Οι δολοφόνοι που μετανιώσανε

Όταν ο δολοφόνος έχει δεύτερες σκέψεις... 

Από ιστορίες με εγκληματίες που γλίτωσαν τη φυλακή και φονιάδες που κοκορεύονταν για τα εγκλήματά τους στο Facebook μέχρι και τρομοκράτες που στοχεύουν σε αθώους πολίτες, η εμπειρία έχει δείξει όχι μόνο ότι ο κόσμος μας είναι ζοφερός, αλλά και ότι το θύμα σπανίως γνωρίζει αίσιο τέλος στην πραγματική ζωή. 

Υπάρχουν ωστόσο και οι σπάνιες αυτές περιπτώσεις που ένα ψήγμα ανθρωπιάς μπορεί να βρεθεί ακόμα και στη σκοτεινή ψυχή του δολοφόνου! 

Κι έτσι το παραλίγο έγκλημα αποσοβείται και ο κόσμος επιστρέφει στην κανονικότητά του. 

Ο θρίαμβος της ανθρωπιάς έκανε πράγματι την εμφάνισή του εντελώς αναπάντεχα στις παρακάτω υποθέσεις...

Η βομβιστής που παραδόθηκε 

Ήταν το 2002 όταν η Arin Ahmed Shaebat ξεκίνησε τη ζοφερή της βόλτα σε εμπορικό κέντρο του Ισραήλ με ένα σακίδιο γεμάτο εκρηκτικά. Λίγα μέτρα παρακεί, ο 16χρονος Issa Badir κουβαλούσε τη δική του τσάντα με εκρηκτικά, με το πλάνο να είναι απλό: όταν ο Badir πυροδοτούσε τα εκρηκτικά του, η Arin θα περίμενε τους επιζώντες της έκρηξης να βγουν στο προαύλιο, πριν πυροδοτήσει κι εκείνη με τη σειρά της τα δικά της εκρηκτικά, σε ένα δεύτερο κύμα τρόμου και θανάτου. Ήταν η εποχή της Δεύτερης Ιντιφάντα και το σχέδιο πήγαινε ως όφειλε,

μόνο που η Arin το ξανασκέφτηκε. Όταν λοιπόν ο Badir έσπειρε τον τρόμο στο εμπορικό, σκοτώνοντας δύο ανθρώπους, πάνω στον πανικό που επικράτησε κανείς δεν πρόσεξε το κορίτσι από την Παλαιστίνη που έβγαλε αθόρυβα το σακίδιό της και εγκατέλειψε τον τόπο του εγκλήματος: δεκάδες άνθρωποι τη γλίτωσαν από τις δεύτερες σκέψεις του κοριτσιού! Τι πυροδότησε την ξαφνική αλλαγή πλεύσης; Ένα μωρό. Καθώς έμπαινε η Arin στο mall, συνάντησε μια μητέρα με το νεογέννητο στην αγκαλιά της, για το οποίο δήλωσε αργότερα: «Είδα ένα μωρό με τη μητέρα του και σκέφτηκα ότι δεν έχω το δικαίωμα από τον Θεό να στερήσω τη ζωή στο βρέφος». Η κοπέλα συνελήφθη λίγο αργότερα, δηλώνοντας ότι δεν μετάνιωσε που ματαίωσε το δεύτερο αιματοκύλισμα... 

Ο πληρωμένος δολοφόνος που ερωτεύτηκε 

Το 2011, η νοικοκυρά από τη Βραζιλία Maria Nilza Simoes αποφάσισε ότι η γειτόνισσα Iranildes Aguiar Araujo κοιμόταν με τον σύζυγό της, γι' αυτό και προσέλαβε τον πληρωμένο δολοφόνο Carlos de Jesus να σκοτώσει την αντίζηλο για το παχυλό ποσό των... 600 δολαρίων. Και ήταν τότε που το αναπάντεχο θα συνέβαινε: αντί να τη σκοτώσει, μόλις έστρεψε τα μάτια του πάνω της την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα! Αντί λοιπόν να κάνει τη φρικιαστική δουλειά του, τα ομολόγησε όλα στην Iranildes και της έκανε μάλιστα και πρόταση γάμου! Τότε τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο σουρεαλιστικά: το ζευγάρι σκηνοθέτησε τον θάνατο της Iranildes, τσέπωσε τα λεφτά της Simoes και παντρεύτηκαν λίγο αργότερα. Η κατάληξη της ιστορίας δεν θα τους άφηνε όμως να χαρούν τον έρωτά τους, καθώς λίγες μέρες αργότερα η Maria τους βρήκε στον δρόμο να φιλιούνται και ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία συνέλαβε και τους τρεις... 
Οι ναζιστές που «μαλάκωσαν» 

Ο Rudolf Brazda ήταν το 1937 ένας από τους ανοιχτά δηλωμένους ομοφυλόφιλους που ζούσαν στη ναζιστική Γερμανία. Η συνέχεια φαντάζει εύκολη: ως ανεπιθύμητος από το καθεστώς, ο Brazda φυλακίστηκε στο Μπούχενβαλντ, με το ροζ άστρο να φιγουράρει πλέον στο πέτο του. Το ροζ άστρο δεν σήμαινε βέβαια μόνο ότι κάποιος ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά καλούσε και σε βάρβαρες «θεραπείες» για να απαλλαγεί από τη «νόσο» του. Ο άτυχος τρόφιμος υποβλήθηκε σε φρικιαστικές αγωγές, ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και επιλέχθηκε τελικά για εξόντωση μέσω καταναγκαστικής εργασίας. Κι αυτό θα ήταν το τέλος του, όπως και για εκατομμύρια άλλους, αν δεν επενέβαιναν δύο από τους δεσμοφύλακες. Για λόγους που ποτέ δεν έμαθε ο Brazda, οι δύο φύλακες τον λυπήθηκαν και τον έβγαλαν στα κρυφά από την καταναγκαστική εργασία. Κι όταν αργότερα το στρατόπεδο εκκενώθηκε και οι τρόφιμοι εξαναγκάστηκαν σε πορεία θανάτου, ένας από τους φύλακες τον έκρυψε στο χοιροστάσιο, σώζοντάς του για δεύτερη φορά τη ζωή... 

Ο φονιάς που σταμάτησε 

Νωρίτερα αυτή τη χρονιά, 16χρονος που δεν κατονομάζεται για ευνόητους λόγους όρμησε οπλισμένος με καραμπίνα σε σχολείο της Καλιφόρνια. Αφού τραυμάτισε συμμαθητή του, ο επίδοξος δολοφόνος γέμιζε και πάλι το όπλο του όταν παρενέβη ο Ryan Heber, ο δημοφιλέστερος ίσως καθηγητής του σχολείου. Ο Heber ζήτησε λοιπόν από τον έφηβο να σταματήσει και να του παραδώσει το όπλο του. Ο εκτελεστής τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει αν δεν παραμέριζε, ο καθηγητής όμως επέμενε με κίνδυνο της ζωής του. Αντί λοιπόν να αναγκαστεί να σκοτώσει τον αγαπημένο του εκπαιδευτικό, ο 16χρονος δεν είχε άλλη επιλογή παρά να του δώσει το όπλο του! Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο έφηβος δεν αιματοκύλησε το σχολείο γιατί το ξανασκέφτηκε. Αντίστοιχη υπόθεση συνέβη και το 2006, με 14χρονο που άνοιξε πυρ σε σχολείο της Φλόριντα: πριν προλάβει να στερήσει τη ζωή σε κανέναν, η καθηγήτρια Jencie Fagan τον πλησίασε και τον αγκάλιασε, δίνοντας αναπάντεχα αίσιο τέλος στην ιστορία... 

Ο εκτελεστής που ξαναγεννήθηκε 

Ο John Veasey δεν ήταν συνηθισμένος εγκληματίας. Ο πρώην εκτελεστής του συνδικάτου της Φιλαδέλφειας έκανε μια σειρά από ξεκαθαρίσματα λογαριασμών τόσο αποτρόπαια και ειδεχθή που έσπειραν τον τρόμο ακόμα και μέσα στους κύκλους του οργανωμένου εγκλήματος! Έφτασε μάλιστα στο σημείο να «φάει» τον «νονό» Mikey Ciancaglini μέρα μεσημέρι, κάνοντας τους ιταλούς μαφιόζους να σκιαχτούν από τα κότσια του. Κάποια στιγμή ο μαφιόζος θα συλλαμβανόταν και θα περνούσε ένα σεβαστό ποσό ετών πίσω από τα κάγκελα, διατηρώντας ωστόσο σχέσεις με την οικογένεια του εγκλήματος. Κι όταν αποφυλακίστηκε το 2008, η θέση του στο συνδικάτο τον περίμενε, στο πρώτο του χτύπημα ωστόσο το μετάνιωσε, καθώς στη φυλακή είχε βρει λέει τον Θεό! Αφού κατάφερε να ξεμπλέξει από τη συμμορία, περνά σήμερα τον καιρό του κάνοντας τον καλοθελητή. Μέχρι και το πουλμανάκι της ενορίας οδηγεί αφιλοκερδώς, μεταφέροντας τους ανήμπορους της γειτονιάς στην εκκλησία... 

Ο κατά συρροή δολοφόνος που παραδόθηκε 

Ο πρώην πεζοναύτης και κατόπιν φορτηγατζής Wayne Adam Ford ήταν υπεύθυνος για τους σαδιστικούς φόνους τεσσάρων ιερόδουλων, τις οποίες βίασε, ξυλοκόπησε, βασάνισε και κατόπιν διαμέλισε. Μέχρι το 1998, το προφίλ του Ford τον έκανε να φαντάζει πολλά υποσχόμενο serial killer, καθώς ούτε ίχνη άφηνε ούτε διατεθειμένος να σταματήσει ήταν. Και τότε, στις 3 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, συνέβη αυτό που δεν θα περίμενε κανείς από έναν βίαιο και συνειδητοποιημένο κακό: παραδόθηκε στο αστυνομικό τμήμα της Καλιφόρνια! Και για έναν serial killer, αυτό παραήταν πρωτοφανές, καθώς οι ψυχασθενείς δολοφόνοι δεν μας έχουν συνηθίσει σε πράξεις μεταμέλειας. Ο Ford όχι μόνο ομολόγησε τα φριχτά εγκλήματά του, αλλά το έκανε με κλάματα στα μάτια, με τις τύψεις του να τον κάνουν να ισχυρίζεται ότι δεν ήθελε πλέον να ζει για να αποτελεί απειλή για την κοινωνία. Κι έτσι ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες μπορούν να επιστρέψουν κάποιες φορές από τον δικό τους ζοφερό κόσμο... 

Ο πολέμαρχος που τα παράτησε 

Αν υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που είναι ακόμα πιο απίθανο να παραδοθεί από έναν κατά συρροή δολοφόνο αυτός δεν είναι άλλος από τον αφρικανό πολέμαρχο! Κι όμως, νωρίτερα αυτή τη χρονιά ο κονγκολέζος εγκληματίας πολέμου γνωστός ως «Εξολοθρευτής» έκανε ακριβώς αυτό. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της πράξης του, οφείλουμε βέβαια να πάμε λίγο πίσω στην Ιστορία: στην 20χρονη καριέρα του ως αντάρτης, ο Bosco Ntaganda επέβλεπε μια ζοφερή εκστρατεία βιασμών, ανθρωποκτονιών, βίαιων εκτοπίσεων και εθνοκαθάρσεων, που αφάνισε κυριολεκτικά χωριά και πόλεις του Κονγκό. Ο ίδιος πέρασε την τελευταία δεκαετία στα σύνορα με τη Ρουάντα, επιμένοντας να διαφεύγει από τα διεθνή εντάλματα συλλήψεως και συνεχίζοντας φυσικά να ρίχνει τη μαύρη σκιά του στην καθημερινότητα της χώρας. Κι όλα αυτά μέχρι τον Μάρτιο του 2013, όταν ο καταζητούμενος εγκληματίας πολέμου πέρασε το κατώφλι της αμερικανικής πρεσβείας ζητώντας από τους υπαλλήλους να τον συλλάβουν. Γιατί το μετάνιωσε; Κανείς δεν ξέρει εκτός φυσικά από εκείνον... 

Ο τρομοκράτης που έγινε κήρυκας της ειρήνης 

Το 1974, ο Sean O’Callaghan ήταν ένα από τα ανερχόμενα εκτελεστικά μέλη του IRA, ήδη υπεύθυνος για μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων που άφησαν πίσω τους αθώα θύματα. Ήταν ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του αυτονομιστικού κινήματος της Ιρλανδίας, όταν ένα περιστατικό έμελλε να ανακόψει την πορεία του στην τρομοκρατία: ο O’Callaghan παρακολουθούσε λοιπόν από τα καταφύγιό του το πρόσφατο βομβιστικό του χτύπημα, που άφησε νεκρή μια γυναίκα αστυνομικό. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, ο επιχειρησιακός αρχηγός του IRA, που ήταν δίπλα του, σχολίασε: «ελπίζω να ήταν έγκυος, ώστε να έχουμε δύο στην τιμή του ενός». Για τον O’Callaghan, το σχόλιο ήταν η αρχή του τέλους! Παρά το γεγονός ότι παρέμεινε ενεργός για άλλα 5 χρόνια και ανήλθε ως τα υψηλότερα κλιμάκια της οργάνωσης, η αμφιβολία για τον τρόπο επίτευξης των σκοπών τους θρονιάστηκε για τα καλά μέσα του. Η καθοριστική στιγμή ήρθε το 1983, όταν δεν κατάφερε να βάλει τη βόμβα που ανέλαβε εξαιτίας των τύψεων για τον χαμό αθώων πολιτών. Έγινε τότε αυτομάτως σχεδόν πληροφοριοδότης των Αρχών και αποσόβησε χτύπημα κατά της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας. Κι όταν αποφυλακίστηκε το 1998, έγινε κήρυκας της ειρήνης, εργαζόμενος για τη συμφιλίωση των δύο λαών και αφήνοντας για πάντα πίσω του τη ζωή του τρομοκράτη... 

newsbeast.gr

Ο τυφλός που είδε μετά από 45 χρόνια (μια αληθινή ιστορία)

Από παλιά αναρωτιόμουν τι όνειρα «βλέπουν» οι τυφλοί. Είναι μόνο ήχοι, οσφρητικές «εικόνες» και απτικές αναμνήσεις; Ή μήπως στον εγκέφαλο τους δημιουργούνται ονειρικές αναπαραστάσεις φωτός; Είναι, με άλλα λόγια, η όραση ικανότητα αποκλειστικά εγγενής;       

Θα μπορούσα απλώς να πάω να ρωτήσω έναν τυφλό, αλλά αυτό ήταν κάτι που ποτέ δεν τόλμησα. Ίσως γιατί πίστευα ότι έτσι θα πλήγωνα τα αισθήματα του, επειδή θα αναφερόμουν στη «μειονεξία» του.

Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται, σε όλους εσάς τους μη-τυφλούς.

(Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει αντίθετη λέξη για το τυφλός ούτε για το κουφός, ίσως μόνο… κανονικός.)

Οι τυφλοί είναι εξίσου ευτυχισμένοι με εκείνους που βλέπουν. Και το «εξίσου» σημαίνει ότι αισθάνονται το ίδιο συχνά δυστυχισμένοι.

-

Διαβάζοντας το αποκαλυπτικό βιβλίο του νευρολόγου Όλιβερ Σακς («Ένας ανθρωπολόγος στο Άρη», εκδόσεις Άγρα –και ευχαριστώ τη φίλη/συνεργό Ιωάννα που μου το δάνεισε) κατάλαβα ότι η τυφλότητα δεν είναι μειονεξία.

Μάλλον άργησα λιγάκι.

-

Ο Ντιντερό (ναι, αυτός του διαφωτισμού) πίστευε ότι οι τυφλοί οικοδομούν με τον δικό τους τρόπο, έναν πλήρη και επαρκή κόσμο, ότι έχουν μια πλήρη «τυφλή ταυτότητα» και καμία αίσθηση αναπηρίας ή ανεπάρκειας. Το «πρόβλημα» της τυφλότητας τους -και η επιθυμία να θεραπευτεί- δεν είναι δικό τους, αλλά δικό μας.

Τη σκέψη του Ντιντερό επιβεβαιώνει ουσιαστικά η περίπτωση του Βέρτζιλ, του τυφλού που «θεραπεύτηκε».

-

Ο οφθαλμίατρος Αλμπέρτο Βάλβο, στο «Αποκατάσταση της όρασης μετά από μακροχρόνια τυφλότητα», γράφει ότι τέτοιες περιπτώσεις, σαν του Βέρτζιλ, γνωρίζουμε λιγότερες από είκοσι (χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τα θαύματα του Χριστού).

-

Ο Βέρτζιλ γεννήθηκε στο Κεντάκι, λίγο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχασε την όραση του στην ηλικία των έξι χρονών από εκτεταμένο καταρράκτη. Προσαρμόστηκε γρήγορα (όπως συνηθίζουν να κάνουν τα παιδιά) στην νέα κατάσταση. Πήγε σε ειδικό σχολείο και έμαθε να διαβάζει με Μπράιγ.

Ήταν μέτριος μαθητής, αλλά τέλειωσε το σχολείο και μετακόμισε στην Οκλαχόμα. Εκεί έγινε μασέρ και ξεκίνησε να δουλεύει για τη ΧΑΝ, η οποία του παραχώρησε και ένα μικρό σπίτι. Για σαράντα πέντε χρόνια ο Βέρτζιλ ζούσε τη ζωή του τυφλού, χωρίς να αισθάνεται ότι μειονεκτεί σε κάτι.

-

Στα 51 γνώρισε και ερωτεύτηκε την Έιμι. Εκείνη, ως διαβητική, υποβαλλόταν σε τακτικούς οφθαλμιατρικούς ελέγχους, και πήγε τον Βέρτζιλ στο γιατρό της. Η εγχείρηση του καταρράκτη ήταν πλέον (το 1991) μια εγχείρηση ρουτίνας, με τοπική αναισθησία και κανέναν ουσιαστικό κίνδυνο.

Ο Βέρτζιλ δεν είχε τίποτα να χάσει, αλλά δεν ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε κάτι. Η Έιμι, όμως είχε διαφορετική άποψη, έτσι ο Βέρτζιλ, δεσμώτης του έρωτα, προχώρησε στην εγχείρηση.

-

Η εγχείρηση πέτυχε. Ο Βέρτζιλ μπορούσε να δει πλέον. Όμως τι ήταν αυτό που έβλεπε;

“Οταν, 24 ώρες μετά, του έβγαλαν τους επίδεσμους, υπήρχε φως, υπήρχε κίνηση, υπήρχε χρώμα, αλλά όλα ήταν ανάκατα, σαν μια μουντζούρα.

Ο Βέρτζιλ δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που βρισκόταν ακριβώς μπροστά του, τι ήταν αυτή η “μουντζούρα”, μέχρι που εκείνη του είπε, με τη φωνή του χειρουργού: “Λοιπόν;”

Μόνο σαν τον άκουσε κατάλαβε ότι έβλεπε το πρόσωπο του.

-

Γύρισαν στο σπίτι πιστεύοντας ότι είχε γίνει θαύμα, όπως όταν ο Χριστός θεράπευσε τον τυφλό. Όμως η αληθινή ζωή, η νευρολογική πραγματικότητα, απέχει πολύ από τα θαύματα.

-

Ο Βέρτζιλ, με όραση 20/80 μπορούσε να κάνει πολύ λιγότερα πράγματα απ” ό,τι πριν. Δυσκολευόταν να φάει, να περπατήσει, να ξυριστεί. Το μάτι του έβλεπε, αλλά ο εγκέφαλος του δεν μπορούσε να δει.

Κοιτούσε χωρίς να βλέπει, χωρίς να κατανοεί τι βλέπει, σαν να ήταν αγνωσικός.

-

Καταρχάς δεν μπορούσε να κατανοήσει τις αποστάσεις, το βάθος, τον ίδιο το χώρο.

Οι τυφλοί χτίζουν τον κόσμο από ακολουθίες εντυπώσεων (απτικών, ακουστικών, οσφρητικών).

Η ταυτόχρονη αντίληψη των αντικειμένων (σηκώστε το κεφάλι σας και κοιτάξτε γύρω σας) είναι ένας ασυνήθιστος τρόπος για όσους έχουν εξοικειωθεί με τη διαδοχική αντίληψη δια της αφής.

Όταν κάποιος παύει να βλέπει το χώρο, τότε η ίδια η ιδέα του χώρου γίνεται κάτι το ακατανόητο (ή αφηρημένο)… Οι τυφλοί ζουν μέσα στο χρόνο.

-

Όταν του έδειχναν φωτογραφίες ή ζωγραφιές δεν μπορούσε να καταλάβει τι απεικόνιζαν. Για παράδειγμα ένα τοπίο, με ένα ποτάμι-γέφυρα-κτίρια, για εκείνον δεν ήταν τίποτα άλλο από χρωματιστά μπαλώματα, χωρίς κανένα νόημα.

-

Τα χρώματα τα έβλεπε, αλλά δεν μπορούσε να τα ταυτοποιήσει. Η μπανάνα ήταν ροζ, ενώ την έβλεπε κίτρινη.

-

Τα σχήματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το οπτικό τετράγωνο δεν αντιστοιχούσε κατά καμία έννοια με το απτικό τετράγωνο, αυτό που ήξερε, που γνώριζε με τα χέρια του.

Και το χειρότερο ήταν ότι τα οπτικά σχήματα άλλαζαν όψη!

-

Την αισθητική σταθερότητα -το συσχετισμό όλων των διαφορετικών όψεων ενός αντικειμένου- τη μαθαίνουμε ασυνείδητα από τους πρώτους μήνες της ζωής μας, βλέποντας. Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα, που οι μεγαλύτεροι υπερυπολογιστές δεν μπορούν ούτε να ξεκινήσουν.

Ο Βέρτζιλ δεν μπορούσε να συνθέσει τις ποικίλες όψεις ενός αντικειμένου (από πάνω, από κάτω, λίγο πιο αριστερά, πιο δεξιά, περιστροφή 90 μοιρών, πιο κοντά, πιο μακριά, με άλλο φωτισμό, στη σκιά, με άλλο χρώμα) σε μια αίσθηση ενιαίου αντικειμένου.

Για τους πρόσφατα αναβλέψαντες η όψη και η πραγματικότητα δεν έχουν σχέση.

Ο σκύλος του φαινόταν τόσο διαφορετικός σε κάθε του φάση, που αναρωτιόταν αν ήταν ο ίδιος σκύλος. Όταν καταλάβαινε ότι είναι σκύλος και όχι γάτα.

-

Ο Βέρτζιλ είχε έναν σκύλο και μια γάτα, και τα δύο (ατυχώς) ασπρόμαυρα. Όταν τα έβλεπε δεν ήξερε ποιο είναι ποιο. Έπιανε τις λεπτομέρειες, αλλά δεν μπορούσε να τις συνθέσει, να σχηματίσει μια γενική εικόνα από αυτές. Δεν έβλεπε γάτα ή σκύλο, αλλά ένα αυτί, ένα πέλμα, το μάτι, το στόμα, κάτι σαν ουρά (ή μήπως ήταν πόδι;) Αν τις άγγιζε αμέσως αντιλαμβανόταν ποιο ζώο ήταν. Τα χέρια του έβλεπαν πολύ καλύτερα από το μάτι.

-

Δεν μπορούσε να καταλάβει το φαινόμενο της σκιάς (ούτε καν τη δική του). Πολλές φορές σταματούσε για να μην πέσει πάνω της ή προσπαθούσε να περάσει από πάνω της.

-

Μπορούσε να διακρίνει το κάθε γράμμα χωριστά (τα είχε ψηλαφήσει ως ανάγλυφα στο ειδικό σχολείο), αλλά του ήταν αδύνατο να σχηματίσει ολόκληρες λέξεις. Του ήταν αδύνατον να θυμηθεί όλα τα γράμματα μαζί, ενώ τα είχε διαβάσει πριν, το ένα μετά το άλλο.

(Ας μην ξεχνάμε ότι ο Βέρτζιλ δεν είχε κάποιο πρόβλημα νοημοσύνης, μπορούσε να διαβάσει εύκολα ολόκληρα βιβλία με τη μέθοδο Μπράιγ).

Για τον ίδιο λόγο δεν μπορούσε να μετρήσει τα δάκτυλα του. Ήξερε ότι είχε πέντε, αλλά δεν μπορούσε να περάσει από το ένα στο άλλο καθώς μετρούσε.

-

Η γυναίκα του τού φάνηκε άσχημη (τι απογοήτευση θα ήταν για εκείνη), όπως άσχημος του φάνηκε και ο εαυτός του. Πολλά πράγματα και μέρη στην πόλη τον ξάφνιασαν με την ασχήμια τους. Μόνο η θέα των λόφων τον γαλήνεψε, αλλά κι εκεί έβλεπε μόνο μια πράσινη «θάλασσα», χωρίς να καταλαβαίνει ότι είναι οι λόφοι και χωρίς να αντιλαμβάνεται τι συνδέει τον κορμό των δέντρων με τα φύλλα τους.

Το φεγγάρι τον εντυπωσίασε. Το περίμενε πολύ μικρότερο. Επιπλέον πίστευε ότι στη χάση του το φεγγάρι μοιάζει σαν κομμάτι πίτσας, έτσι ξαφνιάστηκε σαν είδε την αληθινή του όψη.

-

Στη δουλειά του αρχικά δυσκολεύτηκε. Έκανε μασάζ είκοσι χρόνια και υπερηφανευόταν ότι ήξερε το δέρμα του κάθε του πελάτη. Το χρώμα τους, οι λεκέδες και τα σημάδια που είχαν τον αηδίασαν, αλλά αυτό το ξεπέρασε συνεχίζοντας να δουλεύει με κλειστά μάτια.

(Φανταστείτε ο Βέρτζιλ να ήταν ρατσιστής και μόλις έβλεπε να συνειδητοποιούσε ότι είναι μαύρος!)

-

Με την Έιμι, τον Σακς και έναν ακόμα γιατρό πήγαν στο ζωολογικό κήπο. Εκεί ο Βέρτζιλ αναγνώρισε (μάντεψε πιο πολύ) τα ζώα, από κάποιο ξεχωριστό χαρακτηριστικό. Το καγκουρό από την κίνηση του, την καμηλοπάρδαλη από το ύψος της, τη ζέβρα από τις ρίγες.

Αλλά όταν βρέθηκε μπροστά στους γορίλες δεν μπορούσε να τους ξεχωρίσει από τους ανθρώπους.

-

Μόλις όμως άγγιξε ένα ομοίωμα γορίλα κατάλαβε ακριβώς πως είναι το ζώο και μάλιστα απόλαυσε αυτήν την αίσθηση.

Erik Weihenmayer, ο πρώτος τυφλός στο Έβερεστ

Λίγο αργότερα ήταν ο μόνος που άκουσε τους μακρινούς βρυχηθμούς των λιονταριών.

“Ταϊζουν τα λιοντάρια!” είπε στους άλλους και τους οδήγησε, χωρίς καμία αμφιβολία, προς το μέρος απ” όπου ερχόταν ο ήχος.

Τότε ο Σακς αντιλαμβάνεται ότι: “Του ζητούσαμε να απαρνηθεί όλα όσα του ήταν εύκολα, να αισθανθεί τον κόσμο με έναν τρόπο απίστευτα δύσκολο γι” αυτόν, έναν κόσμο αλλότριο.”

-

Λίγο καιρό μετά και την εγχείρηση στο δεύτερο μάτι, ο Βέρτζιλ αρρώστησε. Είχε πάρει πολλά κιλά, αφού πολεμούσε το άγχος που του προκαλούσε η νέα κατάσταση, τρώγοντας.

Η παχυσαρκία και η ανοξία (ελλειπής οξυγόνωση) σε συνδυασμό με μια πνευμονία, οδήγησαν στην κατάρρευση του ενός του πνεύμονα. Ο Βέρτζιλ βγήκε από το νοσοκομείο φορτωμένος μόνιμα με μια φιάλη οξυγόνου. Στη ΧΑΝ δεν μπορούσε πλέον να δουλέψει και έτσι έχασε και το σπίτι που του παραχωρούσε αυτή.

Ο Βέρτζιλ βρέθηκε χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς υγεία και… χωρίς όραση!

-

Η αρρώστια τον τύφλωσε ξανά.

Όμως ο Βέρτζιλ φάνηκε να λυτρώνεται με αυτήν την τύφλωση, αφού επέστρεψε στο γνώριμο κόσμο του.

-

Ο Σακς αναφέρεται και στην παρόμοια περίπτωση ενός άλλου αναβλέψαντα, εν έτει 1963. Και εκείνος τυφλώθηκε όταν ήταν παιδί και εκείνος ξαναείδε μετά από σαράντα χρόνια. Είχε τα ίδια προβλήματα με τον Βέρτζιλ. Πιο άτυχος εκείνος, ίσως πιο ευαίσθητος, έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και δύο χρόνια μετά την εγχείρηση αρρώστησε και πέθανε, ενώ μέχρι τότε είχε απολύτως φυσιολογική υγεία -και ζωή.

-

Και στις δύο περιπτώσεις η όραση δεν ήταν θεραπεία, δεν ήταν θαύμα, ήταν κατάρα.

                                 

                ~~{}~~

-

Ας κλείσουμε αυτό το κείμενο με μια «διαφορετική» θεραπεία:

-

Η Έλεν είχε το «πρόβλημα» από γεννησιμιού της. Αλλά οι γονείς της το κατάλαβαν μόνο όταν έμαθε να μιλάει.

                                                                                                                                                              -

Στην αρχή πίστεψαν, ίσως γιατί αυτό ήθελαν να πιστέψουν, ότι η Έλεν ήταν ξεχωριστό παιδί, ιδιαίτερο, ένα από εκείνα τα «παιδιά των υπερήχων», όπως έλεγαν τα παιδιά με ασυνήθιστες ικανότητες.

                                                                                                                                                              -

Νόμισαν ότι το κορίτσι τους είχε το χάρισμα της μαντείας, αφού φώναζε τη γιαγιά της πριν ακουστούν τα βήματα της στην αυλή και –όταν έμαθε να μετράει- ήξερε πριν απ’ όλους πόσα κουτάβια είχε γεννήσει η σκύλα τους.

                                                                                                                                                             -

Όμως το ταλέντο της πρόγνωσης συνοδευόταν από ανικανότητα εκμάθησης των βασικών οσμών και ήχων, ενώ στο σχολείο αδυνατούσε να ανταποκριθεί στα μαθήματα και δεν έμαθε ποτέ να γράφει ή να διαβάζει.

                                                                                                                                                             -

Δυστυχώς οι γονείς της δεν την έστειλαν εγκαίρως στους γιατρούς, οι οποίοι πιθανότατα θα μπορούσαν να αποτρέψουν την επιδείνωση της κατάστασης.

                                                                                                                                                             -

Ώσπου η Έλεν ξεκίνησε να μιλάει για όντα που δεν υπήρχαν. Υποστήριζε ότι άκουγε τα άηχα αντικείμενα και ότι μύριζε τα άοσμα υλικά, ότι μπορούσε να αγγίξει άυλα πράγματα, όπως τον αέρα που αναπνέανε.

                                                                                                                                                              -

Συχνά σύγκρινε πράγματα με εντελώς διαφορετικές ιδιότητες, όπως τα πορτοκάλια με τα καρότα.

«Μοιάζουν», έλεγε κλαίγοντας που κανείς δεν την καταλάβαινε, αλλά δεν μπορούσε να εξηγήσει σε τι μοιάζανε…

                                                                                                                                                              -

Όταν συνήθισε να κοιμάται τις ώρες της δροσιάς και να ξαγρυπνάει όλη την ώρα της ζέστης, συνήθεια που συνέπεσε με έντονους πονοκεφάλους και ασυναρτησίες για βαμβακερά πράγματα και για μια φωτιά (που κρεμόντουσαν πάνω από τα κεφάλια τους), οι γονείς της το πήραν απόφαση και την πήγαν στο ιατρικό συμβούλιο.

                                                                                                                                                              -

Εκείνοι εξέταζαν το παιδί για πολλές ώρες και τελικά αποφάνθηκαν ότι έπασχε από μια σπάνια αρρώστια, μια γενετική μετάλλαξη που παρουσιαζόταν μια φορά στο εκατομμύριο.

Επέπληξαν τους γονείς της για την ολιγωρία τους και αποσύρθηκαν για να αποφασίσουν τι έπρεπε να κάνουν.

                                                                                                                                                              -

Η επέμβαση ήταν απλή…. Αφού ανάρρωσε η Έλεν γύρισε στο σπίτι της απόλυτα υγιής…

                                                                                                                                                              -

Και τυφλή. Όπως όλοι οι άλλοι.

Πηγή: sanejoker.info

Θεωρίες συνωμοσίας

 Του Ηλια Μαγκλινη

Ο Πορτογάλος συγγραφέας Φερνάντο Πεσόα είχε πει ότι «αυτό που φαίνεται δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτό που φαίνεται είναι αυτό που είναι». Ο,τι χειρότερο μπορεί να ακούσει κάποιος που είναι επιρρεπής σε θεωρίες συνωμοσίας. Ενδεικτικό παράδειγμα: τόσο στο Διαδίκτυο όσο και προφορικά, ανακυκλώθηκε ευρέως η άποψη ότι, όπως και ο σεισμός της Ινδονησίας το 2004, έτσι και εκείνος στη Φουκουσίμα ήταν αποτελέσματα ανθρώπινης ενέργειας (υποβρύχιας πυρηνικής έκρηξης), προκειμένου να πληγούν οι οικονομίες της Ασίας και της Απω Ανατολής. Ερεθιστική άποψη, το δίχως άλλο. Ο Πεσόα όμως θα μας προσγείωνε λέγοντας: Ηταν απλώς ένας σεισμός...

Από μια απλή καχυποψία έως τα παθολογικά σύνδρομα καταδίωξης, από τις εμμονές «ότι κάποιοι με υπονομεύουν μέσα στον χώρο της εργασίας μου» έως τις μυστικές επικοινωνίες της NASA με εξωγήινους, οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν ένα ετερόκλητο αλλά μεγάλο κοινό σε όλον τον κόσμο: ψεκασμοί που αλλοιώνουν τις συνειδήσεις μας, συνεδριάσεις της Λέσχης Μπίντελμπεργκ (η οποία αποφασίζει για τις τύχες του κόσμου), προσσελήνωση τον Ιούλιο του 1969 (ήταν σκηνοθετημένη), μυστική Περιοχή 51 στην Αριζόνα (και ο «εξωγήινος του Ρόζγουελ»), ο περίφημος Κώδικας Ντα Βίντσι κ.ά.

Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι θεωρίες διαφόρων αντισημιτικών κύκλων που θέλουν και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων μια μεγάλη σκευωρία: θάλαμοι αερίων δεν υπήρξαν ποτέ ή ότι στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι Εβραίοι προκάλεσαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να γίνει το Ολοκαύτωμα και να αποκτήσουν κράτος. Συνήθως, οι θιασώτες τέτοιων θεωριών ή παραλλαγών τους στηρίζονται στο γνωστό επιχείρημα «η Ιστορία γράφεται από τους νικητές», συνεπώς, κάποιοι αισθάνονται, πιστεύουν ότι πρέπει να την ξαναγράψουν από την αρχή.

Ελ και Νεφιλίμ

Από τη μεσαιωνική «συκοφαντία του αίματος» έως το σιωνιστικό «στήσιμο» της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 («οι Εβραίοι υπάλληλοι τη μοιραία ημέρα δεν πήγαν στις δουλειές τους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου»), ο εβραϊσμός πρωταγωνιστεί σε πλείστες τέτοιες θεωρίες, καθώς και σε ψευδο-κοσμογονίες: από καταβολής χρόνου, οι Εβραίοι είναι οι πανάρχαιοι Νεφιλίμ, με τους οποίους οι επίσης πανάρχαιοι Ελ βρίσκονται σε διαπλανητικό πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός μεταφέρθηκε κάποτε στη Γη - εξ ου και ο εβραϊσμός είναι ο «προαιώνιος εχθρός του ελληνισμού» (διότι οι Ελ από τον Σείριο ήσαν πρόγονοι των σημερινών Ελλήνων...). Πάντως, η ίδια θεωρία με τους Ελ και τους Νεφιλίμ έχει μεγάλη πέραση και στον ευρωπαϊκό Βορρά, απλώς στη θέση των Ελ τοποθετήστε την αρία φυλή.

Στο βιβλίο του «Επινοημένη γνώση», ο ιστορικός Ρόναλντ Φρίτσε παραθέτει μια ανακοίνωση του Λίνκολν το 1862 στο αμερικανικό Κογκρέσο: «Είναι αδύνατον να αποδράσουμε από την Ιστορία». Ο Φρίτσε παραφράζει τον Αμερικανό πρόεδρο ως εξής: «Είναι αδύνατον να αποδράσουμε από την ψευδοϊστορία». Οπως και από την ψευδοεπιστήμη και την ψευδοθρησκεία, θα προσθέταμε εμείς, αλιεύοντας δικές του έννοιες από τον υπότιτλο του βιβλίου του. Το οξύμωρο είναι ότι, όπως γράφει ο Φρίτσε, «οι ψευδοϊστορικές θεωρίες, και ιδίως οι θεωρίες συνωμοσίας, ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν την Αμερική στον εμφύλιο πόλεμο», εξαιτίας της ευρέως διαδεδομένης πεποίθησης για τη Συνωμοσία των Δούλων.

Σκεπτικισμός

Μια μεγάλη παρεξήγηση εκ μέρους των απανταχού συνωμοσιολόγων είναι η παρανόηση της έννοιας «σκεπτικισμός». Δηλαδή, η αμφιβολία, η αμφισβήτηση των πάντων, να μη δέχεσαι τίποτα ως δεδομένο. Ως σκεπτικιστές αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους οι συνωμοσιολόγοι και «ουφολόγοι» ή αλλιώς, οι θιασώτες της «εναλλακτικής Ιστορίας». Ως σκεπτικιστή ορίζει τον εαυτό του και ο Μάικλ Σέρμερ, εκδότης του αμερικανικού περιοδικού Skeptic και συγγραφέας ενός φημισμένου βιβλίου με τον τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα;». Η τεράστια διαφορά του Σέρμερ από τους πιστούς της... κοίλης Γης και τους Δημιουργιστές είναι ότι προτάσσει τον κοινό νου στις έρευνές του και, βέβαια, δίνει την απαραίτητη, κεφαλαιώδη σημασία στην τεκμηρίωση.

Στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο, ο Σέρμερ αναδεικνύει τις ιδιαίτερες ικανότητες που έχουν ορισμένοι άνθρωποι να μπορούν να σε πείσουν ακόμα και για το πιο παράξενο πράγμα. Συζητάει εκτενώς με αρνητές του Ολοκαυτώματος ή με ανθρώπους που διατρανώνουν την άποψή τους ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν πάτησε στο φεγγάρι. Μνημονεύει ακραίους αφροκεντριστές, κοσμολόγους που πιστεύουν ότι η επιστήμη αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού κ.ά. Είναι εκπληκτικό πώς οι άνθρωποι που αμφισβητούν ριζικά αυτό που  «φαίνεται» οδηγούνται με απίστευτη ευκολία σε δικές τους, βολικές βεβαιότητες. Γίνονται δηλαδή απίστευτα... εύπιστοι. Γιατί συμβαίνει αυτό; «Οι θεωρίες που προσφέρουν οι σκεπτικιστές και οι επιστήμονες είναι πάμπολλες: έλλειψη παιδείας, ημιμάθεια, απουσία κριτικής σκέψης, θρησκοληψία, υποκατάσταση των παραδοσιακών θρησκειών από αιρέσεις, φόβος της επιστήμης, «Νέα Εποχή» κ.ά.».

Ο ίδιος προσεγγίζει το φαινόμενο με κατανόηση και νηφαλιότητα, εξηγώντας το με βάση την ανάγκη για ανακούφιση που προσφέρει η οποιαδήποτε πίστη («περισσότερο από οιονδήποτε άλλο λόγο, οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα γιατί είναι κάτι που το θέλουν»), την άμεση ικανοποίηση που προσφέρει π.χ. ένα μέντιουμ αλλά όχι η επιστήμη, με βάση επίσης το γεγονός ότι «η δεισιδαιμονία και η πίστη στη μοίρα και στο υπερφυσικό προσφέρουν έναν απλούστερο δρόμο μέσα στην πολυδαίδαλη ζωή μας», το ότι «προς το παρόν, τα επιστημονικά και μη θρησκευτικά συστήματα ηθικής και νοήματος της ζωής δεν έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα ικανοποιητικά για τους περισσότερους ανθρώπους» και το ότι «πολύ συχνά, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να γαντζωθούν από μη πραγματοποιήσιμες υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή...».

Ο θεωρητικός φυσικός Μίτσιο Κάκου καταθέτει μια ενδιαφέρουσα πρόταση στο βιβλίο του «Η φυσική του ανέφικτου»: «Μου έλεγαν ότι στην πραγματική ζωή είσαι υποχρεωμένος να εγκαταλείπεις το ανέφικτο και να αγκαλιάζεις το πρακτικό. Κατέληξα, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι αν ήθελα να κρατήσω ζωντανό το πάθος μου για το ανέφικτο, θα έπρεπε να ασχοληθώ με την επιστήμη της φυσικής».

Ο εαυτός μας ως αιώνιο θύμα

Οχι ότι δεν έχουν στηθεί συνωμοσίες. Κάθε χώρα και κάθε ισχυρός οργανισμός προωθούν τα συμφέροντά τους όχι πάντα με θεμιτά μέσα, π.χ. η δολοφονία του προέδρου Κένεντι ή η ανατροπή του Αλιέντε. Είναι άλλη κουβέντα όμως να οργανωθεί η δολοφονία ενός μεμονωμένου προσώπου και άλλο να αποφασίζονται οι τύχες του κόσμου σε βάθος χρόνου από αόρατες, ομιχλώδεις επιτροπές ή μυστικές παγκόσμιες κυβερνήσεις που είναι πανταχού παρούσες όπως το τρομακτικό δικαστήριο στη «Δίκη» του Κάφκα. Είναι άλλη κουβέντα να οργανώνεται μυστικά η ανατροπή μιας δημοκρατικής κυβέρνησης και άλλο το να παρουσιάζεται ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, με χιλιάδες νεκρούς και ζωντανή αναμετάδοση σε όλο τον πλανήτη (όπως η 11η Σεπτεμβρίου), ως «κάτι άλλο από αυτό που είναι» - διότι εκεί έγκειται η πραγματική αξία μιας συνωμοσίας: τα φαινόμενα να απατούν, ο τρομοκράτης Μοχάμεντ Ατα της 11ης Σεπτεμβρίου να μην είναι ένας ταγμένος μουσουλμάνος φονταμενταλιστής αλλά πράκτορας της CΙΑ.

Αν θεωρήσουμε ως συνωμοσία τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ (τα «όπλα μαζικής καταστροφής» ήταν το απατηλό φαίνεσθαι, κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από την τεράστια επιχείρηση των Μπους-Τσέινι - και όντως), είναι μια μάλλον αποτυχημένη συνωμοσία: έγγραφα και ντοκουμέντα γύρω από τους βασανισμούς διέρρευσαν άφθονα, ενώ και η θεωρία των όπλων μαζικής καταστροφής έχασε κάθε αξιοπιστία. Δεν είναι τυχαίο. Οποιοσδήποτε έχει διοικήσει έστω και μια μικρή επιχείρηση μερικών ατόμων, κάθε ένας που έχει έστω και μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα του διοικείν, ξέρει πολύ καλά ότι συχνότατα μια εντολή για μια απλούστατη ενέργεια είτε θα πέσει στο κενό είτε θα πραγματοποιηθεί με τον λάθος τρόπο. Πόσο μάλλον όταν συζητάμε για παγκόσμιο, πλανητικό, διεθνές, εθνικό, κυβερνητικό επίπεδο με χιλιάδες εμπλεκομένους. Το πρόβλημα με το να πετύχει μια συνωμοσία τύπου Λέσχης Μπίντελμπεργκ είναι να διατηρηθεί ενιαία η γιγαντιαία αλυσίδα που απαιτείται προκειμένου να φτάσει κάποια μυστική «λέσχη ισχυρών» στον στόχο της, κρατώντας την ίδια στιγμή άκρως απόρρητη επί σειρά δεκαετιών, αν όχι αιώνων, την αποστολή και τους σκοπούς της. Αν όντως κάτι φανέρωσε λοιπόν η 11η Σεπτεμβρίου είναι το πόσο τρωτή μπορεί να είναι μια μυστική υπηρεσία όπως η CΙΑ.

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα με τις συνωμοσιολογίες είναι η αντίληψη του εαυτού μας ως αιώνιου θύματος. Εάν πραγματικά πιστεύεις σε τέτοιες συνωμοσίες, δεν έχει νόημα να σηκώνεσαι το πρωί από το κρεβάτι σου. Αφού όλα είναι προκαθορισμένα από κάποιους άλλους και η γνώση μιας συνωμοσίας είναι απλώς άχρηστη, εφόσον είμαστε θύματα, η φυσική συνέπεια είναι η αποποίηση της ατομικής ευθύνης μας αφού «όλες οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί από άλλους». Αυτή είναι, ίσως, και η πιο βλαβερή συνέπεια της εμμονής που λέγεται «συνωμοσιολογία».

Διαβάστε

- Ronald H. Fritze, «Επινοημένη γνώση, ψευδοϊστορία, ψευδοεπιστήμη και ψευδοθρησκείες», μτφρ. Δ. Τανούδης, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου

- Μίτσιο Κάκου, «Η φυσική του ανέφικτου», μτφρ. Γ. Χρηστίδης, εκδ. Αβγό

- Michael Shermer, «Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα; Ψευδοεπιστήμη, προλήψεις και άλλες πλάνες του καιρού μας», μτφρ. Μ. Παναγιωτάκης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Bertolt Brecht - Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια

Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν µια πίστη που πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια.

Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύματα και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια και μπορεί να μεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους Καταστρέφοντας, και στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους Βοηθώντας.

Όποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού, την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναμη, την πονηριά να τη διαδώσει ανάμεσα τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι μεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω από το φασισμό, υπάρχουν όμως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόμα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας.

{...}Β: Η εξυπνάδα να αναγνωρίσει κανείς την αλήθεια

Μια κι είναι δύσκολο να γράψει κανείς την αλήθεια. αφού την καταπνίγουν παντού, στους πιο πολλούς φαίνεται ζήτημα πεποιθήσεων μονάχα το αν θα γραφτεί ή όχι. Πιστεύουν πως το µόνο που χρειάζεται είναι το κουράγιο. Ξεχνούν τη δεύτερη δυσκολία το ν α β ρ ε θ ε ί η αλήθεια. Γιατί µε κανένα τρόπο δεν είναι εύκολο να τη βρει κανείς. Πρώτα - πρώτα είναι κιόλας δύσκολο να βρει κανείς π ο ι α αλήθεια αξίζει να ειπωθεί. Για παράδειγμα τώρα, µπρος σ' όλα τα µάτια, τα μεγάλα πολιτισμένα κράτη βουλιάζουν το ένα μετά το άλλο στην πιο τρομερή βαρβαρότητα. Κι ακόμα, είναι γνωστό πως ο εσωτερικός πόλεμος, που γίνεται µε τα πιο τρομαχτικά μέσα, μπορεί από ώρα σε ώρα να μετατραπεί σε εξωτερικό, που μπορεί θαυμάσια να κάνει τον πλανήτη µας ένα γιγάντιο σωρό συντρίμμια। Αυτό είναι χωρίς αμφιβολία µια αλήθεια, υπάρχουν όμως φυσικά κι άλλες αλήθειες. Για παράδειγμα, δεν είναι ψέμα το ότι οι καρέκλες έχουν πάτο και το ότι ή βροχή πέφτει από πάνω προς τα κάτω. Πολλοί γράφουν τέτοιου είδους αλήθειες. Μοιάζουν µε ζωγράφους που φιλοτεχνούν µε νεαρές φύσεις τους τοίχους καραβιών που βουλιάζουν. Η πρώτη µας δυσκολία δεν υπάρχει γι. αυτούς, κι έχουν παρόλα αυτά τη συνείδηση τους ήσυχη. Ανεπηρέαστοι από τους ισχυρούς, χωρίς όμως και να τους επηρεάζουν κι οι φωνές των κατατρεγμένων, ζωγραφίζουν τα τοπία τους. Το παράλογο στον τρόπο που ενεργούν τους δημιουργεί ένα «βαθύ» πεσιμισμό, που τον πουλάνε σε καλή τιμή και που θα ‘πρεπε στην πραγματικότητα να τον έχουν οι υπόλοιποι, που βλέπουν τέτοιους καλλιτέχνες και τέτοια ξεπουλήματα. Και δεν είναι εύκολο ούτε καν να διακρίνεις πως οι αλήθειες τους μοιάζουν µ’ αυτές για τις καρέκλες ή τη βροχή• τις πιο πολλές φορές δείχνουν ολότελα διαφορετικές, δείχνουν γι' αλήθειες πάνω σε σημαντικά θέματα. Γιατί ή ουσία της καλλιτεχνικής διαμόρφωσης βρίσκεται ακριβώς στο ότι δίνει σημασία σ’ αυτό που διαμορφώνει. Χρειάζεται προσεχτική παρατήρηση για να διακρίνει κανείς πως το µόνο που λένε είναι: «Μια καρέκλα είναι µια καρέκλα», και: «Κανείς δε μπορεί να εμποδίσει τη βροχή να πέφτει προς τα κάτω».

Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να βρουν την αλήθεια που αξίζει να γραφτεί! Άλλοι πάλι πραγματικά καταπιάνονται µε τα πιο ζωντανά προβλήματα, δεν τρέμουν ούτε τους καταπιεστές ούτε τη φτώχεια και παρόλα αυτά δε μπορούν να βρουν την αλήθεια. Σ’ αυτούς λείπουν οι γνώσεις. Είναι γεμάτοι από παλιές προλήψεις, από φημισμένες συχνά αναδιατυπωμένες αρχαίες προκαταλήψεις. Ο κόσμος είναι πολύ περίπλοκος γι' αυτούς• δεν ξέρουν τα γεγονότα και δε διακρίνουν τους συσχετισμούς. Εκτός απ'τις πεποιθήσεις χρειάζονται και γνώσεις, που βρίσκονται, και μέθοδες, που μαθαίνονται. Για όλους όσους γράφουν σ' αυτούς τους καιρούς των περιπλοκών και των μεγάλων αλλαγών χρειάζεται γνώση της ματεριαλιστικής διαλεκτικής, της οικονομίας και της ιστορίας. Μπορεί να την αποχτήσει κανείς απ' τα βιβλία ή µε ζωντανή διδασκαλία, φτάνει, να µη λείπει ή απαραίτητη επιμέλεια. Μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει πολλές αλήθειες µε πιο απλό τρόπο, αποσπάσματα δηλ. της αλήθειας ή δεδομένα που οδηγούν στην εύρεσή της. Αν θέλει κανείς να ερευνήσει, θα πρέπει να χρησιμοποιεί µια μέθοδο - μπορεί όμως κανείς να βρει κάτι και χωρίς μέθοδο, και χωρίς ακόμα να ψάξει. Όμως µε τέτοιο τυχαίο τρόπο δεν πετυχαίνει κανείς σχεδόν ποτέ µια τέτοια παρουσίαση της αλήθειας που να λέει στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουν. Αυτοί που μονάχα καταγράφουν μικρογεγονότα δεν είναι σε θέση να κάνουν τούτο τον κόσμο κατανοητό στους άλλους. Κι. όμως αυτός, και κανένας άλλος είναι ο σκοπός της αλήθειας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν εκπληρώνουν το καθήκον να γράφουν την αλήθεια.

{…..} Ανακεφαλαίωση

Η μεγάλη αλήθεια της εποχής µας (που δεν υπηρετεί κανείς µε το να τη βρει μονάχα, που όμως χωρίς αυτή καμιά άλλη σημαντική αλήθεια δε μπορεί να βρεθεί) είναι ότι η ήπειρος µας βουλιάζει στη βαρβαρότητα επειδή προσπαθούν να διατηρήσουν µε τη βία τις σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής। Τι ωφελεί να γράψει κανείς κάτι θαρραλέο απ.'όπου να βγαίνει πως ή κατάσταση που βρισκόμαστε είναι βάρβαρη (που είναι αλήθεια) αν δε φαίνεται ξεκάθαρα για ποιο λόγο φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση; Πρέπει να πούμε ότι τα βασανιστήρια γίνονται γιατί πρέπει να διατηρηθούν οι σχέσεις ιδιοκτησίας. Φυσικά, λέγοντας το αυτό χάνουμε πολλούς φίλους που είναι αντίθετοι στα βασανιστήρια γιατί πιστεύουν πως οι σχέσεις ιδιοκτησίας θα μπορούσαν να διατηρηθούν και χωρίς αυτά (που δεν είναι αλήθεια). Πρέπει να πούμε την αλήθεια για τις βάρβαρες συνθήκες στη χώρα µας για να μπορέσει να γίνει αυτό που θα τις εξαφανίσει, δηλαδή αυτό που θ’ αλλάξει τις σχέσεις ιδιοκτησίας. Πρέπει ακόμα να το πούμε σ’ εκείνους που υποφέρουν πιο πολύ απ'.όλους κάτω απ’ τις σημερινές σχέσεις ιδιοκτησίας, που έχουν το πιο δυνατό συμφέρον για την αλλαγή τους, στους εργάτες, και σ’ εκείνους που μπορούμε να οδηγήσουμε στους εργάτες σαν σύμμαχους, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουν ούτε κι εκείνοι ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όσο κι αν παίρνουν μερίδιο απ’ τα κέρδη. Και πρέπει, πέμπτο, να βαδίσουμε µε πονηριά. Κι όλες αυτές τις πέντε δυσκολίες πρέπει να τις ξεπερνάμε ταυτόχρονα, γιατί δεν μπορούμε να ερευνάμε την αλήθεια για τις βάρβαρες συνθήκες χωρίς να σκεφτόμαστε εκείνους που υποφέρουν κάτω απ’ αυτές, και καθώς, διώχνοντας κάβε πειρασμό δειλίας, γυρεύουμε τις αληθινές αιτίες µε τη σκέψη µας στραμμένη σ’ εκείνους που είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους, πρέπει ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε και το πως θα τους δώσουμε την αλήθεια µε τρόπο που να 'ναι στα χέρια τους όπλο, και µε τόση πονηριά που η μετάδοση αυτή να µη μπορεί ν’ ανακαλυφτεί και να εμποδιστεί από τον εχθρό.

Τέτοιες είναι λοιπόν οι απαίτησες µας, όταν ζητάμε από τους συγγραφείς να γράφουν την αλήθεια.

Bertolt Brecht- Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια «Συνέδριο για την υπεράσπιση της κουλτούρας», Παρίσι 1935)

  duende-bite.blogspot.com

Μη συγκρίνεις, θα χάσεις

Είναι εντυπωσιακό πόσο συχνά πέφτουμε στην παγίδα να κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ ανθρώπων. Και το βάσανο των συγκρίσεων αρχίζει σχεδόν με το που ένα παιδί γεννηθεί.

Αρχικά είναι όλα όμορφα κι ωραία, το φρέσκο μωρό είναι ένα μικρό ροζουλί θαύμα και είναι τέλειο! Αλλά σε λίγο καιρό αρχίζουν συγγενείς και φίλοι να λένε: “ο εγγονός της τάδε περπατάει, η δικιά σου ακόμα”; Ή: “κοίτα Κωστάκη τι καλό παιδί που είναι ο Γιαννάκης, εσύ γιατί είσαι άτακτος;”. Και πάει λέγοντας, και μας μαθαίνουν από κούνια να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους γύρω μας, να βλέπουμε τη ζωή σαν έναν αγώνα δρόμου που σκοπός του είναι να τα καταφέρουμε καλύτερα από τους άλλους.

Το θέμα είναι ότι σε αυτό το σημείο της επιτυχίας δε φτάνει ποτέ κανείς. Γιατί είναι έμφυτο στον άνθρωπο να “συνηθίζει” στην επιτυχία του και να κυνηγά όλο και υψηλότερους στόχους. Οι συγκρίσεις παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό: συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με αυτούς που τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε διαρκώς ανεπαρκείς. Αυτό μας έμαθαν από τα γεννοφάσκια μας. Με αυτήν τη νοοτροπία μας πιπίλησαν το μυαλό χρόνια και χρόνια. Τι φταίμε κι εμείς που δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που είμαστε, και χάνουμε χρόνο και πολύτιμη ενέργεια στο να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους; Τι φταίμε που δεν μπορούμε να φτάσουμε σε μια κατάσταση ψυχικής ηρεμίας και ικανοποίησης;

Το λάθος που συχνά κάνουμε είναι ότι συγκρίνουμε διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικό υπόβαθρο, που εξελίχθηκαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Λάθος! Διαφορετικές συνθήκες ζωής οδηγούν σε διαφορετικές επιτυχίες. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι πιθανότερο να σπουδάσει κανείς (επίσης να αποκτήσει διδακτορικό) αν οι γονείς του έχουν κι αυτοί κάποιο πτυχίο! Είναι πολύ μεγαλύτερο κατόρθωμα να φτάσει κανείς σε αυτή τη βαθμίδα όταν δεν έχει τα μέσα, την οικονομική επιφάνεια ή την επιρροή από την οικογένειά του.

Επίσης,οι ζωές μας καθορίζονται κατά μεγάλο βαθμό από την τύχη! Αν αναλογιστείτε πόσα τυχαία γεγονότα μας σπρώχνουν καθημερινά σε διαφορετικούς δρόμους, είναι πράγματι απορίας άξιον πώς καταφέρνουμε να πετύχουμε έστω και κάποιους από τους στόχους μας! Η τύχη καθορίζει πολλά: το αν θα είναι κανείς υγιής ή θα πάσχει από κάποια χρόνια ασθένεια, το αν θα γεννηθεί σε πλούσια ή φτωχή χώρα, το αν θα είναι γυναίκα ή άντρας – όλα τυχαία γεγονότα που καθορίζουν όμως δραματικά την ποιότητα ζωής μας. Στην Κίνα και την Ινδία, συχνά τα μωρά είναι… άτυχα αν γεννηθούν κορίτσια. Σε αυτήν την περίπτωση η τύχη καθορίζει συχνά την επιβίωσή σου.

Μη συγκρίνετε τον εαυτό σας λοιπόν. Καθένας είναι διαφορετικός. Κουβαλάει τα δικά του προβλήματα, τα δικά του ταλέντα, τις ανησυχίες και ναι, τα αποτελέσματα των διαφόρων τυχαίων περιστάσεων που άλλοτε έδρασαν θετικά και άλλοτε έδρασαν αρνητικά ως προς την πραγματοποίηση των στόχων του. Πάντα νομίζουμε ότι οι άλλοι είναι πιο τυχεροί από εμάς: “the grass is greener on the other side”, όπως λένε και οι Αμερικανοί. Αλλά το γρασίδι δεν είναι πιο πράσινο – όλοι έχουμε τα θεματάκια που μας απασχολούν, και πολύ συχνά απλά δεν γνωρίζουμε αρκετά για τον άλλον ώστε να συνειδητοποιούμε τα προβλήματά του. Ας αφήσουμε λοιπόν τις συγκρίσεις, και ας προσπαθήσουμε απλώς να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, με τα μέσα και τις δυνάμεις που διαθέτουμε.

Πρακτικά βέβαια αυτή η συμβουλή είναι δύσκολο να ακολουθηθεί, λόγω των παραγόντων του περιβάλλοντος, που μας έχουν “προγραμματίσει” να σκεφτόμαστε μόνο με συγκριτικούς όρους. Αλλά για σκεφτείτε πόσο πιο ωραία είναι η ζωή όταν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας. Όταν ζούμε στο εδώ και στο τώρα, και όχι παλεύοντας για ένα ιδανικό μέλλον που ποτέ δεν έρχεται!

Μην συγκρίνετε τον εαυτό σας! Επιτυχία δεν είναι να είναι κανείς καλύτερος από τους άλλους, είναι κάθε μέρα να είναι λίγο καλύτερος απ’ ό,τι ήταν την προηγούμενη! Αυτό είναι το βασικότερο κριτήριο και αυτός πρέπει να είναι ο καθημερινός μας στόχος. Και με αυτήν τη μέθοδο, βήμα βήμα, μέρα με τη μέρα, μπορεί κανείς να βελτιώνεται διαρκώς, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την χαρά της καθημερινής ζωής, των καθημερινών μικρών επιτυχιών!

Ιωάννα Αρκά

Πηγή: www.antikleidi.com

Όταν το πλάνο μεγαλώνει, ο μύθος μικραίνει

Υπάρχουν κάποια μνημεία που όλοι γνωρίζουμε ως θαύματα της φύσης ή του ανθρώπινου πολιτισμού. Εκατομμύρια άνθρωποι τα επισκέπτονται κάθε χρόνο και άλλοι τόσοι ονειρεύονται να τα αντικρύσουν από κοντά. Κοινός τόπος στην αντίληψη όλων μας, η μοναδικότητα και η ασυναγώνιστη ομορφιά τους. Ωστόσο, από κοντά ο μύθος τους μικραίνει. Παρόλα αυτά, αποτελούν σημεία αναφοράς και προβάλονται σε δισεκατομμύρια φωτογραφίες. Τι θα γινόταν όμως αν η εικόνα μεγάλωνε; Ας δούμε κάποια παραδείγματα:

Οι Πυραμίδες της Γκίζας...

 

βρίσκονται δίπλα σε μια χαώδη τσιμεντούπολη!

 

Το αινιγματικό Στόουνχεντζ...

 δεσπόζει στην καρδιά μιας καλλιεργήσιμης έκτασης!

οι καταρράκτες του Νιαγάρα...

...περιβάλλονται από καζίνο και ξενοδοχεία!

 

 Το Ταζ Μαχάλ...

 

...είναι μέσα στους βάλτους!

Η πύλη του Βραδεμβούργου....

 

δίπλα σε άχαρα "μοντέρνα κτίσματα"!

 

Πηγή: www.perierga.gr

Όχι στην Πτολεμαΐδα 5

«Πτολεμαΐδα 5»… ή αλλιώς εκεί όπου η λογική, η μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή, οι κερδοφόρες επενδύσεις, η δημόσια υγεία και το όραμα για βιώσιμη ανάπτυξη πάνε περίπατο. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τη νέα λιγνιτική μονάδα, την οποία σχεδιάζουν ΔΕΗ και ΥΠΕΚΑ. Το σχέδιο αυτό δεν θα μπορούσε να προχωρήσει, αν δεν υπήρχε η χρηματοδότηση από τον γερμανικό τραπεζικό όμιλο KfW. Όμως, η KfW στη Γερμανία και στις περισσότερες χώρες του κόσμου χρηματοδοτεί επενδύσεις με θετικό περιβαλλοντικό πρόσημο. Γιατί στην Ελλάδα αγνοεί τα περιβαλλοντικά κριτήρια που έχει η ίδια θέσει;

Στο πλαίσιο της φετινής Ώρας της Γης, το WWF Ελλάς ξεκινάει διεθνή εκστρατεία συλλογής υπογραφών, ενάντια στην «Πτολεμαΐδα 5», έναν βρώμικο γίγαντα ισχύος 660 MW και συνολικού κόστους 1,4 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μέσα από τις υπογραφές που θα παραδοθούν στον Υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γιάννη Μανιάτη και στο Διοικητικό Συμβούλιο της KfW, η περιβαλλοντική οργάνωση καλεί τους πολίτες να:

Ζητήσουν από την ελληνική Κυβέρνηση:

• να ακυρώσει τα σχέδιά της για την Πτολεμαΐδα 5, και
• να σχεδιάσει ένα καθαρό και ενεργειακά ασφαλές όραμα για τη χώρα.

Ζητήσουν από την KfW:

• να ακυρώσει τα σχέδια χρηματοδότησης της Πτολεμαΐδας 5, και
• να στρέψει το επενδυτικό της ενδιαφέρον παγκοσμίως από τον λιγνίτη στην καθαρή ενέργεια.

«Φέτος, η Ώρα της Γης επιστρέφει στις ρίζες της και καλεί τους πολίτες ανά την Ελλάδα και τον κόσμο να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια σε ένα καταστροφικό έργο. Ένα έργο που αγνοεί την ανάγκη αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, προστασίας της δημόσιας υγείας και βιώσιμων επενδύσεων σε μια Ελλάδα δοκιμαζόμενη από την κρίση. Η ίδια η KfW αποτελεί αυτή τη στιγμή τη βασική χρηματοδοτική ελπίδα για την «Πτολεμαΐδα 5». Με την υπογραφή μας της υπενθυμίζουμε απλά τις δικές της αξίες και ζητάμε να στηρίξει βιώσιμες κι όχι βρώμικες επενδύσεις στη χώρα μας. Μια κατεύθυνση άλλωστε που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και για την Κυβέρνηση.», δήλωσε ο Δημήτρης Καραβέλλας, Γενικός Διευθυντής του WWF Ελλάς.

Γιατί όμως το WWF Ελλάς στρέφει τα βέλη του κατά της συγκεκριμένης «επένδυσης», στην παρούσα μάλιστα δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνει η χώρα;

• Η επένδυση στην Πτολεμαΐδα 5 έχει αποδειχθεί οικονομικά ασύμφορη. Σύμφωνα με σχετική οικονομετρική μελέτη του WWF Ελλάς, η σχεδιαζόμενη μονάδα ενδέχεται να εμφανίσει και αρνητικό εσωτερικό βαθμό απόδοσης της αρχικής επένδυσης, έως -5,4%. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως για κάθε 100 ευρώ επένδυσης, η ΔΕΗ θα παίρνει πίσω 94,6 ευρώ.
• Η δημόσια υγεία απειλείται. Ενδεικτικά, τα περιστατικά θανάτων που οφείλονται στη λειτουργία των σταθμών της Δυτικής Μακεδονίας, βάσει των δεδομένων και μεθόδων υπολογισμού του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος, εκτιμώνται σε 461 μόνο για το 2009. 
• Η ίδια η KfW χρηματοδοτεί με ποσοστό μεγαλύτερο του 50% μια επένδυση που δεν πληροί τα δικά της (!) κριτήρια. Ενώ εντός Γερμανίας χρηματοδοτεί φιλόδοξα έργα ΑΠΕ και αποθήκευσης ενέργειας, στην Ελλάδα επενδύει σε μία μονάδα που δεν εμφανίζει τον απαιτούμενο βαθμό αποδοτικότητας και δεν συνοδεύεται από καμία μελέτη κοινωνικών επιπτώσεων, όπως απαιτεί η ίδια η τράπεζα.
• Υπάρχει κι άλλος δρόμος που μας εξασφαλίζει βιώσιμη ανάπτυξη και υγιέστερη κοινωνία. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και πλήθος διεθνών οργανισμών έχουν ήδη δείξει τον δρόμο και αποσύρονται σταδιακά από ασύμφορα και «βρώμικα» έργα άνθρακα. Η KfW γιατί επιλέγει στη συγκεκριμένη περίπτωση να αυτοαναιρεθεί;

Πηγή: www.wwf.gr 

Πότε θα γίνει αισθητό ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε;

Το 1941, ο ναύαρχος Kimmel, αρχηγός του Αμερικανικού Στόλου στον Ειρηνικό και η ομάδα των συμβούλων του, παρότι θεωρούνταν κορυφαίοι, αγνόησαν μια σειρά από στοιχεία που υποδείκνυαν πως η Ιαπωνική αεροπορία ετοιμαζόταν να επιτεθεί στο Pearl Harbour. Δημιουργήθηκε μέσα στην ομάδα μια ατμόσφαιρα, όπου όλοι είχαν την ίδια γνώμη και με αμυντικό τρόπο απέκρουαν κάθε αποκλίνουσσα άποψη. Οποιοσδήποτε προσπάθησε να σταθεί επικριτικά απέναντι στην αντίληψη που είχε κυριαρχήσει, αποδοκιμαζόταν έντονα. Με αυτό τον τρόπο δεν γινόταν καμία πραγματική συζήτηση και καταπιεζόταν η ελευθερία της έκφρασης μέσα σε μια ελιτ! Τα αποτελέσματα γνωστά... Τα κοινά στοιχεία με την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα είναι αρκετά, έχουμε εν πολλοίς αποδεχθεί ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να εκφραστούμε για την κρίση και αυτό είναι που κυριαρχεί στο πολιτικό διάλογο της χώρας μας. Δεχόμαστε σχεδόν όλοι πως είμαστε θύματα των αγορών, των μνημονίων και των ισχυρών συμφερόντων και δεν βλέπουμε ούτε άλλα συμφέροντα που καραδοκουν και είναι πολύ πιο βιαία και αδίστακτα, ούτε τη δική μας γύμνια όσον αφορά την οργάνωση μας σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, ούτε την έλλειψη έμπρακτης συλλογικής συνείδησης. Ακόμα και τη στιγμή που πάει να εμφανιστεί κάποιος που δεν θέλει να περιορίσει τον διάλογο μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα συμφέροντα αυτά και ένας απίστευτα μεγάλος σε όγκο διαδικτυακός όχλος πέφτουν να τον φάνε....

Είναι καλό να κοιτάς τους αριθμούς, λένε αλήθειες πολύ αποκαλυπτικές. 45 εκ. είναι το όφελος από τις μειώσεις των κύριων συντάξεων. Λίγο περισσότερα από όσα εξοικονομούνται από την κατάργηση μιας θέσης αντιδημάρχου από τις πολλές, δηλαδή 550 αντιδήμαρχοι σ’ όλη την Ελλάδα. Οι περικοπές στις «εκλογικές και καταναλωτικές δαπάνες» εξοικονομούν 5 φορές όσο το κόψιμο των συντάξεων. 23 εκατομμύρια είναι το εκλογικό επίδομα μόνο στο Υπουργείο Εσωτερικών, σύνολο 97.000 Δ.Υ. παίρνουν εκλογικό επίδομα. Περιθώρια υπάρχουν, το θέμα είναι τι κόβεις. Την ίδια μέρα, σε μια εφημερίδα, διαβάζω τα παρακάτω νούμερα: 51,5 εκ. η υπεξαίρεση στον Δήμο Θεσσαλονίκης, 60 εκ. η απάτη με το ΦΠΑ στην Β. Ελλάδα, 3 εκ. υπερτιμολογήσεις στο νοσοκομείο Έδεσσας, πάνω από 70 εκ. οι ζημιές από το κάψιμο της Αθήνας σε μια οδομαχία από τις γνωστές που επαναλαμβάνονται κάθε 17 Νοέμβρη.

Το συνολικό χρέος των δήμων μέχρι το 2011 έφτανε σε 1.742.135.952 ευρώ. Στα 1,4 δις ανέρχονταν το χρέος του ΕΟΠΥΥ και των δημόσιω Νοσοκομειων προς τις φαρμακευτικές εταιρείες...

To ίδιο διάστημα, τα ασφαλιστικά ταμεία όφειλαν 4,1 δισ. ευρώ και οι παλιές οφειλές ξεπερνούσαν τα 6 δις.

 Μια ακόμη πικρή ιστορία ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τον Νοέμβριο του 2004 η τότε κυβέρνηση ανακοίνωσε κόστος 8,95 δισ. ευρώ για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται «δαπάνες για την κατασκευή έργων που ολοκληρώθηκαν ή επισπεύτηκαν (π.χ. Αττική Οδός, τραμ, προαστιακός κ.λπ.). Αργότερα, η Standard&Poor's το ανέβασε στα 11,27 δισ. ευρώ ή 6% του ελληνικού ΑΕΠ. Σήμερα πληροφορούμαστε ότι υπάρχουν ακόμη σημαντικά έργα που δεν έχουν καν αποπληρωθεί (π.χ. Ολυμπιακό Χωριό), ενώ μόνο στον τομέα του τουρισμού ουδέποτε επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη για διπλασιασμό των εσόδων και αύξηση από τα 10 στα 20 δισ. ευρώ ετησίως. Εκτιμήσεις ανεβάζουν το τελικό κόστος μεταξύ των 20-30 δισ. ευρώ αν συμπεριληφθούν δαπάνες που δεν θα γίνονταν ποτέ ή θα περνούσαν από λιγότερο ταχύρρυθμες διαδικασίες αν δεν υπήρχε η χρονική πίεση και ο μεγαλοϊδεατισμός της Ολυμπιάδας.

Επίσης, οι  αμυντικοί εξοπλισμοί την τελευταία 30ετία αντιστοιχούν σε πάνω από 1/3 του συνολικού χρέους.

Τα δημόσια έργα στην Ελλάδα, πάντα ή σχεδόν πάντα ξεφεύγουν αρκετά επάνω από τις δαπάνες, που έχουν προϋπολογιστεί.  Οι λόγοι, είναι πολλοί και διάφοροι (Η σκόπιμη μερικές φορές υπεραισιοδοξία των αρχικών υπολογισμών, το κόστος απαλλοτριώσεων, η κατάτμηση των έργων, οι ενστάσεις, οι δικαστικές διαμάχες  και οι  αλλεπάλληλοι πλειστηριασμοί κλπ).  Είναι μεγάλη και θλιβερή ιστορία και ακόμη πληρώνουμε τις συνέπειες με τις επαχθείς τιμές των διοδίων. Ενδεικτικά, το τελικό κόστος δυο γνωστών μεγάλων δημόσιων έργων, έχει υπολογισθεί  κοντά στα 2 δις και 6 δις ευρώ αντίστοιχα, αντί για περίπου 740 εκατομμύρια και 3.2 που επιδιωκόταν αρχικά.

Αν συνεχίσουμε και δούμε πόσο κόστισαν δεκάδες προβληματικές επιχειρήσεις του Δημοσίου, όπως η Ολυμπιακή, η ΕΑΒ, η ΕΑΣ, η ΕΛΒΟ και κοστίζουν ακόμα  μονωπώλια όπως το Αττικό μετρό, ο ΟΣΕ, οι δυο μεγαλύτερες εταιρίες ύδρευσης της χώρας. Αν αναρωτηθούμε πως λειτουργούν ακόμα υπερχρεωμένα ΜΜΕ, πως χρηματοδοτούνται τα ελληνικά κόμματα, πως ΠΑΕ που πνίγονται στα χρέη αλλάζουν όνομα και ξαναεμφανίζονται καθαρές, πόσο αναποτελεσματικό είναι το ελληνικό κράτος στην είσπραξη του ΦΠΑ και την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων, πόσες μη καταγεγραμενες δημοτικές επιχειρήσεις υπάρχουν, πόσες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν σε μισθωμένα κτίρια και την ίδια ώρα άλλα δημόσια κτίρια σαπίζουν και πολλά ακόμα που δείχνουν την προχειρότητα του ελληνικού κράτους και την ιδιοτέλεια πολλών νυν και τέως αξιωματούχων του, τότε θα καταλάβουμε γιατί αγνοήσαμε σύσσωμα την επικείμενη καταστροφή και συνεχίζουμε αμήχανα να την βιώνουμε, προσπαθώντας ο καθένας με ουρλιαχτά και σπασμωδικές κινήσεις να σώσει το τομάρι του.

Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ήτανν και είναι λάθος δίλημμα, πλαστό, παραπλανητικό και επικίνδυνο. Χώρίσε τους πολίτες σε ψεύτικα στρατόπεδα και έφερε κοντά μεταξύ τους τα άκρα. Το πραγματικό δίλημμα που μας προσφέρθηκε ήταν "αντίσταση" και βαλκανιοποίηση της Ελλάδας ώστε πολύ γρήγορα να πλουτίσουν κάποιοι  αδίστακτοι φιλόδοξοι "πατριώτες" ή η μίζερη προσαρμογή, αδιέξοδων συνεχών εισπρακτικών μέτρων με σκοπό τη συντήρηση κατεστημένων συμφερόντων. Μαλώνουν τα βουβάλια και την πληρώνουν τα βατράχια...
Είναι όμως εκπληκτικό πως πορώνονται μερικοί και πάνε να κυνηγήσουν την τρόικα, να γιαουρτώσουν αυτόν που προχθές προσκηνούσαν, να  συνταχθούν παραδοσιακά δεξιοί με αριστερούς για να διώξουν τους κατακτητές, να χειροκροτήσουν αυτόν που θα προσβάλει και θα χειροδικήσει, όπως οι ίδιοι δεν θα έπραταν ποτέ. Είναι εκπληκτικό πως  ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του...  Γιατί όμως στην Βουλή μέχρι τώρα δεν είδαμε καινούργια πρόσωπα, καινούργια κόμματα που να αξίζουν, καινούργιες ιδεολογίες, αλλά μόνο μια ανακατανομή των εδράνων; Και γιατί πέφτουν να φάνε όλοι αυτούς που προσπαθούν να πούν ότι υπάρχουν και έρχονται σαν κάτι νέο; Πότε θα γίνει αισθητο ότι ο κύκλος τη μεταπολίτευσης έκλεισε;

Β.Τ.