Βγαίνει δεν βγαίνει το πρόγραμμα χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις

Αναρωτιέμαι πόσοι  Έλληνες πηγαίνουν να ψηφίσουν ένα κόμμα με βάση το πρόγραμμα του; Ακόμα και στις τελευταίες εκλογές, που ήταν οι πιο κρίσιμες της μεταπολίτευσης  και σίγουρα από τις πιο σημαντικές στην νεοελληνική ιστορία, ο κόσμος αποφάσισε με έναν ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένο τρόπο και  στην βάση εκβιαστικών διλημμάτων. Ίσως, ο ουσιαστικότερος παράγοντας, που έγειρε τη πλάστιγγα προς  τα δεξιά, ήταν ο φόβος της παρατεταμένης ακυβερνησίας.  Ο κεντρικός άξονας του διαλόγου ήταν φυσικά  το μνημόνιο. Η ευλυγισία των πολιτικών θέσεων έδειξε όμως, ότι ο όρος  χρησιμοποιήθηκε ως μια υπεραπλούστευση  του πολιτικού διαλόγου.

Ήδη έπρεπε τα βασικά σημεία αυτού του δημόσιου διαλόγου να είναι άλλα. Δηλαδή τα ακόλουθα ερωτήματα:

Α. Ποιες μεταρρυθμίσεις ζητούν οι ξένοι εταίροι από τις ελληνικές κυβερνήσεις;

Β. Ποιες μεταρρυθμίσεις πρέπει να κάνει το ελληνικό κράτος προκειμένου να επιτύχει την οικονομική και οργανωτική εξυγίανση του;

Γ. Ποιες θα επέφεραν αρνητικό αποτέλεσμα;

Δ. Που προβάλουν ενστάσεις και απροθυμία οι έλληνες πολιτικοί και τι αντιπροτείνουν;

Είχα και έχω  την αίσθηση πως η λεγόμενη αδιαλλαξία προέρχεται και από τις δυο πλευρές. Και όταν έχεις μπροστά σου ένα πρόγραμμα «εξυγίανσης» που σίγουρα πλέον δεν βγαίνει, τότε η ακαμψία, από όποια πλευρά και να ξεκινά δεν προσφέρει. Ειδικά όταν είσαι ο αιρετός αντιπρόσωπος μιας κοινωνίας (και όχι κάποιων συντεχνιών) και βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση.

Αναρωτιέμαι πως θέλουν να διαπραγματευτούν εξ ονόματος μας, αυτοί που δεν έχουν δείξει τη θέληση τους ούτε για δικαιότερη κατανομή των βαρών, ούτε για εφαρμογή του προγράμματος;  Το μεγαλείο της κοροϊδίας που βιώνουμε, μέρα με τη μέρα ξεδιπλώνεται, όσο και αν παραδόξως τη συντηρούν τα άκρα. 

Είμαστε σίγουροι πως η τρόικα «δείχνει αμετακίνητη» στην υιοθέτηση μέτρων «άρπα κόλλα» που στόχο έχουν ένα καθαρά πρόσκαιρο αποτέλεσμα; Για ποιο λόγο; Μην ξεχνάμε πως στόχος είναι ο περιορισμός του ελλείμματος. Δεν πρόκειται για λεφτά που τα μαζεύουμε για να τα δώσουμε κάπου.  Και για να περιοριστούν τα ελλείμματα, ώστε να μπει το ελληνικό κράτος σε μια υγιή πορεία, πρέπει να καταπολεμηθούν οι παθογένειες και οι αδυναμίες μας.

Αν τεθεί το ερώτημα: «-ποια είναι η μεγαλύτερη πληγή της ελληνικής κοινωνίας;», αυτόματα στο στόμα όλων θα έρθει μια λέξη: «-διαφθορά». Και αν αναρωτηθεί ο κοινός νους, τι χρειαζόμαστε αυτή τη δύσκολη στιγμή για να αντέξουμε σαν κοινωνία, πάλι άμεσα θα αναδυθεί η σκέψη: «κοινωνική συνοχή». Το «πώς μπορούν να επιτευχθούν αυτά» απαντιέται  πάλι εύκολα. Κι όμως με έναν σμπάρο ρίχνεις δυο τρυγόνια. Αν  καταπολεμιόνταν η διαφθορά, ταυτόχρονα θα αποκαθιστώνται το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και θα προβάλλονταν  αγνές προθέσεις  και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό.

Το δανεικό χρήμα που μοιράστηκε και κατασπαταλήθηκε επί τρεις δεκαετίες, δεν το απόλαυσαν οι ασθενέστεροι. Συνεπώς, δεν έχουν κανέναν λόγο να πληρώσουν για αυτό. Ωστόσο, είμαι σίγουρος πως για το κοινό καλό θα ήταν ακόμα και ο πιο αδύναμος πρόθυμος να προσφέρει από το πενιχρό του εισόδημα. Εδώ όμως συμβαίνει το αντίστροφο. Όσο πιο δυνατός είναι κάποιος, τόσο λιγότερη διάθεση δείχνει και τελικά τόσο πιο λίγο επιβαρύνεται. Αν  ακολουθούσε κανείς τη πορεία αυτού του χρήματος και το υποχρέωνε τώρα να ρεύσει στην αντίστροφη φορά, όχι μόνο θα άρχιζαν όλοι να πιστεύουν πως είναι δυνατή η αποπληρωμή του χρέους αλλά ίσως και να ξαναέβρισκε η ελληνική κοινωνία ένα όραμα.

Για να βρεις όμως όραμα, πρέπει πρώτα να βρεις ηγέτη…Που να τον βρεις αυτόν τον ηγέτη που θα αγωνιστεί για τη διαφάνεια με έργα; Που θα δώσει έναν δυτικό προσανατολισμό σε αυτή τη χώρα; Που θα επιδιώξει τη δημιουργία ενός κοινωνικού κράτους; Που θα εμπνεύσει με τις αξίες του; Που δεν θα νομοθετεί με γνώμονα τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει; Που θα δώσει περισσότερα στους εργαζόμενους από ότι στους συνταξιούχους; Που αντί να ακολουθήσει μια αμφιλεγόμενη τακτική  μειώνοντας τον βασικό μισθό, θα βρει άλλους τρόπους να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων; Που θα απλοποιήσει και θα εκσυγχρονίσει τις δομές του ελληνικού δημοσίου; Που θα θέσει τα θεμέλια του υγιούς ανταγωνισμού; Που θα δείξει πραγματική θέληση για την εφαρμογή ενός αδιάβλητου φορολογικού συστήματος; Που θα φροντίσει για την εξυγίανση των ασφαλιστικών φορέων; Που θα καταπολεμήσει την μαύρη εργασία; Που θα αποκαταστήσει τις σχέσεις πολίτη και κράτους και θα νιώσουμε και πάλι πως το τελευταίο είμαστε όλοι μας;

Είμαι βέβαιος πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Όχι απλά λείπουν αυτοί που μπορούν, αλλά δεν υπάρχει καν θέληση. Πρέπει να έχεις τόσες πολλές δεξιότητες και τόσα πολλά βιώματα για να είσαι ο κατάλληλος ή να βρεις πολλούς ικανούς μαζί και να τους συντονίσεις με άριστο τρόπο. Δεν φτάνουν οι σπουδές στο Χάρβαρντ ή στην Αγγλία αλλά είναι πολύ χρήσιμες εφόσον ξέρεις πως γίνονται τα κόλπα στην πολεοδομία, τα μαγειρέματα με το ΙΚΑ και την εφορία, πως  αντιμετωπίζεται το λαθρεμπόριο καυσίμων και μπαίνει φρένο στον τρόπο που τα «κάνουν πλακάκια» οι μεγάλοι προμηθευτές μεταξύ τους ή με τους διοικητικούς υπαλλήλους. Να έχεις υπόψη σου πως γίνεται το βρώμικο χρήμα και πως κλείνουν σπίτια. Χρειάζεται να νιώθεις τι θα πει φτώχεια. Χρειάζεται να είχες το σθένος στο Πανεπιστήμιο να τα βάλεις με τους ψευτοεπαναστάτες ή τους ψευτοπατριώτες τραμπούκους. Απαιτείται με επιδέξιους χειρισμούς να μπορείς να αδειάσεις τον κάθε καριερίστα συνδικαλιστοπατέρα. Με δυο λόγια «να έχεις στο αίμα σου λίγο πεζοδρόμιο», αλλά να είσαι και βαθιά καλλιεργημένος με αγνές προθέσεις. Σε αυτό το άρρωστο φεούδο τέτοια χαρίσματα δεν ευδοκιμούν.

Αυτός που θα νοιαστεί πραγματικά και θα φροντίσει τον άνεργο νέο, τον άπορο γέρο και τον ανήμπορο, στο τέλος θα καταφέρει να κερδίσει και τον γιάπη δικηγόρο, και τον μεγαλογιατρό και τον επιτηδευματία. Απλώς επειδή θα του εμπνέει εμπιστοσύνη ή ακόμα αν πρόκειται για κάποιον κακόβουλο επειδή θα αναγκαστεί να συμπλεύσει με το ρεύμα.Αλλά δεν το ξέρουμε ούτε οι ίδιοι πως τέτοιους αρχηγούς έχουμε ανάγκη...

Πώς λοιπόν να ξεβολευτούν οι έχοντες; Δεν είναι εύκολο και δεν γίνεται δίχως πίεση.  Όσο εμείς θα τα βάζουμε με ανθρώπους ξένους, τόσο θα γλυτώνουν την κριτική και την οργή μας αυτοί. Επιβουλεύονται οι ξένοι την εθνική μας κυριαρχία ή την κυριαρχία των συμφερόντων της κοινωνικής μας ελίτ; Μήπως είμαστε εχθροί και με τους μεν και με τους δε; Πάντως αυτοί που βρίσκονται στα πράγματα  δεν είναι σίγουρα αυτοί που δείχνουν τη διάθεση να προασπίσουν τα συμφέροντα των πολλών. Φροντίζουν όμως άθελα τους να μας ομογενοιποιήσουν και έτσι να καταλάβουμε σύντομα το κοινό μας καλό. Είναι θέμα χρόνου να φανεί και η δυσαρέσκεια για αυτό το παιχνίδι αποπροσανατολισμού, στο οποίο πρόθυμα συμμετέχουν τα περισσότερα ΜΜΕ.

Βήμα πρώτο: Ας εκμεταλλευτούμε τη δύναμη του ΙΝΤΕΡΝΕΤ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, για να δούμε ποιοι έχουν την πραγματική πρόθεση για εξυγίανση και ας τους πλαισιώσουμε, γυρίζοντας τη πλάτη στις συνομοσιωλογικές σαχλότητες. Οι άνθρωποι αυτοί που φαίνονται αυτή τη στιγμή οι πιο πρόθυμοι να εφαρμόσουν ένα αδιέξοδο πρόγραμμα, είναι αυτοί που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν και τους όρους αναδιαπραγμάτευσης, μένοντας κοντά στις εξελίξεις, αντί να γυρνάνε τη πλάτη τους ή να αδιαφορούν προσποιούμενοι πως προασπίζονται τα κεκτημένα μας.

B.T.