Καινούργια κόμματα- πολύ παλιά και σωτήρες επικίνδυνοι

Όλο και περισσότερο ακούγεται και πιστεύεται πως φτάνουμε στο τέλος της μεταπολίτευσης. Πρώτο σημάδι ξεκάθαρο είναι ότι με όσα αντιφατικά ακούγονται, το μοντέλο αριστερά- δεξιά τείνει επιτέλους να ξεπεραστεί. Καιρός ήταν μάλλον, αφού σχεδόν σε όλο τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο δεν υπάρχει αντίστοιχο. Αντί αυτού στην Ελλάδα δημιουργείται πάλι κάτι ιδιότυπο: ένα καινούργιο ρεύμα παρατάξεων που διαμορφώνει τη συνθηματολογία του με βάση την άρνηση στο μνημόνιο, το οποίο πάει να ταυτιστεί με τον αποτυχημένο και αποδοκιμασμένο δικομματισμό.

Η αντιπαράθεση στην ελληνική κοινωνία συσπειρώνεται ήδη πλέον μεταξύ αντιμνημονιακών και μνημονιακών. Κατά πόσο όμως είναι αυτός ο αναγκαίος άξονας αντίληψης; Κατά πόσο μπορεί κάποιος να πει ένα ξερό “ναί” ή “όχι” σε κάτι ογκώδες και πολύπλοκο που πήρε σάρκα και οστά με το όνομα “μνημόνιο”; Και τι είναι αυτό τελικά; Είναι οι όροι δανεισμού; Είναι ένα πρωτόκολο εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών; Είναι ένα σύμφωνο απώλειας της εθνικής κυριαρχίας; Εδώ υπάρχει πάλι μια ασάφεια ως προς τι ονομάζετε εθνική κυριαρχία; Αυτό είναι το σημείο από το οποίο αρχίζει το όργιο της συνθηματολογίας. Όροι της εθνικής ταυτότητας, όπως η συλλογική μνήμη, τα πάτρια εδάφη και τα εθνικά γνωρίσματα συγχέονται με τα συνθήματα των “φιλο”λαϊκών κομμάτων και τα άκρα συναντιούνται.

Μια τέτοια απλουστευτική αντιμετώπιση σίγουρα δεν βοηθάει στην κατανόηση των προβλημάτων. Πόσο δε στην επίλυση τους; Απλά οδηγεί στην δαιμονοποίηση και τον εξορκισμό, με στόχο μάλλον την παραπλάνηση και τη μετάθεση ευθυνών. Πολλά από αυτά τα δήθεν νέα κόμματα δεν είναι παρά μόνο πολιτικά υποπροιόντα της εγκαθιδρυμένης τάξης πραγμάτων. Πόσο καινούργια μπορεί να είναι άλλωστε, όταν οι ηγέτες τους γαλουχήθηκαν στα σπλάχνα των δυο μεγάλων παρατάξεων και μαθήτευσαν δίπλα σε ονόματα που ταυτίστηκαν με τον δικομματισμό; ή όταν κολλούσαν αφίσες σε κάθε γωνιά του Πανεπιστημίου, λίγο πριν κάτσουν στην καρέκλα του αρχηγού; Πιο πιθανόν είναι ότι πρόκειται για διάτοντες πολιτικούς αστέρες που παίζουν με το θυμικό των απλών ανθρώπων. Αρκετοί από αυτούς είναι καιροσκόποι που προσπαθούν να ευνοηθούν από την υπάρχουσα δυσφορία και στην πραγματικότητα ότι προτείνουν είναι πιο παλιό από ότι ήδη υπάρχει. Εξάλλου, η κρίση είναι αποτέλεσμα και ευκαιρία για να θεραπευτούν πολλές παθογένειες του ελληνικού κράτους. Όπως ακριβώς ένας οργανισμός έχει πυρετό όταν προσπαθεί να αυτοιαθεί, έτσι αυτή την στιγμή φαίνεται πως έχουμε φτάσει στο Αμήν απο πολλές πλευρές. Και αυτοί δυστυχώς  προσπαθούν να μας πείσουν πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα σαν να είναι τα ίδια τα μικρόβια που οδήγησαν σε αυτή την σοβαρή κατάσταση την χώρα.

Αναρωτιόμουν εδώ και καιρό αν τα πιστεύει αυτά που λέει ένας κύριος υποψήφιος, που βλέπω ότι πραγματικά έχει μεγάλη απήχηση. Αναρωτιόμουν δηλαδή αν είναι ηλίθιος και αλλόφρων ή αν εκμεταλλεύεται την αγανάκτηση, το συναίσθημα και την άγνοια των Ελλήνων; Τελικά κατέληξα χάρης σε άλλες αντιφάσεις στις οποίες υπέπεσε, στο ότι δουλεύει τον κόσμο ψιλό γαζί. Αλλά, προς το παρών λίγοι το βλέπουν. Το ίδιο ερώτημα όμως παραμενει ανοικτό, με έναν άλλο κύριο νέο εμφανίσιμο που μιλάει σαν υπερήλικας. Όταν σε αφήσει η βαρεμάρα να τον παρακολουθήσεις. (Αυτός δεν αλαλάζει όπως ο πρώτος, αλλά ώρες ώρες "τα χώνει" άσχημα) τότε αναρωτιέσαι που τα σκέφτεται.

Ο ενάς είναι παιδί του γνωστού κομματικού σωλήνα που έχει γεμίσει με απόνερα το ελληνικό Πανεπιστήμιο και ο άλλος έγινε επιστήμονας και ακούστηκε για πρώτη φορά το όνομα του χάρης σε γενικόλογες θεωρίες συνωμοσίας. Στην Ελλάδα αυτά πουλάνε πολύ δυστυχώς. Κολακεύουν όσους τα ασπάζονται. Τους κάνουν και νιώθουν κάτοχοι της βαθειάς αλήθειας που οι άλλοι δεν γνωρίζουν, επειδή τελούν εν υπνώση, επειδή είναι άβουλα όντα σε αντίθεση με ΕΜΑΣ! Ξυπνά ο επαναστάτης- αγωνιστής μέσα στους κοινωνούς αυτών των αντιλήψεων. Είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για ιερά ιδανικά. Ο δημαγωγός βέβαια τρίβει τα χέρια του πίσω από την πλάτη του και πάει να συνεχίσει την μάσα, γεμάτος ικανοποίηση που μόλις κατάφερε να κουρδίσει τα ρομποτάκια. Άλλη μια απόδειξη πως σαν χώρα δεν έχουμε καμία σχέση με τον δυτικό πολιτισμό, του οποίου τη μητρότητα τη διεκδικούμε και για αυτή βαυκαλιζόμαστε.

Από την εποχή του Διαφωτισμού ακόμα προσπαθεί η Ευρώπη να ευκολύνει τα δύσκολα και να κάνει απλές και κατανοητές έννοιες πολύπλοκες και ασαφής. Στην χώρα του φωτός όμως αντί να ψάχνουμε τις αιτίες μπροστά στα μάτια μας, ξεκινώντας από την αυτοκριτική μας, κοιτάμε πίσω τους, εκεί όπου φωλιάζουν κρυμμένες καλά οι σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες απεργάζονται το καλό μας. Διότι ας μην το ξεχνάμε, εμείς είμαστε οι περιούσιοι και το κέντρο του κόσμου! Και συνεχίζοντας αυτή την επίδειξη του ανατολίτικου πνεύματος, ακόμα και όταν είμαστε σίγουροι πλέον ότι λύσαμε το μυστήριο και σε αντίθεση με τους άλλους βρήκαμε την αλήθεια, την αλήθεια αυτή δεν θα τη μοιραστούμε. Όχι βέβαια! Απλά θα προσβάλουμε επδεικτικά αυτούς που δεν ξέρουν όπως εμείς και θα τους καταστήσουμε αυτόματα σε κατώτερους εχθρούς μας, μέχρι να λύσουν τον γρίφο.

Αυτο το φαινόμενο μπορεί να είναι τακτική κάποιου επιτήδειου που δεν έχει επιχειρήματα στον διάλογο, μπορεί να είναι όμως για άλλους ολάκαιρη κοινωνική στάση, ακόμα και κοσμοαντίληψη. Και τότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Αντί για συζητήσεις ακούγονται κραυγές. Το καθόλου εμφανές γίνεται με το ζόρι οφθαλμοφανές και μέσα στην ίδια κοινωνία χτίζουμε τοίχους, τη στιγμή που πρέπει να κάτσουμε κάτω και να σκεφτούμε απο κοινού τι φταίει, τι πάει στραβά και τι επιβάλεται να διορθώσουμε.

Κάποιοι θέλουν να πάμε με την ανάποδη πορεία στα συμπεράσματα μας. Στρέφουν το βλέμμα μας σε πρόσωπα (που μέχρι χτες δεν τα γνωρίζαμε καθόλου), ενώ έχουμε ήδη μπόλικους να κρίνουμε με βάση το ποιόν τους. Τόσο "δυναμικές φωνές" και δεν τους ακούω να λένε τίποτα για την κατάχρηση εξουσίας και τη διαφθορά των τελευταίων 30 χρόνων. Προτιμούν να βαλλονται στα επικίνδυνα ξένα συμφέροντα.
Αντί να αναζητάμε πρώτα τα λάθη στην κωμικοτραγική πολιτικη σκηνή που εκτυλλίσεται εδώ και πολύ καιρό μπροστά μας, αυτοί προτιμούν να μας μπλέκουν σε απέραντες νομικίστικες αναλύσεις..  Εννοείται πως οι αριθμοί και τα δεδομένα δεν παίζουν σημαντικό ρόλο και προβάλονται  επιλεκτικά και απλουστευμένα για να οδηγήσουν σε ανάλογες ερμηνείες.  Η ψυχραιμία και η λογική σε αυτή την περίπτωση φαίνονται ως αδυναμίες. Οι γραφικοί βρίσκουν με τέτοια επιχειρήματα έδαφος και γίνονται επικίνδυνοι. Αντί να μας θυμίζουν αυτούς που υποτίθεται πως αφορίζουν, αυτοί κερδίζουν έδαφος στον λαό και διεκδικούν να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία με μεγαλύτερη ταχύτητα και σιγουριά σε αδιέξοδα όμοια με αυτά που επιφέρει κάθε φασιστική ιδεολογία, δεξιάς ή αριστερής απόχρωσης. 

Ας βάλει ο Θεός το χέρι του...

Β.Τ.