξημερώνει Απρίλιος.
Ας ρίχνει και μαύρα καρεκλοπόδαρα από τον ουρανό.

Εκείνο το πρωινό του Ιουνίου θα είναι λαμπρό για 21 συμπατριώτες μας.
Για τους περισσότερους δε, θα είναι το ομορφότερο της ζωής τους.
Μαζί με άλλους 730 Ευρωπαίους θα περάσουν τη μεγάλη πόρτα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Αν το κάνουν για πρώτη φορά, θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το δέος και την έξαψη σε ελεγχόμενη ένταση.
Κάποιοι Έλληνες που εργάζονται για τις πολιτικές ομάδες, θα αναλάβουν να τους βοηθήσουν στα χαρτιά και στις διατυπώσεις.

Ούτως ή άλλως, η πρώτη μέρα του νέου ευρωβουλευτή κλείνει όμορφα όταν ανοίγει λογαριασμό σε μια από τις τρείς βελγικές τράπεζες που βρίσκονται εντός του Κοινοβουλίου.

Αυτές τις μέρες στο Στρασβούργο προσπαθώ να κατανοήσω την επαγγελματική διάσταση του ευρωβουλευτή.
Και όσο μαθαίνω, τόσο ζηλεύω.
«Τι μου άφησε η θητεία; Ένα σπίτι στις Βρυξέλλες και εκατό χιλιάρικα σε βελγική τράπεζα» μου λέει μέλος της αντιπροσωπείας μας, με χρήσιμη και αποδοτική, είναι η αλήθεια, παρουσία στο Ευρωκοινοβούλιο.

Μπορούσε να βγάλει και περισσότερα.
«Μία θητεία μπορεί να σου αφήσει μισό εκατομμύριο στην άκρη», μου λέει άνθρωπος που γνωρίζει ποσά και καταστάσεις.
«Όσο περνάει ο καιρός, τόσο θερμαίνεται η σχέση του βουλευτή με τα χρήματα. Όταν έρχονται κάνουν τραπέζια, όταν φεύγουν δεν κερνάνε ούτε καφέ. Θα σου έλεγα ότι είναι ανθρώπινο. Για τους περισσότερους η θητεία είναι μια μοναδική ευκαιρία ζωής. Αν έχουν τα προσόντα, ίσως αναζητήσουν κάτι άλλο στη συνέχεια. Αν δεν τα έχουν, τότε θα κάνουν τουλάχιστον ένα κομπόδεμα. Υπάρχουν ευρωβουλευτές που γύρισαν με εκατομμύρια πίσω...Υπάρχουν και άλλοι που ξόδεψαν πολλά προωθώντας θέσεις».

Το απαιτητικό επάγγελμα του ευρωβουλευτή αμείβεται ηγεμονικά.
Η γενναιοδωρία του αρχηγού, που χάριζε τις θέσεις, μπορούσε να αποτιμηθεί μέχρι τελευταίου σεντ.
Και οι σταυροί του λαού θα αντιστοιχούν σε πενηντάρικα.
Ελάτε να κάνουμε ταμείο.

Ο μισθός
Ο μισθός του ευρωβουλευτή είναι 6.200 ευρώ. Καθαρά.
Όμως για κάθε μέρα εργασίας του, αποζημιώνεται με 304 ευρώ -πάντα καθαρά.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ο ευρωβουλευτής εισπράττει 304 ευρώ για κάθε εργάσιμη μέρα του μήνα, αρκεί να υπογράψει στο βιβλίο παρουσιών του κοινοβουλίου.
«Να καθυστερεί η πτήση για Στρασβούργο και να αγωνιούν αν θα προλάβουν να υπογράψουν...».
Θεωρητικά, ένας συνεπής ευρωβουλευτής, που απουσιάζει από τη Βουλή μόνο τα Σαββατοκύριακα, μπορεί να εισπράττει περί τις 12.800 ευρώ μηνιαίως.
Αυτό το ποσό δεν είναι υπερβολικό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Ένας ανώτερος υπάλληλος της Κομισιόν, με 15 χρόνια προϋπηρεσίας παίρνει περισσότερα.
Όμως δεν είναι μόνο αυτά.
Προβλέπονται και άλλες 4.000 ευρώ μηνιαίως για έξοδα γραφείου στη χώρα προέλευσης.
Καταβάλλονται στον λογαριασμό του ευρωβουλευτή. Χωρίς αποδείξεις.

Το σπίτι
Πάγια συνήθεια των ευρωβουλευτών είναι να παίρνουν δάνειο και να αγοράζουν ένα σπίτι στις Βρυξέλλες -οι τιμές των ακινήτων είναι λογικές.
Αν δεν το έχουν ξοφλήσει κατά τη διάρκεια της θητείας τους, μπορούν να το πουλήσουν και, ουσιαστικά, να πάρουν πίσω τα λεφτά που ξόδεψαν για τη διαμονή τους.

Οι συνεργάτες
Ένας ευρωβουλευτής έχει στη διάθεση του 21.000 ευρώ μηνιαίως (μεικτά) για την αμοιβή των συνεργατών του.
Τώρα πια δεν επιτρέπεται να προσλαμβάνουν συγγενείς πρώτου βαθμού.
Παλαιά όμως, δεν υπήρχε περιορισμός.
Μάλιστα για κάποια περίοδο, οι ευρωβουλευτές εισέπρατταν το ποσό για αμοιβές συνεργατών και μπορούσαν να το διαθέσουν κατά βούληση.
Επίσης δικαιούνται ποσό 5.000 ευρώ για αμοιβές συνεργατών στη χώρα προέλευσης.
Στην Ελλάδα δε, έχουν και τα προνόμια των βουλευτών, όσον αφορά τη διάθεση συνεργατών και αστυνομικού.
Τέλος, στα γραφεία τους στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο, δύναται να απασχοληθούν νέοι μέσω προγραμμάτων Stage.

Αυτοκίνητο
Δεν δικαιούνται υπηρεσιακό αυτοκίνητο για προσωπική χρήση.
Υπάρχει πάντα διαθέσιμο όχημα και οδηγός για τις μετακινήσεις τους από το αεροδρόμιο ή το σπίτι προς το Κοινοβούλιο και αντίστροφα.

Αεροπορικά εισιτήρια
Μέχρι πρόσφατα, αρκετοί ταξίδευαν στην οικονομική θέση, δήλωναν στο Κοινοβούλιο ότι πετάνε «μπίζνες» και έβαζαν στην τσέπη τη διαφορά.
Τώρα το Κοινοβούλιο τους καταβάλλει το κόστος μετακίνησης ανάλογα με το boarding pass και την απόσταση του ταξιδιού.
Τους καλύπτει θέση μπίζνες ουσιαστικά, για κάθε μετακίνηση από τις Βρυξέλλες προς τη χώρα τους και αντίστροφα.

Προσκλήσεις
Κάθε ευρωβουλευτής μπορεί να προσκαλεί στις Βρυξέλλες 110 άτομα ετησίως, με αεροπορικά εισιτήρια και διαμονή να καλύπτονται από το Κοινοβούλιο.
Σε πέντε χρόνια θητείας, μπορεί να μεταφέρει ως και 550 άτομα, λειτουργώντας ως ένα μικρό ταξιδιωτικό πρακτορείο με έναν προορισμό.

«Είναι φορτισμένη αυτή η ολομέλεια, η τελευταία. Οι περισσότεροι δεν θα επιστρέψουν, το Κοινοβούλιο αναμένεται να ανανεωθεί κατά 70%. Και εγώ σταδιακά θα αρχίσω να μαζεύω πράγματα. Ξέρεις αρκετοί από μας θα μπορούσαν να μείνουν στις Βρυξέλλες κάνοντας πια κάτι άλλο. Είναι και δύσκολη η κατάσταση στην Ελλάδα...». 
Το ακούω με κατανόηση, έξω από την αίθουσα της ολομέλειας.
Το σοκ της επιστροφής θα είναι μεγάλο.
Βέβαια στην Ευρωβουλή πηγαίνεις για να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου.
Όμως όταν γυρίζεις πίσω είσαι ξένος ή αισθάνεσαι ξένος.

ΜΗΠΩΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ; ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο∆ΗΓΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΩΝ  

Αλήθεια, ανακυκλώνουμε σωστά; Η ανακύκλωση συσκευασιών µε τον ΜΠΛΕ ΚΑ∆Ο λειτουργεί σε αρκετές πλέον πόλεις και χωριά της χώρας μας. Συµµετέχουµε γνωρίζοντας τι ανακυκλώνεται και ακολουθώντας απλές οδηγίες. Στον ΜΠΛΕ ΚΑ∆Ο µπαίνουν όλες οι συσκευασίες από:

·         αλουµίνιο π.χ. κουτάκια αναψυκτικών

·         λευκοσίδηρο π.χ. κονσέρβες

·         πλαστικό π.χ. πλαστικά µπουκάλια νερού

·         γυαλί π.χ. γυάλινα µπουκάλια και βαζάκια

·         χαρτί ή χαρτόνι π.χ. κουτί από µπισκότα ή πίτσα

Προσοχή! Στον ΜΠΛΕ ΚΑ∆Ο δε ρίχνουµε σκουπίδια!

ΕΞΙ (6) ΑΠΛΕΣ Ο∆ΗΓΙΕΣ

1. ∆ιαχωρίζουµε καθηµερινά τις συσκευασίες από τα άλλα σκουπίδια.

2. Αδειάζουµε τελείως τις συσκευασίες από υπολείµµατα.

3. ∆ιπλώνουµε τα χαρτόνια και κρατάµε το καπάκι του κάδου κλειστό.

4. Ρίχνουµε χύµα τις συσκευασίες και όχι σε δεµένες σακούλες.

5. ∆εν πετάµε κοινά σκουπίδια στον ΜΠΛΕ ΚΑ∆Ο.

6. Μιλάµε για την ανακύκλωση στους φίλους µας και την κάνουμε στάση ζωής!

ΤΙ ΥΛΙΚΑ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΜΠΛΕ ΚΑ∆Ο;

Στον ΜΠΛΕ ΚΑ∆Ο ρίχνουµε υλικά συσκευασίας και όχι σκουπίδια. Μπαρακάτω μπορούμε να ενημερωθούμε για τα υλικά που ρίχνουμε.

Στον ΜΠΛΕ ΚΑΔΟ επιτρέπεται να ρίχνουμε:

Αλουµινόχαρτο, Αλουµινένια,ταψάκια, Βαζάκια-κεσεδάκια, τροφίµων, Βιβλία, Έντυπα (διοικητικών κέντρων, υπηρεσιών, ∆ΕΚΟ, κτλ), Εφηµερίδες-Περιοδικά, Καλαµάκια (εξωτερική συσκευασία), Κουτάκια και µπουκάλια από αναψυκτικά-µπύρες-κρασί-νερό-γάλα-αλκοολούχα ποτά (αλουµινένια, πλαστικά, γυάλινα, τετραπάκ), Κουτιά από δηµητριακά, Κουτιά από µπισκότα, Κουτιά από µπογιές, Κουτιά/µπουκάλια από λάδι, Μπουκάλια από είδη καθαρισµού (πλαστικά /γυάλινα), Μπουκάλια από σαµπουάν (πλαστικά και γυάλινα), Περιτυλίγµατος χαρτί, Πίτσα κουτί, Πλαστικά καπάκια από µπουκάλια, Πλαστικά τελάρα, Πλαστικά ταψάκια φρούτων (π.χ. από φράουλες), Πλαστικές θήκες CD/DVD, Ποτήρια και πιάτα πλαστικά, Σακούλες (πλαστικές/χάρτινες), Σπρέι (τη συσκευασία), Συσκευασίες τροφίµων, Σωληνάκια από οδοντόκρεµες, Τενεκέδες (π.χ. από λάδι, φέτα), Φαστ Φουντ χαρτί, Φιάλες από γκαζάκια (άδειες), Χαρτοκιβώτια συσκευών (π.χ. τηλεοράσεων, ψυγείων), Χαρτόνι

Στον ΜΠΛΕ ΚΑΔΟ ΔΕΝ επιτρέπεται να ρίχνουμε:

Βιντεοκασέτες, Βούρτσες πλαστικές Γάντια, Γυαλόχαρτο, ∆ερµάτινα αντικείµενα, ∆ισκάκια CD/DVD, Ενέσεις-Ιατρικά απόβλητα Ηλεκτρικά είδη οικιακής χρήσης (πιστολάκια, µασιές, κτλ) Ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, Καλαµάκια, Κλαδιά, Λαδιού δοχεία από µηχανές Λάµπες/λαµπτήρες, Μαχαίρια Μαχαιροπήρουνα πλαστικά, Μελάνια (toner, inject, απόβλητα τυπογραφείων) Μπάλες (Μπόουλινγκ, ποδοσφαίρου κτλ), Μπαταρίες, Ξύλινα αντικείµενα, Ξυραφάκια, Οδοντόβουρτσες Οικοδοµικά Υλικά, Παιχνίδια, Πάνες µιας χρήσης, Παπούτσια, Παραϊατρικά προϊόντα νοσοκοµείων, Πέτρες, Πλαστικά έπιπλα (καρέκλες – τραπέζια), Πλαστικές γλάστρες Ρολόγια και Αξεσουάρ, Ρούχα/Ενδύµατα Σελοτέιπ, Στρώµατα, Στυλό, Τηλεκάρτες, Τηλεφωνικές συσκευές, Υπολείµµατα τροφών ή φαγητών, Υφάσµατα, Φελιζόλ, Φιλµ φωτογραφίας, Φυτά, Φωτοβολίδες/Πυροτεχνήµατα Φωτογραφίες, Χαρτί κουζίνας-υγείας (µη χρησιµοποιηµένο), Χαρτί µικρότερο από Α4, Χόρτα και Χώµα

Πως οι ενοχές επηρεάζουν τη ζωή σου χωρίς να το καταλαβαίνεις

Συμπτώματα του ενοχικού συναισθήματος

Το ενοχικό συναίσθημα, ακόμη και όταν δεν παράγει εμφανής παθολογία, είναι αιτίο σοβαρών προβλημάτων. Ας δούμε ποια προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στη συμπεριφορά σύμφωνα με τον διακεκριμένο συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Lucio Della Setta.

ΥΠΟΧΟΝΔΡΙΑ

Οι ενοχές γίνονται αιτία να δημιουργηθούν η θανατοφοβία, ο συνεχής και έμμονος φόβος του θανάτου και η υποχονδρία δηλαδή η υπερβολική ανησυχία για τις σωματικές λειτουργίες και τις διάφορες ασθένειες (που είναι μια πιο συγκρατημένη και αμυντική μορφή του ίδιου πράγματος). Δύο είναι οι λόγοι που προκαλούν αυτά τα φαινόμενα.

Ο πρώτος είναι ότι όλες οι ενοχοποιήσεις συνοδεύονται από απόσυρση στοργής και αγάπης, την οποία το μικρό παιδί βιώνει σαν απειλή εγκατάλειψης και θανάτου κι αυτό το αίσθημα παραμένει μέσα στο ενοχικό σύμπλεγμα.

Ο άλλος είναι ότι οι ενοχοποιήσεις, που τραυματίζουν πολύ το παιδί, εμποδίζουν την αυτόνομη ανάπτυξή του και το διατηρούν σε κατάσταση υπερβολικής εξάρτησης από τις ιδέες των γονιών. Όταν μεγαλώσει και αρχίσει να παρατηρεί την πραγματικότητα με τα δικά του μάτια -ωθούμενο από το υψηλότερο επίπεδο συνειδητοποίησης που η κάθε νέα γενιά επιτυγχάνει-, καταλήγει σε συμπεράσματα που εν μέρει διαφέρουν από εκείνα των γονέων για το πώς πρέπει να ζει κανείς τη ζωή του.

Σ’ αυτό το σημείο όμως, καταλαμβάνεται από φόβο μπροστά στην ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών, διότι αντιπροσωπεύουν μια παράβαση. Και τότε είτε παραιτείται από αυτές είτε τις ζει αποσπασματικά σε έναν κοπιώδη ασυνείδητο αγώνα για συμβιβασμό των γονεϊκών απαιτήσεων με την προσωπική αντίληψη για τη ζωή. Αυτό είναι μια κατάσταση μερικού ατομικού ψυχικού θανάτου που θυμίζει το αίσθημα του θανάτου. Η εξάλειψη του ενοχικού αισθήματος -το να ζει κανείς όπως ακριβώς θέλει τη ζωή του, θα έλεγε ο Υιιη£- οδηγεί στην εξάλειψη της υποχονδρίας και του υστερικού φόβου του θανάτου, ή τουλάχιστον στον έλεγχό τους σε ικανοποιητικό επίπεδο που επιτρέπει μια καλή ζωή.

Φυσικά, πίσω από αυτόν το φόβο υπάρχει το ένστικτο της επιβίωσης.

ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ

Και η δεισιδαιμονία γεννιέται από το ενοχικό αίσθημα. Είναι ένα ψευδαισθητικό αμυντικό μέτρο που βασίζεται σε υπολείμματα της μαγικής σκέψης.

Ένα επίμονο ενοχικό σύμπλεγμα δημιουργεί πάντοτε την αίσθηση της επικείμενης καταστροφής. Εάν αναπολήσουμε την παιδική μας ηλικία -και θυμηθούμε πώς αντιλαμβανόμαστε τότε την πραγματικότητα- θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπήρχαν μόνο τιμωρίες, δηλαδή καταστροφικές ήττες που εμφανίζονταν απρόβλεπτα και αναπάντεχα, αλλά και παραβάσεις που παρέμειναν χωρίς αρνητικές συνέπειες. Εμείς ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει τυχαία. Το παιδί, όμως, συμπεραίνει ότι υπάρχουν δυνάμεις, μυστηριώδεις και υπερφυσικές, που αποτρέπουν τη συμφορά, τη δυσμένεια των γονιών. Όταν ενηλικιωνόμαστε, η ιδεοληψία και η δεισιδαιμονία αντιπροσωπεύουν την αναζήτηση τέτοιων δυνάμεων οι οποίες διαφαίνονται σε συμβολικά αντικείμενα όπως το αλάτι, το λάδι, τα ιερά ζώα, οι σκάλες, το αρσενικό/θηλυκό και κυρίως οι αριθμοί, στοιχεία μαγικά που σημαδεύουν το χώρο και το χρόνο, ενώ η προλήψεις και ο εξορκισμός φανερώνουν το σεβασμό προς αυτά.

ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Το ενοχικό αίσθημα ευθύνεται και για την υπερβολική μας ανάγκη να μας υπολογίζουν και να μας αγαπούν, κάτι που έχει ολέθρια αποτελέσματα στις σχέσεις των ζευγαριών.

Πολλοί σύζυγοι, άνδρες και γυναίκες, δαπανούν τεράστιο χρόνο αλληλοκατηγορούμενοι για εγωισμό και για έλλειψη αγάπης και ενδιαφέροντος. Πολλοί άνθρωποι όντως είναι εγωιστές και δεν ξέρουν να αγαπούν, αλλά πώς γίνεται να είναι τόσο διαδεδομένη η αμοιβαία μομφή; Το ενοχικό αί­σθημα λοιπόν, που προϋπάρχει και στους δύο, παράγει αυ­τό το αποτέλεσμα.

Όσο πιο ανεπαρκείς και ένοχοι αισθανόμαστε ασυνειδήτως τόσο πιο πιεστικά προσδοκούμε από το ταίρι μας το σε­βασμό και την εκτίμηση που έμειναν ανεκπλήρωτα στην παιδική ηλικία. Αυτή η απαίτηση όμως, λόγω της παιδικής φόρτισης και άρα της υπερβολικής έντασης και πιεστικότητας, είναι παράλογη και αδικαιολόγητη σε μια σχέση μετα­ξύ ενηλίκων. Οι μόνοι που μπορούσαν και όφειλαν να ικα­νοποιήσουν τη βασική αυτή ανάγκη είναι οι γονείς, κι εάν αυτοί απέτυχαν δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να καλύψει αυτό το κενό, πολύ περισσότερο μάλιστα μέσα σε μια συζυγική σχέση όπου και οι δύο έχουν την ίδια αρχέγονη ανικανοποίητη επιθυμία που επείγεται να ικανοποιηθεί.

Οι αμοιβαίες προσδοκίες των δύο είναι λοιπόν καταδικασμένες να μείνουν ανικανοποίητες, προκαλώντας την έντονη αγανάκτηση προς το σύντροφο που διαψεύδει την επιθυ­μία για απενοχοποίηση. Ο θυμός και η επιθετικότητα παίρνουν τη θέση της ελπίδας και εκφράζονται, όπως είναι φυσικό, μέσα από ένα φαύλο κύκλο αμοιβαίων ενοχοποιήσεων που στόχο έχουν να τονώσουν την αυτοεκτίμηση του ενός μειώνοντας την αυτοεκτίμηση του άλλου.

Χειριζόμαστε επιδέξια τα ίδια όπλα που χρησιμοποίησαν εναντίον μας όταν ήμαστε παιδιά. Μέσα στο ασυνείδητο διαδραματίζεται η μόνιμη σκηνή της εκδίκησης: «Αφού δεν μου δίνεις σημασία εσύ, δεν θα σου δώσω ούτε κι εγώ».

Η αγανάκτηση παραμένει όσο δεν παραιτούμαστε και δεν παραδινόμαστε. Και δυστυχώς πολύ σπάνια η παραίτηση οφείλεται σε κατανόηση του προβλήματος και άρα σε ωριμότητα. Συνήθως είναι αποτέλεσμα κόπωσης και αποθάρρυνσης που βυθίζουν το ζευγάρι σε μνησίκακη σιωπή.

H ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το ενοχικό αίσθημα προκαλεί τον πνευματικό μηρυκασμό που πλήττει πολλούς ανθρώπους και παράγει την αναποφασιστικότητα. 0 άνθρωπος που αισθάνεται ότι πάντοτε σφάλλει, δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του άλλα λάθη, διότι δεν αντέχει κι άλλες ενοχές. Κι επειδή το απλούστερο των προβλημάτων έχει τουλάχιστον δύο λύσεις, ή τη μία ή την άλλη, μόλις το μυαλό προσανατολιστεί προς τη «μία» αμέσως το ενοχικό αίσθημα υποδεικνύει ότι δεν είναι η σωστή και το μυαλό προσανατολίζεται προς την «άλλη». Για τον ίδιο λόγο μετά γυρίζει πίσω, σαν ένα εκκρεμές που δεν επιτρέπει τη λήψη αποφάσεων.

Πηγή: enallaktikidrasi.com