Ο μύθος των φυλετικών κατηγοριών

Από όλη τη γενετική ποικιλότητα...το 85% [των διαφορών] καταλήγει να παρατηρείται ανάμεσα στα άτομα του ίδιου τοπικού πληθυσμού, Ένα παραπέρα 8% παρατηρείται ανάμεσα σε εθνότητες και έθνη στο πλαίσιο μιας ευρύτερης "φυλής" και το υπόλοιπο 7% παρατηρείται ανάμεσα σε ευρύτερες "φυλές". Αυτό σημαίνει ότι η γενετική ποικιλότητα που παρατηρείται ανάμεσα σε δυο Ισπανούς  ή ανάμεσα  σε δυο Μασάι ανέρχεται στο 85% της ανθρώπινης γενετικής ποικιλότητας, ενώ μόνο το 15% της ανθρώπινης γενετικής ποικιλότητας καλύπτεται από την κατάτμηση των ανθρώπων σε ομάδες.  Αν για παράδειγμα εξαφανιζόταν όλος ο πληθυσμός της γης εκτός από την φυλή Kikuyu π ου κατοικεί στην ανατολική Αφρική, περίπου το 85% όλου του ανθρώπινου γενετικού υλικού θα ήταν παρόν στο ανασυγκροτημένο ανθρώπινο είδος. Μερικές μορφές γονιδίων θα χάνονταν, όπως το αλληλόμορφο γονίδιο FYB της ομάδος αίματος DUFFY που συναντάται μόνο στους Ινδιάνους της Αμερικής, λίγα όμως άλλα πράγματα θα άλλαζαν.[...].
Τα αποτελέσματα της έρευνας σχετικά με την γενετική ποικιλότητα έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη συνηθισμένη αντίληψη που επικρατεί, ότι δηλαδή οι κύριες "φυλές", διαφοροποιούνται μεταξύ τους με κάθε τρόπο. Ξεκάθαρα, οι επιφανειακές διαφορές στα μαλλιά, στη μορφή, στο χρώμα του δέρματος  και στα χαρακτηριστικά του προσώπου, που χρησιμοποιούνται για να στοιχειοθετήσουν την διάκριση μιας "φυλής" από κάποια άλλη, δεν είναι τυπικές, γενικότερα των ανθρώπινων γονιδίων. Η όποια χρήση φυλετικών κατηγοριών θα πρέπει να αντλήσει τη νομιμοποίηση της από άλλες πηγές εκτός Βιολογίας. Αυτό που αποτελεί αξιοπρόσεκτο στοιχείο της ανθρώπινης εξέλιξης και ιστορίας είναι ο εξαιρετικά μικρός βαθμός διαφοροποίησης ανάμεσα σε πληθυσμούς διαφορετικών γεωγραφικών περιοχών σε σύγκριση με τη διαφοροποίηση της γενετικής ποικιλότητας ανάμεσα στα άτομα.
(Lewontin, 1987, παρατίθεται στο Rattansi, A (1995) Race, Education and Society, Study Guide, Milton Keynes)