Θα μείνει μόνο ο κύριος Επίτιμος ή θα αλληλοφαγωθούν και θα ησυχάσουμε;

Υπάρχουν πολλές σοφές λαϊκές ρήσεις στην Ελλάδα. Μια από αυτές λέει:  "ο γέρος ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο". Όμως σε κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και έτσι, παρότι μια υπέργηρή μορφή της ελληνικής πολιτικής ζωής, είχε ένα μικρό ατύχημα πρόσφατα και έσπασε το πόδι του, ωστόσο συνεχίζει ακάθεκτος να υπάρχει ανάμεσα μας. Πολύ πιθανό να ξεπεράσει αρκετές γενιές ακόμα. Λέγεται μάλιστα, ότι δεν είναι πλέον αυτός που κατέχει μια ευρεία συλλογή με αρχαία αντικείμενα, αλλά πως ανήκει  ο ίδιος στη  συλλογή. Το χιούμορ του μέσου Έλληνα, τον συνέδεσε με γεγονότα κακοτυχίας και λίγο πολύ τον θεωρούμε μεγάλη πηγή γρουσουζιάς, όμως ο ίδιος είχε μια ζωή άνετη, καριέρα επιτυχημένη και αρκετές όμορφες στιγμές. Μάλλον ήταν η ιδιοσυγκρασία του επιπόλαιου και ανέμελου μικρομεσαίου στις δεκαετίες που περάσαν, η οποία συνέτεινε στο να εξουδετερωθεί τόσο εύκολα ως πολιτική μορφή, χάρης στη χρήση του χιούμορ. Άλλωστε η αποδόμηση προσωπικοτήτων είναι η πιο αγαπημένη ενασχόληση των ελληνικών ΜΜΕ και μοστράρει με υπερηφάνια δίπλα στην ανάδειξη ανύπαρκτων διασημοτήτων, τον οποίων το μόνο χάρισμα είναι πως ανήκουν στην κλίκα που κάνει το φαγοπότι. Διότι, αν το ψάξετε λίγο θα διαπιστώσετε πως όλες οι γνωστές οικογένειες έχουν απλώσει τα δίκτυα τους, όχι μόνο στη πολιτική αλλά και σε αρκετούς άλλους χώρους, στους οποίους πέφτει το φως της δημοσιότητας.

Είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο καμαρώνουμε για τις σπατάλες και τη ματαιοδοξία ψεύτικων ειδώλων και πολύ μικρών- μικρόψυχων ανθρωπάριων, για τη ζωή των οποίων δεχόμαστε καθημερινά ένα καταιγισμό βλακωδών και τελείως αδιάφορων λεπτομερειών. Το χειρότερο είναι πως τέτοιου είδους προγράμματα δεσπόζουν στην τηλεόραση μας τις πιο αποδοτικές ώρες της ημέρας.

Αλλά είναι και πολύ νωθρός ο τρόπος που αποδεχόμαστε την  διαιώνιση πολιτικών τζακιών, δηλαδή ενός είδους ριζωμένης ταξικής διαστρωμάτωσης που στηρίζεται στις εξ αίματος σχέσης. Και ένα από αυτά τα τζάκια είναι αναμφίβολα η οικογένεια του συγκεκριμένου ανθρώπου, ο οποίος διατέλεσε πρωθυπουργός της χώρας. Παρότι, η τότε θητεία του ως πρωθυπουργού προκάλεσε δυσφορία και ελαφρά αναταραχή, καθώς τα μέτρα που επέλεξε δεν ταίριαζαν στο κλίμα ευδαιμονίας της εποχής, το οποίο τώρα αποδεικνύεται περίτρανα πως ήταν αποτέλεσμα μιας εικονικής ανάπτυξης, ωστόσο μετά από αρκετά χρόνια η ιστορία τείνει να τον αποκαταστήσει, καθώς πολλοί ειδικοί και μη  παραδέχονται πλέον πως αν είχε μπεί η οικονομία στην τροχιά που επεδίωξε ο ίδιος, τότε σήμερα δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτή την άθλια κατάσταση. Βέβαια, πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα κι αυτός, καθώς οι δικές του κινήσεις στη δεκαετία του 60 συνέτειναν στην αποσταθεροποίηση του κοινοβουλευτισμού και διευκόλυναν άθελα τη κατάλυση του.

Οι περισσότεροι θυμόμαστε, πως ήταν η αποστασία του τωρινού πρωθυπουργού που έριξε τη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ίσως και για αυτόν η πάνσοφη Θεία Δίκη επέφερε μια ασύλληπτη τιμωρία. Να φοβάται κάθε ώρα και στιγμή κάποια ενδεχόμενη αποχώριση. Να ξυπνά και να κοιμάται έχοντας διαρκώς αυτή την αγωνία. Και αυτό, όχι μόνο για την παράταξη, στην οποία ηγείται, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ, και για τη ΔΗΜΑΡ πλέον. Η κρίση που είχε ξεσπάσει στις αρχές του 1990, εξαιτίας των σκανδάλων που προυπήρχαν, είναι νάνος μπροστά σε ότι ζούμε τώρα και καλείται η πολιτική ηγεσία της χώρας να διαχειριστεί. Οι όροι είναι πολύ πιο αντίξοοι και ειδικά το επικοινωνιακό παιχνίδι, απαιτεί απίστευτα λεπτούς χειρισμούς. Το πλαίσιο είναι και πάλι ψεύτικο. Μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ όλων των συμμετεχόντων στο πολιτικό προσκήνιο και της ισχυρής πλειοψηφίας του ελληνικού τύπου, αποφάσισε να δώσει στην κοινή γνώμη να πιστέψει, πως οτι κακό μας συμβαίνει οφείλεται κυρίως σε παρεμβολές τρίτων και όχι στο διεφθαρμένο και αποτυχημένο πολιτικό-οικονομικό σύστημα της χώρας και την πλήρη ανεπάρκεια μας ως κοινωνικά και πολιτικά όντα, που σιγά σιγά μας οδήγησαν σε μια διαρκώς επιτυχανόμενη περιδίνηση.

 Και αφού οι παίκτες συμφώνησαν πως σε αυτό το φόντο θα ανταγωνιστούν για το παιχνίδι της εξουσίας, οι μεν προσπαθούν να πείσουν πως βρίσκονται σε μια προσπάθεια αυτοκάθαρσης, οι δε πως παίρνουν στελέχη και εργαλεία από τους πρώτους, τα βουτάνε σε λευκαντικό και τα εμφανίζουν  πλέον πεντακάθαρα, άσπιλα, αμόλυντα και ετοιμοπόλεμα στη διάθεση τους. Εξασφαλίζουν έτσι να χρησιμοποιούν ένα ισχυρό χαρτί μιλώντας για πολιτκό ήθος, παρότι στην ουσία οι λύσεις που υπόσχονται είναι ουτοπία, ύπο τις παρούσες συνθήκες. Κάτι σαν να λένε πως εφηύραν τη μηχανή του χρόνου, η οποία θα μας γυρίσει πίσω στις παλιές καλές μέρες, δίχως όμως τα λαμόγια και τις λαμογιές, που και αυτοί εν μέρει προστατεύουν, χωρίς κανένα σχέδιο και προβάλοντας ως πρότυπα κοινωνίες που ακόμα και σήμερα πρέπει να λυπόμαστε. 

Άραγε είχε σχέδιο ποτέ κανένας τους;  Μήπως τόσα χρόνια ήταν όλα  (και είναι) υποδείξεις και προτάσεις άλλων; Και παλιότερα, όπως και τώρα, κυρίως κάποιοι ξένοι τεχνοκράτες και οικονομολόγοι δίνανε τις ενδεχόμενες κατευθύνσεις. Οι δικοί μας με γνώμονα την ισσοροπία των συμφερόντων που εξυπηρετούν, αποφάσιζαν τι θα υιοθετήσουν. Τώρα όμως οι εταίροι μας ζητάνε κάποια πράγματα πιο επιτακτικά. Όσο αδυνατίζει η ελληνική οικονομία τόσο καλύτερα φαίνεται η ασύμμετρη διάπλαση της. Κάτι σαν μια ακτινογραφία είναι αυτή η κρίση. Έφυγε το λίπος από τον άβουλο κορμό και φάνηκαν τα τζάκια και οι συντεχνίες που κάνουν κουμάντο. Επειδή οι πολιτικοί σχηματισμοί που τους εξυπηρετούν όλο και μικραίνουν ηθικά,  γίνεται όλο και πιο δύσκολο να παραμείνουν κρυμμένοι από πίσω τους. Φαίνονται πίσω από τις μαριονέτες, εκείνοι που τις κουμαντάρουν. Από τα δεξιά οι καναλάρχες, κατασκευαστές, πετρελαιάδες, εφοπλιστές ολιγάρχες και από τα αριστερά τα συνδικάτα, οι χρεωκοποημένοι εκδότες-δημοσιογράφοι. Μοιράστηκαν κάπως έτσι, ανάλογα με το που ποντάρανε τον καιρό του μεγάλου διλήμματος, καθότι πριν τα όρια τους ήταν πολύ δυσδιάκριτα.  Και ενώ τα θύματα τους έχουν φανατιστεί υπέρ του ενός ή του άλλου, οι πραγματικοί εχθροί και υπαίτιοι της τριακονταετούς ελληνικής παρακμής δεν ήρθαν ακόμα πρόσωπο με πρόσωπο. Τα περισσότερα χτυπήματα τα δέχονται οι φτωχοί κακομοίρηδες που κάθονται στο μέσο και φωνάζουν γεμάτοι οργή στο καφενείο ή στην πλατεία, είτε κατευθύνοντας τις περισσότερες φορές το θυμό τους σε λάθος αποδέκτες, είτε κατηγορώντας επίσης συχνά τους υπευθύνους για κίνητρα που μετατρέπουν τα αδικήματα τους σε πταίσματα, από κακουργήματα. Όμως κάποια στιγμή  οι μικροί θα κουραστούν και θα ξενερώσουν.
Τότε θα φύγουν από τη μέση και τα χτυπήματα θα τα δίνει πλέον ο ένας στον άλλο. Διότι είναι όμορφο το παραμύθι της συνωμοσίας, αλλά το θράσος έχει όρια, που τα έχεις ξεπεράσεις όταν έβαλες τον φτωχό πολίτη να πληρώνει το πετρέλαιο χρυσάφι, επειδή έτσι ισχυρίζεσαι πως καταπολεμάς το λαθρεμπόριο του. Πως δηλαδή να δεχθεί αυτό και άλλα τόσα τάχα αναγκαία μέτρα που είναι σαν τιμωρία για  πράγματα στα οποία έδειξε ανοχή, αλλά δεν τα διέπραξε ο ίδιος; Τα διέπραξες εσύ και δεν έχεις πληρώσει, άρα πως θέλεις να γίνεις ο σωτήρας του, χωρίς να τον πείθεις έστω για μια ειλικρινή προσπάθεια μεταμέλειας; Ταυτόχρονα πως να τον κάνεις να πιστέψει, πως δεν πρέπει να ξεπουληθεί το δημόσιο που δήθεν του ανήκει, όταν αφενός είχε πάντοτε κάκκιστη σχέση με την κοινή περιουσία και αφετέρου προκειμένου να συντηρηθεί, συνεχώς πρέπει να έχει το χέρι στην τσέπη και να βλέπει ταυτόχρονα τη ποιότητα της καθημερινής του ζωής να υποβαθμίζεται, για να διατηρούνται προνόμια τρίτων;

Στο τέλος λοιπόν ή θα μείνει μόνο ο κύριος που πρόσφατα υπέστει κάκκωση στο ισχύο ή θα επέλθει και πάλι  η Θεία Δίκη, οδηγώντας τα βουβάλια που μας τσαλαπατάνε στην αλληλοεξόντωση τους.
Β.Τ.