Η οδήγηση στην Ινδία είναι ακόμα και για έναν Έλληνα, ένα άκρως επικίνδυνο άθλημα. Πραγματικά, οι διηγήσεις ανθρώπων που το έχουν βιώσει μιλάνε για καινούργιες διαστάσεις του φόβου. Η Ινδία είναι στην κορυφή των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων παγκοσμίως, έχοντας 100.000 νεκρούς ετησίως, οι μισοί από τους οποίους είναι πεζοί.
Αυτό που κάνει τόσο τρομακτικούς τους ινδικούς δρόμους είναι μια μίξη φτώχειας και πίστης στο Θείο. Οι Ινδοί πιστεύουν σε υπερβολικό βαθμό το ρητό που λέει: ότι είναι γραφτό να γίνει θα γίνει. Και όντως το παρακάνουν με ζογκλερικούς ελιγμούς. Συνάμα, τα αυτοκίνητα είναι σε άθλια κατάσταση και οι δρόμοι τραγικοί. Δεν υπάρχει καν κάτι αντίστοιχο του ΚΤΕΟ για τα ΙΧ. Εκτός από το ότι για πολλούς που συμμετέχουν στην κυκλοφορία είναι πολύ δύσκολο να κρατήσουν του κανόνες, ειδικά οι καμήλες, οι αγελάδες και τα μουλάρια. Οπότε οι όροι απλοποιούνται ως εξής: ο μεγαλύτερος έχει δίκαιο. Δεν ισχύει τίποτα άλλο. Ούτε τα πιο βασικά. Δηλαδή ο καθένας να οδηγεί στην λωρίδα ή και στο ρεύμα του (!) και φυσικά κανένας δεν βγάζει ποτέ φλας. Οι κόρνες ακούγονται μονίμως και οι προσπεράσεις γίνονται κυριολεκτικά παντού, όπως και το παρκάρισμα. Διαβάσεις πεζών δεν υπάρχουν πουθενά.
Το να ακολουθήσεις τον Κ.Ο.Κ δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι το πιο ασφαλές. Όσο περίεργο και να φαίνεται, έχουν προκληθεί καραμπόλες επειδή κάποιος αποφάσισε να σταματήσει σε κόκκινο φανάρι. Το συνηθισμένο είναι το αντίθετο. Ακόμα και η ίδια η αστυνομία πολλές φορές δεν μπορεί να αποφανθεί ποιος έχει το φταίξιμο σε ένα τρακάρισμα και απλά σηκώνεται και φεύγει. Πληροφοριακά πάντως το τιμόνι είναι από τα δεξιά, αλλά δεν παίζει κανέναν ρόλο.
Νομίζω γινόμαστε Ινδία!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό είναι να ξέρεις με ποιούς μοιάζεις
ΑπάντησηΔιαγραφή