Μια παραβολή του Τολστόι "για την ελληνική οικονομική κρίση"

Ζούσε μια φορά ένας Ρώσος πρίγκιπας που τον λέγανε Ολέγκ. Κάλεσε τους πιο ξακουστούς μάντεις να του πούνε ποια θα είναι η ζωή και ποιος ο θάνατός του. Οι μάντεις του είπαν: «Η ζωή σου θα ‘ναι ευτυχισμένη. Το θάνατό σου όμως θα τον βρεις από το αγαπημένο σου άλογο».

Τότε ο Ολέγκ σκέφτηκε: «Αφού ο θάνατός μου θα ‘ρθει από το αγαπημένο μου άλογο, θα το στείλω κάπου μακριά και δεν θα το καβαλικέψω ποτέ μου». Κι έδωσε διαταγή να πάνε το άλογο σε κάποιο πολύ μακρινό χωριό.

Κάποτε, μετά από πολλά χρόνια, ο Ολέγκ βρέθηκε σ’ εκείνο το χωριό. Ρώτησε: «Και που είναι εκείνο το άλογο που σας είχα στείλει κάποτε; Ζει ακόμα;» Του λένε: «Εδώ και πολύ καιρό, το άλογό σου ψόφησε».

Ο Ολέγκ λυπήθηκε τότε για το άλογό του και λέει: «Άδικα το ‘χασα το άλογό μου. Δείξτε το μου». Του λένε: «Έχει ψοφήσει από καιρό, το κουφάρι του το ‘φαγαν οι λύκοι, μόνο τα κόκαλά του μείνανε». Ο Ολέγκ είπε να τον πάνε εκεί που πέταξαν το άλογο. Εκεί βρίσκονταν μόνο τα κόκαλα και το κεφάλι του αλόγου.

Τότε ο Ολέγκ σκέφτηκε: «Πώς γίνεται να ‘ρθει ο θάνατός μου από τούτα εδώ;» Κι έσπρωξε με το πόδι του το κεφάλι του αλόγου. Εκεί μέσα όμως φώλιαζε ένα φίδι. Πετάχτηκε έξω σφυρίζοντας θυμωμένα και δάγκωσε τον Ολέγκ στο πόδι. Απ’ αυτό το δάγκωμα πέθανε ο πρίγκιπας Ολέγκ.

Ας πούμε τώρα πως ο πρίγκιπας είναι η Ελλάδα, το άλογο είναι όλες οι παθογένειες της, το χρέος είναι το κεφάλι του και το φίδι είναι όσοι εκμεταλλεύονται την σημερινή αδυναμία της χώρας (με βάση την μια επικρατούσα ανάγνωση των γεγονότων) ή ο κίνδυνος που φώλιαζε στον τρόπο που λειτουργούσαμε σαν κοινωνία τόσα χρόνια (σύμφωνα με την πιο επικρατούσα πλέον άποψη). 

Είτε λοιπόν θεωρηθεί πως τον ίππο, ο ευγενής της ιστορίας  τον έστειλε στις μελλοντικές γενιές, και τον βρήκε τώρα μπροστά του, καταστρέφοντας τα παιδιά του, είτε πως το χωριό που πήγε είναι οι δανειστές μας (ανάμεσα τους και κάποιοι μικροκαταθέτες που είδαν σε μια νύκτα οι οικονομίες τους να μειώνονται κατά 70%), προτίμησε να κουκουλώσει πάντως ένα πρόβλημα, που αυτο γιγαντώθηκε όσο ήταν κρυμμένο και όχι να το επιλύσει, όταν ακομα μπορούσε.

Και να διώξουμε το  «άλογο», και να σαπίσει το κουφάρι του, το «φίδι» θα παραμονεύει. Και αργά ή γρήγορα εάν εφησυχάσουμε θα μας «δαγκώσει». Τώρα που ξέρουμε τη διάγνωση και οι πιο πολλοί έχουμε συνειδητοποιήσει την αδυσώπητη αλήθεια, ας θάψουμε πίσω αυτό το παρελθόν και ας προσπαθήσουμε κάτι καινούργιο με στέρεες βάσεις και όχι σαθρό μεν αλλά φανταχτερό. Η αυταπάτη πως με διαπραγματεύσεις και ηρωικές πράξεις μπορούμε να γυρίσουμε στις παλιές καλές μέρες πρέπει να σβήσει.

Διαφορετικά, όπως έλεγε, το 1993, ο αρχικός εμπνευστής της αποτυχημένης αυτής συνταγής που οδήγησε στην σύγχρονη παρακμή του ελληνικού κράτους, ο Ανδρέας Παπανδρέου, το χρέος θα αφανίσει το έθνος. Από εδώ και πέρα λοιπόν τα δάνεια να χρησιμεύουν για να ξεκινούν δουλειές και να παράγονται αγαθά. Να αποτελούν αρχικό κεφάλαιο, ώστε αυτό που θα επιστραφεί, ακόμα και με τόκους, να είναι ελάχιστο μπροστά στο κέρδος που θα αποφέρει. Και όχι το αντίστροφο. Άλλωστε με αυτή τη λογική δανείζεται κάθε σοβαρό κράτος ή μεμονωμένος άνθρωπος.

Διαφορετικά το «φίδι» θα παραμονεύει, ακόμα και αν κάψουμε το κουφάρι από το αλογο, ακόμα και μέσα στην στάχτη. Και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας δαγκώσει και να πεθάνουμε όπως ο πρίγκιπας Ολέγκ.

(Από το matrix24.gr  με μια μικρή αλλαγή στην διατύπωση της ερμηνείας)