Η λύση που δεν υπάρχει

Πέρα της γενικής οργής κατά δικαίων και αδίκων, η οποία καλά κρατά εδώ και 5 χρονια, αυτό που ακούγεται εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης σαν απάντηση στο γρίφο της εξόδου από την κρίση είναι  μια πανευρωπαϊκή συνεννόηση  που θα αποσκοπεί στην σχεδόν ολική διαγραφή  του επαχθούς χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Το κυρίως επιχείρημα ως προς αυτή τη θέση είναι ο τρόπος που ρυθμίστηκαν τα χρέη της Γερμανίας με τη συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1953.

Παραβλέποντας το γεγονός, ότι η Γερμανία τελούσε υπό πραγματική τετραπλή κατοχή, είχε διαμελιστεί και απωλέσει δια παντός την ελπίδα της να προσαρτήσει εδάφη στα οποία είχε λιγότερο ή περισσότερο πληθυσμιακό έρεισμα και  το ότι είχαν προηγουμένους απαιτηθεί από αυτή υπέρογκες αποζημιώσεις, εξαιτίας δυο παγκοσμίων πολέμων, θα πρέπει να ειπωθεί περαιτέρω πως η ενίσχυση της χώρας είχε μεγάλη σημασία για τον δυτικό κόσμο καθώς ο ψυχρός πόλεμος μόλις είχε ξεκινήσει. Με λίγα λόγια αυτή η διαγραφή έγινε με σκοπό στρατηγικά και πολιτικά οφέλη στην διεθνή σκακιέρα. Μάλλον αυτό έρχεται σε αντίφαση με το άλλο σύνθημα που φωνάζει λιγότερο ή αριστερά και περισσότερο το υπόλοιπο της λεγόμενης «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης.

Με ποιο τρόπο θα αναγκάσουμε τους  δανειστές μας να κάτσουν σε μια τέτοια συζήτηση; Ποια είναι τα μέσα που διαθέτουμε, εφόσον απωλέσαμε και το χαρτί που θεωρητικά είχαμε προγενέστερα, αυτό του αιφνιδιασμού;

Καλοδεχούμενη κάθε μείωση του χρέους, αφού κάποιοι δύσμοιροι ομολογιούχοι του ελληνικού δημοσίου το πληρώσαν πολύ ακριβά ήδη.  Όμως, για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να συναινέσουν όλες οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Η μείωση του δικού μας χρέους θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομία κάθε κράτους που μας δάνεισε. Πως κράτη με μεγάλο δημόσιο χρέος ή με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από την Ελλάδα, θα πείσουν τους πολίτες τους να χαρίσουν μέσω του νέου κουρέματος λεφτά στην Ελλάδα; Είναι κυβερνήσεις που αποτελούνται από πολιτικούς οι οποίοι εκλέγονται από ψηφοφόρους.

Οι επιδιώξεις αυτές λένε μάλιστα πρέπει να αφορούν συνολικά την ελάφρυνση των χωρών του Νότου, δηλαδή και αυτών που δεν έχουν μπει σε μνημόνια. Όμως χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία που δανείζονται από τις αγορές δεν θα συναινούσαν ποτέ σε μια τέτοια πολιτική, διότι αυτό θα τις καθιστούσε αυτόματα αφερέγγυες στις αγορές και θα είχε σαν συνέπεια την εύρεση δανείων με χαμηλό επιτόκιο. Αυτές οι οικονομίες είναι πολύ μεγάλες σε όγκο, ώστε να μπορέσουν να μπούνε σε οποιοδήποτε μνημόνιο και άρα συνεχίζουν να ψάχνουν στις αγορές για επενδυτές, πληρώνοντας μεγαλύτερους τόκους από την Ελλάδα. Επίσης, οι προαναφερόμενες χώρες ανήκουν ανάμεσα στους δανειστές της Ελλάδος και στην κατάσταση που βρίσκονται δεν έχουν την πολυτέλεια να μας χαρίσουν λεφτά.

Να σημειωθεί βέβαια πως σε αυτά τα κράτη οι φωνές «εθνικής αντίστασης» ακούγονται ως γραφικότητες. Δεν είναι λοιπόν μόνο η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία και η Φινλανδία ευρωπαϊκή ένωση και υπάρχουν πολλοί στις χώρες αυτές  που θα  ήθελαν να μην ανήκουν σε αυτή, πράγμα που θα μπορέσουν να το κάνουν πολύ πιο αναίμακτα από ότι εμείς.

Κάποιοι εκνευρίζονται πλέον επειδή συχνά τους αποδίδεται ο χαρακτηρισμός λαϊκιστές. Πως όμως να χαρακτηρίσεις αυτό το πάθος για λύσεις ανεφάρμοστες, που δήθεν έχουν υποστηρικτές αλλού εκτός από την Ελλάδα και το πουθενά;

Β.Τ.