Πότε θα γίνει αισθητό ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε;

Το 1941, ο ναύαρχος Kimmel, αρχηγός του Αμερικανικού Στόλου στον Ειρηνικό και η ομάδα των συμβούλων του, παρότι θεωρούνταν κορυφαίοι, αγνόησαν μια σειρά από στοιχεία που υποδείκνυαν πως η Ιαπωνική αεροπορία ετοιμαζόταν να επιτεθεί στο Pearl Harbour. Δημιουργήθηκε μέσα στην ομάδα μια ατμόσφαιρα, όπου όλοι είχαν την ίδια γνώμη και με αμυντικό τρόπο απέκρουαν κάθε αποκλίνουσσα άποψη. Οποιοσδήποτε προσπάθησε να σταθεί επικριτικά απέναντι στην αντίληψη που είχε κυριαρχήσει, αποδοκιμαζόταν έντονα. Με αυτό τον τρόπο δεν γινόταν καμία πραγματική συζήτηση και καταπιεζόταν η ελευθερία της έκφρασης μέσα σε μια ελιτ! Τα αποτελέσματα γνωστά... Τα κοινά στοιχεία με την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα είναι αρκετά, έχουμε εν πολλοίς αποδεχθεί ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να εκφραστούμε για την κρίση και αυτό είναι που κυριαρχεί στο πολιτικό διάλογο της χώρας μας. Δεχόμαστε σχεδόν όλοι πως είμαστε θύματα των αγορών, των μνημονίων και των ισχυρών συμφερόντων και δεν βλέπουμε ούτε άλλα συμφέροντα που καραδοκουν και είναι πολύ πιο βιαία και αδίστακτα, ούτε τη δική μας γύμνια όσον αφορά την οργάνωση μας σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, ούτε την έλλειψη έμπρακτης συλλογικής συνείδησης. Ακόμα και τη στιγμή που πάει να εμφανιστεί κάποιος που δεν θέλει να περιορίσει τον διάλογο μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα συμφέροντα αυτά και ένας απίστευτα μεγάλος σε όγκο διαδικτυακός όχλος πέφτουν να τον φάνε....

Είναι καλό να κοιτάς τους αριθμούς, λένε αλήθειες πολύ αποκαλυπτικές. 45 εκ. είναι το όφελος από τις μειώσεις των κύριων συντάξεων. Λίγο περισσότερα από όσα εξοικονομούνται από την κατάργηση μιας θέσης αντιδημάρχου από τις πολλές, δηλαδή 550 αντιδήμαρχοι σ’ όλη την Ελλάδα. Οι περικοπές στις «εκλογικές και καταναλωτικές δαπάνες» εξοικονομούν 5 φορές όσο το κόψιμο των συντάξεων. 23 εκατομμύρια είναι το εκλογικό επίδομα μόνο στο Υπουργείο Εσωτερικών, σύνολο 97.000 Δ.Υ. παίρνουν εκλογικό επίδομα. Περιθώρια υπάρχουν, το θέμα είναι τι κόβεις. Την ίδια μέρα, σε μια εφημερίδα, διαβάζω τα παρακάτω νούμερα: 51,5 εκ. η υπεξαίρεση στον Δήμο Θεσσαλονίκης, 60 εκ. η απάτη με το ΦΠΑ στην Β. Ελλάδα, 3 εκ. υπερτιμολογήσεις στο νοσοκομείο Έδεσσας, πάνω από 70 εκ. οι ζημιές από το κάψιμο της Αθήνας σε μια οδομαχία από τις γνωστές που επαναλαμβάνονται κάθε 17 Νοέμβρη.

Το συνολικό χρέος των δήμων μέχρι το 2011 έφτανε σε 1.742.135.952 ευρώ. Στα 1,4 δις ανέρχονταν το χρέος του ΕΟΠΥΥ και των δημόσιω Νοσοκομειων προς τις φαρμακευτικές εταιρείες...

To ίδιο διάστημα, τα ασφαλιστικά ταμεία όφειλαν 4,1 δισ. ευρώ και οι παλιές οφειλές ξεπερνούσαν τα 6 δις.

 Μια ακόμη πικρή ιστορία ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τον Νοέμβριο του 2004 η τότε κυβέρνηση ανακοίνωσε κόστος 8,95 δισ. ευρώ για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται «δαπάνες για την κατασκευή έργων που ολοκληρώθηκαν ή επισπεύτηκαν (π.χ. Αττική Οδός, τραμ, προαστιακός κ.λπ.). Αργότερα, η Standard&Poor's το ανέβασε στα 11,27 δισ. ευρώ ή 6% του ελληνικού ΑΕΠ. Σήμερα πληροφορούμαστε ότι υπάρχουν ακόμη σημαντικά έργα που δεν έχουν καν αποπληρωθεί (π.χ. Ολυμπιακό Χωριό), ενώ μόνο στον τομέα του τουρισμού ουδέποτε επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη για διπλασιασμό των εσόδων και αύξηση από τα 10 στα 20 δισ. ευρώ ετησίως. Εκτιμήσεις ανεβάζουν το τελικό κόστος μεταξύ των 20-30 δισ. ευρώ αν συμπεριληφθούν δαπάνες που δεν θα γίνονταν ποτέ ή θα περνούσαν από λιγότερο ταχύρρυθμες διαδικασίες αν δεν υπήρχε η χρονική πίεση και ο μεγαλοϊδεατισμός της Ολυμπιάδας.

Επίσης, οι  αμυντικοί εξοπλισμοί την τελευταία 30ετία αντιστοιχούν σε πάνω από 1/3 του συνολικού χρέους.

Τα δημόσια έργα στην Ελλάδα, πάντα ή σχεδόν πάντα ξεφεύγουν αρκετά επάνω από τις δαπάνες, που έχουν προϋπολογιστεί.  Οι λόγοι, είναι πολλοί και διάφοροι (Η σκόπιμη μερικές φορές υπεραισιοδοξία των αρχικών υπολογισμών, το κόστος απαλλοτριώσεων, η κατάτμηση των έργων, οι ενστάσεις, οι δικαστικές διαμάχες  και οι  αλλεπάλληλοι πλειστηριασμοί κλπ).  Είναι μεγάλη και θλιβερή ιστορία και ακόμη πληρώνουμε τις συνέπειες με τις επαχθείς τιμές των διοδίων. Ενδεικτικά, το τελικό κόστος δυο γνωστών μεγάλων δημόσιων έργων, έχει υπολογισθεί  κοντά στα 2 δις και 6 δις ευρώ αντίστοιχα, αντί για περίπου 740 εκατομμύρια και 3.2 που επιδιωκόταν αρχικά.

Αν συνεχίσουμε και δούμε πόσο κόστισαν δεκάδες προβληματικές επιχειρήσεις του Δημοσίου, όπως η Ολυμπιακή, η ΕΑΒ, η ΕΑΣ, η ΕΛΒΟ και κοστίζουν ακόμα  μονωπώλια όπως το Αττικό μετρό, ο ΟΣΕ, οι δυο μεγαλύτερες εταιρίες ύδρευσης της χώρας. Αν αναρωτηθούμε πως λειτουργούν ακόμα υπερχρεωμένα ΜΜΕ, πως χρηματοδοτούνται τα ελληνικά κόμματα, πως ΠΑΕ που πνίγονται στα χρέη αλλάζουν όνομα και ξαναεμφανίζονται καθαρές, πόσο αναποτελεσματικό είναι το ελληνικό κράτος στην είσπραξη του ΦΠΑ και την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων, πόσες μη καταγεγραμενες δημοτικές επιχειρήσεις υπάρχουν, πόσες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν σε μισθωμένα κτίρια και την ίδια ώρα άλλα δημόσια κτίρια σαπίζουν και πολλά ακόμα που δείχνουν την προχειρότητα του ελληνικού κράτους και την ιδιοτέλεια πολλών νυν και τέως αξιωματούχων του, τότε θα καταλάβουμε γιατί αγνοήσαμε σύσσωμα την επικείμενη καταστροφή και συνεχίζουμε αμήχανα να την βιώνουμε, προσπαθώντας ο καθένας με ουρλιαχτά και σπασμωδικές κινήσεις να σώσει το τομάρι του.

Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ήτανν και είναι λάθος δίλημμα, πλαστό, παραπλανητικό και επικίνδυνο. Χώρίσε τους πολίτες σε ψεύτικα στρατόπεδα και έφερε κοντά μεταξύ τους τα άκρα. Το πραγματικό δίλημμα που μας προσφέρθηκε ήταν "αντίσταση" και βαλκανιοποίηση της Ελλάδας ώστε πολύ γρήγορα να πλουτίσουν κάποιοι  αδίστακτοι φιλόδοξοι "πατριώτες" ή η μίζερη προσαρμογή, αδιέξοδων συνεχών εισπρακτικών μέτρων με σκοπό τη συντήρηση κατεστημένων συμφερόντων. Μαλώνουν τα βουβάλια και την πληρώνουν τα βατράχια...
Είναι όμως εκπληκτικό πως πορώνονται μερικοί και πάνε να κυνηγήσουν την τρόικα, να γιαουρτώσουν αυτόν που προχθές προσκηνούσαν, να  συνταχθούν παραδοσιακά δεξιοί με αριστερούς για να διώξουν τους κατακτητές, να χειροκροτήσουν αυτόν που θα προσβάλει και θα χειροδικήσει, όπως οι ίδιοι δεν θα έπραταν ποτέ. Είναι εκπληκτικό πως  ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του...  Γιατί όμως στην Βουλή μέχρι τώρα δεν είδαμε καινούργια πρόσωπα, καινούργια κόμματα που να αξίζουν, καινούργιες ιδεολογίες, αλλά μόνο μια ανακατανομή των εδράνων; Και γιατί πέφτουν να φάνε όλοι αυτούς που προσπαθούν να πούν ότι υπάρχουν και έρχονται σαν κάτι νέο; Πότε θα γίνει αισθητο ότι ο κύκλος τη μεταπολίτευσης έκλεισε;

Β.Τ.