Έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν;

Στην Ελλάδα του σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι εξοργισμένη με την πολιτική  ηγεσία του χθες και του σήμερα. Οι πολιτικοί θεωρούνται η πηγή των δεινών της ελληνικής κοινωνίας. Σαν να είναι ένα κομμάτι αποκομμένο από την κοινωνία. Λες και είναι κάτι ξένο και ουρανοκατέβατο. Η εξουσία όμως, παρά την εσφαλμένη και επιφανειακή αντίληψη των πολλών, δεν άγει μόνο, άγεται επίσης, από το πλήθος και από ομάδες που έχουν επιρροή. Είναι μια διελκυστίνδα, στην οποία κερδίζει αυτός που μπορεί να τραβήξει δυνατά το σκοινί, χωρίς να φοβάται ότι από την άλλη μεριά, θα το αφήσουν. Όσο πιο υστερόβουλοι και γαντζωμένοι στα προνόμια τους είναι οι φορείς των Αρχών ή όσο πιο ανίκανοι και αδύναμοι, τόσο πιο εύκολα εξουσιάζονται, αντί να εξουσιάζουν. Δεν τους κατευθύνουν τα πάθη τους τα ίδια, αλλά  αποτελούν το όχημα με το οποίο τους καθοδηγούνε, όσοι τους ασκούν επιρροή. 

Δεκαετίες τώρα, επικράτησαν στον πολιτικό στίβο οι αντιπρόσωποι μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας που με βάση τη δική τους κοντόφθαλμη λογική, οι συνέπειες των πράξεων τους φαινόταν πολύ μακρινές.  Χωρίς κανένα πλάνο, δημιουργήθηκε ένα κράτος, του οποίου οι Νόμοι είναι γεμάτοι μπαλώματα και παραθυράκια. Η αυθαιρεσία ποτέ δεν καταπολεμήθηκε, αλλά εξελίχθηκε σε παράλληλλο κέντρο. Η παιδεία έγινε σουρωτήρι και τα Πανεπιστήμια πανδοχεία. Το σύστημα υγείας ένα ερείπιο που αντικατοπτρίζει τις ανισότητες που διέπουν την κοινωνική διαστρωμάτωση. Ίσως να μην υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τις χειρουργικές επεμβάσεις και τις μαιευτικές κλινικές για το ποιό είναι το κοινωνικό πρόσωπο αυτής της πατρίδας. Ο σεβασμός του πολίτη για την δημόσια περιουσία είναι από ελάχιστος ως μηδενικός, παρότι οι αριστερές ιδεολογίες ασκούνε υπέρμετρη γοητεία στην ελληνική κοινή γνώμη, συγκριτικά με τις περισσότερες δυτικές κοινωνίες. 

Το ανησυχητικό είναι πως η ευημερία αυτή που με ανορθόδοξο τρόπο βίωσε η Ελλάδα, τα τελευταία 40 χρόνια, οφείλεται σε  ξένους κύκλους εξουσίας που απεχθάνονται τους αριστερούς και οι αριστεροι τους σιχαίνονται. "Υπερπατριωτικοί" και αριστεροί κύκλοι κατηγορούν τους μέχρι πρόσφατα θιασώτες της συμπολίτευσης, πως κατήντησαν την Ελλάδα υποχείριο των παραπάνω. Κατά βάθος γνωρίζουν σχεδόν όλοι οι Έλληνες πολίτες πως η χώρα τους ήταν πάντα αδύναμη και εξαρτώμενη από την Δύση και την Ανατολή.  Μετά την Κατοχή λ.χ.,  έγινε η μοιρασιά και ήδη όταν ο Εμφύλιος ήταν ξεκάθαρος, είχε αποφασιστεί που θα δοθεί η Ελλάδα. Ποτέ δεν ίδρωσε κάποια Μεγάλη Δύναμη για να πάρει στην δική της σφαίρα επιρροή το κράτος αυτό. Ήταν πάντα στα λοιπά ανταλλάγματα και αυτό το ξέρει όποιος έχει διαβάσει κάτι παραπάνω από την σχολική ιστορία. 

Ανήκουμε στην σωστή πλευρά ακόμα, αλλά δεν μας αρέσει και ίσως δεν αρέσει και σε αυτούς. Ονειρευόμαστε πως αν αλλάξουμε μεριά θα κερδίσουμε τουλάχιστον τη χαμένη μας περηφάνεια, αλλά το ερώτημα είναι: "υπάρχει άλλο στρατόπεδο;", "με ποιόν να συμμαχήσουμε; ενάντια ποίου;". 

Αυτή η συλλογική αντίληψη επικράτησε, μάλλον επειδή δεν θέλουμε να δούμε στον καθρέφτη. Πως περιμένουμε απο ένα συνοθύλευμα, χωρίς ευδιάκριτη ταξική διαστρωμάτωση και με κύρια γνωρίσματα, εδώ και δεκαετίες, την αλαζονεία, την υστεροβουλία, τον ωφελιμισμό και την ανομία,   να  αναδείξει έναν εκλεκτό,  έναν καθοδηγητή που θα μας φτάσει σε ένα ξέφωτο ελπιδας; Ο εκπρόσωπος του λαού δίνει λόγο στην κοινωνία. Για να  διόρθωνε  κάποιος τα κακώς κείμενα μας, θα έπρεπε να πίστευε στο δίκαιο και να το τηρούσε. Όμως, όποιος προσπάθησε να πράξει κάτα αυτό τον τρόπο, έστω από έναν υπουργικό θώκο, εξοβελίστηκε στην αφάνεια και την ανυποληψία. Από έναν τέτοιο άδικο λαό, πως περιμένουμε να βρούμε δίκαιο ηγέτη;

Μέχρι στιγμής είναι προτιμότερο να κατηγορούμε  τους άλλους, για ότι συμβαίνει και να σπιλώνουμε όποιον προσπαθεί να αλλάξει εμάς. Πόσο καλύτερη μπορεί να είναι η μοίρα ενός πλήθους που συνεχίζει να προσποιείται πως δεν ξέρει ότι του λένε ψέμματα οι αρχηγοί του; Μια αγέλη δογματικού όχλου που δικαίως ή αδίκως, με ευκολία πετροβολά όποιον  της υποδείξουν, είτε αυτοί είναι οι "διαπλεκόμενοι" οι καναλάρχες, είτε οι  "συντεχιακοί" υπάλληλοι της ΕΡΤ, είτε οι "τεμπέληδες" οι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε οι "φοροφυγάδες" ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε οι "ναζιστές" οι Γερμανοί, είτε οι " φονιάδες των λαών" οι Αμερικάνοι, δεν έχει καμία πραγματική δυνατότητα επιλογής. Είναι απλά στρατιωτάκια που αλλάζουν πλευρά, στον πόλεμο άλλων. Μια πάνε δεξιά και μια αριστερά. Γίνονται το ίδιο το σκοινί που τραβάνε τα συμφέροντα πέρα δώθε και διαρκώς το τεντώνουν, μέχρι να σπάσει. Παθιάζονται και φανατίζονται ακόμα και σήμερα που δεν πρόκειται να τους πετάξουν ούτε ένα ψίχουλο. Ακόμη και τώρα δεν ανοίγουν τα μάτια τους, γιατί ο εγωισμός δεν τους επιτρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Πόσο εύκολο είναι για μια τέτοια ομάδα να βρει τον κατάλληλο ηγέτη;