Ότι δεν σε σκοτώνει

Oι κρίσιμες καταστάσεις εμπνέουν τους ανθρώπους να προσπαθούν πολύ. Είναι οι περιπτώσεις που τους οδηγούν να ανακαλύψουν τα όρια τους, ακόμα και να τα ξεπεράσουν. Δεν είναι τυχαίο πως άτομα που βρέθηκαν κάποια στιγμή της ζωής τους σε δυσμενείς συνθήκες και τελικά κατάφεραν να ανταπεξέλθουν, εντυπωσιάστηκαν και οι ίδιοι από τη δύναμη που  έβγαλαν από μέσα τους. Και όταν  δηλώνουν κάτι τέτοιο, είναι πέρα για πέρα ειλικρινείς.  

Δυστυχώς ή ευτυχώς σαν κοινωνικά όντα προσπαθούμε να σχεδιάζουμε όλο και πιο εύκολους τρόπους να ζούμε, έτσι ώστε να μη μας εκπλήσσει ούτε να μας προκαλεί τίποτα.

Και αυτό μας κάνει να είμαστε κατά κάποιο τρόπο απροετοίμαστοι για μια άσχημη εξέλιξη ή κάτι αναπάντεχο. Όμως, όπως  λέει η γνωστή ρήση και κάποτε τραγούδησαν  « οι Τρύπες»: «ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό».

Ένα τέτοιο παράδειγμα  αποτέλεσε ο Άντονι Μπεργκές. Ήταν 40 χρόνων όταν έμαθε ότι είχε έναν όγκο στον εγκέφαλο, που θα τον σκότωνε μέσα σ’ ένα χρόνο. Ήξερε ότι είχε μια μάχη μπροστά του. Εκείνη την εποχή ήταν εντελώς άφραγκος και δεν είχε τίποτα ν’ αφήσει στη γυναίκα του, τη Λιν, που σύντομα θα χήρευε.

Ο Μπεργκές δεν είχε υπάρξει ποτέ επαγγελματίας μυθιστοριογράφος στο παρελθόν, αλλά πάντα ήξερε ότι μέσα του είχε τη δύναμη να γίνει. Έτσι,  ελπίζοντας  να αφήσει πνευματικά δικαιώματα για τη γυναίκα του και αυτή να κερδίσει από αυτά, ξεκίνησε να γράφει όσα είχε σκεφτεί μέχρι τότε στην ζωή του. Δεν ήταν σίγουρος ότι το έργο του θα εκδιδόταν, όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί άλλο τρόπο για να αφήσει πίσω του κάτι αξιόλογο.

«…Ήταν Ιανουάριος του 1960», έλεγε, «…και σύμφωνα με την πρόγνωση, είχα ένα χειμώνα, μια άνοιξη κι ένα καλοκαίρι να ζήσω, και θα πέθαινα μαζί με τα φύλλα που πέφτουν».

Έγραψε λοιπόν με όλη του τη δύναμη, τελειώνοντας πεντέμισι μυθιστορήματα πριν βγει ο χρόνος. Όσα γράψανε άλλοι  γνωστοί συγγραφείς σε όλη τους τη ζωή δηλαδή.

Τελικά όμως ο Μπεργκές δεν πέθανε. Ο καρκίνος του ήταν σε ύφεση και μετά εξαφανίστηκε εντελώς. Στη μεγάλη και γεμάτη ζωή του σαν μυθιστοριογράφος έγραψε περισσότερα από 70 βιβλία. Περισσότερο γνωστός είναι  για το «Κουρδιστό Πορτοκάλι». Χωρίς την απειλή του καρκίνου, μπορεί να μην είχε γράψει ποτέ κανένα.

Πολλοί  άνθρωποι είναι σαν τον Άντονι Μπεργκές. Κρύβουνε μεγάλες ικανότητες μέσα τους, περιμένοντας κάποια εξωτερική ανάγκη να τις  βγάλει.  

Αν δεν ξεβολευτούμε, δύσκολα θα παρακινήσουμε τον εαυτό μας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, πως σήμερα που ζούμε αυτή τη δύσκολη χρονική συγκυρία σαν χώρα, πολλοί  Έλληνες σκέφτονται να επιχειρήσουν κάτι δικό τους για να επιβιώσουν, πολλοί από αυτούς όχι μόνο θα τα καταφέρουν, αλλά θα διαπρέψουν. Όπως, επίσης στην τέχνη και στην επιστημονική έρευνα, ίσως τώρα είναι πιο εύκολο να δούμε ανθρώπους, που θα προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο  δυνατό τρόπο τις γνώσεις και το ταλέντο τους, γιατί αυτό θα είναι το διαβατήριο για την επιβίωση τους.

Ναι, αλλά αν υπήρχε το χρήμα και η οργάνωση θα είχαν  μια πιο αξιόπιστη υποδομή να τους  στηρίξει. Κι όμως δεν είναι έτσι, υπό άλλες συνθήκες δεν θα ξεκινούσαν καν. Και μιλάμε για τις συνθήκες που επικρατήσαν στην Ελλάδα σχεδόν τα τελευταία 40 χρόνια.

Υπάρχει μια εξαίρεση μόνο. Οι άνθρωποι που μαθαίνουν το κόλπο της αυτο-παρακίνησης, μπορούν να αντιστρέψουν αυτή τη διαδικασία και να αποκτήσουν την απαραίτητη ορμή χάρης σε εσωτερικά κίνητρα. Οι αθλητές το κάνουν διαρκώς.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε για κάτι τραγικό ή επικίνδυνο που θα μας επιτεθεί απέξω, μπορούμε να νιώσουμε μόνοι μας την ανάγκη να ξεκινήσουμε.  Αρκεί να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον γύρω μας, σαν αυτό των αθλητών. Όχι δηλαδή με ανθρώπους που αρκούνται στην μετριότητα, ούτε με το να βολευόμαστε κλαίγοντας για την μοίρα μας, αλλά αγωνιζόμενοι καθημερινά και νιώθοντας , πως  πρέπει όχι απλά να επιβιώσουμε, αλλά να πετύχουμε όσα μπορούμε περισσότερα, βγάζοντας ότι καλύτερο έχουμε μέσα μας  και επιλέγοντας παράλληλα τους κατάλληλους συμμάχους, τη σωστή στρατηγική, δείχνοντας θάρρος και πείσμα, δίνοντας όρκο να πετύχουμε, αγαπώντας αυτό που κάνουμε.

Αν πάλι αυτό ακούγεται βάρβαρο τότε ας ρωτήσουμε απλά τους εαυτούς μας τι θα κάναμε αν ήμασταν στην θέση του Άντονι Μπεργκές. “Αν είχαμε μόνο ένα χρόνο ζωής, πώς θα ζούσαμε διαφορετικά; Τι θα κάναμε ακριβώς;”