Η αλήθεια είναι πιο κοντά στο προφανές...

Η πρώτη ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας σημειώθηκε το 1827 με την αδυναμία καταβολής των τοκοχρεολυσίων των δύο πρώτων δανείων. Η Ελλάδα σύναψε το πρώτο δάνειο στις αρχές του 1824. Ανερχόταν συνολικά στο ύψος των 800,000 λιρών. Το ετήσιο επιτόκιο συμφωνήθηκε στο 5%. Δεν αποπληρώθηκε ποτέ ούτε το κεφάλαιο ούτε οι τόκοι. Κούρεμα 100%! Γενναίο κούρεμα όσο και οι αγώνες μας!

Η δεύτερη πτώχευση ήρθε το 1843, όταν διακόπηκε η εξόφληση των δόσεων του δανείου των 60.000.000 γαλλικών φράγκων που είχε δοθεί στη Βαυαροκρατία με την εγγύηση των προστάτιδων δυνάμεων. Το δάνειο αυτό εξανεμίστηκε στην αποπληρωμή των δόσεων των δύο αγγλικών δανείων.

Η τρίτη στάση πληρωμών σημειώθηκε το 1893, προς το τέλος της ιστορικής και δημιουργικής διακυβέρνησης από τον Χαρίλαο Τρικούπη. Ακολούθησε μια τέταρτη, το 1932, στην επίσης ιστορική διακυβέρνηση από τον εθνικό ηγέτη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Οι τρεις πρώτες στάσεις πληρωμών οφείλονταν κατά κύριο λόγο στους δυσβάστακτους όρους που είχαν επιβάλει οι ξένοι κεφαλαιούχοι. Ουσιαστικά τα νέα δάνεια εξυπηρετούσαν τα προηγούμενα, όπως συμβαίνει και επί των ημερών μας. Η στάση πληρωμών επί Βενιζέλου οφειλόταν κατά κύριο λόγο στη διεθνή οικονομική κρίση του 1929.

Σήμερα, έρχεται (ή έχει έρθει ήδη συγκεκαλυμμένα) η επόμενη πτώχευση της χώρας. Ωστόσο δεν μπορούμε τόσο να μιλάμε για δυσβάστακτους όρους, όσο για ηθική και πνευματική κατάπτωση και πολιτική διαφθορά, που έχουν συνακόλουθο την οικονομική καταβαράθρωση. Οι εκπρόσωποι της εξουσίας, παρότι έχουν μπει στο στόχαστρο, εντούτοις, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια των πολιτών, που δεν έβλεπε την εδώ και δεκαετίες προδιαγραφόμενη ταπείνωση, έχουν καταφέρει με έναν έξυπνο τρόπο, να διατηρούν άθικτα τα οφέλη τους, αποδίδοντας σε ξένους δακτύλους τα μέτρα, εστιάζοντας στο τι έγινε μόνο την τελευταία διετία ή τα τελευταία 6 έτη και καλλιεργώντας στον λαό ψευδαισθήσεις για αποζημιώσεις  και προσπάθεια οικονομικής υποδούλωσης της χώρας από διεθνή συμφέροντα.

    Η Ελλάδα, λοιπόν πέρα από τον διογκωμένο δημόσιο τομέα, είχε και τον υψηλότερο αριθμό αυτοαπασχολουμένων στην Ευρώπη ανά 1.000 κατοίκους. Συγκεκριμένα, στην χώρα μας το 2007 υπήρχαν 70 εμπορικά καταστήματα ανά 1.000 κατοίκους, ενώ στην ΕΕ ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 39 καταστήματα. Αυτό το σύστημα μπόρεσε να επιβιώσει και να πλουτίσει κυρίως λόγω της ένταξης στην Ε.Ε. και του συνολικού χαμηλότοκου υπερδανεισμού που την συνόδευσε. Δημιουργήθηκε μέσα σε λίγα χρόνια, ένα διογκωμένο εσωτερικό εμπορικό δίκτυο- φούσκα, που σε σημαντικό βαθμό ήταν και εκτός φορολογικού ελέγχου. Επτά στους 10 ελεύθερους επαγγελματίες δηλώνουν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο όριο. Μόνο 52 ζάπλουτοι -με εισοδήματα άνω των 900.000 ευρώ- υπάρχουν δηλωμένοι στην Ελλάδα. Οι εφορίες αποδεικνύονται ανίκανες να εισπράξουν τα πρόστιμα, για κάθε 100 ευρώ προστίμου εισπράττονται μόλις 2,5, σε πολλές δεν εκδίδονται παρά ελάχιστες -ή καμία- εντολές ελέγχου (υπήρξε εφορία με εγγεγραμμένες 186 offshore που δεν ελέγχθηκαν ποτέ).

Σε αυτό το χώρο όμως ζούσαν μέχρι πρότινος χιλιάδες οικογένειες. Αλλά, εντοπίζεται εξ ορισμού ένα δομικό πρόβλημα. Δίπλα στην πληθωρική εμπορική δραστηριότητα της χώρας, η παραγωγική μηχανή της ήταν αναιμική, εσωστρεφής και ελάχιστα ανταγωνιστική. Το 96% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος της χώρας σχηματιζόταν από την καταναλωτική δαπάνη. Οι ελληνικές εξαγωγές αντιπροσώπευαν μόνον το 7% του ΑΕΠ μας, όταν, στο Βέλγιο για παράδειγμα, το αντίστοιχο ποσοστό είναι 65% και ο μέσος ευρωπαϊκός όρος φθάνει το 40% περίπου.

Στο μέτρο που το ελληνικό εμπόριο αναπτυσσόταν με κύριο μοχλό του τις εισαγωγές, η ελληνική παραγωγική μηχανή δεν έκανε προσπάθεια να επενδύσει σε υποκατάσταση των εισαγωγών. Το καύσιμο (δανεικά) θα στέρευε κάποτε. Επίσης χάθηκαν και μερίδια εσωτερικής αγοράς προς όφελος τρίτων χωρών χαμηλού κόστους, που στην γειτονιά μας αφθονούν...

Συνάμα, το επενδυτικό κεφάλαιο, που προερχόταν από τα πακέτα της Ε.Ε κατασπαταλήθηκε. με κορυφαία περίπτωση αυτή των ολυμπιακών έργων, που ήταν επίσης αιτία ανεργίας, για τον απλούστατο λόγο ότι οι πανάκριβες ολυμπιακές επενδύσεις απονεκρώθηκαν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Σήμερα, η ανεργία στον εμπορικό τομέα προσλαμβάνει κατακλυσμιαίες διαστάσεις, ενώ αμέτρητες εμπορικές επιχειρήσεις είναι έτοιμες να διακόψουν τις δραστηριότητές τους ελλείψει επαρκούς ζητήσεως και σχετικής πελατείας. Εφόσον δεν εισρέει άλλο χρήμα στην ελληνική οικονομία, η αγορά καταρρέει. «Ζεστό χρήμα μεταφέρεται σταθερά -από 2 έως 5 δισ. μηνιαίως- στο εξωτερικό, καταθέσεις αποσύρονται από τις ελληνικές τράπεζες (14 δισ. ευρώ αποσύρθηκαν το δίμηνο Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου). Θυγατρικές πολυεθνικών, αλλά και ελληνικές εταιρείες μεταφέρονται στα Βαλκάνια (1.500 ελληνικές επιχειρήσεις μεταποίησης και υπηρεσιών έχουν μεταφερθεί σε γειτονικές χώρες). Ταυτόχρονα από κάπου διαρρέει ακόμη δημόσιο χρήμα - απρόθυμοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να εντοπίσουν τους άρπαγες.

Για να έχει προοπτικές η χώρα, το οικονομικό σύστημα (και ταυτόχρονα πολιτικό και κοινωνικό) πρέπει να αντικατασταθεί. Η Ελλάδα έχει τώρα την ευκαιρία να ξανακτίσει με συστηματικό και οργανωμένο τρόπο τους μηχανισμούς του κράτους που έχουν καταρρεύσει. Αυτό βέβαια κάποιοι δεν το θέλουν (βλ. προμηθευτές που λήστεψαν τον 'Ελληνα φορολογούμενο επί χρόνια, φοροφυγάδες, συντεχνίες, επιδοτούμενοι μεγαλοεργολάβοι και εκδότες) και προκειμένου ο κόσμος να μην δει τις πραγματικές αιτίες της κατάστασης και έτσι να σκεφτεί τι ακριβώς πρέπει να ζητήσει, τον φλομώνουν στο ψέμα. Εξάλλου υπάρχουν αρκετοί που αρέσκονται στη συνωμοσιολογία, τις εύκολες εξηγήσεις και αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους, μακρυά από αυτούς. Ας αφήσουν, λοιπόν, οι κλεφτοκοτάδες το... παραμύθι περί παραβίασης της εθνικής μας κυριαρχίας. Αυτό που θα παραβιασθεί είναι το εύκολο κέρδος. Πρέπει να εξυγιανθεί το κράτος και να δημιουργηθεί μία παραγωγική οικονομία υψηλής ποιότητας. Τομείς όπως ο τουρισμός, η βιομηχανία ειδών διατροφής, η γεωργική ανάπτυξη, το ηλεκτρονικό εμπόριο, η έρευνα και ανάπτυξη, η εκπαίδευση θα πρέπει να δώσουν τη διέξοδο. 

Β.Τ.