Ο Φασισμός σκοτώνει τους άξιους στην αρένα του διαδικτύου

Υπάρχουν κάποιες αφηρημένες έννοιες στην καθημερινότητα μας, που χρησιμοποιούνται δίχως να ξέρουμε πραγματικά τι ακριβώς σημαίνουν. Είναι πολύ σημαντικό το περιεχόμενο τους, αλλά όχι όσο το συναισθηματικό τους φορτίο. Πολλές φορές είναι λέξεις  συνηθισμένες που όλοι τις γνωρίζουν, αλλά για τον καθένα σημαίνουν κάτι διαφορετικό. Έτσι πρόχειρα, έρχονται στο μυαλό οι λέξεις: Δημοκρατία, Πολιτισμός, Πατρίδα που έχουν θετικό πρόσημο και αντίστοιχα οι αρνητικές: Φασισμός, Ελληνάρας και Προδότης. Δεν συνιστούν ομάδες που πάνε μαζί πάντα, αλλά είναι ενδιαφέρον πως συνήθως εκεί που υπάρχει η μια εμφανίζεται και η άλλη, έστω νοερά.  

Μπορεί να πει κανείς, ότι πάντα οι παραπάνω όροι είχανε ιδιαίτερη σημασία, αλλά η αναφορά σε αυτούς δεν έχει σε κάθε φάση της ιστορίας μας την ίδια συχνότητα. Αυτό καθορίζεται μάλλον, από τον λόγο που χρησιμοποιούν οι πολιτικοι και τα ΜΜΕ. Αυτοί δίνουν τον τόνο και έτσι εδραιώνονται στην καθημερινότητα μας. Το πόσο φιλτράρονται και υιοθετούνται οι δοθείσες ερμηνείες έχει να κάνει με το γενικότερο πνευματικό επίπεδο μας ως κοινωνία και τον μέσο όρο της ικανότητας να χτίζουμε την άποψη μας, παίρνοντας την κατάλληλη ποσότητα και ποιότητα πληροφοριών και περνώντας τες από μια απαραίτητη εσωτερική διεργασία. 

Εδώ ακριβώς, είναι που υπάρχει η αίσθηση από πολλούς, πως ειδικά η νεότερη γενιά έχει ένα προβληματάκι. Και αυτό αποδεικνύει η  ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το ελληνόφωνο κομμάτι του Διαδίκτυου, δεν μοιάζει να είναι ο χώρος συνάντησης απόψεων, ιδεών, δημιουργικής σκέψης και δημοκρατικής ελευθερίας, που ονειρευόμασταν οι περισσότεροι όταν ξεκίνησε η εξάπλωση του. Φαίνεται  πιο πολύ σαν καταφύγιο τρελών συνωμοσιολόγων, μισαλλόδοξων λαϊκιστών,  κομπλεξικών ρατσιστών,   φασιστών χούλιγκαν και κατευθυνόμενων σχολιαστών. Ατεκμηρίωτες φήμες με μεγάλη δόση φαντασίας που σπιλώνουν  όχι μόνο απλούς αλλά και σημαντικότατους ανθρώπους, ολόκληρες ομάδες ή και πολιτικές παρατάξεις, ακόμα και ιδεολογίες που σε άλλα μέρη του κόσμου είναι ιδιαίτερα αποδεκτές, εκτοξεύονται από θιασώτες ιδεολογιών που στο μεγαλύτερο μέρος ή τουλάχιστον σίγουρα στο δυτικό κομμάτι του πλανήτη θεωρούνται ακραίες, περιθωριακές, αναχρονιστικές ως και γραφικές. Γίνονται viral και διασπείρωνται στα blog και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως οι ακρίδες σκεπάζουν τις σοδειές. 

Ερμηνείες για το παρόν που ζούμε, εύκολες, γεμάτες στερεότυπα και "κατηγορώ" επαναλαμβάνονται σαν κατάρες. Έχει στηθεί μια διαδικτυακή αρένα, όπου η βωρά είναι όσοι  ταυτίζονται ως πρόσωπα με το κατεστημένο που μας οδήγησε στην κρίση, αλλά ακόμη χειρότερα και όσοι τολμήσουν να αμφισβητήσουν αυτό το δήθεν νέο ρεύμα που υπερίσχυσε πρόσφατα και παρουσιάζεται ως αγνό, γενναίο, πατριωτικό... Δεν λείπουν ούτε οι κωμικοί που ανοίγουν το πρόγραμμα, ούτε τα σαρκοφάγα ζώα, τα οποία στο ιντερνετ ονομάζονται troll, ούτε και εκείνοι οι άμοιροι μελοθάνατοι που αντί να στραφούν μαζί  ενάντια στους υποκινητές  του όχλου που κραυγάζει βρισιές και αναμασά συνθήματα  εξουδετερώνονται συχνά μεταξύ τους. 

Οι μονομάχοι αυτοί που βρίσκονται μέσα στην αρένα, αξίζουν οι περισσότεροι όσο δέκα Ύπατοι και όλη η Σύγκλητος μαζί, αλλά δυστυχώς κάνουνε το λάθος να βγαίνουμε μέσα στο στίβο μόνοι τους εκτεθειμένοι, ενώ οι εχθροί τους κρύβονται ανάμεσα στο οργισμένο πλήθος. Προσπαθούν να φωνάξουν πως πάνω από τα πρόσωπα είναι οι πρακτικές και οι νοοτροπίες και πίσω από αυτές είναι οι άρχοντες που τώρα προσκυνούν. Κοπιάζουν να  δείξουν στον κόσμο πως η πυρκαγιά που κατατρώει την Πολιτεία τους, τώρα έχει φουντώσει σχεδόν ανεξέλεγκτα και το λάδι στην φωτιά το ρίχνουν οι νυν πατρίκιοι. Ουρλιάζουν στους πληβειούς πως τα δικά τους σπίτια θα κάουν πρώτα και τα δικά τους παιδιά θα πουληθούν σαν σκλάβοι. Θέλουν να τους δείξουν πως αυτό το παρελθόν που όλοι του ρίχνουν το ανάθεμα, είχε με όλα του τα στραβά και κάποια ευημερία. Αυτή είναι που ξεριζώνεται σήμερα, όχι τα παράδοξα της. 

Κανένας όμως δεν ακούει μέσα σε τόση βουή. Μόλις μια καινούργια φωνή από τον στίβο της μάχης φτάσει ψηλά στην κερκίδα, κάποιος βαλτός θα φωνάξει μια βρισιά και γρήγορα θα την επαναλάβουν τρεις, πέντε, είκοσι, εκατό και χίλιοι. Όσοι είπανε ή γράψανε από πιο πριν, είναι ήδη απαξιωμένοι στην κοινή γνώμη, διότι είναι προδότες, γερμανοτσολιάδες, νεοφιλελέδες, δούλοι του συστήματος, υπηρέτες του Μπόμπολα κλπ κλπ.

Κανένας δεν γλύτωσε ως εδώ. Ο Στέλιος Ράμφος είναι πια ένας ελαφρόμυαλος δήθεν φιλόσοφος. Ο Γιανναράς έχει πέσει στην παγίδα του λαϊκισμού. Η Αρβελερ περιγράφεται ως μια βολεμένη γριά που ζει εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Ο Νανόπουλος είναι καλός στην επιστήμη του. Τον Λυγερό απλώς τον αγνοούμε.
 Οι μόνοι νομπελίστες που μετρούνε είναι ο Στίγκλιτς και ο Κρούγκμαν. Δεν μας ενδιαφέρει τι γράφει ο Πισσαρίδης. Οι συχνές αναρτήσεις του Δοξιάδη και τα άρθρα του απευθυνονται σε πιο εύπορους  αναγνώστες. Ο Αλιάγας έγινε ξαφνικά αντιπαθής, όπως και ο Καμίνης. Ο Καφετζόπουλος είναι πλέον γραφικός. Ο Στέφανος Μάνος ήταν ανέκαθεν ένας φιλελεύθερος εκφραστής της παλιάς πολιτικής σκηνής, ενώ ο Γιαννίτσης και ο Παπαδόπουλος προτιμούνε, βλέποντας τη φρενήρη κατάσταση του όχλου να μη πολυμιλάνε. Και είναι τόσοι ακόμα σαν αυτούς: ο Αλιβιζάτος, ο Βαλτινός, ο Διαμαντούρος, η Δραγώνα, η Μούσχουρη, η Τριανταφύλλου, ο Χωμενίδης, ο Χειμωνάς κλπ.

Ο φασισμός του διαδικτύου είναι αυτός που σπέρνει και εξαπλώνει το μίσος, εύκολα, σε έδαφος πρόσφορο, διότι ήταν πάντα ακαλλιέργητο και έτσι πιάνει εύκολα ο σπόρος του. Αλλά, επίσης  αυτό το κοινό είναι μαθημένο  μόνο σε εύκολες λύσεις. Τα δύσκολα του αρέσουν μόνο όταν έχουν μυστήριο και συνωμοσία. Οι  κράχτες του ίντερνετ το ξέρουν αυτό και όσοι άμοιροι, σαν εμένα θέλουν να ακουστεί η λογική αναρωτιουνται,  γιατί  οι προαναφερόμενοι αξιόλογοι και καταξιωμένοι, δεν μπορούν να σκεφτούν  λύσεις για να σπάσουν το φράγμα που έχει μπεί ανάμεσα σε αυτούς και τον κόσμο;  Τι κάνουν για να μην σκεπάζεται η φωνή τους από τον φασισμό του διαδικτύου;

Β..Τ.

Οι Υπουργοί που προειδοποίησαν την Ελλάδα πριν χρόνια, αλλά αγνοήθηκαν...

Ένα σημείωμα από τον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδα προς τον πρωθυπουργό προειδοποιούσε πως η χώρα του χρειάζονταν δύσκολες οικονομικές διορθώσεις, ώστε η οικονομία της  να ανταποκριθεί στις ευρωπαϊκές της φιλοδοξίες.

"Μπορούμε να αναλάβουμε το καθήκον να οδηγήσουμε πραγματικά τη χώρα σε μια ευρωπαϊκή κατεύθυνση, υπό την προϋπόθεση ότι τις θυσίες θα τις κάνουν οι Έλληνες εκείνοι που ζουν καλά, όχι εκείνοι που υποφέρουν" έγραφε ο υπουργός Οικονομικών.

Αυτό ήταν το Σεπτέμβριο του 1996. Ο υπουργός Οικονομικών Αλέκος Παπαδόπουλος απευθυνόταν στον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Σημίτη, αλλά η επιστολή θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα.

Στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα, η Ελλάδα είχε μια χούφτα  ρεφορμιστών πολιτικών που προέβλεπε τα προβλήματα που οδηγούν το έθνος τώρα σε πτώχευση.

Οι μεταρρυθμιστικές προτάσεις τους καταπολεμήθηκαν απο τους συναδέλφους τους στο Κοινοβούλιο, τα μέσα ενημέρωσης και τα εργατικά συνδικάτα. Όλοι, ανεξαιρέτως βρέθηκαν στο περιθώριο.

Οι διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας, η ζώνη του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εδώ και καιρό επιμένουν η χώρα να συνεχίζει, αγνοώντας τα διαπλεκόμενα συμφέροντα  και  τις απαραίτητες «διαρθρωτικές» μεταρρυθμίσεις.

Ζητούνε βαθιές αλλαγές στους κανόνες και τις συνήθειες διακυβέρνησης, τόσο στον κρατικό μηχανισμό και στην επαφή της με τους πολίτες, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, για παράδειγμα, μέσω της φορολογίας, των επαγγελματικών αδειών ή των συντάξεων.

Από την έκρηξη της κρίσης χρέους στην Ελλάδα το 2010, οι διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν ως προτεραιότητα τη δημοσιονομική λιτότητα που προσπαθεί να αυξήσει τα δημόσια έσοδα και να μειώσει τις δαπάνες, αντί για βαθύτερες μεταρρυθμίσεις του  συστήματος.

Πολλοί ξένοι αξιωματούχοι που εμπλέκονται στις δύσμοιρες προσπάθειες διάσωσης της Ελλάδας κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, λένε ότι έχουν μάθει πως στο παρελθόν στην Ελλάδα οι επίδοξοι μεταρρυθμιστες πολιτικοί πάντα ήξεραν πως: Στην Ελλάδα, το να πληγούν τα κατεστημένα συμφέροντα είναι πιο δύσκολο από ό, τι η φορολόγηση των πολιτών μέχρι θανάτου.Ο κ Παπαδόπουλος είχε μάθει από νωρίς.Κατείχε τρεις ανώτερες θέσεις του υπουργικού συμβουλίου μεταξύ του 1993 και του 2002 και πέρασε βασικές μεταρρυθμίσεις, ως υπουργός εσωτερικών, οικονομικών και υγείας.Ως υπουργός Οικονομικών, έφερε  μια ομάδα από την Αμερικανική Υπηρεσία Φορολογίας Εισοδήματος, η οποίο κλήθηκε στην Ελλάδα ώστε να δημιουργήσει τη δική του ομάδα καταπολέμησης οικονομικού εγκλήματος.Εισήγαγε το Taxis, τη ψηφιοποιημένη φορολογική πλατφόρμα που οι Έλληνες χρησιμοποιούν ως σήμερα. Στη θητεία του σημειώθηκαν μερικά από τα πρώτα σημαντικά βήματα προς μια σύγχρονη Ελλάδα.Τα οποία ήταν και σχεδόν τα τελευταία. Η φοροαποφυγή, η φοροδιαφυγή και η απάτη υποδεικύονται τώρα από τους διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας ως χρόνιο πρόβλημα κρατώντας την Ελλάδα μακρία από την ανάρρωση και την ανάπτυξη.Μέχρι το 2002, ο Αλέκος  Παπαδόπουλος, ο οποίος εκλέχθηκε με το  ΠΑΣΟΚ, μπορούσε να δει πως η Ελλάδα επεδίωκε να βγει από την τροχία που είχε προσπαθήσει να τη θέσει ως υπουργός Οικονομικών. Ήταν μέρος της προσπάθειας του ΠΑΣΟΚ να οδηγήσει την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ και αισθάνθηκε εκείνη την εποχή,  ότι η χώρα  λειτουργούσε άπληστα εξαιτίας των φθηνών πιστώσεων που είχαν όντως έρθει με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.Ακριβώς τότε που προκαλούσε ευφορία το ξόδεμα των ευρώ στην ελληνική κοινωνία, ο Α. Παπαδόπουλος είπε στον  Κ. Σημίτη ότι τα οικονομικά της χώρας ήταν εκτός ελέγχου. Έπεσαν έξω και ο Α Παπαδόπουλος παραιτήθηκε από το υπουργικό συμβούλιο."Η σύγκρουση μου με τον Σημίτη επήλθε γιατί το 2002 αντί να επιταχυνθούνε οι μεταρρυθμίσεις μετά το Ευρώ, σταμάτησαν εντελώς. Ο τρόπος που τα πράγματα είχαν εξελιχθεί στην οικονομία, μας οδηγούσε κατευθείαν στη χρεοκοπία », δηλώνει ο ίδιος στην Wall Street Journal.

«Μου επιτέθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο, ακόμη και από τους συντρόφους μου στο ΠΑΣΟΚ δέχθηκα επιθέσεις, λόγω των μεταρρυθμίσεων που πέρναγα. Είχα τεράστιο προσωπικό κόστος. "Στον Τάσο Γιαννίτση δεν είναι άγνωστο αυτό το είδος του πολέμου: Η θητεία του ως υπουργός Εργασίας ήταν βραχύβια, και οι μάχες εναντίον του ακόμη πιο έντονες. Ο κ Γιαννίτσης το 2001 ως μέλος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, είχε υποβάλει ολοκληρωμένη πρόταση για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος.Τα συνδικάτα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ εξαπέλυσαν απειλές στον κ Γιαννίτση.

 " Ο Γιαννίτσης εκμηδενίστηκε μετά τις προτάσεις  του. Υπάρχουν ελάχιστα προηγούμενα αυτού του είδους καθολικής επίθεση σε έναν πολιτικό", δήλωσε ο Λουκάς Τσούκαλης, εξέχων καθηγητής Οικονομικών.Με τις προτάσεις του κ Γιαννίτση,  θα έπεφταν τα επίπεδα των συντάξεων, αλλά θα έκαναν το συνολικό σύστημα πιο βιώσιμο, δεδομένων των δημογραφικών και της τάσης του εργατικού δυναμικού της χώρας.  Ποτέ όμως δεν έφτασαν στο κοινοβούλιο."Από το ψυγείο στον κάδο!" ήταν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Το Βήμα", την 28η Απριλίου του 2001, καθώς το παγωμένο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα μεταρρύθμισης καταργήθηκε για τα καλά.΄Όταν μίλησε στους συναδέλφους του στο υπουργικό συμβούλιο για τις μεταρρυθμίσεις που  πρότεινε, η απάντηση που πήρε ήταν  ό, τι θα χαλούσε το κόμμα,"  είπε ο κ Γιαννίτσης στη συνέντευξη."Νόμιζαν πως όλα πάνε τέλεια, γιατί να ασχολούνταν λοιπόν με ένα πρόβλημα που μπορεί να εμφανιστεί μια δεκαετία μετά; '"Ο Γιαννίτσης είχε ένα υποστηρικτή στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου : τον Παπαδόπουλο, ο οποίος όχι μόνο πίστευε ότι οι μεταρρυθμίσεις  ήταν απαραίτητες, αλλά είναι γνωστό, πως πρόσθεσε ότι θα έπρεπε να είναι πιο σκληρές, με βαθύτερες περικοπές σε συντάξεις και την αναμόρφωση των παροχών, διότι αυτό που ο κ Γιαννίτσης πρότεινε ήταν "ψίχουλα" σε σύγκριση με αυτό που χρειαζόταν.Ο Στέφανος Μάνος, πολιτικός προσανατολισμένός στην οικονομία της αγοράς  και κινούμενος στο συντηρητικό άκρο του πολιτικού φάσματος, εμφανίστηκε πριν τους Παπαδόπουλο και Γιαννίτση και έχει αφήσει μια κληρονομιά με τις  ιδιωτικοποιήσεις, την αναμόρφωση στη φορολογική διοίκηση, το άνοιγμα των κλειστών αγορών, όπως η κινητή τηλεφωνία, και το Κτηματολόγιο -ένα βασικό όργανο σε κάθε σύγχρονη οικονομία που, ωστόσο εξακολουθεί να αποτελεί πρόβλημα στην Ελλάδα.Λίγοι ανώτεροι πολιτικοί στην Ελλάδα  υπήρξαν τόσο αντιδημοφιλείς, όπως ο κ Μάνος, λέει ο κ Τσούκαλης . Το 1998 ο Μάνος εκδιώχθηκε από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, διότι  υποστήριξε μια πρόταση από το ΠΑΣΟΚ."Ήταν ένα πρόσωπο κλειδί που από νωρίς μίλησε για την φουσκωμένη κατάσταση, το μη βιώσιμο συνταξιοδοτικό σύστημα, και  μπλοκαρίστηκε επανειλημμένα λόγω της αντίστασης από το δικό του κόμμα και από την κοινωνία», λέει ο κ Τσούκαλης για τον κ Μάνο."Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι ήθελαν να έχουν τόσα πολλά, εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος»,   έγραφε ο  Μάνος στον πρόλογο του βιβλίου του. «Έκανα μια στρατιά από εχθρούς."Έκτοτε συμμετέχει στη  πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, με τα φιλελεύθερα κόμματα που  σπάνια έχουν πάρει περισσότερο από το 1,5% της λαϊκής ψήφου.Σήμερα, περισσότερο από ό, τι στην εποχή τους στην κυβέρνηση, αυτοί οι τρεις πολιτικοί και μερικοί άλλοι έρχονται να θεωρηθούν ως μια μειονότητα  που εντόπισε και προσπάθησε να αλλάξει νωρίς μερικά από τα βασικά προβλήματα που οδήγησαν στη σχεδόν δυσεπίλυτη κρίση στην Ελλάδα σήμερα."Με  αποκαλούσαν «Κασσάνδρα» είπε ο Τ. Γιαννίτσης αναφερόμενους στους τίτλους των εφημερίδων κατά τη διάρκεια  της προσπάθειας του για μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος.Η Κασσάνδρα, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, υπήρξε πάντα διορατική, καταδικασμένη να προβλέπει πάντα σωστά, αλλά ποτέ δεν την πιστέψαν και έτσι τρελάθηκε στο τέλος.

Πηγή:Wall Street Journal