Φθάνουμε στην άκρη του τούνελ;

Θα είναι άραγε αυτή η τελευταία δύσκολη χρονιά;

Αν και η ελληνική κοινωνία μοιάζει με ένα βομβαρδισμένο τοπίο, υπάρχουν ακόμα οι πολιτικοί που ανεβαίνουν στα χαλάσματα και φωνάζουν:

«-Κουράγιο παιδιά. Υπάρχει φως στην άκρη του τουνελ. Σχεδόν τα καταφέραμε..»

«-Τι καταφέραμε;». Αναρωτιέται απεγνωσμένα ο άμοιρος απλός πολίτης.

«-Μα να αποφύγουμε τη χρεωκοπία φυσικά! Να μείνουμε στο ευρώ. Να μην υποχωρήσουμε άτακτα από κάθε υποχρέωση μας. Να μειώσουμε το έλλειμα μας κατά 24 δις σε τρία χρόνια...Σε λίγο θα έχουμε πλεόνασμα. Δεν θα χρειαστούμε άλλα δανεικά!».

Πληρώσαμε πολύ ακριβά τη δανεική ευημερία κάποιων λίγων. Όχι τη διάσωση μας. Δυστυχώς καταφέρανε μιλώντας για εντολές τρίτων (που επιβουλεύονται την «εθνική μας κυριαρχία») να μας σπρώξουν μπροστά μπροστά σε αυτή την φρικτή μάχη. Άνθρωποι φαινομενικά αντίπαλοι ιδεολογικά και πολιτικά, μνημονιακοί και (σταθερά και εννίοτε) αντιμνημονιακοί περάσαν μια μαγική εικόνα στην κοινή γνώμη. Διατηρήσαν άθικτο και αλώβητο το κάστρο τους (το πελατειακό κράτος με τις διεφθαρμένες δομές του). Ένα σάπιο κατασκεύασμα, μια πηγή ασθενειών και προβλημάτων που προστατεύτηκε με κάθε τίμημα. Στον βωμό των θυσιών οδηγήθηκαν φυσικά, όσοι δεν έχουν καμία ισχύ σε αυτή τη χώρα.

Οι άνεργοι ξεπέρασαν το ένα εκατομύριο, οι επιχειρήσεις του ιδωτικού τομέα βάλανε λουκέτο, η μια μετά την άλλη και πολλοί «τυχεροί» που ακόμα δουλεύουν, κάνουν μήνες υπομονή για να πληρωθούν έναντι με μισθό 400 ή 500 ευρώ. Είναι οξύμωρο, όμως πολλοί είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που επιβιώνουν ακόμα επειδή ακριβώς λειτουργούν παρασιτικά.

Ίσως σε λίγο καιρό δεν θα έχουμε ανάγκη πια για δανεικά. Και όσο δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη κανένας δεν θα μας «φέρει» το τρίτο και το τέταρτο Ράιχ. Έχουμε όμως μια πατρίδα, που ενώ όλος ο κόσμος τρέχει με ραγδαίο ρυθμό προς το μέλλον, αυτή επιμένει να ερμηνεύει τα γεγονότα με λέξεις που ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έχουμε μια υπερπληθώρα ΜΜΕ και ενημερωτικών ιστότοπων, που επιμένει να φιλτράρει την διεθνή πραγματικότητα και να παρουσιάζει  τις δικές μας δυσκολίες σαν δήθεν εκτεταμένη παγκόσμια κρίση. Έχουμε ένα κράτος που στήθηκε με ευκαιριακό τρόπο, δίχως κανένα πλάνο. Έχουμε ξένα κανάλια, που έδειξαν άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια, το κέντρο της Αθήνας να καίγεται και να καταστρέφεται. Έχουμε ειδησεογραφικά πρακτορεία που μετέδωσαν πως το γραφείο του πρωθυπουργό γαζώθηκε με καλάσνικοφ. Και έχουμε έρευνες και στατιστικές διεθνών οργανισμών, που σε θέματα οργάνωσης και διαφάνειας μας κατατάσσουν κάτω από αφρικάνικες χώρες, οι οποίες ζούνε πιο πολύ στον πόλεμο, παρά στην ειρήνη.

Το 2013 θα ήταν σίγουρα η άκρη του τούνελ, αν τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν, ήταν διάστημα περισυλλογής και αυτοκριτικής της ελληνικής κονωνίας. Αν η τόση οργή που αναδύθηκε δεν στόχευε τυφλά σε δοσίλογους προδότες και απατεώνες, αλλά επιδίωκε μια δημιουργική ανασυγκρότηση. Αν δηλαδή μπροστάρης ήταν αυτή η περίφημη σιωπηρή πλειοψηφία, που θα διατράνωνε πως κουράστηκε να σηκώνει στις πλάτες της χρεωκοπημένα κρατικά μονωπώλια, χρυσοπληρώνοντας τις κάκκιστες υπηρεσίες τους. Που θα αρνιόταν τον ρόλο του χειροκροτητή στο παιχνίδι των μεγαλοεργολάβων, των καναλαρχών και των αρχισυνδικαλιστών. Που θα απαιτούσε ένα σύστημα υγιείας αντίστοιχο ενός πολιτισμένου κράτους και όχι όμοιο των χωρών του τρίτου κόσμου, όπου παρακαλάς να μην αρρωστήσεις ή ψάχνεις γνωστό για να σε εξυπηρετήσει. Που θα επιζητούσε ένα φορολογικό σύστημα όμοιο των σύγχρονων δυτικών κρατών, αντί να δέχεται το ξεζούμισμα που προστατεύει κάποιους. Που δεν θα ανέχεται να τίθεται σε κίνδυνο η δημόσια υγεία, επειδή δεν θέλουν να καταπολεμήσουν το λαθρεμπόριο καυσίμων. Που δεν θα επιθυμεί να αντικρύσει το έκτρωμα της διακιοσύνης, το οποίο επιτρέπει σε εγκληματίες να κυκλοφορούν σαν κύριοι και σέρνει τους πολίτες για δεκαετίες στις αίθουσες, μέχρι να καταφέρουν να βρουν το δίκαιο τους.  Που δεν θα χρυσοπληρώνει τη «δωρεάν παιδεία» στα φροντιστήρια. Που δεν θα παίρνει πτυχία κουρελόχαρτα από τα Πανεπιστήμια που ξεφύτρωσαν σε κάθε χωριό, αλλά θα αποκτά τίτλους με αντίκρυσμα στην αγορά και με διεθνή αναγνώριση. Που δεν θα έχει Δήμους καταχρεωμένους με ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, φιέστες, βολέματα και πανάκριβα τέλη, ενώ δεν μπορούν ούτε τα σκουπίδια να μαζέψουν σωστά. Που θα ξεριζώσει τα παράσιτα από τις εφορίες, τις πολεοδομίες, τις νομαρχίες κλπ. Που θα απαιτήσει να μπορεί να ξεκινά μια δουλειά χωρίς να περάσει από σαράντα κύματα. Που θα ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις στον επιχειρηματικό στίβο και δεν θα έχει απέναντι τον κάθε μαφιόζο. Και που θα απαιτήσει απο τις ηχηρές μειοψηφίες να μάθουν να σέβονται την περιουσία των συμπολιτών τους και την κοινή περιουσία.

Μια τέτοια αφύπνιση θα είναι μια πραγματική επανάσταση. Όταν δειλά δειλά θα αρχίσουν να προβάλλονται αυτά τα αιτήματα και οι τρόποι επίλυσης τους θα γίνουν το πρώτο μέλημα της κοινωνίας, τότε θα αρχίσει να φαίνεται το φως στην άκρη του τούνελ.
Β.Τ.