Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Πηγή: www.kathimerini.gr

Του Νίικου Χρυσολωρά

Όπως ήταν αναμενόμενο, το μεγάλο ερώτημα αυτών των εκλογών δεν απαντήθηκε, διότι ουσιαστικά ουδέποτε ετέθη από τους βασικούς διεκδικητές της εξουσίας. Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίστηκαν για το ποιος θα υποσχεθεί στους πολίτες περισσότερες παραχωρήσεις από την Τρόικα, υπό τη μορφή «αναδιαπραγμάτευσης», «επαναδιαπραγμάτευσης», ή «αντικατάστασης» του Μνημονίου. Αν και όλοι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, νικητής του διαγωνισμού της ανοητολογίας αναδείχθηκε φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, υποσχόμενος ότι η Ελλάδα μπορεί να εξασφαλίσει την απαραίτητη ρευστότητα από τους εταίρους της ώστε να παραμείνει στο ευρώ, χωρίς καμία δέσμευση από τη δική μας πλευρά ότι θα μειώσουμε τα ελλείμματά μας και θα αποκαταστήσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ότι οι Ευρωπαίοι θα συμφωνήσουν αδιαμαρτύρητα να χρηματοδοτούν επ’ αόριστον και χωρίς κανέναν όρο την Ελλάδα, αφού οι αγορές μας έχουν προ πολλού κλείσει την πόρτα και αποκλείεται για πολλά-πολλά χρόνια να αναχρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά μας. Η εξωφρενική αυτή θέση, χωρίς κανένα έρεισμα στην πολιτική πραγματικότητα και χωρίς καμία επίσημη ή ανεπίσημη τοποθέτηση ευρωπαϊκής κυβέρνησης που να την στηρίζει, επιβραβεύθηκε στην κάλπη, με ευθύνη και των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ κομμάτων. Διότι τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ, αρνήθηκαν επίσης να πουν την αλήθεια στους πολίτες. Και η πικρή αλήθεια, ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο που επιμένουμε να αγνοούμε, είναι ότι μετά τη χρεοκοπία, η χώρα μας καλείται να επιβιώσει σε έναν κόσμο χωρίς δανεικά. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι η «Έρημος του Πραγματικού», όπως θα έλεγε και ο υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ, Σλαβόι Ζίζεκ. Το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας προσαρμόζεται εδώ και δύο χρόνια στον πραγματικό πλούτο που παράγει αυτή η χώρα. Και ο πραγματικός αυτός πλούτος, χωρίς το χαλί των δανεικών, είναι πολύ λίγος. Για να αυξηθεί, θα περάσει πολύς καιρός και θα απαιτηθεί προηγουμένως πλήρης αναδιάρθρωση των δομών της οικονομίας μας, του τρόπου λειτουργίας του κράτους, της ίδιας της νοοτροπίας μας. Το μοντέλο της ανάπτυξης που τροδοφοτείται από την ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση με δανεικά, βυθίζεται οριστικά. Όσοι παραμείνουν γατζωμένοι επάνω του, αρνούμενοι ή αδυνατώντας να αποχωριστούν τις παλαιές τους βεβαιότητες, θα βυθιστούν μαζί του. Το μεγάλο ερώτημα είναι λοιπόν αν θα επιλέξουμε τον αυτοχειριασμό, ως πολίτες ξεχωριστά και ως έθνος συλλογικά. Στο μεταξύ, όσο η πολιτική ηγεσία του τόπου αρνείται να πει (ή μήπως να αντιληφθεί;) αυτήν την αλήθεια και κοιτάει πως θα πετάξει στον διπλανό της την καυτή πατάτα, ισχυροί κύκλοι του Βερολίνου και των Βρυξελλών, εργάζονται ήδη εντατικά για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από το ευρώ, ενδεχομένως και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλες οι σχετικές προετοιμασίες έχουν προσφάτως ολοκληρωθεί. Το μόνο που χρειάζονται πλέον, είναι να παρουσιαστεί η συρρίκνωση της ευρωζώνης ως αποτέλεσμα των ενεργειών κάποιου τρίτου παράγοντα. Ψάχνουν δηλαδή τον τρελό του χωριού, για να του φορτώσουν το έγκλημα. Αυτό που μένει να απαντηθεί από αύριο είναι αν ελληνικές πολιτικές δυνάμεις θα δεχθούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.