Ελληνική χρεωκοπία. Μια απλή ιστορία που κάτι σας θυμίζει....

Μια απλή ιστορία που κάτι σας θυμίζει....

Λέγομαι Κώτσος Ελληναρόπουλος. Και ζώ, όπως όλοι οι Έλληνες νέοι με τους γονείς μου, οι οποίοι με στηρίζουν οικονομικά. Δηλαδή, με την φυσική μητέρα μου , την  κυρά Μαρία Ελληναροπούλου και τον ομογενή πατριό μου, τον Ανδρέα Παπάκαραγιωργάκη. Ο φυσικός μου πατέρας απεβίωσε πριν γεννηθώ, αλλά όλοι στην οικογένεια είμαστε πολύ περήφανοι για αυτόν. Ήταν πολύ σοφός και γενναίος άνθρωπος και  το χωριό που μένουμε στην άκρη του, χρωστάει σε αυτόν πάρα πολλά. Τους έδωσε τα φώτα του.

Εγώ από μικρός θαύμαζα τον πατριό μου. Παρείχε σε μένα και στα αδέρφια μου (όχι σε όλα το ίδιο) βαρβάτα χαρτζηλίκια και ξόδεψε πολλά χρήματα για να μας σπουδάσει. Γενικά περνούσαμε μια κάπως ανέμελη ζωή και για το παραμικρό που κάναμε είχαμε  ανταμοιβή (καμιά φορά και χωρίς να κάνουμε τίποτα). Η ίδια καλοπέραση- τριάντα χρόνια, λένε τα μεγαλύτερα αδέρφια μου.Τα τραγούδια και τα φαγοπότια ήταν συχνά.

Ξαφνικά, μια μέρα ο πατριός αποφάσισε να πάει στην τράπεζα (πριν 2 χρόνια) για να τους πει ότι χρωστάει κάτι δόσεις από ένα μεγάλο δάνειο που είχε πάρει και να δει πως θα το διευθετήσει. Τα αδέρφια μου του λέγανε “μην πας, “μην είσαι χαζός”, αλλά από ότι κατάλαβα έπρεπε να πάει, γιατί τελειώσανε τα λεφτά μας.  Είχε περιέλθει σε αδυναμία πληρωμών και δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τις οικονομικές υποχρεώσεις του εδώ και καιρό (λογαριασμοί, χαρτζηλίκια για τα παιδιά και για τους παππούδες, δόσεις από εδώ και  από εκεί κλπ κλπ.) Δεν είχε τα απαιτούμενα χρήματα και δεν του δάνειζε κανένας πλέον.  Οι επιχειρήσεις του μπήκανε μέσα, καθότι ήταν πολύ οικογενειακές και ο καθένας πήγαινε να δουλέψει όποτε γούσταρε και από την άλλη  εφορίες, ικα και τα σχετικά ήταν όλα απλήρωτα.  Η μάνα μου το φώναζε. Αυτό φαινόταν εδώ και καιρό, αλλά εμείς δε το χαμπαριάζαμε.

 Έμαθα τελικά πως τα  χρήματα  του πλούσιου πατριού μου προερχόταν  από ένα μεγάλο δάνειο που πήρε από μια γερμανική τράπεζα για να μας χτίσει σπίτι. Το σπίτι μας, σε σχέση με τα άλλα του χωριού δεν είναι και τόσο ωραίο, είναι αλήθεια. Αν και βρίσκετε σε πολύ όμορφο μέρος. Είναι μπροστά στη θάλασσα, έχει θέα, το βλέπει πάντα ο ήλιος, και έχει από πίσω έναν πράσινο, αλλά απεριποίητο κήπο. Ακούγεται πως κρύβει  και ένα θησαυρό από κάτω, αλλά πρέπει να σκάψεις πολύ βαθείά. Ίσως για αυτό προσπαθεί η τράπεζα  να το βάλει στο χέρι. Βέβαια χρωστάμε από τα δάνεια και τους τόκους (που λίγο πολύ μόνοι μας ορίσαμε)  300.000 ευρώ. Βλέπετε, ο Παπακαραγιωργάκης έριξε λίγο χρήμα στο σπίτι και πλήρωνε καλούς μισθούς στις οικογενειακές επιχειρήσεις του, κάναμε και κάτι μεγάλα πανηγύρια πριν 8 χρόνια, αλλά τα λεφτά που πήρε δεν τα χρησιμοποίησε, ούτε για να βρούμε πελάτες, ούτε για να σκάψουμε να βρούμε τα πολύτιμα μέταλλα που είναι κάτω από τον κήπο. Τα έδινε στους δικούς του, όταν ψωνίζαμε...

Η τράπεζα του πρότεινε έναν διακανονισμό για να μην μας πάρει το οίκημα. Πρότεινε δηλαδή ο Γερμανός μεγαλομέτοχος, να μας χαρίσει τα μισά περίπου, αν δεχτούν και οι υπόλοιποι μέτοχοι  και να μας δανείσει αλλά 110.000 ευρώ για να πληρώσουμε τόκους και να καλύψουμε  τα έξοδα μας. Δεν θα το έκανε ποτέ, αν δεν φοβόταν, ότι θα αρχίσουν να σκάνε τα κανόνια, το ένα πίσω από το άλλο στο χωριό. Φυσικά μας έβαλε όρους σκληρούς. Πρώτα από θέλει να σταματήσουν να είναι οικογενειακές οι επιχειρήσεις μας και μερικές να κλείσουν. Δεύτερον: κάποια οικόπεδα που τα έχουμε και αχρηστεύουν, απαιτεί να τα εκμεταλλευτούμε από κοινού και τρίτον να πάψει να σπαταλάει ο πατριός μου τόσα και να του δίνει κάθε μήνα λογαριασμό.

Φυσικά, τον πατριό μου δεν θέλει να τον δει κανένας μπροστά του τώρα στο σπίτι. Πήραμε χαμπάρι, ξαφνικά, πως τα μεγάλα τα γλέντια και τα φαγοπότια και τα μπερεκέτια τα καλά, τα είχε με το φυσικό του σόι και το συνάφι του και εμάς μας πέταγε ψιχουλάκια. Τα αδέρφια μου λένε πως, αυτοί από την τράπεζα είναι εκμεταλλευτές και πως επιδιώκανε με αυτόν τον άχρηστο, να μας βάλουνε στο χέρι. Εγώ, νομίζω πως αν  τους ενδιέφερε, θα το είχανε κάνει πολύ πιο μπροστά. Δεν θα περιμένανε τριάντα χρόνια, να καλοπερνάμε με τα δανεικά τους. Μας κόψανε τη καλημέρα στο χωριό όλοι.

Τα αδέρφια μου λένε πως ο παππούς του τραπεζίτη σκότωσε τον παππού μας, του  πήρε τις λίρες και μας έκαψε το σπίτι. Έτσι έγινε πλούσιος. Αλλά, το δικό του το σπίτι το γκρεμίσανε άλλοι συθέμελα, τον παππού του τον κρεμάσανε στο δέντρο της πλατείας και κάνανε πλιάτσικο. Το δικό μας το σόι κοιμόταν εκείνο το βράδυ και δεν πρόλαβε να αρπάξει τίποτα. Ακόμα ψάχνουμε εκείνες τις λίρες...

Τώρα ακούω τα αδέρφια μου να φωνάζουνε πως δεν χρειάζεται να δώσουμε φράγκο στους κερατάδες και να διώξουμε τους πατριούς από το σπίτι. Μετά θα είναι όλα μέλι γάλα, όπως πριν.

Τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να είναι παραμύθι.  (τα παραμύθια τα λένε οι πολύ αφελείς και οι πολλοί πονηροί, που για προσωπικό όφελος, θέλουν την πλήρη κατάρρευση της χώρας)

Όταν δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις τις οφειλές σου, έχεις τις εξής επιλογές: (α) Κηρύσσεις μονομερώς πτώχευση ή στάση πληρωμών. Πολύ απλά πληρώνεις όσα έχεις να πληρώσεις και τα υπόλοιπα δεν τα πληρώνεις. Μπορεί να μην σου κατασχέσουν και τίποτα. Ωστόσο κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σου δανείσει περαιτέρω. Άρα πορεύεσαι με όσα χρήματα “έχεις”. Επιπλέον οι συνέπειες είναι βαρύτατες για την οικονομία. Η αξιοπιστία σου μηδενίζεται. Κανείς δεν θέλει να συναλλαχθεί με κάποιον που έριξε κανόνι. 

Εμείς όμως την επόμενη μέρα θα πρέπει να πάμε πίσω στους ίδιους και  να ζητήσουμε λεφτά για να ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ πετρέλαιο, αυτοκίνητα, φάρμακα, ντομάτες, αλεύρι , κρέας και πολλά άλλα πράγματα! Ακόμα και καφέ για να κάνουμε φραπέδες στη παραλία.

(β)Διαπραγματεύεσαι με τους πιστωτές σου αναδιάρθρωση χρέους. Σε αυτή την περίπτωση οι πιστωτές θα σου ζητήσουν ανταλλάγματα. Δεν μπορείς να τους εξαναγκάσεις να αποδεχθούν κάτι, καθώς σκοπός είναι η επίτευξη αμοιβαίως αποδεκτής συμφωνίας.  

Η Ελλάδα δέχθηκε  τους όρους του ΔΝΤ για να πάρει το δάνειο και να χρηματοδοτήσει (α) τα ελλείμματά της, δηλ. μισθούς συντάξεις κτλ και (β) να εξυπηρετήσει το χρέος της (ομόλογα).

Το 2011 διεφάνη αδιαμφισβήτητα ότι οι ταμειακές ανάγκες της Ελλάδας χρειάζονταν περαιτέρω χρηματοδότηση, διότι (α) το κρατικό έλλειμμα δεν είχε υποχωρήσει όσο απαιτούνταν και (β) η ύφεση της ελληνικής οικονομίας ήταν μεγαλύτερη απ’ όσο είχε προϋπολογιστεί.
 

  Πολλοί λένε ότι το ως άνω οικονομικό πρόγραμμα δεν έβγαινε εξ αρχής. Άλλοι λένε ότι το οικονομικό πρόγραμμα δεν εφαρμόστηκε επαρκώς.  Η ελληνική κυβέρνηση προτίμησε να αυξήσει τους φόρους αντί να μειώσει τις δαπάνες (δηλαδή απολύσεις) λόγω προφανούς πολιτικού κόστους και δεν προχώρησε αποφασιστικά ούτε σε αποκρατικοποιήσεις, ούτε σε απελευθέρωση επαγγελμάτων.

Στο παραπάνω πλαίσιο ελήφθη, σε ευρωπαϊκό επίπεδο η απόφαση χαρίσματος  μέρους του ελληνικού χρέους  (PSI). Οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων  θα δέχονταν να ανταλλάξουν τα ομόλογα ελληνικού Δημοσίου με άλλα, μειωμένης ονομαστικής αξίας (κατά 50 % περίπου με αυξητικές τάσεις). Ως αντάλλαγμα θα λάμβαναν εγγυήσεις ότι τα νέα, μειωμένης αξίας ομόλογα θα πληρώνονταν σίγουρα. Για να εξασφαλίσουν το τελευταίο ζήτησαν να διέπονται τα νέα, μειωμένης αξίας ομόλογα από αγγλικό δίκαιο, διότι αυτό διασφαλίζει την αποπληρωμή τους, περιορίζοντας την δυνατότητα του Ελληνικού Δημοσίου να τα «απαλλοτριώσει» δια αυθαίρετων νομοθετικών ρυθμίσεων. Υπό αυτή την έννοια η απαίτηση περί αγγλικού δικαίου φαίνεται  λογική.

 Όσον αφορά την είσπραξη της απαίτησης σε περίπτωση που δεν πληρώσει η Ελλάδα τα ομόλογα: Δεν υπάρχει νομικά η δυνατότητα να επιβληθεί στο διεθνές δίκαιο η εκτέλεση σε περίπτωση που αρνηθεί ένα κράτος να πληρώσει. Δεν έρχεται ο «παγκόσμιος δικαστικός επιμελητής» να κατασχέσει την Ακρόπολη. Από την άλλη πλευρά όταν ένα κράτος δεν εκπληρώνει τις νομίμως αναληφθείσες υποχρεώσεις του απομονώνεται πολιτικά και εμπορικά (π.χ.  Β. Κορέα, Κούβα).

Συμπέρασμα: Οι επιλογές είναι:  Συνταγμένη χρεωκοπία και δέκα χρόνια φθίνουσα πορεία με υψηλή ανεργία και χαμήλωμα του επιπέδου διαβίωσης, αλλά ελεγχόμενη κατάσταση (όπως τα προηγούμενα χρόνια στην Τουρκία και στις χώρες της Βαλτικής) ή άτακτη χρεωκοπία και έλλειψη βασικών ειδών, εξαθλίωση, πλήρης, αναρχία, διεθνής απομόνωση, ραγδαία αύξηση εγκληματικότητας και ότι άλλο λατινοαμερικάνικο βάζει ο νους...
Β.Τ.